Foute vriend
Wij hebben een dochter van net 20. Slimme meid, leuk om te zien. Weinig vrienden, omdat ze moeite heeft met het maken van nieuwe contacten, maar de vriendschappen die ze heeft zijn erg hecht.
Sinds ongeveer 2 jaar zit ze niet lekker in haar vel. Sluit zich steeds meer af en zit veel op haar kamer. HBO studie afgebroken en thuis gaan zitten onder het mom van 'ik zoek wel werk'. Dat lukte niet omdat ze alle contacten via de mail laat verlopen. Bellen is eng, laat staan langsgaan! Uiteindelijk hebben wij via een kennis een paar weken een kantoorbaantje weten te regelen omdat we het beu waren om naar een dochter met laptop te kijken. Dat is nl het enige wat ze de hele dag deed. Films kijken...
Ze werd steeds ongelukkiger en vooral haar vader en oudste broer hadden het gedaan. Dat resulteerde ook in regelmatig ruzie en huilbuien. Ze voelde zich thuis niet gewenst en vond dat wij haar het leven zuur maakten...
Mijn man heeft een vriend. Nog van de middelbare school. Aardige open kerel. Altijd gezellig. Hij heeft 2 broers, die we af en toe zagen. 3 jaar geleden tijdens een feestje raakten we in gesprek met de oudste broer en zijn vrouw, Hans en Suzan. Hans is fanatiek voetballer en we nodigden hem uit om een wedstrijd bij ons thuis te komen kijken. Was heel gezellig en vervolgens kwam hij vaker. Nadeel was dat ie smiddags kwam en dan pas om 11 uur savonds weer vertrok...erg praatgraag mannetje die erg aanwezig was, dus na een paar maanden waren we hem aardig zat.
Onze dochter kon het goed met hem en zijn vrouw vinden en ging daar ook thuis wel eens langs met haar vriendin om een bakkie te doen.
Wij gingen verbouwen. Hij bood aan te helpen. Prima. Voordeel was dat onze dochter van haar kamer kwam als hij er was. Mijn man houdt van een lolletje en Hans was makkelijk in de maling te nemen dus ze hadden plezier. De vriend van mijn man en de broer van Hans vertelde ons wel eens over zijn broer. Hij noemde hem een rare gast, ontzettend gierig, extreem netjes. Hij ging bijv bij zijn moeder zijn auto wassen zodat bij hem de straat niet vies werd.
Onze oudste zoon ging met hem zaalvoetballen. Die klaagde ook over het feit dat hij nooit een rondje gaf en nooit wilde rijden..
Tien ontvingen we een appje van Suzan. Ze had het vermoeden dat onze dochter Esther verliefd was op Hans. Zij was toen 17. Late puber. Nog nooit een vriendje gehad. Volgens Suzan was t allemaal onschuldig en Hans gaf er absoluut geen aandacht aan, maar ze wilde wel dat wij het wisten. We hebben met Esther gepraat. Zij ontkende hartgrondig. We hebben met Hans gepraat en gevraagd of hij wat afstand wilde nemen. Dat ging hij proberen.
Esther voetbalt ook. Eerst kwam Hans af en toe kijken. Later werd dat elke wedstrijd. Wij vonden dat raar maar van beide kanten werd dat afgewimpeld. Was toch gezellig... inmiddels was ons gevoel er bij niet goed. Ik ben zelfs wel eens bij hem thuis gaan controleren of Esther niet stiekem naar Hans ging in plaats van naar haar vriendin. Ik heb haar er nooit aangetroffen.
Toen kwam Hans vertellen dat Suzan bij hem wegging. Het gevoel was weg.
We hebben zowel Esther als Hans nogmaals gevraagd of ze verliefd op elkaar waren. Opnieuw hand op mijn hart van niet. Hans was verdrietig en Esther trok zich dat aan.
We hebben Hans steeds minder vaak uitgenodigd. Ons gevoel was er niet goed bij. Hij is echt een rare. Kwam zomaar niet opdagen bij de zaalvoetbal. Komt afspraken niet na. Praat heel veel maar zegt heel weinig. Vindt zichzelf geweldig. Het ligt nooit aan hem maar altijd aan een ander. Esther bleef hem vragen om bij haar voetbal te komen kijken, ondanks ons verzoek om daar mee te stoppen.
