Dochter weegt 100plus kilo

Na mijn waarschuwing toch nog doorgegaan op algemeenheden. Dus tekst verwijderd.

Na mijn waarschuwing toch nog doorgegaan op algemeenheden. Dus tekst verwijderd.

Na mijn waarschuwing toch nog doorgegaan op algemeenheden. Dus tekst verwijderd.

Na mijn waarschuwing toch nog doorgegaan op algemeenheden. Dus tekst verwijderd.

Missingyoumuch schreef op 09-08-2022 om 13:31:

[..]

Maar waarom het niet aanpakken op een manier die wel werkt. Waarom wil jij het perse op jouw manier doen ook al heeft dit een negatief effect.? Daar zie ik je steeds niet op reageren .

In je laatste stukje komt het op mij over dat jij dochter een paar keer op jouw manier hebt geconfronteerd. Dat viel niet goed bij dochter, om welke reden dan ook maar die doet er niet toe. Dan moet ze het zelf maar weten. Ze wil gewoon niet.

Zo komt het iig op mij over.

Wil je uitleggen waarom je weigert te gaan voor resultaat maar alleen voor jouw recht op jouw mening te willen gaan ?

Ik begrijp dat echt niet dus lees graag de motivatie.

Ik heb mijn dochter niet geconfronteerd. Ik heb het over een hypothetische situatie met een dochter met overgewicht. Daarnaast zie ik in het onderwerp van to nog geen enkele manier die werkt. Ik vind de oplossing van Genevra overigens een prima reactie. Wel NADAT ik met mijn kind een poging tot gesprek zou hebben gedaan en als blijkt dat deze daar niet voor openstaat.

Ik denk in alle gevallen dat wegkijken net zo min werkt als overmatig confronteren. Ik denk nl. dat het zoals zo vaak- in het midden ligt. Ik denk dat het onbespreekbaar maken van zo'n onderwerp verwaarlozende liefde is en ik denk dat overmatig confronteren ook verwaarlozende liefde is.

In de eerste situatie vind ik ontwijken om maar geen issues te hebben verwaarlozing. Dat zijn ouders die niet weten hoe ze om moeten gaan met conflicten en daarom maar liever hun mond houden. Algemeen genomen komt daar doorgaans weinig goeds van. En anderzijds de ouders die constant vinden dat hun kind zich moet gedragen naar hun mening en bemoeienis niet kunnen laten. Dat is verwaarlozing van de autonomie van hun kind. En ergens naar volwassenheid verandert de rol van ouders. Maar je blijft een sterke betrokkene bij je kind. En als er iemand, wie dan ook, in het leven van mensen een rol kúnnen hebben om te wijzen op schadelijk gedrag, dan kom je inderdaad uit op partner (voor zover aanwezig), ouders, close vrienden. Confronteren is wat anders dan veroordelen. Confronteren is wat anders dan ruzie zoeken of je beter voelen. Confronteren is liefde als je de ander uit de bubbel wil halen die ze zichzelf voorhouden dat er geen probleem is. En dat is moeilijk. En dat is lastig en dat kan soms schuren. Soms ga je over iemands grens. Nou, dan weet je dat. Maar altijd maar binnen de lijntjes kleuren om maar niemand op de tenen te trappen vind ik persoonlijk geen liefde. Dat vind ik eerder gemakzucht. Daar hebben mensen ook qua leren omgaan met emoties niet zo veel aan. Mensen zijn vandaag de dag zo hypergevoelig, omdat een botte bijl niet meer zwaait. Nu wil ik geen botte bijlen prediken. Maar ik denk dat er veel kinderen iets teveel gewend zijn geraakt aan het eeuwige gekir en belonen en positief zijn, waardoor mensen niet meer in staat zijn tot het incasseren van kritiek. Incasseren van kritiek is een bepaalde vaardigheid die komt met volwassen wording. Het vraagt zelfreflectieve vaardigheden, het vraagt nuanceren, het vraagt nadenken. En als mensen dan gaan wapperen (verbaal met roepen dat je aan het fat shamen bent en driftig weglopen, handengebarend dat 'ze' moeten ophouden) dan heb ik een bepaald overgekookt type voor ogen dat staat te wapperen. Als je maar hard genoeg wappert, dan sla je die vervelende vliegen wel van je af.

