De nadelen voor jongvolwassenen in deze dure en slecht-economische tijd.
Ik vrees dat een hoop jong-volwassenen er veel last van hebben dat ze niet meer zo gemakkelijk aan eigen woonruimte komen. En dat -als ze dat wel komen- het veel te duur is in deze steeds duurdere tijd. En daarom uit nood, bij hun ouders blijven wonen. Moeten blijven wonen.
Helaas is het volgens mij ook zo dat sommige ouders zich een houding aanmeten die eigenlijk niet meer past naar hun kinderen, die eigenlijk al oud genoeg zijn om hun eigen beslissingen te nemen. Ik lees hier soms verhalen en dingen terug van ouders waarover ik me verbaas. Dat kinderen bijv. bepaalde regels opgelegd worden zoals wel of niet ergens mogen slapen of partners wel of niet bij hun thuis te kunnen laten slapen of eisen stellen aan hun opleiding e.d. terwijl de kinderen oud genoeg zijn om dit zelf te kunnen regelen.
De opmerking; 'Als het je niet bevalt ga je maar op jezelf wonen', is eigenlijk niet meer van deze tijd omdat dat is veel gevallen gewoon echt niet mogelijk is.
Veel ouders zouden hun kinderen die nog thuis wonen meer ruimte moeten geven voor hun eigen beslissingen. Hun meer gunnen dat ze hun eigen woonruimte hebben; helaas dan nog wel bij hun ouders in huis. Voor de adolocenten houdt het eigenlijk hun ontwikkeling tegen: zij moeten het gevoel kunnen hebben echt onafhankelijk te kunnen worden; afstand te kunnen nemen van hun ouders (en die afstand vanuit onafhankelijk zelf weer te kunnen verkleinen op hun eigen moment)
Wat vinden jullie hiervan? Wie van jullie zit ook met kinderen thuis die eigenlijk allang uit huis willen en er last van hebben dat ze zich beperkt voelen? En wie van de ouders voelt zichzelf juist beperkt doordat hun jongvolwassen kind geen woonruimte kan vinden?
Hoe zouden we dit als maatschappij op moeten lossen?
Herfstappeltaart schreef op 19-01-2023 om 19:22:
[..]
Toen wij trouwden (half de jaren zeventig) hadden we binnen no time een huurflatje. Niks aan de hand.
Mijn ouders trouwden begin 1970. Pas eind 1972 kregen ze, door bemiddeling van de huisarts en de werkgever van mijn vader, een huurflat toegewezen. Hun eerste kind was er toen al en ze woonden op een zolderkamer bij familie.
Yumi schreef op 19-01-2023 om 22:53:
[..]
De wachttijd voor een sociale huurwoning bedraagt in Amsterdam 18 jaar en in Nijmegen 21,4 jaar. Waar krijg je een woning na 5 tot 8 jaar?
Dat is gemiddeld voor Nederland. Voor mijn gevoel is dat in de regio Haarlem dus altijd al zo geweest, dus ik zou er niet op gaan wachten. Dan ben je natuurlijk ook niet wijs, als je die 21 jaar gaat zitten wachten tot iemand je een huisje aanbiedt, op je 40e.
Even toch een kleine correctie: de economische tijden zijn niet zo slecht, de groei van de economie valt alleszins nog mee. Bovendien is de arbeidsmarkt erg goed. Er zijn veel vacatures en de arbeidsvoorwaarden verbeteren snel, inclusief salarissen.
Huisvesting is wel een groot probleem.
Tsjor
MMcGonagall schreef op 20-01-2023 om 09:58:
[..]
Mijn ouders trouwden begin 1970. Pas eind 1972 kregen ze, door bemiddeling van de huisarts en de werkgever van mijn vader, een huurflat toegewezen. Hun eerste kind was er toen al en ze woonden op een zolderkamer bij familie.
Misschien heeft het ook aan de regio/omgeving gelegen?
Leene schreef op 20-01-2023 om 08:53:
[..]