Drie maanden geleden kwam hij opeens achterom rijden. Ik moet jullie wat vertellen, ik ben al heel lang gek op jullie dochter en zij ook op mij...
Dan valt er dus wat op je dak..
Al die tijd was er dus wel wat aan de hand, ondanks alle ontkenningen. Hij heeft zijn vrouw gedumpt voor onze dochter. Stuurt haar 60x per dag berichtjes met kusjes en fotos en dat hij haar zo lief vindt. Heeft haar allemaal onzin over met name haar vader verteld. Dat hij niet echt van haar houdt en dat het een slechte vader is. Maar HIJ, Hans, begrijpt haar daarentegen helemaal. Wij gunnen haar geen geluk. En zij gelooft dat..
Ik heb hem er op aangesproken een paar weken geleden. Hin vindt dat hij niks verkeerd doet en dat het normaal is dat mensen verliefd op elkaar worden. Hij maakt haar gelukkig denkt hij. Maar zij is 20, nog aan het puberen, en hij us 50!!!
Dat zien wij niet. De afgelopen 2 jaar was ze verre van gelukkig. Het gesprek is zo geëscaleerd dat Esther niet meer thuis wil zijn. Ze woont nu bij opa en oma.
Wij zien haar nog zelden. Alleen als ze wat nodig heeft. Praten doet ze niet want als het over hem gaat schiet ze gelijk zwaar in de verdediging.
Wij zijn ten einde raad. Hoe gaan we hier in vredesnaam mee om??
Erikaaa
Natuurlijk heeft ze gelogen. Ze wist toch wat jullie reactie zou zijn. Liegen is niet goed, maar de oorzaak kan het wel begrijpelijk maken. Voor dat deel heb ik begrip voor jullie allebei, je dochter en jullie als ouders. Je dochter werd verliefd, maar ja... vertel dat maar eens aan pa en ma, die gaan door het lint! En ik snap jullie ook. Dit is niet het scenario wat je als wenselijk ziet voor je dochter. De waarheid kwam dan toch boven water en dat jullie in eerste instantie boos werden, kan ik volgen. Het was niet niks. Van daaruit had er toch iets moeten gebeuren. Een manier om ermee om te gaan. Dat is niet gelukt en dat is heel erg spijtig. Ik zou daar nu toch rap serieus werk van gaan maken. Zoek de gulden middenweg. De relatie hoort vanaf nu tot verboden gespreksonderwerpen. Hou de onderwerpen licht en oppervlakkig. Geef Hans voorlopig geen aanleiding om te stoken, als hij dat echt doet.
Ik ben het hier heel erg mee eens: Als hij bezig is je dochter te isoleren van de rest van haar leven, dan heb jij daar toch net zo goed een groot aandeel in?
Jij en je andere kinderen, isoleren haar door hem úit de familie te houden. Ik weet nog van mezelf, dat ik op datzelfde gedrag van mijn ouders, ook op mijn eigen strepen ging staan. "X is niet welkom? Dan ik ook niet!" Toen mijn oudste dochter 1 jaar was geworden, heb ik omwille van dochter weer toenadering gezocht, anders was dat niet gebeurd.
De meningen zijn verdeeld, zeg je. Wat is die andere mening?
Je zegt
Je zegt dat je niet wil bepalen met wie je dochter een relatie wil. Dat is precies wat je doet. Hans kan jullie goedkeuring niet wegdragen, dus wordt hij geweigerd. Dan wil je toch bepalen dat ze met hem geen relatie mag hebben?
Ik kan me voorstellen dat ze tegen jullie gelogen heeft (als jullie relatie werkelijk zo goed was geweest, had ze toch niet hoeven liegen?) en dan lees ik hier alleen nog maar, zij weet precies hoe jullie reageren.
Je moet ophouden haar als een kind te behandelen. Dat is ze namelijk niet meer.
