Dochter weegt 100plus kilo

Diyer schreef op 08-08-2022 om 00:57:

Guttegut Max, gaat het een beetje met je? Wat een drama schop je. Gevoelige snaar geraakt misschien? Is goed hoor, die roze olifant kijk ik wel weg hoor als je dat liever hebt.

Het is , misschien , wat pittig gezegd  maar het geeft wel heel duidelijk aan hoe het werkt  

Jij denkt te weten hoe het moet als die domme vriendin nou eindelijk maar eens gewoon naar jou wilde luisteren. 

Als jij echt vindt dat ze het zelf mag weten dan zou jij je niet zo druk maken en inmiddels zelfs niet meer weten hoe je het aan moet kaarten . Ik weet het wel.... stop ermee en practice what you preach... dat ze het zelf mag weten... 

Het probleem is denk ik dat obesitas zoveel gevolgen heeft voor iemand's dagelijks leven. Je kunt van alles niet meer qua activiteiten, past niet meer in de meeste kleding en op veel zitplaatsen, krijgt vaak allerlei gezondheidsproblemen, en je voelt je doorgaans gewoon niet goed in je vel. Het is er altijd en overal, dus dit 1 of enkele keren bespreken en het daarna maar laten, is erg moeilijk (onmogelijk), zeker bij je kind. Zeker als dat kind het dan gaat hebben over die gevolgen, want moet je dan niets zeggen over de oorzaak?

Ik begrijp wel dat mensen met obesitas het zelf ook wel weten en niet zitten te wachten op mensen die hen er aan herinneren, maar aan de andere kant worden ze toch al dagelijks aan hun overgewicht herinnerd. De realiteit is de realiteit, of iemand je daar nu op wijst of niet, en als je eerlijk bent tegen jezelf dan kun je dit hebben. Als je echter in denial bent, dan komt het steeds hard aan.

Ik zou mezelf als ouder niet censureren en niet liegen, maar wel opletten dat ik niet zou beginnen over het onderwerp. Echter zodra kind begint over rugpijn, zere knieen, geen leuke kleding kunnen vinden etc, dan zou het onderwerp toch weer besproken worden want hoe kun je dat níet doen? Ik denk dat ik vooral zou benadrukken dat een gewoon gewicht bereiken absoluut mogelijk is, ALS de knop maar omgezet wordt.

[Mijn eigen ervaring: heb 30 kg overgewicht gehad (met een bmi net over 30 dus obesitas) en heb al veel gejojo'd in mijn leven. Momenteel heb ik 5 kg overgewicht en ben ik aan het werken om dat eraf te krijgen]

Zo vind je nooit een man of wanneer je 20 kg zou afvallen dan zou je misschien wel een man vinden is geen respectvolle manier om iets aan te kaarten. Sowieso is je kind ok op zichzelf en niet pas een volledig mens met een partner. Daarnaast zijn er ook mannen die op voller vallen. Al die opmerkingen komen rechtstreeks uit de jaren 50. Je moet in het traditionele hokje passen: slank, aardig en volgzaam: nou een dikke middelvinger kon je van mij krijgen 

Maar temet, dat haar van jou, daar kun je niks aan doen. Dat snapt elk weldenkend mens ook wel. Gewicht is iets anders.
Het hoeft er zeker niet elke keer over te gaan, maar zeker bij deze mate van obesitas hoeven we niet helemaal te doen alsof het er niet is. Zeker niet als de dochter in kwestie aangeeft dat ze van allerlei kwaaltjes last van heeft, nu al. 

En of iemand verder een lief en leuk mens is, hangt niet af van diens gewicht. Dus die vriendin van diyer kan heel leuk en lief en gezellig zijn, maar constateren dat iemand zichzelf voor de gek houdt qua gezond eten is wat anders. 

Missingyoumuch schreef op 08-08-2022 om 01:38:

[..]

Het is , misschien , wat pittig gezegd maar het geeft wel heel duidelijk aan hoe het werkt

Jij denkt te weten hoe het moet als die domme vriendin nou eindelijk maar eens gewoon naar jou wilde luisteren.

Als jij echt vindt dat ze het zelf mag weten dan zou jij je niet zo druk maken en inmiddels zelfs niet meer weten hoe je het aan moet kaarten . Ik weet het wel.... stop ermee en practice what you preach... dat ze het zelf mag weten...

