Dochter (vervolg)

En netto zouden ze niet eens minder geld krijgen, aangezien dochter ook geen inkomen heeft toch?

IngridT schreef op 03-04-2023 om 17:19:

[..]

Alleen daarom al moet ze daar eigenlijk weg Mija. Want in ieder geval dochter weet precies wat de risico's zijn. Ik heb het haar verteld. Ik weet niet of ze het niet aan haar vriend durft uit te leggen. Of hij het weerlegt. Of dat ze echt bewust ervoor kiezen hun kop in t zand te steken. Ik krijg t idee dat dochter (al dan niet ingefluisterd door vriend) alleen maar denkt dat t een smoes is waarmee we haar willen dwingen een andere woonplek te kiezen.

Toen vorige maand haar stempas hier aankwam en ik haar naar aanleiding daarvan vroeg waarom ze zich nog steeds niet had ingeschreven bij vriend kreeg ik ook een wazig en onbegrijpelijke reactie. (We hebben maanden eerder al met haar doorgenomen hoe eea geregeld moest worden. Dat ze daar op papier ook zou wonen. Haar de juiste paperassen meegegeven om t te regelen. En nog net voorkomen dat zij ook haar naam onder zijn huurcontract zou zetten)

Ik ben bang dat ze helemaal niet in staat om alle aspecten en risico's van haar situatie in zijn geheel helder te overzien en de dingen zakelijk te regelen die nodig zijn. Ze kunnen hun éénkamerappartement niet eens netjes houden en hun was niet eens meer doen. Ik denk eerlijk gezegd dat je het idee moet toelaten dat ze absoluut niet op dezelfde manier als jij dingen helder op een rijtje heeft en afgewogen en verstandige keuzes maakt. Waarschijnlijk is het één grote wazige chaos in haar hoofd, dwaalt informatie in losse flarden in en uit en ontstaat er geen helder beeld of koers. Ze komt er waarschijnlijk gewoon niet meer uit, wat ze moet doen. Er zijn teveel tegengestelde impulsen, het zakelijke/juridische aspect is abstract, de emoties van haar vriend en van haarzelf zijn levensgroot en waarschijnlijk is ze min of meer 'bevroren' in de situatie. 

Ik zou zelf het risico dat er door omstanders een melding wordt gemaakt dat ze daar illegaal samenwonen niet zo heel groot inschatten. Persoonlijk vind ik het sop de kool niet waard: twee verwarde mensen in een studiootje die met zijn tweeën van een uitkering van een alleenstaande leven. Als je daar als buur melding van gaat maken, heb je het morele perspectief niet heel helder, is mijn persoonlijke mening. Je kunt het natuurlijk niet helemaal uitsluiten maar ik geloof toch dat ik dit voorlopig zou laten rusten en erop zou gokken dat ze er doorheen zwijnen. En als dat niet zo is, zie je het dan wel weer. Je hebt immers toch geen oplossing waar zij aan mee wil werken nu.  

Mija schreef op 02-04-2023 om 16:28:

Ik denk dat het, hoe moeilijk ook, toch belangrijk is te blijven beseffen dat dochter wel degelijk iets positiefs vindt in die relatie. Waarschijnlijk voelt ze zich in alle andere contacten steeds meer een waardeloze loser, omdat ze zichzelf ook heus vergelijkt met andere mensen en het heel confronterend voor haar is dat ze in vergelijking met alle andere mensen zo’n trieste puinhoop van haar leven maakt. Ze voldoet aan niemands verwachtingen. Alleen in relatie tot hem voelt ze zich niet waardeloos. Ze vindt in die relatie dus in ieder geval een vorm van identiteit en verbinding die ze niet heeft kunnen vinden in de ‘gewone’ wereld. Hij is blij met haar, waardeert haar. De rest van de wereld voelt voor haar waarschijnlijk ontoegankelijk en vijandig. Ze ervaart waarschijnlijk veel druk om zich aan te passen en het is haar niet gelukt. Ik snap ergens best dat ze probeert zich te verschansen in een wereld die behoorlijk is afgescheiden van de wereld waarin ze zich zo slecht en waarschijnlijk ook moegestreden voelt, samen met iemand voor wie dit ook normaal is of er via een bizar verhaal zelfs iets positiefs van maakt. Het is alleen zo ongezond voor haar. Het middel wordt erger dan de kwaal en er ontstaan meer en meer problemen. Dat maakt het echt vreselijk. En vreselijk moeilijk om aan te zien 🥲.