Klem
Als je me vijf jaar geleden had gezegd dat mijn dochter thuis zou komen met iemand die wij vreselijk vinden dan had ik je voor gek verklaard. Dan was ik het eens geweest met iedereen die zegt dat je je schoonzoon gewoon moet accepteren en uitnodigen. Maar helaas weet ik tegenwoordig ook hoe de andere kant voelt. Dat je dochter verliefd is op iemand die niet deugt, waarmee ze het ongeluk tegemoet gaat, terwijl je haar zoveel beter gunt.
We nodigen hem uit, doen aardig tegen hem, omdat we weten dat dat verstandiger is. Maar eerlijk gezegd heb ik liever dat hij wegblijft. Ik ben iedere keer weer in shock als hij is geweest. Heb twee slaappillen nodig om in slaap te komen.
Hem accepteren is nogal gemakkelijk gezegd terwijl het zoveel anders voelt. Ik heb serieus geprobeerd hem aardig te vinden, voor mijn dochter maar ook voor mezelf. De therapie heeft mij wel geleerd er beter mee om te gaan maar daar is dan ook alles mee gezegd. Na al die jaren vind ik hem nog steeds verschrikkelijk.
Je moet de hypocriet zijn
Ik kan me uw situatie helaas goed inbeelden ... Ook wij zitten hier met een verstoorde relatie van een zoon. Ik heb er heel veel moeite mee om te doen alsof, om de hypocriet uit te hangen zeg maar ! Ik heb niet graag dat mensen dat doen, ik heb mijn kinderen ook altijd geleerd om eerlijk te zijn en nu moet ik zelf liegen en doen alsof en dat valt me heel zwaar ... net als mijn dochter trouwens die het heel moeilijk heeft met de acties van haar broer ... In een situatie waar ik al 10 jaar alleen ben met mijn twee kinderen waren zij altijd heel close. Ook dat is nu helemaal kapot door toedoen van een meisje ..
Doen alsof
Inderdaad Julia N. Het voelt heel hypocriet, dat doen alsof, terwijl mijn dochter toch wel weet wat we van hem vinden. Maar eerlijk zijn wordt in dit geval niet gewaardeerd. Wij hebben het eerste jaar zo tactisch mogelijk eerlijk gezegd wat we van hem vonden en dat is ons zeker niet in dank afgenomen. En het heeft niets opgeleverd. Ik zou het zo ook nooit meer doen.
Wat mij de laatste jaren ook is opgevallen dat het vaak not-done is om tegen vrienden/kennissen eerlijk te zeggen wat je van je schoonzoon vindt. Blijkbaar moet je tegen hen ook doen alsof. Er wordt tegenwoordig heel wat acteerwerk van me verlangd.
Inderdaad
en ik vind dat eerlijk gezegd verschrikkelijk !!! Nooit kan je nog zijn wie je bent , nooit mag je nog je mening zeggen ... het is eigelijk gewoon niet leuk leven meer, altijd op je tenen lopen want je zou iets mis kunnen zeggen. Heel vermoeiend en het sloopt je gewoon ... Al die zeggen je moet het van je afzetten en loslaten hebben makkelijk praten, ik kan het niet ...`
Wat een onzin
Waarom zou je moeten huichelen?
Vraagt je kind echt wat je van diens partner vindt?
Vragen mensen je dat vaker?
Ik kan me er zo weinig bij voorstellen. Je hoeft zelf immers geen relatie met ze aan te gaan, dat doet alleen je kind. Wat hij van die persoon vindt is toch gewoon bijzaak?
Erikaaa
Weet alsjeblieft wat je doet.
In alles klink je precies als mijn vader.
Ook met mijn vader had ik een goede relatie. (Dacht ik tenminste, nou, wat een illusie) Daarom deed het ook zo'n pijn .
En weet je wat het meest pijn deed? (En me het meest depressief maakte) Dat mijn ouders zo'n verdriet hadden.
Daar klaagden ze nooit over, maar ik was natuurlijk niet achterlijk en zag ze kapot gaan aan de situatie.
Door mijn toedoen. Door mijn keuzes.
Mijn vader dacht precies als jij: waarom doet ze dat nu, terwijl ze weet dat het ons zo pijn doet.
Ik was verschrikkelijk verliefd en verschrikkelijk verward dat zoiets moois als mijn liefde zo verwoestend kon zijn voor anderen, nb mijn ouders.
Ik was ontzettend boos, gekwetst en voelde me ook waanzinnig schuldig.
