Familieverplichtingen
Er valt natuurlijk moeilijk iets te eisen van volwassen kinderen, maar doen jullie nog moeite om uitwonende twintigplussers te bewegen om af en toe iets met/voor familie te doen? Mijn dochter (22) heeft nooit veel opgehad met mijn kant van de familie. Ze zitten heel anders in elkaar, begrijpen haar niet, dus na een korte beleefdheidsuitwisseling heeft ze met hen weinig te bespreken. Nu is dochter een paar weken in NL (ze woont in het buitenland) en ik wilde een etentje regelen met mijn moeder, tante, zus en gezin, zodat ze haar weer een keer kunnen zien. Na veel aandringen verzuchtte dochter 'doe dan maar, maar je weet dat je mij er geen plezier mee doet'.
Ik wil dus niet zo'n moeder zijn/worden die over de grenzen van haar kinderen gaat (zoals mijn ouders, die me nog kunnen manipuleren hoewel ik al 30 jaar uit huis ben). Maar ja, ik vind het ook lastig naar mijn moeder want die vraagt wel naar haar.
libelletje75 schreef op 13-07-2021 om 16:24:
... Oma heeft 22 jaar de tijd gehad om een relatie op te bouwen met je dochter of om haar te laten blijken dat ze haar graag ziet. ...
Exact dit dus.
Grootmoeder had als volwassene alle mogelijkheden om een goede band op te bouwen met kleindochter, om nu te verwachten van dochter om in stand te houden wat er niet was, lijkt me veel gevraagd.
Flanagan schreef op 13-07-2021 om 21:22:
maar ga er niet bij voorbaat van uit dat het ongezellig wordt. Dan snap ik de afhoudendheid van je dochter ook wel.
Je hebt gewoon een andere mindset nodig.
Als dochter her de afgelopen 10x of 10 jaar ongezellig vond, is er natuurlijk best een grote kans dat dit samenzijn ook ongezellig wordt 
dat is dan niet echt afhankelijk van de mindset van to.
Nou, ik ben benieuwd wat TS gaat verzinnen.
Ik vind het best hard dat een contact geen hernieuwde kans krijgt omdat het eerder niet zo leuk en boeiend was. Niet elk mens is even sociaal vaardig. Moeten mensen die hierin wat missen dan maar aan de kant blijven, omdat ze voor anderen niet zulk leuk gezelschap zijn?
Is het volwassen om (buiten de contacten in werk en studie) uitsluitend om te gaan met mensen met wie je het naar je zin hebt, die helemaal in je comfortzone passen?
Niemand zal ervoor kiezen terzijde geschoven te worden als 'niet leuk genoeg'. Wie weet hoe lastig deze oma het in haar hart vindt dat de andere oma veel meer in de smaak valt? Mensen houden zich vaak groot in zo'n geval, maar daarom is het niet minder waar.
Wilgenkatje- schreef op 14-07-2021 om 18:59:
Nou, ik ben benieuwd wat TS gaat verzinnen.
Ik vind het best hard dat een contact geen hernieuwde kans krijgt omdat het eerder niet zo leuk en boeiend was. Niet elk mens is even sociaal vaardig. Moeten mensen die hierin wat missen dan maar aan de kant blijven, omdat ze voor anderen niet zulk leuk gezelschap zijn?
Is het volwassen om (buiten de contacten in werk en studie) uitsluitend om te gaan met mensen met wie je het naar je zin hebt, die helemaal in je comfortzone passen?
Niemand zal ervoor kiezen terzijde geschoven te worden als 'niet leuk genoeg'. Wie weet hoe lastig deze oma het in haar hart vindt dat de andere oma veel meer in de smaak valt? Mensen houden zich vaak groot in zo'n geval, maar daarom is het niet minder waar.
Dat is wel mijn streven ja. Zouden meer mensen zich moeten voornemen.
Maree schreef op 14-07-2021 om 19:19:
[..]
Dat is wel mijn streven ja. Zouden meer mensen zich moeten voornemen.
Dit inderdaad!
Wilgenkatje- schreef op 14-07-2021 om 18:59:
Nou, ik ben benieuwd wat TS gaat verzinnen.
Ik vind het best hard dat een contact geen hernieuwde kans krijgt omdat het eerder niet zo leuk en boeiend was. Niet elk mens is even sociaal vaardig. Moeten mensen die hierin wat missen dan maar aan de kant blijven, omdat ze voor anderen niet zulk leuk gezelschap zijn?
Is het volwassen om (buiten de contacten in werk en studie) uitsluitend om te gaan met mensen met wie je het naar je zin hebt, die helemaal in je comfortzone passen?
Wat valt onder niet sociaal vaardig bij jou? Ik vind dat bijvoorbeeld iemand die niet zoveel zegt, maar dan kan het best de moeite waard zijn áls er dan eens iets gezegd wordt.
Iemand die gewoon een naar karakter heeft, kan reuze sociaal vaardig zijn.
Ik zit dan liever met de eerste. De tweede sla ik graag over.
Meestal zitten mensen niet op een echt extreem, dus dan ga je al genoeg om met types die je niet echt liggen. Om er dan nog extra voor te kiezen, nee, zou ik ook niet doen.
ik weet nog niet wat ik ga doen. Ik ga het in elk geval nog met mijn dochter bespreken want ik wil dus geen moeder zijn die volwassen kinderen nog probeert te controleren.
