Dochter gaat samen wonen met vriend
Mijn dochter gaat deze week haar nest verlaten. Ze is nu 20. We zijn een hecht gezin, we hebben ook een zoon van 22. Onze dochter heeft sinds een half jaar een vriend. Omdat zijn ouders hun huis hebben verkocht moest er een plek voor hem komen. Zoals het er nu na uitziet gaan die mms na het buitenland. Toen zei onze dochter dan ga ik met hem mee als hij een eigen stekje krijgt. Dit speelde al toen ze twee maanden met elkaar liepen. Ondertussen hebben ze een chalet gevonden hier 2 km vandaan. Ze hebben veel op mp gevonden voor de inrichting van ons een mooi bed. En van zijn ouders ook allemaal leuke spulletjes. Een mooi paradijsje is het geworden. Wij zijn trots en gunnen het haar. Ze moet nog wel een jaar na school. Hij heeft werk. Allemaal prachtig en goed. Het hoort zo. We deden veel samen en zijn heel close. Maar het ging zo snel. Ik was totaal niet voorbereid en heb er dus al maanden last van. Viel me zo minder belangrijk. Heb verdriet erom. Kan er moeilijk mee omgaan. Kan het gevoel moeilijk uitleggen. Fijn om met ouders/moeders te kunnen “praten”
die ook in deze fase zitten. Hoe gaan jullie ermee om? Ik ben natuurlijk super trots maar het doet ook pijn.
Verder heb ik een paar jaar geleden, na het ‘ uitvliegen’ van een dierbare op hoge leeftijd, een mooie grootbloemige roos gekocht, als soort van therapeutische werking. De plant heeft veel aandacht en zorg nodig maar geeft er de mooiste bloemen voor terug. Nu is een enkele roos best ‘kaal’; waardoor het aantal is uitgebreid met zes, als blikvanger in de voortuin. Ondertussen verblijden passanten mij met hun complimenten.
Als ik de bladeren van de planten omkeer om o.a. de bladluizen weg te vegen, moet ik opletten dat ik mij niet aan de scherpe dorens prik. Het vraagt concentratie, het biedt een soort van retraite; even een soort van de boel de boel laten.
Zo heeft een ieder zijn of haar manier van het bereiken van wat Me-time. Me-time is voor mij een soort tegengif tegen perfectionisme en controle.
Gevoelens van verdriet en nostalgie lijken me heel normaal als het einde van een dierbaar tijdperk nadert. Het heeft minder met de stap van dat kind te maken als met hoe je zelf ‘achterblijft’. Ik snap best: als het gezin en je eigen rol daarin je past als een handschoen en het voegt veel waarde toe in je leven, neem je daar niet schouderophalend afscheid van. Dan is dat een proces. Het enige wat je ‘niet mag doen’ is jezelf in dat verdriet vastzetten door gedachten te cultiveren dat je nooit meer iets zult vinden wat je zoveel voldoening geeft en waar je je zo goed bij voelt. Een mens heeft ruimte nodig om in het heden te leven en daarin op dat moment waarde te zoeken en te ervaren. Als je nog afscheid aan het nemen bent, is daar niet altijd ruimte voor maar dat moment komt heus wel weer, als je je ervoor openstelt.
Speelt ook het feit dat ook je zoon op relatief korte termijn het huis kan gaan verlaten, een rol TO?
Je bent hier al redelijk hard aangepakt. Je mag je natuurlijk een beetje 'verloren' voelen, da's normaal. Maar probeer zo snel mogelijk een nieuw evenwicht te vinden en wentel je niet in rouw. Je kind kan elke dag nog aan de deur staan, daar zouden veel ouders voor tekenen.
Het.komt.allemaal.goed!
Flanagan schreef op 05-01-2023 om 11:10:
Ik las net de beschrijving van het boek de fontijn. Het boek is best op het gezin gericht. Ik lees het boek de kracht van de kwetsbaarheid van Brené Brown. Op een analyserende wijze kaart ze aspecten zoals perfectionisme aan. Ze inventariseert de meningen van mensen in de maatschappij en hun verlangen naar verbetering en rust, en spiegelt deze naar haar eigen beleving. Ze focust op een brede groep, itt de leden van een gezin. Ze trekt het breder. Dat vind ik prettig want daardoor is het boek voor mij meer een soort studie van wie ik ben, in deze maatschappij die verder gaat dat de ‘grenzen’ van mijn gezin of familie.
Wat een mooie boekentip Flanagan. Net even de recensies gelezen.
Wilmamaa schreef op 05-01-2023 om 17:07:
[..]
Wat een mooie boekentip Flanagan. Net even de recensies
https://www.managementboek.nl/boek/9789400502482/de-kracht-van-kwetsbaarheid-brene-brown
Vooral de lezers recensie van EDC Stroo Cloeck in de link hierboven is zo helder en waar.
En je familie is de maatschappij in het klein.
Ik vind het andere boek van haar hand ‘ de moed van imperfectie’ ook sterk omdat ze daarin minder de onderzoeker maar meer de mens Brené is, vanwege haar eigen verhaal.