IngridT, wat afschuwelijk ellendig allemaal. Een hoofd vol vragen, een hart vol goede bedoelingen, en dan toch zo machteloos zijn.

Ik vond bovenstaand stukje van Mija erg zinnig, vandaar dat ik het even aanhaalde.

Het kan zijn dat er zoiets als PDD-Nos, autisme, ADHD meespeelt, alleen kun je op dit moment heel weinig hiermee.

Als ik de verhalen over je dochter lees moet ik altijd denken aan mijn zus en aan het moment waarop ik haar aantrof, met haar vriend, in een half afgetakelde bus, ergens op een stuk grond; in gedachte zou dat hun voertuig worden waarmee ze de wereld rond zouden gaan. In werkelijkheid stonden er op een paar plankjes alleen maar een paar blikjes voer voor de katten. en bij een volgend bezoek waren er gaten in het piepschuimplafond, omdat ze daar indertijd geld achter gestopt hadden en dat geld nu nodig hadden.

Wat ik deed was af en toe, langs gaan, als ik zelf het gevoel had dat ik haar weer eens moest zien. Kon lange tijd tussen zitten. Ik bracht weinig in: hoe gaat het? Kan ik iets voor je doen? Geen commentaar of zo. Ook geen aanbod om te helpen. Heel veel jaren later weet ik pas dat ze het wel op prijs stelde dat ik 'ineens' voor haar stond. Het heeft lang geduurd voordat er weer normaal contact mogelijk was, meer dan 30 jaar. Pas toen mijn moeder 80 werd kwam ze weer in beeld.

Mijn moeder heeft zich op een gegeven moment daarvan teruggetrokken. soms overviel ze haar (soms midden in de nacht) met bepaalde verzoeken die niet haalbaar waren of die mijn moeder in elk geval niet meer op kon brengen, zoals de vraag of mijn moeder naar haar woonplaats wilde komen (100 km.) midden in de nacht, om een paar lastige gasten uit huis te zetten. Op een gegeven moment heeft mijn moeder besloten dat het initiatief tot contact (anders dan die vreemde verzoeken) vanuit mijn zus moest komen. Dat is dus uiteindelijk ook gebeurd.

Ik heb dus weinig advies voor je, behalve dan het stukje van Mija nog eens goed doornemen, want het is best pittig wat ze schrijft. Het kan zijn dat er een probleem komt, waardoor je dochter en de vriend in contact komen met hulpverleners. Het kan zijn dat er dan een omslagpunt komt. Het kan zijn dat je dochter plotseling andere inzichten krijgt. Ze maakt nu vooral duidelijk dat ze haar eigen weg wil gaan. 'Hoe gaat het met je?''Kan ik iets voor je doen?" waarschijnlijk is er niet meer mogelijk op dit moment. en inderdaad, toch de 'normale' dingen zoals uitnodigen voor een verjaardagsfeestje etc.

Veel sterkte. Tsjor

Ik herken wel een aantal zaken, met name paniek door gebrek aan overzicht, neiging tot weglopen en ontkennen van moeilijke dingen, toneelspelen naar de buitenwereld toe.
Waar ik me als ik dit alles lees ontzettend gelukkig mee prijs is dat ik wel het zelfinzicht had op die leeftijd dat ik nog niet klaar was om zelfstandig te leven. En doordat ik thuis woonde konden mijn ouders meer (soms ook te veel) een vinger aan de pols houden en sturen. En ik had geen toxische relaties, dat scheelde echt heel veel.
Nog steeds in mentaal mindere periodes is voor mezelf zorgen en overzicht bewaren een uitdaging. Het is echter nooit zó uit de hand gelopen als bij jouw dochter.

Een onderzoek wil ze niet. Dat snap ik, want dat is een enorme confrontatie met het feit dat er 'iets' met haar is. Toch loopt ze nu zo ontzettend vast dat ik het wel aan zou raden. Juist omdat ze dan ook gericht hulp/begeleiding kan krijgen om haar leven weer op de rails te krijgen. Maar goed, ook daarvoor is openstaan wel een vereiste.

Wat mij soms geholpen heeft is me voor voldongen feiten zetten; doe het maar gewoon, het kan niet anders. De zogenoemde 'zetjes' waar ik al ooit eerder over schreef op dit forum, maar waarover de meningen verdeeld waren. Toch denk ik dat dat in de huidige situatie van je dochter geen optie is, daarvoor is ze al te ver vastgelopen.