Ik denk niet op persoonlijke titel hoe het moet. Maar we weten allemaal dat fors overgewicht tot problemen leidt. En ik hou er persoonlijk niet zo van dat we -zodra het op gewicht aankomt- de mensen met het overgewicht met fluwelen handschoenen moeten behandelen.

Bij elke andere verslaving, want fors overgewicht spreekt van een eetverlaving, worden de verslaafden constant gewezen door de buitenwereld op hun problematiek. Nu ken ik niet per se een roker of alcoholist die daardoor dan ook stopt met roken of drinken. Maar ik weet wel dat de maatschappij niet zo is ingericht dat we dit gedrag wegknuffelen. Kijk maar eens op pakjes sigaretten, het staat er met KOEIENLETTERS en nare plaatjes op.

Ik denk dat het heel goed is als het gezegd mag worden. Niet om de mensen zich rotter te laten voelen. Maar wel om het bewustzijn van 'ach, schattig, dikke vrouw (die zoetsappige tekeningetjes en plaatjes van de dikke gevulde dame doet infantiel aan). Er is geen enkele verslaving die in een positivity beweging zit. De smokers positivity, de whiskey positivity movement, ach, gaat toch weg. Als je zoveel overgewicht hebt, heb je net zulke grote risico's op lichamelijke en psychische aandoeningen dan wanneer je een andere verslaving hebt.

Ja, ik ben het eens dat een alcoholist keer op keer vertellen dat het niet gezond is, hem of haar heus niet sneller naar de afkickkliniek brengt. Want deze alcoholist is waarschijnlijk in ontkenning. Daar krijg je felle reacties op. Want iemand die zichzelf zo niet wil zien, ageert nogal heftig.

Idem hier, de zwaargewichten onder ons die nogal prikkelbaar reageren, zijn vermoedelijk in ontkenning. Want iemand die te zwaar is en wéét dat het gaat om een probleem, die is daar eigenaar van. Die zal zeggen, ja klopt, ik ben inderdaad veel te zwaar en ik heb inderdaad een eetprobleem. En daar zal waarschijnlijk in 1 adem achteraan komen, ik wil dat graag veranderen, want baal ervan, heb er last van. En die durven ook te zeggen dat ze het moeilijk vinden, het eng vinden, maar hulp nodig hebben of wat dan ook.

De hier in het rond meppende en van zich afmaaiende publiek dat zeer beledigd reageert is nog niet zo ver. Maar dat maakt niet dat ik -als onderdeel van de maatschappij- dan maar net moet doen alsof dat probleem er niet is en een soort fat shaming hokje zou thuishoren. Nee hoor, ik shame geen vet. Ik zeg: je hebt een probleem/ziekte/verslaving/aandoening en daar hoort behandeling bij.

MamaE schreef op 08-08-2022 om 08:57:

Maar temet, dat haar van jou, daar kun je niks aan doen. Dat snapt elk weldenkend mens ook wel. Gewicht is iets anders.
Het hoeft er zeker niet elke keer over te gaan, maar zeker bij deze mate van obesitas hoeven we niet helemaal te doen alsof het er niet is. Zeker niet als de dochter in kwestie aangeeft dat ze van allerlei kwaaltjes last van heeft, nu al.

En of iemand verder een lief en leuk mens is, hangt niet af van diens gewicht. Dus die vriendin van diyer kan heel leuk en lief en gezellig zijn, maar constateren dat iemand zichzelf voor de gek houdt qua gezond eten is wat anders.

Precies, dat haar is een gekke vergelijking. Want A: niet ongezond en B: zo ben je geboren. Een verslaving is echt andere koek. En ja, natuurlijk zegt dit niks over of iemand leuk lief of aardig is. Maar stop met jezelf voor de gek houden. Of verwacht niet van de rest van de wereld dat ze dat doen.

Ik vind overigens wel dat er een verschil is tussen een verslaving aan drank/drugs en roken of te veel eten. Drank en drugs werken op je gemoed en je functioneren. Daar heeft je omgeving last van. Als iemand ongezond eet of af en toe gaat roken, heb ik daar zelf geen last van en functioneert diegene verder ook gewoon normaal.
Dus in die zin is drank en drugs een grotere noodzaak tot actie voor de verslaafde omdat de kans op het kwijtraken van werk, vrienden etc. veel groter is. 

