Dochter gaat samen wonen met vriend
Mijn dochter gaat deze week haar nest verlaten. Ze is nu 20. We zijn een hecht gezin, we hebben ook een zoon van 22. Onze dochter heeft sinds een half jaar een vriend. Omdat zijn ouders hun huis hebben verkocht moest er een plek voor hem komen. Zoals het er nu na uitziet gaan die mms na het buitenland. Toen zei onze dochter dan ga ik met hem mee als hij een eigen stekje krijgt. Dit speelde al toen ze twee maanden met elkaar liepen. Ondertussen hebben ze een chalet gevonden hier 2 km vandaan. Ze hebben veel op mp gevonden voor de inrichting van ons een mooi bed. En van zijn ouders ook allemaal leuke spulletjes. Een mooi paradijsje is het geworden. Wij zijn trots en gunnen het haar. Ze moet nog wel een jaar na school. Hij heeft werk. Allemaal prachtig en goed. Het hoort zo. We deden veel samen en zijn heel close. Maar het ging zo snel. Ik was totaal niet voorbereid en heb er dus al maanden last van. Viel me zo minder belangrijk. Heb verdriet erom. Kan er moeilijk mee omgaan. Kan het gevoel moeilijk uitleggen. Fijn om met ouders/moeders te kunnen “praten”
die ook in deze fase zitten. Hoe gaan jullie ermee om? Ik ben natuurlijk super trots maar het doet ook pijn.
wil40 schreef op 04-01-2023 om 15:56:
Een minnaar zoeken terwijl je een partner hebt vind ik dan weer wat teveel van het goede.
Haha, dat bedoelde ik gelukkig ook ironisch. Ik reageerde op al die adviezen die moeders krijgen als ze worstelen met het lege nest syndroom. Zoek werk, neem een hobby: alsof alleen moeders zonder baan of hobby's lijden onder het vertrek van een kind. En of werk en hobby dat in een klap weer goed maken. Daarom noemde ik die extreme voorbeelden als een minnaar nemen en naar de maan vliegen. Ze vormen geen oplossing, je moet eerst het verdriet doormaken voor je iets anders kunt waarderen.
Mija schreef op 04-01-2023
Je vervult in het leven allerlei rollen en sommige van die rollen bevallen heel erg goed, die geven je veel voldoening en daar voel je je heel senang bij en andere kun je missen als kiespijn. Of er zijn bepaalde dingen die je in die rol had willen doen en die zijn niet gelukt. Of … Er kunnen allerlei redenen zijn waarom het schuurt om afscheid te nemen van een bepaalde rol. Maar in alle gevallen gaat het over je identiteit en wie je wil zijn. Je kunt je tot je sterft blijven identificeren met de rol van moeder van een hecht gezin met opgroeiende kinderen maar op den duur is dat niet meer gezond om je daarop te richten omdat je dat nou eenmaal niet meer kunt zijn. Dan moet je die oude verbindingen losser laten en weer andere waardevolle verbindingen aangaan en andere delen van je identiteit aanspreken. Blijven volhouden: mijn leven zal nooit meer zo waardevol zijn omdat mijn kinderen het huis uit zijn, daarmee doe je jezelf tekort. Je bent echt nog veel meer dan de moeder van je kinderen.
Mooi geschreven Mia, en stof tot nadenken!
Max88 schreef op 04-01-2023 om 17:54:
[..]
"Toen zei onze dochter dan ga ik met hem mee als hij een eigen stekje krijgt. Dit speelde al toen ze twee maanden met elkaar liepen."
Ze wilde na 2 maanden al bij m intrekken.
Ik woon hartje Randstad en als je zoekt en creatief bent is er best nog voldoende te vinden.
Ze woont blijkbaar dicht bij haar opleiding, dus studieschuld om op kamers te wonen terwijl het dichtbij is, is gewoon geen goed plan. Daarbij bezet je ook nog een kamer die iemand van ver weg beter kan gebruiken.
