Dochter (vervolg)
eerder heb ik veel gehad aan alle adviezen en wijze woorden hier. Ondanks dat het soms ook ingewikkeld was om daaruit te destilleren wat voor ons het beste was.
Op dit moment is het allemaal weer erg ingewikkeld. Dochter is gestopt met haar opleiding. Woont bij vriend.
Vorige week zondag zijn we na volstrekt onnavolgbare en zorgelijk appjes van haar kant naar adres v vriend gereden, omdat we bezorgd waren en haar simpelweg wilden zien. (Noot: we waren daar nog nooit geweest)
Wat we daar aantroffen was echt heel verdrietig. Een vies, stinkend, verwaarloosd mini studiootje. Overal troep. Een cm stof op alle horizontale oppervlakken. Overal kleren. Vieze vaat. Andere zooi. Een dochter die totaal de weg kwijt is. Angst. Stress. Paniekaanvallen. Wilde naar de huisarts. Omdat die nog bij ons in het dorp zit ( ze woont daar soort v illegaal) hebben we haar meegenomen, zodat ze maandagochtend kon bellen en er hopelijk direct heen.
ze is maandag naar de huisarts geweest. Die zegt: psycholoog. maar ja. Wachtlijsten….
beetje gepraat. Ze is failliet. Contract bijbaantje was niet verlengd ( denk omdat ze door al haar stress en paniek te vaak verstek heeft laten gaan) . Nul inkomsten meer. En nog een paar tientjes op de bankrekening. Ze heeft stress en paniek want komt tot bijna niks. Kruipt weg. Ziet niemand. We hebben aangegeven dat ze natuurlijk welkom was om voor een tijdje thuis te komen wonen. Goedkoop, rustig, beetje reinheid en regelmaat. Dat wilde ze wel, zag eigenlijk ook geen andere optie. Is eigenlijk op dit moment ook amper in staat tot betaald werk denk ik.
Inmiddels liggen er 4 tassen stinkende kleren hier en is zij terug naar vriend. Na 3 dagen praten over ( voor hem) de stress van ons ( onverwachte) bezoekje aldaar moet er nu nog een vol weekend verder worden gepraat over haar plannen om even weer bij ons te gaan wonen. Dat is nu gaande. In haar eigen woorden komt ze morgen terug naar ons , maar ik moet het nog zien. We zien en spreken vriend erg weinig, maar wat we de afgelopen week hebben meegekregen hebben we echt het idee dat hij (ook) heel erg in de problemen zit. Hij zit nog steeds in de bijstand, en heeft geen enkele vorm van dagbesteding, maar ik krijg nu ook echt het idee dat deze man een ernstige sociale fobie heeft oid. En echt een kluizenaarsbestaan leidt in zijn echt onvoorstelbaar vervuilde appartementje. Wat dochter aangeeft is dat hij mega stress heeft bij het idee dat dochter zich bij ons thuis gaat herpakken. Dat dat slechts 15 km verderop is en dat we hem van harte hebben uitgenodigd om zich vooral welkom te voelen bij ons…landt niet. volgens dochter ‘zijn er problemen met z’n auto en reist hij niet met de bus (??)’ dus kan hij niet bij ons komen.
Ondertussen weet ik echt niet meer wat wijsheid is en waar ik op moet hopen. Ik weet wel dat ik aan de ene kant dolblij ben als ze in ieder geval tijdelijk even uit haar huidige setting weg is. Maar zie tegelijkertijd overal valkuilen en beren op de weg als ze weer thuis komt wonen….
Pfffffff….
Heel toepasselijk staat er vandaag in het AD (en w.s. aanverwante kranten) een artikel over vastlopende jongeren door prestatiedruk. Dit n.a.v. de vastlopende jeugdzorg.
Opvallend: "Vooral meiden geven vaak aan eenzaam te zijn, stress te ervaren of weleens te denken over zelfdoding."
Staatssecretaris Maarten van Ooijen van volksgezondheid zegt: "We denken met zijn allen: als het niet goed gaat met onze kinderen, lost een professioneel hulpverlener dat wel op. Maar dat kan helemaal niet altijd. We kunnen eenzaamheid niet verdrijven door kinderen op een cursus sociale vaardigheden te sturen. (...) Het lijdt tot teleurstellingen. En legt ook nog eens impliciet het probleem bij het kind: er is iets mis met jou."
Even verderop in het verhaal:
"Daarnaast problematiseren we te snel. We moeten vaker accepteren dat opgroeien niet zonder tegenslag kan. Je kunt niet leren lopen zonder te vallen. En we moeten onze kinderen af en toe ook de ruimte geven om te vallen."