Nee dat kan ons land niet aan. Overigens zijn de eenpersoonshuishoudens veel sterker gegroeid dan de bevolkingsgroei, het is en-en. Ook zijn er veel meer scheidingen dus naast eenpersoonshuishoudens ook moeders of vaders met alleen kinderen. En als je co ouderschap hebt wil je ook niet in een studio wonen want dan woon en slaap je met de kinderen allemaal in 1 kamer
Las toevallig een ingezonden brief in de volkskrant, naar aanleiding van interviews met 100 jarigen die elke maandag in de krant staan. In die interviews lees je ook veel woningnood, veel erger nog dan nu. Maar goed die mevrouw vertelde dat ze met een ander stel in een huisje hadden gewoond, en ingewoond bij een hospita voordat ze uiteindelijk een eigen huisje hadden. De briefschrijver wees er op dat er tegenwoordig allerlei regels zijn waardoor inwoning moeilijker is. Zoals ik hier eerder las: een hospita mag niet meer dan 1 kamer verhuren of aan 1 huishouden verhuren. Tsja als je dan in je eentje in een mega groot huis woont en er kan alleen 1 stel of 1 single bij je inwonen.. ook al zou je meer kamers kunnen verhuren. En ook zijn er allerlei belasting regels die heel nadelig kunnen uitpakken als je je kind ( ouder dan 23) bij je laat inwonen.
Daar kan ook eens naar gekeken worden lijkt mij.
Denk dat er inderdaad velen zich verkijken op de situatie van de afgelopen vijftig jaar en menen dat dit de normaliteit is.
Mijn wijlen grootouders (geboren in de jaren twintig) hebben ook eerst lange tijd thuis gewoond, vervolgens op een kamertje, daarna een tijd als inwonende bediendes gewerkt, eerste huurhuisje kwam er pas toen hun eerste kind geboren werd en toen was mijn grootmoeder al 30.
Na verschillende huurwoningen hebben ze uiteindelijk een oud huis kunnen kopen toen zij bijna 50 was.
Dat je als alleenstaande (wel of niet met kinderen) een volledige woning ter beschikking hebt, is zeer uitzonderlijk en vrij snel duidelijk als je kijkt naar het buitenland of de geschiedenis.
Langzaam maar zeker denk ik ook dat dit besef wel doordringt, kijk maar naar de toename van het aantal cohousingprojecten en dan niet alleen voor jonge gezinnen, maar ook:
https://kopzorgen.be/blog/getuigenis/villa-de-proost-angele-92-verhuisde-naar-een-cohousing-voor-ouderen/
Zelf heb ik iets soortgelijks gedaan. Samen met mijn broer een huis gekocht, want op 1 inkomen no way en ondertussen wonen hier ook mijn partner en stiefzoon. En met de problemen die mijn stiefzoon heeft achten we de kans ook reëel dat hij hier lange tijd blijft wonen.
Is het altijd makkelijk? Natuurlijk niet, maar het zorgt er wel voor dat we allemaal betaalbaar kunnen wonen.
Ik deel de mening dat het heel erg lastig is met de huidige huizenmarkt, maar ook de mening dat we ook vaak best wel verwend zijn en wel heel erg veel wensen hebben.
Toen oudste hier 18 werd, heeft ze zich net als de meesten meteen ingeschreven voor sociale huur. Stad Utrecht en dus ook best lange wachttijden. Er worden loterijwoningen aangeboden, maar daar zijn vaak meer dan 2000 reacties op en die kans is dus best klein.
Ook hier wilde oudste het liefst in de regio blijven. We hebben er wel voor gekozen om toch ook in andere plaatsen een inschrijving te overwegen. Wachttijden in plaatsen als Apeldoorn, Ede en Culemborg waren al een stuk minder lang. En in bijv de regio Apeldoorn werd ook een stuk minder gereageerd op de loterijwoningen.
