Dochter vijf maand naar Bonaire
Hier ben ik weer. Mijn vorige topic ging over mijn zoon die nu in Japan zit voor drie maand, en onze hondje dat we hebben moeten laten inslapen. Dit alles heeft te maken met “afscheid” nemen of in geval van de zoon tijdelijk loslaten.
Nu heeft ook onze dochter besloten om voor vijf maanden naar Bonaire te gaan.
Om daar te gaan werken, en als ze dan terug komt een studie te gaan volgen.
Onze dochter woont nog thuis (21)
De voorbereidingen zijn in volle gang, de baan hadden we tijdens onze vakantie op Bonaire al zo goed als geregeld en ze kan in een appartement van mijn vriendin. We weten waar ze terecht komt kennen het allemaal. Dus wat is er dan aan de hand zou je denken?
Ze gaat in januari weg en dan tot eind mei. Mms een maand langer.
Vriendin uit Bonaire komt ook nog hier dus kunnen alles nog bespreken qua huisvesting etc.
Maar….. ik kan zo moeilijk “afscheid” nemen. Kan daar nu bv al tegen op zien.
Onze zoon is nu een maand weg en komt over twee maand weer terug.
Maar het afscheid op Schiphol heb alles bij elkaar gejankt en heb er twee weken over gedaan om het een plek te geven.
Kennen jullie dat gevoel van enorme emotie als je kind of partner voor langere tijd weg gaan?
Lees er veel over en veel mensen hebben daar last van. Is ook hoe je ermee omgaat natuurlijk.
Ik heb het alleen bij mijn eigen gezin. Als het anderen betreft vind ik het even vervelend maar dat zakt na een uurtje of wat af. Maar bij man en kids heb ik er echt best lang last van. Het is gewoon verveld dat gevoel.
En ik weet je kunt facetimen appen ik weet het allemaal.
Maar het gevoel is echt niet fijn. Ben geen “Kleef” moeder hoor. En val ze er niet mee lastig, ben ook blij voor ze stimuleer het ook. En ze kennen mij
mama die jankt er even flink op los. Ik uit het gewoon dat doen veel mensen denk ik niet. Maar zie gewoon op tegen weer dat afscheid nemen en het rot gevoel dat je dan hebt. Gewoon elkaar niet kunnen knuffelen.
Dochter is al eerder een jaar uit huis geweest, heeft samen gewoond dus ik ken bij haar het gevoel dat ze niet meer thuis woont. Dus mms valt het allemaal wel mee en maak ik het nu erger dan dat het straks is.
We gaan haar in ieder geval ophalen en knopen er samen nog twee weken vakantie achteraan.
Hoe gaan jullie ermee om als je afscheid hebt genomen en weer thuis bent?
Ik loop dus vooral me zelf in de weg.
En hoe vinden jullie het als je kids verre reizen maken en hoe voel je je daarbij?
Er gaan zoveel jong volwassene op reis en stage. Vroeger was dat natuurlijk niet. Hoor graag groetjes
Saartje55 schreef op 14-07-2024 om 09:44:
[..]
Ja natuurlijk gelukkig wel. Denk er ook over na om “halverwege” een week te gaan. Dan duren die vijf maanden ook niet zo lang😊
Ik zou dit alleen doen als dochter daar zelf om vraagt. Dring jezelf niet op.
Ik ben in mijn studententijd ook een half jaar in het buitenland geweest (lang geleden toen contact leggen echt niet zo makkelijk ging als nu) en moest er niet aan denken dat mijn ouders langs zouden komen.
Een tijdje op afstand zitten hoort als adolescent een beetje bij het loskomen van je ouders.
Schommelstoel schreef op 14-07-2024 om 19:28:
[..]
Ik zou dit alleen doen als dochter daar zelf om vraagt. Dring jezelf niet op.
Ik ben in mijn studententijd ook een half jaar in het buitenland geweest (lang geleden toen contact leggen echt niet zo makkelijk ging als nu) en moest er niet aan denken dat mijn ouders langs zouden komen.
Een tijdje op afstand zitten hoort als adolescent een beetje bij het loskomen van je ouders.