Tegelijkertijd werd ik heel erg naar mijn partner geduwd op deze manier. Terwijl die relatie op die manier natuurlijk geen gezonde basis kreeg.
Enfin, uiteindelijk was ik hartstikke depressief.
Die depressie, daar ben ik (met littekens) wel uitgekomen. Maar nogmaals, de relatie met mijn ouders komt nooit meer goed. Ik zal ze nooit vergeven dat ze mij hiermee opzadelden. Het was mijn leven, mijn relatie. Ze hadden harder moeten werken om daar zelf mee te dealen. Ik was hun bezit niet.
Gevoelens
Net zoals 'het kind' in deze situatie zijn gevoelens voor 'de vriend of vriendin' niet opzij kan zetten kunnen ouders evenmin hun gevoelens voor hun kind opzij zetten maar dat wordt wel van hen verlangd ...
Je zorgt je hele leven voor hen en dan moet je ze lachend hun ongeluk zien tegemoet gaan ... heel hard ... Misschien dat ze het ooit begrijpen als ze zelf in zo'n situatie zitten al hoop ik voor hen dat ze het nooit mee maken - het maakt je kapot ! En blijkbaar wordt je dat dan ook nog kwalijk genomen ... raar ...
Ongeluk
Wie zegt dat de dochter van TS haar ongeluk tegemoet gaat? Misschien werkt het echt wel tussen hen. Of niet. Dan gaat gaat het uit, heeft ze liefdesverdriet en leert ze van de situatie. En is de relatie met de ouders ook goed.
Ik begrijp als geen ander hoe moeilijk het is. Maar kind is een volwassen vrouw die geen toestemming meer aan papa en mama gaat/hoeft te vragen met wie ze een relatie mag hebben.
En ja, dat kan echt vreselijk moeilijk zijn. Het zal nog wel vaker gebeuren dat kind een in onze ogen verkeerde beslissing maakt, net als dat wij dat zelf ook doen. Maar om dan te zeggen dat je leven kapot gemaakt wordt...
Antje en moeder
@Antje: 'Vraagt je kind echt wat je van diens partner vindt?' Ja vooral in de eerste fase van hun relatie. Regelmatig zelfs, ze wilde graag goedkeuring voor haar keuze terwijl ze diep in haar hart ook wel weet wat wij van hem vinden.
'Vragen mensen je dat vaker?' Ja, er wordt regelmatig over de kinderen en hun aanhang gesproken tijdens visites en zo. Dat is volgens mij een normaal gespreksonderwerp? En wat zeg je dan? Dat je hem zo leuk en aardig vindt? Ik kan dat niet.
'Ik kan me er zo weinig bij voorstellen. Je hoeft zelf immers geen relatie met ze aan te gaan, dat doet alleen je kind.' Nee, maar je schoonzonen en -dochters worden wel onderdeel van je gezin. Gezellig met zijn allen een verjaardag vieren of een uitje o.i.d. zit er hier niet meer in. Er hangt altijd een gespannen sfeer omdat niemand zich echt op zijn gemak voelt.
@moeder: ik besef nu pas hoe dat voelt, dat je kind met iemand thuis komt waar je op zijn zachts gezegd niet enthousiast over bent. En ik schaam me daar best wel voor. Ik heb professionele hulp gezocht en de scherpe kantjes zijn er wel vanaf maar dat is het dan ook. Ik heb helaas geen knop die ik kan omzetten, was het maar waar.
Toch ligt het hier wel iets anders
Als je kind een partner krijgt, is jouw mening niet relevant. Je houding des te meer. Een mening over een partnerkeuze kun je terzijde schuiven, je houding zou hoe dan ook in eerste instantie neutraal en verwelkomend moeten zijn.
In dit geval ligt het toch iets anders dan in andere voorbeelden, Erikaaa en haar man hebben al een hele geschiedenis met deze persoon achter de rug. Het lijkt mij daarom veel ingewikkelder om in hun situatie hun houding weer op neutraal te zetten.