Veel mensen hebben geen flauw benul hoe gecompliceerd de ziekte obesitas is. Er wordt nog steeds gedaan alsof het oh zo simpel is: gewoon minder eten en meer bewegen. Maar als het zo simpel was, was niet de halve westerse wereld te zwaar. We leven in een obesogene samenleving, ons lichaam is van oudsher ingesteld op eten wat er is en vasthouden wat je hebt aan lichaamsgewicht, en als je eenmaal (flink) te zwaar bent treden juist daardoor veranderingen op in je lichaam die zorgen dat het afvallen moeilijk is. Mensen met deze ziekte hebben behandeling nodig en juist de schaamte, en het gevoel dat de maatschappij je geeft dat je slap, dom en lui bent (ik lees hier ook dit soort opmerkingen) maakt de stap naar hulp moeilijker. 
Als moeder, of geliefde, kun je je zorgen zeker uitspreken. Benoem het ook zo: zorgen over gezondheid. Noem het probleem wat het is: een ziekte, en stel een bezoek aan de arts voor. Maar doe niet wat mijn moeder deed (en nog doet): constant de aandacht vestigen op het uiterlijke aspect. “Ben je nou alweer aangekomen?” “Je lijkt in die jurk wel heel erg dik” (dit bij 1.70 meter en 72 kg), “Weet je zeker dat je die bikini aan wil?” Vreselijk, heeft mijn zelfbeeld geen goed gedaan en mijn gewicht ook niet. 

Maar wat als je zoveel te zwaar bent dat je niet meer normaal functioneert?
Als je niet meer fijn kan bewegen en er meer rekening dan normaal met je gehouden moet worden?

Ik ben benieuwd hoe het zelfbeeld is van veel te zware mensen. Bij anorexia kan het zelfbeeld zo verstoord zijn, dat erg magere mensen nog steeds menen dat ze dikke benen hebben.

Ik weet nog goed het moment dat ik het ècht zag, met 16 jaar, wat ben ik veel te dik. Gelukkig had ik net een nieuwe huisarts die mij serieuzer nam dan de huisarts daarvoor toen mijn moeder met mij met de overgewicht-vraag kwam. Ik werd doorverwezen naar een fijne diëtiste en na het afvallen heb ik het grootste gedeelte van mijn leven een normaal BMI gehad, wat maar een zeer klein percentage gegeven is, afvallen en op gewicht blijven.
"Gewoon minder eten" was het maar zo eenvoudig te doen...

Diyer schreef op 08-08-2022 om 09:02:

[..]

Ja, ik ben het eens dat een alcoholist keer op keer vertellen dat het niet gezond is, hem of haar heus niet sneller naar de afkickkliniek brengt. Want deze alcoholist is waarschijnlijk in ontkenning. Daar krijg je felle reacties op. Want iemand die zichzelf zo niet wil zien, ageert nogal heftig.

Idem hier, de zwaargewichten onder ons die nogal prikkelbaar reageren, zijn vermoedelijk in ontkenning. Want iemand die te zwaar is en wéét dat het gaat om een probleem, die is daar eigenaar van. Die zal zeggen, ja klopt, ik ben inderdaad veel te zwaar en ik heb inderdaad een eetprobleem. En daar zal waarschijnlijk in 1 adem achteraan komen, ik wil dat graag veranderen, want baal ervan, heb er last van. En die durven ook te zeggen dat ze het moeilijk vinden, het eng vinden, maar hulp nodig hebben of wat dan ook.

De hier in het rond meppende en van zich afmaaiende publiek dat zeer beledigd reageert is nog niet zo ver. Maar dat maakt niet dat ik -als onderdeel van de maatschappij- dan maar net moet doen alsof dat probleem er niet is en een soort fat shaming hokje zou thuishoren. Nee hoor, ik shame geen vet. Ik zeg: je hebt een probleem/ziekte/verslaving/aandoening en daar hoort behandeling bij.

Andere volwassenen doen met hun leven wat ze willen, ook als dat onverantwoord is. En iemand met obesitas schaadt dan ook nog vooral zichzelf. Dus zo’n aanvallende houding slaat echt helemaal nergens op. Misschien eens wat lezen over de reddersdriehoek. 

Het kan zo zijn dat iemand een probleem heeft en behandeling nodig heeft. En daarnaast is het zo dat die ander daar zelf over gaat. Als je zo diep in iemands persoonlijke ruimte probeert door te dringen dat je niet kunt ophouden mensen erop te wijzen dat ze de verkeerde beslissingen nemen, word jij daar uiteindelijk vooral zelf ongelukkig van. Want a) die persoon gaat niet doen wat jij vindt dat ‘ie moet doen en dat frustreert jou enorm en b) die persoon krijgt een hekel aan jou dat je zo diep in zijn persoonlijke ruimte doordringt. 

