Dochter vijf maand naar Bonaire
Hier ben ik weer. Mijn vorige topic ging over mijn zoon die nu in Japan zit voor drie maand, en onze hondje dat we hebben moeten laten inslapen. Dit alles heeft te maken met “afscheid” nemen of in geval van de zoon tijdelijk loslaten.
Nu heeft ook onze dochter besloten om voor vijf maanden naar Bonaire te gaan.
Om daar te gaan werken, en als ze dan terug komt een studie te gaan volgen.
Onze dochter woont nog thuis (21)
De voorbereidingen zijn in volle gang, de baan hadden we tijdens onze vakantie op Bonaire al zo goed als geregeld en ze kan in een appartement van mijn vriendin. We weten waar ze terecht komt kennen het allemaal. Dus wat is er dan aan de hand zou je denken?
Ze gaat in januari weg en dan tot eind mei. Mms een maand langer.
Vriendin uit Bonaire komt ook nog hier dus kunnen alles nog bespreken qua huisvesting etc.
Maar….. ik kan zo moeilijk “afscheid” nemen. Kan daar nu bv al tegen op zien.
Onze zoon is nu een maand weg en komt over twee maand weer terug.
Maar het afscheid op Schiphol heb alles bij elkaar gejankt en heb er twee weken over gedaan om het een plek te geven.
Kennen jullie dat gevoel van enorme emotie als je kind of partner voor langere tijd weg gaan?
Lees er veel over en veel mensen hebben daar last van. Is ook hoe je ermee omgaat natuurlijk.
Ik heb het alleen bij mijn eigen gezin. Als het anderen betreft vind ik het even vervelend maar dat zakt na een uurtje of wat af. Maar bij man en kids heb ik er echt best lang last van. Het is gewoon verveld dat gevoel.
En ik weet je kunt facetimen appen ik weet het allemaal.
Maar het gevoel is echt niet fijn. Ben geen “Kleef” moeder hoor. En val ze er niet mee lastig, ben ook blij voor ze stimuleer het ook. En ze kennen mij
mama die jankt er even flink op los. Ik uit het gewoon dat doen veel mensen denk ik niet. Maar zie gewoon op tegen weer dat afscheid nemen en het rot gevoel dat je dan hebt. Gewoon elkaar niet kunnen knuffelen.
Dochter is al eerder een jaar uit huis geweest, heeft samen gewoond dus ik ken bij haar het gevoel dat ze niet meer thuis woont. Dus mms valt het allemaal wel mee en maak ik het nu erger dan dat het straks is.
We gaan haar in ieder geval ophalen en knopen er samen nog twee weken vakantie achteraan.
Hoe gaan jullie ermee om als je afscheid hebt genomen en weer thuis bent?
Ik loop dus vooral me zelf in de weg.
En hoe vinden jullie het als je kids verre reizen maken en hoe voel je je daarbij?
Er gaan zoveel jong volwassene op reis en stage. Vroeger was dat natuurlijk niet. Hoor graag groetjes
Ik heb er weinig last van. Mijn oudste heeft een half jaar gestudeerd in Korea en vertrok niet veel later voor studie naar de UK. Daar is ze blijven plakken en ze woont er alweer vier jaar. Ik ben er net op bezoek geweest en dan is het afscheid wel even rottig, maar daarna ga je over tot de orde van de dag. Mijn partner is ook eens drie maanden weg geweest voor zijn werk. Daar ben ik ook op bezoek geweest en dan ga je weer verder. Ik denk dat ik meer moet wennen als ze weer hier zijn en je weer terug moet naar je oude gewoontes.
Dat was vroeger ook al hoor. Stage lopen, studeren in het buitenland, werken als aupair, stage voor toeristische opleidingen, het leger, stewardessen, reisleiders, animatie op vakantieparken, vrachtverkeer, werken op booreiland, lasser in het midden-oosten, het zijn maar wat voorbeelden.
Iedere mens is anders, jij vindt het best moeilijk als je kinderen lang weg zijn. Dat mag toch gewoon? Als jouw gevoel hun niet belemmert in hun plannen, ze begrijpen het, nou, dan maar even huilen en weer doorgaan.
Natuurlijk kennen wij dat gevoel en die emotie. Maar ik doe er alles aan om dat bij het afscheid niet voorop te laten staan.
Ik wil dat mijn kinderen in Verweggistan mij zich herinneren met een vrolijk en opgeruimd gezicht zodat ze zich niet schuldig voelen.
Thuis is er wel plek voor het uiten van mijn emoties.
Poezie schreef op 13-07-2024 om 14:39:
Natuurlijk kennen wij dat gevoel en die emotie. Maar ik doe er alles aan om dat bij het afscheid niet voorop te laten staan.
Ik wil dat mijn kinderen in Verweggistan mij zich herinneren met een vrolijk en opgeruimd gezicht zodat ze zich niet schuldig voelen.