Toch denk ik ook dat dat de enige juiste manier is. Ga er boven staan. Nodig ze beiden uit (of ga met beiden naar een koffietent, dan kun je weg) en zeg: we hebben een geschiedenis met Hans en dat maakte het voor ons lastig om jullie relatie te accepteren. Maar laten we ons op te toekomst richten. Maak elkaar alsjeblieft gelukkig. Want als onze dochter gelukkig is, dan zijn wij dat ook.
Probeer het verleden dan ook echt los te laten. Het is voor je dochter niet belangrijk wat jullie met hem hebben meegemaakt.
Oke
Ik praat nooit met mensen over hun partnerkeuze, die van hun kinderen of hun buren.
Ik praat wel eens met vriendinnen over hun partner bijv, maar mijn mening komt daarin niet naar voren, lijkt me ook niet relevant.
Ik denk ook niet dat mijn kinderen me ooit gaan vragen wat ik van hun partner vindt.
Zouden ze dat toch doen dan hoop ik dat ik, met een imo foute partner, kan antwoorden dat mijn mening er niet toe doet.
Maar dat ik idd hoop dat ze samen gelukkig worden etc.
Ik zie ook niet zo waarom partner van mijn kind onderdeel moet worden van mijn gezin. Uitstapjes, leuk, als het klikt. Maar dat hoeft toch gewoon niet?
Ik vind serieus niet dat ik ze leuk hoef te vinden.
Ik vind mijn schoonmoeder ook niet leuk. Geen punt, ik hoef haar niet leuk te vinden.
Niet leuk vinden is iets anders dan grote problemen, dat snap ik ook wel. Toch lijkt me de basis hetzelfde en van belang: je kind gaat zijn eigen gang, zijn eigen gezin vormen, loskomen van jou. Het gaat om aanpassen van verwachtingen. Ik verwacht helemaal niets van toekomstige partners. Natuurlijk hoop ik dat mijn kinderen wijze keuzes gaan maken, maar dat is straks echt aan henzelf.
Antje
Het is wel reuze prettig als je schoonkinderen wél onderdeel van je gezin kunnen worden. Ik heb afgelopen week voor het eerst twee schoonzoons aan tafel gehad, waar ik naar keek met 'dit zijn ze dan, de mannen waar dochter 1 en 2 (zeer waarschijnlijk) de toekomst mee ingaan'. En ik voelde me trots. Die trots zal 'm niet worden als je een hekel aan een schoonzoon hebt, maar het lijkt mij hoogst noodzakelijk om dat wel zo dicht mogelijk te benaderen, want de toekomst is nog lang.
Ik weet nu niet hoe mijn vader over de man van mijn zus denkt, het kon zomaar eens positief zijn, maar voorheen keurde hij alles af en zocht daardoor ruzie, zo zie ik dat. Daar is de breuk met mij en mijn ouders ook door ontstaan. Wat er ook nog voorbij gaat komen door een schoonzoon, je weet nooit hoe alles gaat lopen tenslotte, ik ga mijn stinkende best doen om mijn eigen gevoelens dusdanig opzij te zetten, dat de dochters zich welkom blijven voelen met hun partners. Voorlopig hoef ik daar mijn best niet voor te doen. Het zijn hele aardige mannen.
Oh ja, aanvulling
Ook als je kinderen je niet vragen wat je van hun partner vindt, is het natuurlijk evengoed wel fijn om van ouders te horen dat ze de partner aardig vinden. Kinderen willen dat hun ouders trots op ze zijn, bevestiging dat wat ze doen goed is. Maar als je dat niet zo voelt, zou ik er ook niet uit mezelf over beginnen.
Antje
"Niet leuk vinden is iets anders dan grote problemen, dat snap ik ook wel. Toch lijkt me de basis hetzelfde en van belang: je kind gaat zijn eigen gang, zijn eigen gezin vormen, loskomen van jou. Het gaat om aanpassen van verwachtingen. Ik verwacht helemaal niets van toekomstige partners. Natuurlijk hoop ik dat mijn kinderen wijze keuzes gaan maken, maar dat is straks echt aan henzelf."
De beste stuurlui blijven voorlopig nog even aan wal staan begrijp ik?
Hé bah Ad
Zoals je in mijn postings kunt lezen schrijf ik hier vanuit de andere kant, vanuit de rol als kind waarbij dit soort dynamieken verwoestend hebben gewerkt. Zowel bij mijn ouders thuis als bij de ouders van mijn toenmalige partner.