Het verhaal draait er verder vooral op dat de jeugdzorg meer ruimte moet hebben voor de ernstige gevallen.
Bij mij zwalken mijn gevoelens en meningen van links naar rechts door dit verhaal. Zo maakt het me kwaad dat er een duidelijk en hard verwijt naar de ouders klinkt. Terwijl ik denk dat de prestatiedruk toch echt vanuit de hele maatschappij komt. En door de politiek, die het begrip 'participatiemaatschappij' keihard uitvoert.
Van Ooijen kan wel zeggen dat 'we kinderen de ruimte moeten geven om fouten te maken' - maar als je als tiener of jongvolwassene een paar fouten maakt kan je leven snel in een neerwaartse spiraal komen. En vanaf 16-18 mógen je ouders zich officieel niet eens meer met je bemoeien (als kind dat zelf niet wil). Ik kan me voorstellen dat kinderen heel goed aanvoelen dat de maatschappij hen loslaat als ze niet meekunnen.
Zelf groeide ik nog op in de 'verzorgingsstaat'. Ik was in mijn tiener/jongvolwassen jaren ook ontzettend bang voor de toekomst, om voor mezelf te moeten zorgen, werk te moeten vinden enz. Maar ik had toen wel het vertrouwen dat ik bij de overheid terechtkon (voor een uitkering en hulp bij werkzoeken) als het me niet lukte. De jongeren van nu zullen meestal het gevoel hebben: ik sta er alleen voor.
En over ouders die om 'wizzewasjes' bij Jeugdzorg aankloppen... daar herken ik me totaal niet in. Eerder omgekeerd. Hád ik maar eerder hulp gezocht. Officiële hulp, niet al die mindfulness- en Ik-leer-leren dingen waar ik mijn dochter naar toe bracht (overigens op aanraden van school). Maar goed, ik denk eerlijk gezegd ook niet dat Jeugdzorg de situatie echt had verbeterd. Het is allemaal koffiedik kijken en achteraf-gelul.
Wat ik wél een 'eye opener' vind in dit verhaal is dat kinderen juist als je hulp voor hen inschakelt het idee krijgen: "Er is iets mis met jou". Dit is niet nieuw voor mij, maar wel goed om weer eens te beseffen. Want ik dacht mijn dochter te helpen met die Mindfulness-dingen - en zij zag het waarschijnlijk als "er is iets mis met mij." Maar er wás ook iets mis met haar, ze zat diep in de problemen, ze sliep niet, lag vaker doodmoe (met de kennis van nu: depressief) op de bank dan dat ze op school was, enz. enz. enz.
Als ik niets had geprobeerd, was ze er waarschijnlijk ook niet beter aan toe geweest dan nu.
Daarnaast heb ik mijn dochter voor mijn gevoel ook volop laten weten hoe geweldig ze was, hoe creatief, hoe muzikaal, hoe sportief, en dat ze ook daarin haar weg kon vinden. Ook school pakte het volgens mij op die manier aan. Maar een kind dat slecht in haar vel zit hoort die complimenten waarschijnlijk niet eens.
Wilmamaa schreef op 06-04-2023 om 09:52:
Bij mij zwalken mijn gevoelens en meningen van links naar rechts door dit verhaal. Zo maakt het me kwaad dat er een duidelijk en hard verwijt naar de ouders klinkt. Terwijl ik denk dat de prestatiedruk toch echt vanuit de hele maatschappij komt. En door de politiek, die het begrip 'participatiemaatschappij' keihard uitvoert.
Van Ooijen kan wel zeggen dat 'we kinderen de ruimte moeten geven om fouten te maken' - maar als je als tiener of jongvolwassene een paar fouten maakt kan je leven snel in een neerwaartse spiraal komen. En vanaf 16-18 mógen je ouders zich officieel niet eens meer met je bemoeien (als kind dat zelf niet wil). Ik kan me voorstellen dat kinderen heel goed aanvoelen dat de maatschappij hen loslaat als ze niet meekunnen.
Zelf groeide ik nog op in de 'verzorgingsstaat'. Ik was in mijn tiener/jongvolwassen jaren ook ontzettend bang voor de toekomst, om voor mezelf te moeten zorgen, werk te moeten vinden enz. Maar ik had toen wel het vertrouwen dat ik bij de overheid terechtkon (voor een uitkering en hulp bij werkzoeken) als het me niet lukte. De jongeren van nu zullen meestal het gevoel hebben: ik sta er alleen voor.