De situatie waarin ze nu zit is veilig in die zin dat ze weet wat ze heeft en dat er niks van haar verwacht wordt. Dat is iets anders dan gelukkig zijn of een situatie waarin ze zichzelf kan ontwikkelen en ontplooien. 

Aangezien ze een goed werkend stel hersens heeft en er op papier niks met haar aan de hand is, zal de gemeente haar niet snel bijstand geven. Ze kan immers werken of studeren. Zeker voor jongeren onder de 27 zitten daar allemaal haken en ogen aan. 
Psychische problematiek kan zeker wel een grondslag zijn voor bijstand, maar dan moet iemand daar wel mee gediagnosticeerd zijn en/of voor onder behandeling zijn. 
Maar eerlijk gezegd lijkt me dat niet de oplossing. Wat dan wel? Al datgene wat ze niet wil en waar ze niet voor openstaat.

Ingrid, ik heb niets nuttigs toe te voegen aan wat anderen zeggen. Het lijkt me een ontzettend moeilijk situatie, ik zou me ook wanhopig voelen denk ik. Ook van mij heel veel sterkte!

Voor wat het waard is: jaren geleden zat ik erg diep. Ik zat in een zeer toxische relatie, en begon zelf net in te zien dat ik weg moest, maar ik zat ook zó vast, ik wist echt niet hoe. Drie dagen doorbomen over een (pseudo)probleem, dat kon mijn ex ook, wat een ellende. Mijn moeder zag dat allemaal wel, maar wilde nooit oordelen of mij zeggen wat ik volgens haar moest doen. Het heeft toen heel veel voor me betekend dat ze op een gegeven moment "uit haar rol viel" en tegen me verzuchtte: maar lieverd, je hebt toch geen leven zo? Dat was echt een duwtje in de rug om wel bij mijn ex weg te gaan. Het was niet zomaar opgelost, maar het heeft me erg gesteund. Ik weet absoluut niet of jouw dochter dit ook zo zou voelen, maar ik geef het je maar mee.

IngridT schreef op 03-04-2023 om 20:37:

[..]

Dat was precies wat we vorige week geprobeerd hebben. 'doe het maar gewoon'. Maar helaas. Ik heb echt t idee dat ze het wel wilde. Ook inzag dat dat voor nu even t beste was. Maar gewoon niet op kan tegen dagenlang praten met vriend. Die er anders over denkt...

Oh. En over geld. Al klinkt het wat hardvochtig. Ik ben echt blij dat we haar toelage gestopt hebben toen ze met de studie gestopt is. Met de mededeling van onze kant dat ze deze periode nu best zelf kon zorgen voor inkomen. Ik vind het heel verdrietig hoe ze nu leeft, en de problemen die ze heeft.....maar het idee dat we nu ook nog eens 600 euro per maand zouden overmaken om deze toestand in stand te houden....nee. Dat is niet ok.

Ik vind het stoppen van haar toelage ook verstandig om meerdere redenen.

Ten eerste, die toelage was bedoeld voor haar studie. Nu ze niet meer studeert, kan ze ook gaan werken om in haar levensonderhoud te voorzien. Ook als ze thuis zou wonen, zou je waarschijnlijk verwachten dat ze iets van dagbesteding zou hebben. 

Ten tweede, geld ontvangen bovenop een uitkering kan de problemen alleen maar groter maken, want op allerlei fronten klopt het dan niet, met mogelijk nog grotere terugvorderingen tot gevolg.

Ten derde, door deze leefstijl te blijven financieren, houd je het ook in stand. Zo lang er geld binnen blijft komen zonder dat ze daar iets voor hoeft te doen, vindt ze het al gauw prima waarschijnlijk en kan ze niet écht vallen en op het dieptepunt komen.
Op dat punt is ze nu dus wel gekomen, financieel. 

Het zou zomaar kunnen dat ze het wel echt wilde, maar dat het dus niet lukte omdat vriend nogal dwingend kan zijn in zijn aparte wereldbeeld en manier van leven/haar nodig hebben. Dat is wel een signaal dat de relatie niet gelijkwaardig is. Want hij manipuleert haar om te kiezen voor hem. 

Ik denk dat ze het beste voorlopig even geen relatie zou hebben. Om te ontdekken wie ze zelf is, zonder partner. Om sterker te worden en te leren wat ze wil en waar haar grenzen liggen. Maar ja, leg dat maar eens uit.

Het is en blijft heel, heel lastig. Echt eenduidige antwoorden zijn er niet helaas. 
Heel veel sterkte, ik blijf hopen dat je dochter alsnog tot inkeer komt.