Ik zou wel willen dat ik geen ervaring had op dit vlak maar dat kan ik helaas niet zeggen.
Antje
Zolang je het niet aan de ouderkant hebt meegemaakt kun je niet met de hand op het hart beweren dat jij het heel anders zou doen. Misschien *juist* omdat je het vanaf de andere kant hebt meegemaakt.
Je zal de mensen de kost geven die dachten dat ze het allemaal heel anders zouden doen dan hun ouders maar achteraf in precies dezelfde kuil blijken te zijn gevallen.
(Voor de duidelijkheid, ik heb zelf nul ervaring op dit specifieke terrein. Gelukkig maar...)
Daar heb je ook wel weer gelijk in.
Ik snap het
Ik begrijp grotendeels wel wat jullie willen zeggen maar im xenk toch dat het voorlopig beter is als hij hier wegblijft. We hebben inderdaad een hele voorgeschedenis met deze man en dat maakt het extra moeilijk om nu leuk te doen. Ik ben bang dat als hij nu binnen zou komen dat ik m op zn gezicht zou slaan. Wij hadden de vriendschap al beëindigd en we heben hem ondanks dat vertrouwd met het liefste wat we hebben: onze enige dochter. Hij heeft dat vertrouwen achter onze rug beschaamd en dat neem ik hem zeer kwalijk. Hij is volwassen en zou beter moeten weten dan op deze manier mensen te belazeren.
Dat onze dochter gelogen heeft vind ik uiteraard ook begrijpelijk. Ik keur het niet goed maar snap t wel. Dat is haar al lang vergeven.
Ik kan het (nu in ieder geval nog niet) opbrengen om leuk met hem aan de koffie te gaan. Hij heeft me te zeer gekwetst. Hij heeft zeer onaardige dingen over ons gezegd, ook al voordat de relatie bekend werd. Ik kan niet gaan zitten toneelspelen terwijl ik kippenvel van hem krijg. Ook mijn man en zoons denken er zo over en dat maakt het moeilijk. Dus gaan we hem uit de weg en praten zo min mogelijk over hem. Want ik wil geen lelijke dingen over hem zeggen waar mijn dochter bij is. Ik kan me niet voorstellen dat het gezellig gaat worden met hem erbij want dan zit iedereen dus te huichelen en dat verafschuw ik. Zonder hem is het best gezellig als Esther er is en dat wil ik graag zo houden. Wij denken dat het in ieder geval voorlopig het beste is om een confrontatie uit de weg te gaan.
En ja, we hebben verdriet en ja, dat komt door haar keuze..dat kan ik niet veranderen, maar eerlijk duurt het langst en zij jan ook haar gevoel niet uitzetten. Dus proberen we t maar even zo..
Jee Ericaaa
Wordt eens wakker!
Sprookjes bestaan niet.
Je hebt geen ideale schoonzoon.
Oké? En dan?
Je mag hem niet. Jammer dan. Wordt wakker, wordt volwassen.
Je HOEFT hem helemaal niet leuk te vinden.
Meer dan dat is er niet, volgens je postings.
Hij is gewoon een man die jullie niet leuk vinden. Meer niet.
Hij doet geen vreselijke dingen.
Hij praat misschien vervelend over jullie (hoe wéét je dat toch zo precies?) Maarja, zo aardig praat jij hier ook niet over hem, dus dat is wederzijds.
En het lijkt te passen bij zijn karakter, hij klinkt me ook niet super sympathiek in de oren. Maar laten we wel wezen: er wáren toch ook problemen in jullie gezin, al voor zijn komst?
Hij steunt haar hier in, wees blij voor haar! Ze klinkt als een meisje dat wel wat steun kan gebruiken.
En ja, hij is volwassen. Maar hé dochter inmiddels ook, al lang en breed. Ook al vind jij haar nog een puber.