Thuis is er wel plek voor het uiten van mijn emoties.
Ja natuurlijk. Ik moest wel huilen bij mijn zoon maar die knuffelde me en zie mams komt allemaal goed. En ik zie let maar niet op mij ik vind het super dat je gaat. Herben zelfs zijn ticket cadeau gedaan. Maar zoals ik al zei het is helemaal goed ben blij voor ze, het gaat mij hier om het nare gevoel dat ik ervaar. Hoe anderen daarmee omgaan als ze weer thuis zijn.😊
Als het emotioneel zo zwaar is, hoeft je niet je kind op Schiphol uit te zwaaien; je neemt afscheid thuis.
Hier vroeger een kind die voorheen meeging naar Schiphol, papa uitzwaaien en vliegtuigen kijken. Maar op gegeven moment overviel het afscheid nemen haar zwaar. We kozen ervoor niet meer als gezin mee naar Schiphol te gaan; afscheid nemen deden we thuis.
In de drukte van de bedrijvigheid op Schiphol ontwikkel je een belemmering van afscheid en zien hoe de ander door de poort van de douane aan je oog ontsnapt. Ophalen is dan weer des te leuker.
Mijn kinderen zijn ook allebei een jaar naar het buitenland geweest (niet tegelijk), ik was absoluut niet verdrietig. Ik miste ze wel maar door hun beleefde ik ook een deel van het avontuur door hun berichten en foto's en ik was ook heel trots op ze
nlies schreef op 13-07-2024 om 16:25:
Bedoel je dat je je zo voelt?
https://www.youtube.com/watch?v=W5E8WNdyF8I
😂
mijn ouders zijn me een keer op komen zoeken bij mijn stage in het buitenland. Was wel veel dichterbij dan Japan.
Ze komen ook weer thuis.
Zeespiegel schreef op 14-07-2024 om 09:07:
mijn ouders zijn me een keer op komen zoeken bij mijn stage in het buitenland. Was wel veel dichterbij dan Japan.
Ze komen ook weer thuis.
Ja natuurlijk gelukkig wel. Denk er ook over na om “halverwege” een week te gaan. Dan duren die vijf maanden ook niet zo lang😊
Niemand zegt dat je geen emotie mag tonen. Maar als je het er over hebt dat je ér even flink op los jankt' met een smily erbij dan heb ik het gevoel dat je toch een bepaalde neiging hebt om jezelf erg centraal te zetten met jouw emoties op dat moment. Het afscheidsmoment mag best met tranen zijn, maar kom op: het is je kind die naar het buitenland gaat; die moet centraal staan op dat moment.
Pippeltje schreef op 14-07-2024 om 13:55:
Niemand zegt dat je geen emotie mag tonen. Maar als je het er over hebt dat je ér even flink op los jankt' met een smily erbij dan heb ik het gevoel dat je toch een bepaalde neiging hebt om jezelf erg centraal te zetten met jouw emoties op dat moment. Het afscheidsmoment mag best met tranen zijn, maar kom op: het is je kind die naar het buitenland gaat; die moet centraal staan op dat momentje
De smiley staat daar niet achter, maar achter het stukje zin dat de kids mij wel kennen. Niet achter een potje janken. Wat ik overigens echt deed toen hij al door het poortje was. Bij afscheid zelf een paar tranen gelaten.
Saartje55 schreef op 14-07-2024 om 09:44:
[..]
Ja natuurlijk gelukkig wel. Denk er ook over na om “halverwege” een week te gaan. Dan duren die vijf maanden ook niet zo lang😊
Maar jullie zouden er toch al 2 weken vakantie achteraan plakken? Of vroeg je dochter zelf of je al eerder kan komen? Ik zou dat dus niet doen, twee keer in 5 maandjes naar Bonaire. Naar een dochter die moet werken, gezond is en daar leuke contacten gaat oplopen waar ze zich mee kan vermaken. Zit je lekker op Bonaire, krijg je alsnog je moeder op bezoek. Omdat mama 5 maanden lang vindt....
Ik vind het erg verstikkend klinken allemaal. Het lijkt me bijna geen toeval dat al je kinderen naar het buitenland vertrekken dan
wil40 schreef op 14-07-2024 om 17:29:
[..]
Maar jullie zouden er toch al 2 weken vakantie achteraan plakken? Of vroeg je dochter zelf of je al eerder kan komen? Ik zou dat dus niet doen, twee keer in 5 maandjes naar Bonaire. Naar een dochter die moet werken, gezond is en daar leuke contacten gaat oplopen waar ze zich mee kan vermaken. Zit je lekker op Bonaire, krijg je alsnog je moeder op bezoek. Omdat mama 5 maanden lang vindt....
Toen mijn dochter zes maanden in Seoul zat, met klasgenoten, zijn alle ouders wel een keer langsgekomen. Dat is dus op zich niet heel gek.