Misschien even relativeren, mijn schoonzus haar gehandicapte dochter kan niet eens op zichzelf wonen. Wees blij dat je dochter gezond is.
Toen mijn zoon op kamers ging, vond ik dat heel even moeilijk, maar je blijdschap van een zelfstandig kind die veel lol heeft door zijn eigen stek te hebben overheerst dan lijkt me.
Miepjecody schreef op 04-01-2023 om 18:08:
Misschien even relativeren, mijn schoonzus haar gehandicapte dochter kan niet eens op zichzelf wonen. Wees blij dat je dochter gezond is.
Toen mijn zoon op kamers ging, vond ik dat heel even moeilijk, maar je blijdschap van een zelfstandig kind die veel lol heeft door zijn eigen stek te hebben overheerst dan lijkt me.
Niet mee eens. Iedereen heeft recht op zijn eigen verdriet en vreugde. Moet die schoonzus relativeren omdat moeders in bij voorbeeld kenia of afghanistan het nog zwaarder hebben met een gehandicapt kind?
Het is voor Cootje67 nog kersvers. Relativeren hoeft nog niet. Bovendien gaan gevoelens ook samen. Ze klinkt blij dat dochter het huisje zo leuk heeft ingericht en dergelijke, maar is verdrietig om haar eigen gemis.
Wilmamaa schreef op 04-01-2023 om 18:03:
[..]
Mooi geschreven Mia, en stof tot nadenken!
❤️
Mija schreef op 04-01-2023 om 17:04:
[..]
Het gemis van een kind niet kunnen ‘compenseren’? Dat vind ik wel erg scherp gesteld. Dit kind is niet dood en lijdt niet aan het leven. Ze gaat de natuurlijke weg door met een partner te gaan samenleven. Het gaat wel heel snel dus dat is voor de moeder een stevige koerswijziging die ze niet van de ene op de andere dag hoeft te maken.
Je vervult in het leven allerlei rollen en sommige van die rollen bevallen heel erg goed, die geven je veel voldoening en daar voel je je heel senang bij en andere kun je missen als kiespijn. Of er zijn bepaalde dingen die je in die rol had willen doen en die zijn niet gelukt. Of … Er kunnen allerlei redenen zijn waarom het schuurt om afscheid te nemen van een bepaalde rol. Maar in alle gevallen gaat het over je identiteit en wie je wil zijn. Je kunt je tot je sterft blijven identificeren met de rol van moeder van een hecht gezin met opgroeiende kinderen maar op den duur is dat niet meer gezond om je daarop te richten omdat je dat nou eenmaal niet meer kunt zijn. Dan moet je die oude verbindingen losser laten en weer andere waardevolle verbindingen aangaan en andere delen van je identiteit aanspreken. Blijven volhouden: mijn leven zal nooit meer zo waardevol zijn omdat mijn kinderen het huis uit zijn, daarmee doe je jezelf tekort. Je bent echt nog veel meer dan de moeder van je kinderen.
Dit is wel een van de zinnigste inzendingen die hier geplaatst zijn.
TO, voor je kinderen had, had je ook een leven, een ander leven. Toen kreeg je kinderen en verdwenen er zaken waar je jezelf mee bezighield omdat er kinderen in de plaats kwamen en je niet meer tijd had voor alles. Nu gaat één van jouw kinderen de deur uit en wurgt de angst jou. Angst om je kind te gaan missen, angst om tijd over te houden, angst omdat je leven er anders gaat uitzien dan toen je nog een gezin met 2 kinderen had. Ook nu gaat je leven weer veranderen, een mens zijn leven verandert dikwijls.
Een voorbeeld: Als een vrouw thuis is gebleven om voor de kinderen te zorgen, dan heeft ze enkel nog haar man om 'voor te zorgen' als die kinderen het huis uit zijn. Heeft die vrouw dan geen leven meer als haar man sterft? Ja, toch. Die vrouw moet ook een nieuwe invulling aan haar leven geven. De rol van moeder is ooit weggevallen (ze blijft wel moeder, maar haar rol is anders) en als ze weduwe wordt valt ook de rol van echtgenote weg.