Inderdaad
Ik heb geen leuke schoonzoon nee. Ik hoef hem ook niet leuk te vinden nee. Dat is waar en wil ik ook niet veranderen. Maar mag ik er dan wel voor kiezen om hem niet te ontmoeten om het een beetje leuk te houden? Ik heb hem zelf die onaardige dingen horen zeggen en er zijn ook mensen die dit tegen mij gezegd hebben. En NEE er waren geen problemen voor zijn komst. Voor we hem kenden was ze een gewone leuke meid zonder zorgen. Een tijdje nadat hij over de vloer kwam is ze niet lekker in haar vel gaan zitten en is ze zich terug gaan trekken. Ik verdenk hem er sterk van dat hij toen al is begonnen met zijn intimidatie. En zij was toen amper 18, had nog nooit een vriendje gehad en wist zich er geen raad mee. Ik blijf dat kwalijk vinden. Hij is een volwassen en toen nog getrouwde vent die zijn verstand had moeten gebruiken.
Zij is inmiddels 20 ja en als ze denktdat ze hier gelukkig mee wordt houd ik haar niet tegen om het te proberen. Maar liever niet in mijn huis.
Ik kan mijn gevoel niet uitschakelen en wil niet huichelen. Als dat mij kwalijk genomen wordt so be it..
principes
tja, principes ("ik wil niet huichelen") zijn leuk, maar niet ten koste van een ander, en al helemaal niet ten koste van je eigen kind. Dan huichel je maar wel, denk ik dan.
Maar het is natuurlijk geheel aan jou om te besluiten wat je belangrijker vindt in het leven: je principes of de band met je kind...
Ja hoor dat mag
Maar mag ik er dan wel voor kiezen om hem niet te ontmoeten om het een beetje leuk te houden? ===
Ja dus, dat mag. Maar je houdt het er niet een beetje leuk mee. De bezoeken van je dochter houden daardoor de sfeer van "jij wel, maar je vreselijke vent niet". Als ze echt van de man houdt, gaat de rek om het voor jou leuk te houden, er bij haar op den duur uit en dan springt het elastiek terug naar hún kant en niet naar de jouwe.
Mijn man heeft ook vervelende dingen tegen mijn ouders gezegd, luid en duidelijk hoorbaar voor de buren. Ik heb die buren na lange tijd later gesproken en ze hadden tot mijn opluchting en toch ook verbazing, álle begrip voor de tierenade van mijn toen nog aanstaande man (ons huwelijk was de aanleiding van dit gekrakeel). Ondanks dus dat er echt wel wat lelijks over straat is gegaan. Ik had dit ook nooit goedgevonden als ik het had geweten. Maar als daarna alles weer tot rust en goed zou zijn gekomen, zou mijn man best bereid zijn geweest om sorry te zeggen over de gekozen stijl en woorden als dat nodig was geweest om de kreukels weer wat glad te strijken, maar het escaleerde eigenlijk alleen maar verder en dat lag niet bij ons. Althans, dat vinden wij en verder de complete familie. Het gevolg was dat er vier jaar lang volledig geen contact is geweest. Daarna heb ik het weer op gang gebracht, in het belang van mijn dochter. Maar man was nooit meer welkom en moest zelfs in ons eigen huis wijken toen ze op kraamvisite kwamen voor de jongste dochter. Man was daar begrijpelijk heel erg boos over, maar ach... hij moest haar geboorte toch nog aangeven bij de gemeente, dus dat heeft hij toen gedaan. Te gek voor woorden dus eigenlijk.
Nee hoor
dit gaat helemaal niet over principes.
Dit gaat over gekrenkte ego's.
Over huichelen gaat het ook niet, het gaat over respectvol en beleefd net elkaar omgaan.
Verder dicht je hem wel heel veel macht toe. Dus vanaf het moment dat hij in jullie leven is zijn de problemen met dochter begonnen. Huilbuien en ruzie. Tsja. Of je noemt het verlate pubertijd.
Misschien schuilt er een kern van waarheid in wat hij zegt.
(Maar natuurlijk heeft hij het niet te zeggen. Net als jouw man niet Kaaskopje, ook wel erg als hij dat publiekelijk op straat doet)
uitersten
"We hebben inderdaad een hele voorgeschiedenis met deze man en dat maakt het extra moeilijk om nu leuk te doen. Ik ben bang dat als hij nu binnen zou komen dat ik m op z'n gezicht zou slaan."