Ja daar vroeg ze zelf om. Ook haar neef komt een week. Wij waren als Gezin er een maand afgelopen mei. Voor ons 25 jarig huwelijk. Toen is het idee ontstaan bij onze dochter om er voor dat ze aan haar opleiding begint een paar maanden na Bonaire te gaan. Heeft daar al een “sollicitatie” gehad bij het resort waar we verbleven zodat ze al wisten wie ze was voor als ze het zou willen. We hadden toen al besloten om sowieso voor een week of twee volgend jaar terug te gaan. Dus onze dochter heeft daar de tijd en maanden aan gekoppeld zodat ze met ons in iedergeval ook nog twee weken vakantie heeft. Dochter en ik gaan altijd al een of twee keer per jaar een weekje weg. Doen we al jaren omdat we dat heel gezellig vinden. Dus zei ze dan kun je mooi halverwege een week komen dan zorg ik dat ik wat dagen vrij heb en kan ik je nog meer laten zien en dan zie ik tevens mijn vriendin weer. Dus verstikkend……. Nee absoluut niet. En onze kids gaan echt niet na het buitenland daarom. Wij stimuleren het zelfs, hebben zelfs de tickets gekocht. Maar daar gaat het ook helemaal niet om. Het gaat mij gewoon hoe andere ouders of moeders ermee om gaan als ze afscheid moeten nemen. Ik zag laatst een programma van au pairs in het buitenland. Daar zaten moeders tussen die daar ook last van hadden. Vind het wel jammer dat er ik gelijk de stempel krijg dat ik verstikkend ben en dat onze kids daarom weggaan. Het is een forum en ieder mag zijn mening geven. Maar vraag dan eerst voor je zulke opmerkingen plaatst. Dus JA het was de keuze van onze dochter op deze manier, en JA ze vroeg zelf of ik wilde komen. Dat ga ik mij bekijken als ze er aL een tijdje zit. Vooral omdat we ook nog op vakantie er na toe gaan. Ik ga haar denk ik niet naar Schiphol brengen. Maar gewoon hier thuis afscheid nemen. Dat is voor iedereen makkelijker en beter. Dat vond ik een goede tip.
Mugs schreef op 14-07-2024 om 17:32:
Ik vind het erg verstikkend klinken allemaal. Het lijkt me bijna geen toeval dat al je kinderen naar het buitenland vertrekken dan
Goh, wat een onnodig onaardige reactie. Er gaan toch massa's jongelui naar het buitenland tegenwoordig, zouden die dan allemaal verstikkende ouders hebben?
Mijn dochter heeft 9 maanden stage gelopen in Dublin. Zij is in die tijd 2 keer terug geweest in Nederland en wij zijn er voor onze zomervakantie geweest. Op de heen- en terugweg in Dublin gelogeerd zodat we tijd met haar konden doorbrengen. Hartstikke leuk om haar daar aan het werk te zien, wij waren hele trotse ouders. En zij vond het leuk om ons voor te stellen aan haar collega's. Niks verstikkends, gewoon gezonde belangstelling en interesse in ons kind. Had ze er geen prijs op gesteld, wat ik ook prima had kunnen begrijpen, dan waren we niet gegaan. Dus wel eens met mensen die zeggen dat zij het ook leuk moet vinden. Maar als dat zo is: lekker gaan en genieten.
Engeltje: met verstikkend bedoel ik het overmatige verdriet dat TO uit bij vertrek van haar kind:
"Maar het afscheid op Schiphol heb alles bij elkaar gejankt en heb er twee weken over gedaan om het een plek te geven"
Dat vind ik geen gezonde reactie naar je volwassen (!) kinderen
Engeltje schreef op 15-07-2024 om 10:54:
[..]
Goh, wat een onnodig onaardige reactie. Er gaan toch massa's jongelui naar het buitenland tegenwoordig, zouden die dan allemaal verstikkende ouders hebben?
Mijn dochter heeft 9 maanden stage gelopen in Dublin. Zij is in die tijd 2 keer terug geweest in Nederland en wij zijn er voor onze zomervakantie geweest. Op de heen- en terugweg in Dublin gelogeerd zodat we tijd met haar konden doorbrengen. Hartstikke leuk om haar daar aan het werk te zien, wij waren hele trotse ouders. En zij vond het leuk om ons voor te stellen aan haar collega's. Niks verstikkends, gewoon gezonde belangstelling en interesse in ons kind. Had ze er geen prijs op gesteld, wat ik ook prima had kunnen begrijpen, dan waren we niet gegaan. Dus wel eens met mensen die zeggen dat zij het ook leuk moet vinden. Maar als dat zo is: lekker gaan en genieten.
Dank je wel voor deze reactie😄
Mugs schreef op 15-07-2024 om 11:23:
Engeltje: met verstikkend bedoel ik het overmatige verdriet dat TO uit bij vertrek van haar kind:
"Maar het afscheid op Schiphol heb alles bij elkaar gejankt en heb er twee weken over gedaan om het een plek te geven"
Dat vind ik geen gezonde reactie naar je volwassen (!) kinderen
Daar hebben mijn kids geen last van gehad hoor!
Tja, mijn ex-schoonmoeder moest altijd huilen als de kinderen weer weg gingen (ze woont in het buitenland). Terwijl ze het helemaal prima vond, want zo'n bezoek was best intensief en men zag elkaar over en weer genoeg. Gewoon een lichamelijke reactie waar ze verder geen controle over had.
Maar emotioneel vond mijn moeder het makkelijk dat ik naar Bonaire ging, dan toen ik ver weg binnen Nederland ging verhuizen. Er was gewoon rust, want ik was niet beschikbaar.
Saartje55 schreef op 15-07-2024 om 11:56:
[..]
Daar hebben mijn kids geen last van gehad hoor!
En trouwens onze hondje hebben we de dag na vertrek van onze zoon moeten laten inslapen heel plotseling. Dus en zoon weg en onze hond liep niet meer rond. Die twee dingen bij elkaar. De setting in huis was daardoor anders. En dat vond ik heel moeilijk.