Door omstandigheden liep het hier thuis een beetje vast met oudste en leek het haar en mij beter dat ze op zichzelf ging. Zat wat haast bij, dus gingen wat fanatieker zoeken. Vanwege werk en opleiding was het belangrijk om hier in de buurt te blijven. Ze had nog geen rijbewijs, dus liefst wel in de regio Utrecht of de regio van haar studie. Studentenkamer was niet te vinden, antikraak vonden we ook niet. Vakantiewoningen zitten in deze regio niet veel, maar wat er zit betaal je ook de jackpot voor. Via Kamernet was er nog wel het een en ander te vinden. Zo had ze bijna een garage kunnen krijgen die omgebouwd was tot studio voor 700. Verder zitten hier in de stad ook een paar flinke complexen met studio’s. In de omgeving van de universiteit zijn er studio’s van onder de 800 die best vaak beschikbaarheid hadden afgelopen jaar. Qua ligging was dat voor mijn dochter minder en die heeft afgelopen jaar een studio van 1000 gehuurd. Niet groot, maar ze had het supermooi voor elkaar.
Verder is het hier in de stad zo, dat je beroepsurgentie krijgt als je een baan in onderwijs, zorg of politie of iets dergelijks hebt. Ook daar heb je wel keuze dus. Oudste heeft nu een appartement toegewezen gekregen en veel mensen zijn daar gekomen met beroepsurgentie.
En ook in provincie Utrecht inderdaad Van groot naar beter. Als mensen kleiner willen gaan wonen, betalen ze door die regeling nooit meer dan 50 euro extra dan wat ze nu betalen. Juist om dat kleiner wonen te stimuleren.
Poezenmeisje schreef op 20-01-2023 om 08:31:
[..]
De vraag stellen, is hem beantwoorden.
In mijn man zijn omgeving werd rond 24 jaar zeer actief getrouwd en de eerstgeborenen waren allemaal 'zevenmaandsen' van acht pond. Wel had iedereen een huis, meestal een koophuis. De dames bleven vanzelfsprekend thuis na de eerste, om zich te wijden aan de kinderschaar. Dus het huis werd gekocht op één inkomen. Dat waren allemaal mensen met een LTS of MTS. Metselaars, monteurs. Eén uitschieter met HTS.
Niet de hoogste inkomens, maar toch allemaal 25minners met een huis. Eind jaren '80, begin jaren '90.
Oeh, ik kom ook uit die tijd en heb het heel anders beleefd. Begin jaren 80 van de HAVO afgekomen, net als mijn toenmalige vriend. Jeugdwerkeloosheid was gigantisch. Trouwen wilden we niet, samenwonen was het nieuwe hip, ook in onze hele vriendengroep. Kinderen krijgen was iets voor later. Een huis kopen was moeilijk, want de rente was skyhigh, 8 tot 9% was geen uitzondering. We hebben een jaar of 3 ingeschreven gestaan voor een huurhuis en mochten toen verschijnen voor een commissie die ons een huis in een bepaalde buurt "gunde", enkel omdat een lid van die commissie mijn ouders bleek te kennen.
En de ene inkomen dat jij noemt werd, zeker door die technische beroepsgroep, aangevuld met beunen op in het weekend en 's avonds.
Niet dat dit alles nou zo erg is hoor, het was wat mij betreft een prima tijd. Alle begin is moeilijk, dat is echt van alle tijden, niet alleen van nu. In mijn naaste omgeving wonen de adolescenten allemaal op zichzelf, hetzij op kamers, hetzij in een koophuis waar nog heeel veel aan moet worden verbouwd, hetzij in een dure particuliere huurwoning, of bij de ouders op een verbouwde zolder. Wees creatief als jong-volwassene, dan lukt 't echt wel om een woning te vinden. Die kids die tot hun 30e bij hun ouders blijven wonen zijn ook van alle tijden, in mijn ogen willen die gewoon niet op zichzelf wonen maar blijven ze liever aan mama's rokken hangen.
Empowered schreef op 20-01-2023 om 11:48:
[..]