Er is wel een enorm grijs gebied tussen leuk doen en iemand op z'n gezicht slaan.
Begin eens in dit grijze gebied te opereren, in plaats van voor jezelf te blijven bevestigen wat een zak je hem vind en hoe erg het is wat hij jullie allemaal aandoet enz. enz.
Wat je aandacht geeft groeit, of anders gezegd: je wordt steeds beter in alles wat je vaak doet). Andersom kun je jezelf ook oefenen om deze ongewenste situatie te accepteren. Het is niet anders. Zeg gewoon tegen je dochter dat hij welkom is. Leuk doen is helemaal niet nodig. Koffie schenken en gewoon een luchtig gesprek voeren is altijd mogelijk, of het wordt hoog tijd dat je jezelf daarin gaat oefenen. (Koetjes kalfjes, wat een weer hè...)
Wie weet blijft hij alsnog weg omdat zij zelf hun leven liever gescheiden houden van dat van jullie. Of hij komt mee, omdat ze toch graag een soort nieuwe verstandhouding willen opbouwen.
Voor je dochter zal het veel schelen, als jullie je verzet opgeven. Het zal voor haar in dat geval zelfs makkelijker zijn om de relatie te beëindigen, mocht ze dat willen. Maar je doet ook jezelf een groot plezier om niet zoveel energie te stoppen in iets wat jij niet kunt veranderen. Laat het rusten. Geniet van de mooie dingen, spreek ook met je andere kinderen af, dat jullie het er niet meer over hebben, omdat jullie mening er niet toe doet. Houd het luchtig.
Ik heb dit niet meegemaakt. Wel een vader met een partnerkeuze waar iedereen heel ongelukkig van werd. Ik weet hoeveel verdriet je ervan kunt hebben. En heel soms kan een indringend gesprek best helpen, maar eerst moet glashelder zijn dat je je niet verzet tegen haar partnerkeuze, maar dat je je oprecht zorgen maakt om hoe het met haar gaat. Zover ben je voorlopig nog niet.
Emoties
Erika, ik denk dat je sowieso nu veel te veel in de emotie zit om iets met de adviezen te doen. Tuurlijk is het veel beter om deze man toe te laten en je er over heen te zetten dat je dochter deze keus heeft gemaakt. Maar als ik je zo lees dan is dit gewoon niet het juiste moment. Ik zou voorlopig gewoon zo doorgaan en je dochter alleen ontvangen. Lijkt mij voor alle partijen op dit moment de beste optie. Wie weet lukt het je om over een tijdje nog eens te kijken en de adviezen ter harte te nemen. Heel veel sterkte met alles.
Antje
(Maar natuurlijk heeft hij het niet te zeggen. Net als jouw man niet Kaaskopje, ook wel erg als hij dat publiekelijk op straat doet)===
Dit speelde in 1988 en hij werd niet binnengelaten door mijn ouders. Ze lieten hem voor een dichte deur staan. Hij wilde toch zijn ei kwijt. Ik ben een kind van mijn ouders, dus ik schrok hier ook wel van, maar het is toch opvallend dat de buren achter mijn man stonden. Die ze niet eens kenden.
Ach Kaaskopje
Je bent minstens van mijn leeftijd, dus jij moet de mensen inmiddels ook wel een beetje kennen
Mensen zijn niet eerlijk, echt niet. Tuurlijk verzekeren ze je dat je man écht in zijn recht stond en dat het hartstikke begrijpelijk was dat...en achter je rug om fronsen ze eens naar elkaar.
Nouja, beetje afhankelijk van wat hij gezegd heeft, maar jij zei dat het lelijk was dus zo heel vreemd vind ik het niet dat je ouders geen contact meer wilden. Zeker niet als beeld van je vader klopt dat je hier vaker schetste. (Van een kwetsbare man)
Eens met lantaarntje
Natuurlijk is het op den duur het verstandigste om je neer te leggen bij het besluit van je dochter en deze man te accepteren. Maar nu is het daar nog te vroeg voor, althans dat spreekt uit al je berichtjes. Je gekwetstheid is nog zo vers en overheersend, dat deze optie volgens mij echt onmogelijk is op dit moment.
Veel sterkte, het lijkt me een ontzettend moeilijke situatie.