Lastige mensen uit de weg gaan vind ik ook een lastige. Sowieso zijn oude mensen vaak niet op hun best. Mijn moeders gezondheid is niet goed en na 20 jaar ziekte (hersenletsel) is het gewoon een moeilijk mens in de omgang. Mijn vader zie ik nog maar heel weinig omdat hij met de jaren nog onaardiger en egocentrischer wordt dan hij al was. Hij heeft ook nooit veel begrip gehad voor mijn dochters autisme, en gelooft er überhaupt niet in dat dat echt bestaat (ook al heeft hij het waarschijnlijk zelf, of anders iets wat er heel erg op lijkt 
Dat belooft wat voor de toekomst. Als ik op hen lijk, word ik later onmogelijk. Dan kan ik beter nu vast wat credits opbouwen bij de kinderen.
Goed plan, ik zou ook voor de middenweg gaan.
Ik ga onaardige mensen nooit uit de weg, zeker niet als het familie is.
Maar een kind van 22 kun je alleen nog maar uitnodigen mi, meer echt niet.
En in dit geval misschien net wat meer druk leggen, bijv als in: schat, ik vind het belangrijk, is er een manier om dit voor jou wel leuk/ te doen te maken?
Ik vind dat je je dochter niet kunt verplichten tot een georganise activiteit. Als je moeder en overige familieleden het zo belangrijk vinden om je dochter te zien kunnen ze toch een keer los van elkaar bij jullie op bezoek komen. Waarom een heel spektakel op touw zetten?
Nou, het is wat lastig adviseren vind ik, omdat we uiteindelijk de mensen en verhoudingen niet echt kennen. In zijn algemeenheid vind ik, dat je best even een uurtje vrij kunt maken voor je oma, ook al is dat niet iemand waar je zelf veel plezier aan beleeft, als je haar er een plezier mee doet.
Maar misschien zou ik het dan niet in de vorm van een etentje doen, maar wat mensen - zoals je noemde - op de koffie vragen en dan toch aandringen bij je dochter even acte de presence te geven. (Want ze woont in het buitenland, dus de gasten zullen ook begrijpen dat ze toch ook nog andere 'dringende dingen' te doen heeft en na een korte 'hoe gaat het' en een kop koffie weer vertrekt).
Ik vind het (in zijn algemeenheid) best hard om te zeggen dat je mensen (familie) niet meer hoeft te bezoeken als je volwassen bent en daar geen zin in hebt. Ik hoop van harte dat als jullie oud en bejaard zijn, dat er nog mensen zijn die bij jullie langs komen.
Jesse_1 schreef op 14-07-2021 om 20:50:
...
Ik vind het (in zijn algemeenheid) best hard om te zeggen dat je mensen (familie) niet meer hoeft te bezoeken als je volwassen bent en daar geen zin in hebt. Ik hoop van harte dat als jullie oud en bejaard zijn, dat er nog mensen zijn die bij jullie langs komen.
En ik hoop dat de mensen die mij bezoeken dit doen omdat ze het zelf willen en niet om een of andere idiote verplichting.
Zit je daar net rustig en moet je nog een conversatie gaande houden met mensen die zelf het liefst elders zouden zijn, nou bedankt.
MMcGonagall schreef op 14-07-2021 om 20:18:
ik weet nog niet wat ik ga doen. Ik ga het in elk geval nog met mijn dochter bespreken want ik wil dus geen moeder zijn die volwassen kinderen nog probeert te controleren.
Lastige mensen uit de weg gaan vind ik ook een lastige. Sowieso zijn oude mensen vaak niet op hun best. Mijn moeders gezondheid is niet goed en na 20 jaar ziekte (hersenletsel) is het gewoon een moeilijk mens in de omgang. Mijn vader zie ik nog maar heel weinig omdat hij met de jaren nog onaardiger en egocentrischer wordt dan hij al was. Hij heeft ook nooit veel begrip gehad voor mijn dochters autisme, en gelooft er überhaupt niet in dat dat echt bestaat (ook al heeft hij het waarschijnlijk zelf, of anders iets wat er heel erg op lijkt
Dat belooft wat voor de toekomst. Als ik op hen lijk, word ik later onmogelijk. Dan kan ik beter nu vast wat credits opbouwen bij de kinderen.
Als je nu al zelf het contact mijdt met je vader, waarom is het voor jou dan zo vreemd dat je dochter geen contact wenst met je moeder?
Stelle schreef op 14-07-2021 om 20:28:
Maar een kind van 22 kun je alleen nog maar uitnodigen mi, meer echt niet.
En in dit geval misschien net wat meer druk leggen, bijv als in: schat, ik vind het belangrijk, is er een manier om dit voor jou wel leuk/ te doen te maken?
Waarom dat meisje onder druk zetten? Ik zou me lekker focussen op de leuke moeder dochter band die er is, in plaats van je dochter onder druk zetten een ongewenste relatie met overige familieleden aan te gaan.
Valdemar schreef op 14-07-2021 om 22:17:
[..]
Als je nu al zelf het contact mijdt met je vader, waarom is het voor jou dan zo vreemd dat je dochter geen contact wenst met je moeder?
Ik denk omdat oma naar haar kleindochter vraagt en to haar niet durft te confronteren met de waarheid. Of sla ik de plank helemaal mis to?
Valdemar schreef op 14-07-2021 om 22:14:
[..]
En ik hoop dat de mensen die mij bezoeken dit doen omdat ze het zelf willen en niet om een of andere idiote verplichting.
Zit je daar net rustig en moet je nog een conversatie gaande houden met mensen die zelf het liefst elders zouden zijn, nou bedankt.
Eens. En ja, misschien is dat best hard, maar ook eerlijk, wat ik dan weer belangrijk vind (en er zijn dus mensen die dat juist in mij waarderen). Maar dit is wel een beetje offtopic, want moeder van TO zit niet seniel in een bejaardentehuis.
Ah, je moeder heeft al 20+ jaar hersenletsel, is niet de makkelijkste én heeft amper een band met jouw dochter van 22. Ik snap je kind wel hoor. Die heeft jouw moeder nooit 'normaal' mee gemaakt.