Ook als het waar is, wordt het drammen als de ander niet wil horen. Een mens heeft het recht de waarheid niet te willen horen. Jij gaat er niet over. En er zijn in jouw leven vast ook zaken die moeilijk onder ogen te zien zijn. In het mijne wel in ieder geval. 

Diyer schreef op 08-08-2022 om 09:02:

[..]

Ik denk niet op persoonlijke titel hoe het moet. Maar we weten allemaal dat fors overgewicht tot problemen leidt. En ik hou er persoonlijk niet zo van dat we -zodra het op gewicht aankomt- de mensen met het overgewicht met fluwelen handschoenen moeten behandelen.

Bij elke andere verslaving, want fors overgewicht spreekt van een eetverlaving, worden de verslaafden constant gewezen door de buitenwereld op hun problematiek. Nu ken ik niet per se een roker of alcoholist die daardoor dan ook stopt met roken of drinken. Maar ik weet wel dat de maatschappij niet zo is ingericht dat we dit gedrag wegknuffelen. Kijk maar eens op pakjes sigaretten, het staat er met KOEIENLETTERS en nare plaatjes op.

Ik denk dat het heel goed is als het gezegd mag worden. Niet om de mensen zich rotter te laten voelen. Maar wel om het bewustzijn van 'ach, schattig, dikke vrouw (die zoetsappige tekeningetjes en plaatjes van de dikke gevulde dame doet infantiel aan). Er is geen enkele verslaving die in een positivity beweging zit. De smokers positivity, de whiskey positivity movement, ach, gaat toch weg. Als je zoveel overgewicht hebt, heb je net zulke grote risico's op lichamelijke en psychische aandoeningen dan wanneer je een andere verslaving hebt.

Ja, ik ben het eens dat een alcoholist keer op keer vertellen dat het niet gezond is, hem of haar heus niet sneller naar de afkickkliniek brengt. Want deze alcoholist is waarschijnlijk in ontkenning. Daar krijg je felle reacties op. Want iemand die zichzelf zo niet wil zien, ageert nogal heftig.

Idem hier, de zwaargewichten onder ons die nogal prikkelbaar reageren, zijn vermoedelijk in ontkenning. Want iemand die te zwaar is en wéét dat het gaat om een probleem, die is daar eigenaar van. Die zal zeggen, ja klopt, ik ben inderdaad veel te zwaar en ik heb inderdaad een eetprobleem. En daar zal waarschijnlijk in 1 adem achteraan komen, ik wil dat graag veranderen, want baal ervan, heb er last van. En die durven ook te zeggen dat ze het moeilijk vinden, het eng vinden, maar hulp nodig hebben of wat dan ook.

De hier in het rond meppende en van zich afmaaiende publiek dat zeer beledigd reageert is nog niet zo ver. Maar dat maakt niet dat ik -als onderdeel van de maatschappij- dan maar net moet doen alsof dat probleem er niet is en een soort fat shaming hokje zou thuishoren. Nee hoor, ik shame geen vet. Ik zeg: je hebt een probleem/ziekte/verslaving/aandoening en daar hoort behandeling bij.

Ik val nog steeds onder obese, al ben ik in een jaar 20 kilo afgevallen. Kun je nagaan hoeveel het was. Ik ben jarenlang aangesproken , op liefdevolle maar vooral ook op kwetsende manieren. Het werkte niet. Ik moest zelf op het punt komen. Maar blijf het vooral herhalen als jij vindt dat je dat moet kunnen doen. 

En van mij mag je iemand 10 keer per dag erop wijzen. Ik ging ervan uit dat je doel/ insteek was dat je vriendin of wie dan ook gaat afvallen. En dan is dit simpelweg niet de manier. Mag je van alles van vinden hoor. Maar het gaat jou en je vriendin niet helpen. 

Ik ben getrouwd geweest met een alcoholist.  Van alles uit de kast getrokken om hem hiervan af te helpen. Met als eerste doel dat hij ervoor zichzelf vanaf wilde. Maar ook voor onze relatie en later voor onze zoon. 

Voor en na mij hebben de vrouwen waarmee hij een relatie heeft gehad hetzelfde traject doorlopen . Ook zonder succes. 