Probeer blij te zijn met het (nieuwe) leven dat je (telkens) hebt en vul het juist in. Voor je eigen mentale welzijn. En geef je kinderen zelfs al zijn ze nog thuis, ook de kans om zich te ontwikkelen zonder over hen te waken als een moederkloek.
Wilmamaa schreef op 04-01-2023 om 17:59:
[..]
Haha, dat bedoelde ik gelukkig ook ironisch. Ik reageerde op al die adviezen die moeders krijgen als ze worstelen met het lege nest syndroom. Zoek werk, neem een hobby: alsof alleen moeders zonder baan of hobby's lijden onder het vertrek van een kind. En of werk en hobby dat in een klap weer goed maken. Daarom noemde ik die extreme voorbeelden als een minnaar nemen en naar de maan vliegen. Ze vormen geen oplossing, je moet eerst het verdriet doormaken voor je iets anders kunt waarderen.
Precies, dat verdrietige gevoel neem je niet weg door werk en of hobbies. Ik zelf werk fulltime en een drukke hobby.....toch had ik een leeg en verdrietig gevoel toen mijn jongste kind uitvloog. Voelde me leeg en zo niet meer nodig.
Als
Miepjecody schreef op 04-01-2023 om 18:08:
Misschien even relativeren, mijn schoonzus haar gehandicapte dochter kan niet eens op zichzelf wonen. Wees blij dat je dochter gezond is.
Toen mijn zoon op kamers ging, vond ik dat heel even moeilijk, maar je blijdschap van een zelfstandig kind die veel lol heeft door zijn eigen stek te hebben overheerst dan lijkt me.
+ 1 Je moet toch wel een heel rimpelloos leven hebben gehad als je melancholie over het uit huis gaan van een volwassen, gezond kind als rouw bestempelt. Ik wil niemand zijn gevoel ontzeggen, maar probeer het wel een beetje in de juiste proporties te blijven zien. Want eerlijk gezegd vind ik dat "rouw mag er zijn" schijngevoelig gekwezel en een gebrek aan empathie voor mensen die hier meelezen die echt met een groot verlies verder moeten leven. Die lezen hier ook mee.
kenfan schreef op 05-01-2023 om 00:52:
Als
[..]
+ 1 Je moet toch wel een heel rimpelloos leven hebben gehad als je melancholie over het uit huis gaan van een volwassen, gezond kind als rouw bestempelt. Ik wil niemand zijn gevoel ontzeggen, maar probeer het wel een beetje in de juiste proporties te blijven zien. Want eerlijk gezegd vind ik dat "rouw mag er zijn" schijngevoelig gekwezel en een gebrek aan empathie voor mensen die hier meelezen die echt met een groot verlies verder moeten leven. Die lezen hier ook mee.
"Ik wil niemand zijn gevoel ontzeggen, maar je gevoel is gekwezel en een gebrek aan empathie".
Oké dan.
Heel veel reacties en verschillende reacties op mijn verhaal. Ik bedoel het allemaal niet zwaar wil gewoon ervaringen van andere moeders horen. Ik moet hier doorheen dat weet ik en het ene moment gaat het prima en snap ik niet waarom ik het andere moment verdrietig ben. En andersom. Ben aan het verwerken. Ik heb voorheen altijd een eigen zaak gehad en ben gestopt na de tweede. Daar wil ik absoluut niet na terug. Ik zie wat er op mijn pad komt
ben altijd druk verveel me nooit. Manlief werkt veel thuis nog en zoon is er ook nog veel. Het is meer dat ik wil dat het goed gaat, dat ze happy is. Ik ga vooral onze gekke momenten missen, want we zijn een maf gezin met veel lol en gekkigheid. S’ochtends de knuffel en de warme chocolademelk samen drinken voor de dag begint. Het fysieke contant. Dat ga ik enorm missen. En dat mag vind ik. Onze dochter wil graag betrokken worden bij dingen die wij ondernemen en dat doen we ook. We gaan hier de woonkamer aanpakken, haard eruit slopen dus afleiding genoeg. Vriendin doet aan familie opstellingen dat ga ik ook doen. En veel boeken lezen en mijn cursus afronden. Het is gewoon het gevoel van gemis dat mij opbreekt. Dus het gaat helemaal goed komen. Dank jullie voor de reacties.