Op die leeftijd kwam ik ook steeds terecht in situaties die me niks bevielen, maar waarvan mij wijsgemaakt werd dat het zo hoorde. En ja, doen zoals het hoorde, dat moest dan maar. Want ik wilde het niet fout doen.
Gaandeweg werd me wel duidelijk dat “hoe het hoort” nogal subjectief is en dat je ook gewoon verkeerd bezig kan zijn zonder dat het ernstige consequenties heeft, verkeerd in de ogen van bepaalde mensen dan. 
De betreffende dochter klinkt inderdaad nogal gevangen in de ideeënwereld van deze vriend, zo jammer dat ze anderen niet vertrouwt en de uitspraken van vriend niet kritisch bekijkt. Hopelijk komt dat nog, maar voorlopig is het wel uitzitten.
Is het echt zo erg, ik bedoel, is de situatie gevaarlijk? Of is het alleen maar onwenselijk, vies, vuil en zonde van de tijd?

IngridT schreef op 03-04-2023 om 18:23:

[..]

De coach van vorig jaar heb ik rond kerst benaderd met de vraag of ze (evt door ons betaald) wat nazorg kon doen. Heeft ze gedaan. Maar dochter heeft ook haar weggewuifd. Toen ze na een paar sessies een keer niet voorbereid was/ geen zin had wegens 'niet goed in haar vel'. Meeting verschoven tot later. Uitstel. en er niet meer op terugkomen.

Dat laatste heb ik deze week van de coach gehoord. Ik heb geen contact met haar gehad sinds ze met dochter aan de praat was. Privacy, en ik wil niet overal tussen zitten. Echt niet. Maar wilde nu wel even laten weten wat er allemaal gebeurd was, wetend dat zij contact hadden. En toen hoorde ik dus dat dat (door dochter) eigenlijk ook op een laag pitje gezet was. Ze houdt iedereen bij haar weg.

Ik las vandaag trouwens de eerste blz van een boek dat op school rondslingerde. Zondagskind, Van een jonge vrouw met Asperger. Over haar jeugd. Het ging over een dramatische autorijles. De zoveelste Na de overstap in een automaat. Haar blinde paniek. De rijschoolhouder die na de zoveelste ingreep en totale gebrek aan vooruitgang vroeg of ze wel eens had overwogen zich te laten onderzoeken Op ''iets''. En dat dat onderzoek pas een paar jaar later uiteindelijk zou plaatsvinden.

Het is letterlijk wat dochter heeft meegemaakt. 2 jaar terug inmiddels. Ze reed uiteindelijk in een automaat. Bij een rijschool die gespecialiseerd was in 'bijzondere gevallen'. Is gestopt door de corona ellende, maar ook zonder dat was t niet goed gekomen volgens mij.

We hebben het daar ook over gehad. meermaals. Testen, diagnose. Maar ook daar loopt ze van weg.

Ik ga t boek kopen en lezen. En msch ook aan dochter geven Wie weet. Of valt dat ook weer in de categorie teveel bemoeienis? En bezorgdheid?

Ingrid, dat is niet teveel bemoeienis en bezorgdheid. Het is je dochter. Ze is 21. Niet iedereen is volwassen op die leeftijd, verre van. En al zeker niet als er eventueel autisme meespeelt. 

Ik heb ook wel een  poos nodig gehad om op mijn pootjes terecht  te komen. 
Het is dan wel zo dat het niet helemaal mijn eigen gewenste pootjes zijn geworden maar zeker wel maatschappelijk aanvaard. 
Ik heb het denk ik nooit echt vies gehad maar heb wel in studentenflats gewoond waar het echt enorm goor was, ik had daar op die leeftijd zelfs veel last van. In mijn ervaring is dat dus niet zo ongebruikelijk bij veel mensen van die leeftijd om huishouden te verwaarlozen. 
Wat mij hielp toen? Ik heb kort even een hulpverlener gehad die echt vertrouwen in me uitstraalde. Daar had ik een groot gebrek aan en het hielp me enorm. 
Ik zou zelf echt, behalve je zorgen misschien een keer goed uiten, toch vooral insteken en goed inzoomen op positieve kanten. En haar vragen wat ze zelf graag wil in jullie contact. En het ook proberen om te draaien, zoek iets om háár nodig te hebben, iets dat haar een waardevol gevoel kan geven en succeservaring. Kunnen hele kleine dingen zijn. Hoeft ze dus ook niet leuk te vinden, want ze doet dan iets voor jou bijv.