Wilmamaa, ik kon niet het hele artikel lezen maar heb het filmpje gezien van een gedeelte(?) van het interview. Ik denk dat jij je dit veel te veel zelf aantrekt. Ik hoor helemaal geen duidelijk en hard verwijt naar de ouders maar naar de samenleving! En daar ben ik het wel mee eens. Hoe we dit moeten oplossen geen idee...
Verder ben ik het met je eens dat er veel te veel coaches zijn en bureautjes en speltherapeuten die hun diensten aanbieden. Dan krijg je inderdaad van die mindfullness coaches of cursussen of wat dies meer zijn. Het is een heel oerwoud. Ook wij hebben het een en ander aan therapieën en IQ test( onzinnig alleen een IQtest, was op verzoek van IBer) gedaan met onze zoon en uiteindelijk was er een persoon die zei "dit kind is zo getraumatiseerd eerst maar een goede diagnose bij een GGZ instelling en EMDR"
De rest heeft ons niets opgeleverd, school heeft verkeerd gehandeld en wij als ouders ook. Want al die therapieën en gesprekjes hebben zoon alleen maar meer het idee gegeven dat hij stom en raar was ( er was sprake van ernstig pestgedrag en uiteindelijk diagnose autisme maar in een milde vorm zeiden ze, probleem was dat hij een PTSS had door het heftige pestgedrag.) en waarschijnlijk is hij er nog lang niet. Gaat stukken beter maar nog wel veel sociale angsten, maar wat nu? je wilt ook niet je kind wéér het idee geven dat hij het niet goed doet. Een worsteling.
De maatschappij is hard, die hele schijnwereld van instagram en weet ik het wat mag van mijn part ook de lucht invliegen. Kinderen zijn hard, gestrest, relationeel is er veel mis. Als ik het allemaal op een rijtje zet word ik er ook somber van. Ik probeer maar naar de goede voorbeelden te kijken die er ook zijn.
Dit artikel maakte me boos en verdrietig tegelijk. Ja, ik heb ook wel eens gedacht dat er wel veel kinderen allerhande hulp nodig hebben, diagnoses en therapieën krijgen etc.
En dat is waarschijnlijk een product van mijn opvoeding en mijn eigen onvermogen tot acceptatie en omgaan met mezelf.
Hoe veel mensen hebben er niet allerlei onverwerkte jeugdtrauma's omdat ze 'gewoon normaal moesten doen' en 'zich niet aan moesten stellen'? Hebben jarenlang geworsteld met het leven en zich onbegrepen gevoeld?
Toen ik jong was, was een psycholoog echt voor mensen die 'gek' waren. Ik heb een hele donkere, diepzwarte periode gekend in mijn jongvolwassen jaren. Nooit over gepraat en zelfdiagnose is niet iets waar ik fan van ben, maar als je minstens twintig keer per dag dood wil, durf ik dat best een depressie te noemen.
Nu denk ik 'had ik toen al maar hulp gezocht'. Voor mezelf, maar ook omdat ik toen nog geen kind had dat best wel op me lijkt en ontzettend kan spiegelen waar ik moeite mee heb. Ik had het haar gegund dat ik dat proces eerder had kunnen doormaken zodat ik haar er niet meer mee had hoeven opzadelen en vermoeien.
Mijn kind loopt ook bij een kindertherapeute. En wordt binnenkort getest. En diep van binnen heb ik daar heel veel moeite mee. Ik wil het niet en het kan me met momenten ontzettend boos maken. Want ik vind dat er niks mis is met haar en dat ze goed is zoals ze is. En ze kan echt wel omgaan met tegenslag, hoewel ook dat zijn grens heeft.
Maar toch, er was een reden om het wel te doen en dat weet ik best.
Wat misschien nog wel het lastigste is, is dat jongeren door de lange wachtlijsten zo afglijden dat ze steeds weer op een nieuwe wachtlijsten moeten voor meer specialistische zorg. Ik heb niet direct een oplossing hiervoor. We kunnen heel veel vinden en willen, maar uiteindelijk kiezen we niet altijd in het maatschappelijke belang als het om onze eigen kinderen gaat.
Ik denk op zich dat het ook niet per se erg is als een kind of jongere even ergens hulp bij nodig heeft. Om te leren over zichzelf en hoe het in elkaar zit, hoe met bepaalde gevoelens om te gaat etc. Een traject bij een therapeut is niet per se een voorbode voor een levenslange loopbaan in de GGZ.
Net als dat je voor lichamelijke kwalen ook eenmalig of een tijdje bij een arts of therapeut kan komen zonder dat dat blijvend is. Dingen kunnen overgaan of je kunt geleerd hebben ermee om te gaan en een modus operandi van passend leven hebben gevonden daarvoor.
beste Ingrid,
Hoe gaat het nu?