Dochter (vervolg)

eerder heb ik veel gehad aan alle adviezen en wijze woorden hier. Ondanks dat het soms ook ingewikkeld was om daaruit te destilleren wat voor ons het beste was. 
Op dit moment is het allemaal  weer erg ingewikkeld. Dochter is gestopt met haar opleiding. Woont bij vriend. 
Vorige week zondag zijn we na volstrekt onnavolgbare en zorgelijk appjes van haar kant naar adres v vriend gereden, omdat we bezorgd waren en haar simpelweg wilden zien. (Noot: we waren  daar nog nooit geweest)
Wat we daar aantroffen was echt heel verdrietig. Een vies, stinkend, verwaarloosd mini studiootje. Overal troep. Een cm stof op alle horizontale oppervlakken. Overal kleren. Vieze vaat. Andere zooi.  Een dochter  die totaal de weg kwijt is. Angst. Stress. Paniekaanvallen.  Wilde naar de huisarts. Omdat die nog bij ons in het dorp zit ( ze woont daar soort v illegaal) hebben we haar meegenomen, zodat ze maandagochtend kon bellen en  er hopelijk direct heen.

 ze is maandag naar de huisarts geweest. Die zegt: psycholoog.   maar ja. Wachtlijsten….
beetje gepraat.  Ze is failliet. Contract bijbaantje was niet verlengd ( denk omdat ze door al haar stress en paniek te vaak verstek heeft laten gaan) . Nul inkomsten  meer. En nog een paar tientjes op de bankrekening. Ze heeft stress en paniek want komt tot bijna niks. Kruipt weg.  Ziet niemand. We  hebben aangegeven dat ze natuurlijk welkom was om voor een tijdje thuis te komen wonen. Goedkoop, rustig, beetje reinheid en  regelmaat.  Dat wilde ze wel, zag eigenlijk ook geen andere optie. Is eigenlijk op dit moment ook amper in staat tot betaald werk denk ik. 
 Inmiddels liggen er 4 tassen stinkende kleren hier en is zij terug naar vriend. Na 3 dagen praten over ( voor hem) de stress van  ons ( onverwachte) bezoekje aldaar moet er nu nog een vol weekend verder worden  gepraat over haar plannen om even  weer bij ons te gaan wonen. Dat is nu gaande. In haar eigen woorden komt  ze morgen terug naar ons , maar ik moet het nog zien.  We zien en spreken vriend erg weinig, maar wat we de afgelopen week hebben meegekregen hebben we echt het idee dat hij (ook) heel erg in de problemen zit.  Hij zit nog steeds in de bijstand, en heeft geen enkele vorm van dagbesteding, maar ik krijg nu ook echt het idee dat deze man een ernstige  sociale fobie heeft oid. En echt een kluizenaarsbestaan  leidt in zijn echt onvoorstelbaar  vervuilde appartementje. Wat dochter aangeeft is dat hij mega stress heeft bij het idee dat dochter zich bij  ons thuis gaat herpakken. Dat dat slechts  15 km verderop is en dat we  hem van harte hebben uitgenodigd om zich vooral  welkom te voelen bij ons…landt niet. volgens dochter  ‘zijn er problemen met z’n auto en  reist hij niet met de bus (??)’ dus kan hij niet bij ons komen. 

Ondertussen weet ik echt niet meer wat wijsheid is en waar ik op moet hopen. Ik weet wel dat ik aan de ene kant dolblij ben als ze in ieder geval tijdelijk even uit haar huidige setting weg is. Maar zie tegelijkertijd overal valkuilen en beren op de weg als ze weer thuis komt wonen….

Pfffffff….