Wil je mijn motivatie weten waarom ik confronteren (tot op zekere hoogte) wél belangrijk vind, dan heeft dat te maken met het bovenstaande. Het getuigt imo van liefde, vertrouwen kunnen hebben dat er ondanks kritiek van je gehouden wordt én dat mensen je willen helpen om een persoon te zijn die goed in z'n vel zit.

Na mijn waarschuwing toch nog doorgegaan op algemeenheden. Dus tekst verwijderd.

Ik heb zojuist heel wat berichten verwijderd. Volgens mij was mijn boodschap eerder vanochtend duidelijk en als die het niet was zal ik hem nog een keer herhalen: 

Laatste waarschuwing: je kunt een nieuw topic openen over de discussie in het algemeen. In dit topic hebben we het over adviezen voor TS in de situatie met haar dochter.

Een ieder van wie de tekst zojuist is verwijderd mag dit beschouwen als een officiële waarschuwing. Als je nu nog algemeen doorgaat, dus niet inhoudelijk reageert richting TS dan kun je een ban voor dit topic verwachten. 

To, je kan haar niet beschermen. Jij hebt geen macht over haar gewicht. Je hebt alleen invloed op de relatie met haar. Zij is een volwassen vrouw. Je kan hooguit aangeven dat jij in haar schoenen via de huisarts hulp zou zoeken. 

Verder zou ik de focus van jullie relatie op iets anders leggen dan op gewicht en gezondheid.  

Nou, dat slaat de discussie verder wel dood denk ik.

Succes met je dochter, TO

jenn55 schreef op 09-08-2022 om 20:13:

Nou, dat slaat de discussie verder wel dood denk ik.

Succes met je dochter, TO

Inderdaad. Succes TO... 

Ik heb geen idee wat wijsheid is maar dat je je zorgen maakt lijkt me alleen maar menselijk.

Misschien kan het een helpende gedachte zijn dat je haar toekomst m.b.t. haar gewicht niet overlaat aan het (nood)lot, maar aan je dochter zelf.

Wie komt eerder tot verantwoordelijk gedrag; iemand die op essentiële punten wordt aangestuurd door diens moeder of degene die zichzelf verantwoordelijk weet voor de invulling van het eigen  leven?

Ik zou zeggen: vertrouw op de opvoeding die je haar hebt gegeven en laat je dochter nu los, nu het daar tijd voor is geworden.

En vergeet niet: de geschiedenis herhaalt zich welbeschouwd nooit op precies dezelfde wijze. De tijd en omstandigheden die jouw moeder meemaakte zijn echt grondig anders geweest. Jouw dochter leeft in het zogeheten 'informatietijdperk' en krijgt daarmee allerlei helpende handen aangereikt. In veel gevallen zelfs gratis!

Nu je je tegenover forumbeheer zelfs excuseert voor het wangedrag van anderen, wek je op mij de indruk dat je iemand bent die zich nog wel eens verantwoordelijk ziet voor zaken die feitelijk onder de verantwoordelijkheid van anderen vallen.

Mona-xxx schreef op 10-08-2022 om 13:43:

Dank aan iedereen voor de reaties. Ik zie dat er ook andere discussies zijn opgelaaid. Mijn excuses aan de moderater het was niet mijn intentie om hier zoveel stof te doen opwaaien.

Ik denk dat het beste is om mijn handen er van af te houden en altijd mijn deur open te laten voor haar als ze toch besluit om hulp te zoeken of om af te vallen. Ik vind het alleen zo moeilijk. Ik weet dat ze 24 is, maar ik heb het gevoel dat ik haar aan het lot overlaat. In mijn ogen is ze nog stees mijn kleine meisje. En ik kan haar nu niet helpen met haar problemen omdat ze geen hulp wilt. Dit is precies wat er met mijn moeder gebeurde. Mijn ergste nachtmerrie komt dus uit.

he, zit te huilen nu ik dit typ. Maar goed iedereen bedankt met alle adviezen.

Ik zou je wel willen troosten en door het internet heen even knuffelen en een kopje thee voor je zetten en je even laten uithuilen. Je ziet het goed: je kunt haar pas helpen als ze hulp wil. Dat is heel lastig, een universeel moeilijk thema in het ouderschap: loslaten.  je laat haar niet aan haar lot over, je blijft naast haar staan, aan haar zijde. Alleen heb je geen leidende rol meer; je bepaalt de route niet meer, maar je mag die van haar blijven volgen.