Ik vond en vind dat ik alle recht had om het te benoemen aangezien ik op allerlei manieren er last van had en het dus gevolgen voor mij had. Maar als dat recht nou niet werkt ? 

Je hebt een wens dat vriendin haar eetpatroon veranderd.  Dan is dat je doel en ga je kijken hoe jij bij dat doel komt. Van mij mag je nog 10 jaar op jouw manier doorgaan hoor. Maar of het tot je doel gaat leiden is de vraag. Ik zet mijn geld op niet in. 

En bij drugs / drank gebruik kun je op een gegeven moment consequenties verbinden aan gebruik . Contact verbreken bv. Kun je met je vriendin ook doen. Soms helpt het en wil een verslaafde je niet kwijt.  Meestal werkt het niet. 

Maar ook hierbij mag jij daarvoor kiezen.

Het gaat mij niet om het verschil aangeboren of niet, of iets er aan kunnen doen of niet, het ging om de opmerking van Jenn, die vond dat als je geprikkeld reageerde op ongevraagde opmerkingen over je lijf, dat betekende dat je kennelijk niet onder ogen wilde zien dat de opmerkingen ergens op gebaseerd waren. 

Terwijl ik denk: het maakt niet uit of je je minpunten erkent of ontkent, het is gewoon bloedirritant als mensen zich ongevraagd en veelvuldig met jouw lijf bemoeien. Dus triomfantelijk roepen als iemand van zich afbijt dat het kennelijk te dichtbij komt (en dat het dus betekent dat die persoon eigenlijk de problematiek aan het ontkennen was en dat het dus eigenlijk heel goed was om deze opmerking te maken want nu kan die persoon niet meer ontkennen): het is onzin. Mensen waarderen het gewoon niet als je je negatief over hun uiterlijk/lijf uitlaat, geheel los van de vraag in hoeverre de aangesprokene zelf ook vindt dat er een probleem is. 

" Als je zo diep in iemands persoonlijke ruimte probeert door te dringen dat je niet kunt ophouden mensen erop te wijzen dat ze de verkeerde beslissingen nemen, word jij daar uiteindelijk vooral zelf ongelukkig van. Want a) die persoon gaat niet doen wat jij vindt dat ‘ie moet doen en dat frustreert jou enorm en b) die persoon krijgt een hekel aan jou dat je zo diep in zijn persoonlijke ruimte doordringt."

Ik ben het hier in zoverre niet mee eens dat ik sterk vermoed dat veel mensen die dit soort opmerkingen plaatsen helemaal niet ongelukkig worden. Veel mensen vinden het volgens mij hartstikke lekker om anderen aanwijzingen/kritiek te geven, en zijn er van overtuigd dat ze daar alleen maar de allerbeste bedoelingen mee hebben, en of het geven van die aanwijzingen ook maar iets helpt is bijzaak. Want dat lekkere gevoel dat zij uit nobele bedoelingen een ander kunnen bekritiseren, dat blijft wel overeind. 

Temet schreef op 08-08-2022 om 11:17:

Het gaat mij niet om het verschil aangeboren of niet, of iets er aan kunnen doen of niet, het ging om de opmerking van Jenn, die vond dat als je geprikkeld reageerde op ongevraagde opmerkingen over je lijf, dat betekende dat je kennelijk niet onder ogen wilde zien dat de opmerkingen ergens op gebaseerd waren.

Terwijl ik denk: het maakt niet uit of je je minpunten erkent of ontkent, het is gewoon bloedirritant als mensen zich ongevraagd en veelvuldig met jouw lijf bemoeien. Dus triomfantelijk roepen als iemand van zich afbijt dat het kennelijk te dichtbij komt (en dat het dus betekent dat die persoon eigenlijk de problematiek aan het ontkennen was en dat het dus eigenlijk heel goed was om deze opmerking te maken want nu kan die persoon niet meer ontkennen): het is onzin. Mensen waarderen het gewoon niet als je je negatief over hun uiterlijk/lijf uitlaat, geheel los van de vraag in hoeverre de aangesprokene zelf ook vindt dat er een probleem is.

Heel dat prachtig verwoorde betoog leek ook meer een vergoelijking van het ongevraagd en ongepast oordelen over een ander. “Je bent boos, zie je wel, ik heb gelijk!” Nee, ik ben boos omdat een ander over mijn grenzen gaat.