Waarom wil je aan familieopstellingen doen terwijl jullie het als familie het prima doen!
Jij hebt alleen nog wat gewenningtijd nodig, juist omdat jullie zo’n warm gezin vormen. Je mag trots zijn op die warmte in jullie gezin en je hoeft niet te zoeken naar aspecten die mogelijk beter kunnen, want dat is meestal het doel van familieopstellingen.
Geniet van de komende activiteiten zoals het overleggen hoe de kamer verbouwd gaat worden.
Je dochter en haar vriend kunnen nog vaak genoeg aan tafel aanschuiven. Hier komt dochter, vanwege sport in oude woonplaats, elke week een avond langs en eet ze mee. Jouw dochter woont ook niet aan de andere kant van Nederland.
Flanagan schreef op 05-01-2023 om 09:34:
Waarom wil je aan familieopstellingen doen terwijl jullie het als familie het prima doen!
Jij hebt alleen nog wat gewenningtijd nodig, juist omdat jullie zo’n warm gezin vormen. Je mag trots zijn op die warmte in jullie gezin en je hoeft niet te zoeken naar aspecten die mogelijk beter kunnen, want dat is meestal het doel van familieopstellingen.
Nee is niet alleen voor familie hoor. Het omvat veel meer. Ik voor mezelf wil erachter komen waarom ik in situatie een gevoel heb dat ik vaker heb en waar ik last van heb. Is niet alleen vanwege onze dochter nu. En het sluit aan op een cursus die ik momenteel volg. Het omvat veel meer dan dat alleen. Lees momenteel ook het boek De Fontijn van Els van Steijn. Is ook interesse van mij. En ik ben super trots op ons gezin!! Beste gezin wat ik mij mag wensen met gelukkig geen problemen. En dat besef ik mij heel erg goed!!
Rouw is inderdaad een groot woord. Wel kan het zijn dat je moet wennen aan je nieuwe rol als moeder. Die verandert in de loop der tijd van een verzorgende naar een faciliterende naar een ondersteunende rol. Je dochter woont dichtbij. Ze kan regelmatig met haar vriend komen eten. Of chocomelk drinken. Dat hoeft zeker niet elke dag, maar alleen al het feit dat de mogelijkheid er is, kan fijn zijn.
Dat staat los van het fijne, hechte gezin waar je trots op mag zijn. Een gezin dat nog steeds hecht is, ook al zijn de kinderen uitgevlogen, dat is veel waard. Een gezin dat zo hecht is, dat de kinderen tot in lengte van dagen thuis willen blijven wonen is in mijn ogen niet heel gezond. Dan kom je nooit uit de rol van ouders en kinderen.
Als je heel je leven hebt gewijd aan het grootbrengen van je kinderen, kun je in een soort zwart gat vallen als je dat punt hebt bereikt. Mijn moeder had dat ook.
Het werd beter toen ze zag dat ik heel gelukkig was op mijn eigen plekje.
Zorgen voor en houden van zijn verschillende dingen en niet noodzakelijkerwijs van elkaar afhankelijk.
Ik las net de beschrijving van het boek de fontijn. Het boek is best op het gezin gericht. Ik lees het boek de kracht van de kwetsbaarheid van Brené Brown. Op een analyserende wijze kaart ze aspecten zoals perfectionisme aan. Ze inventariseert de meningen van mensen in de maatschappij en hun verlangen naar verbetering en rust, en spiegelt deze naar haar eigen beleving. Ze focust op een brede groep, itt de leden van een gezin. Ze trekt het breder. Dat vind ik prettig want daardoor is het boek voor mij meer een soort studie van wie ik ben, in deze maatschappij die verder gaat dat de ‘grenzen’ van mijn gezin of familie.