Oeh, ik kom ook uit die tijd en heb het heel anders beleefd. Begin jaren 80 van de HAVO afgekomen, net als mijn toenmalige vriend. Jeugdwerkeloosheid was gigantisch. Trouwen wilden we niet, samenwonen was het nieuwe hip, ook in onze hele vriendengroep. Kinderen krijgen was iets voor later. Een huis kopen was moeilijk, want de rente was skyhigh, 8 tot 9% was geen uitzondering. We hebben een jaar of 3 ingeschreven gestaan voor een huurhuis en mochten toen verschijnen voor een commissie die ons een huis in een bepaalde buurt "gunde", enkel omdat een lid van die commissie mijn ouders bleek te kennen.
En de ene inkomen dat jij noemt werd, zeker door die technische beroepsgroep, aangevuld met beunen op in het weekend en 's avonds.
Niet dat dit alles nou zo erg is hoor, het was wat mij betreft een prima tijd. Alle begin is moeilijk, dat is echt van alle tijden, niet alleen van nu. In mijn naaste omgeving wonen de adolescenten allemaal op zichzelf, hetzij op kamers, hetzij in een koophuis waar nog heeel veel aan moet worden verbouwd, hetzij in een dure particuliere huurwoning, of bij de ouders op een verbouwde zolder. Wees creatief als jong-volwassene, dan lukt 't echt wel om een woning te vinden. Die kids die tot hun 30e bij hun ouders blijven wonen zijn ook van alle tijden, in mijn ogen willen die gewoon niet op zichzelf wonen maar blijven ze liever aan mama's rokken hangen.
Als je na 3 jaar al een huurwoning aangewezen kreeg kan ik me voorstellen dat het voor jou een prima tijd was. Jammer alleen dat je denkt dat het gezeur is als een ander daar (heel veel) meer moeite voor moet doen.
Nou, ik ben bijna 27, woon nog thuis, en wil juist dolgraag op mezelf. Zou eigenlijk intrekken bij ex, maar ja…
Ik sta ingeschreven voor sociale huur, maar dat gaat niet zo snel. En voor particuliere huur/koop verdien ik helaas niet genoeg, al schrijf ik me er wel voor in.
SombraOnline schreef op 20-01-2023 om 12:22:
Nou, ik ben bijna 27, woon nog thuis, en wil juist dolgraag op mezelf. Zou eigenlijk intrekken bij ex, maar ja…
Ik sta ingeschreven voor sociale huur, maar dat gaat niet zo snel. En voor particuliere huur/koop verdien ik helaas niet genoeg, al schrijf ik me er wel voor in.
Brutale vraag misschien, maar werk jij fulltime?
Empowered schreef op 20-01-2023 om 11:48:
[..]
Oeh, ik kom ook uit die tijd en heb het heel anders beleefd. Begin jaren 80 van de HAVO afgekomen, net als mijn toenmalige vriend. Jeugdwerkeloosheid was gigantisch. Trouwen wilden we niet, samenwonen was het nieuwe hip, ook in onze hele vriendengroep. Kinderen krijgen was iets voor later. Een huis kopen was moeilijk, want de rente was skyhigh, 8 tot 9% was geen uitzondering. We hebben een jaar of 3 ingeschreven gestaan voor een huurhuis en mochten toen verschijnen voor een commissie die ons een huis in een bepaalde buurt "gunde", enkel omdat een lid van die commissie mijn ouders bleek te kennen.
En de ene inkomen dat jij noemt werd, zeker door die technische beroepsgroep, aangevuld met beunen op in het weekend en 's avonds.
Niet dat dit alles nou zo erg is hoor, het was wat mij betreft een prima tijd. Alle begin is moeilijk, dat is echt van alle tijden, niet alleen van nu. In mijn naaste omgeving wonen de adolescenten allemaal op zichzelf, hetzij op kamers, hetzij in een koophuis waar nog heeel veel aan moet worden verbouwd, hetzij in een dure particuliere huurwoning, of bij de ouders op een verbouwde zolder. Wees creatief als jong-volwassene, dan lukt 't echt wel om een woning te vinden. Die kids die tot hun 30e bij hun ouders blijven wonen zijn ook van alle tijden, in mijn ogen willen die gewoon niet op zichzelf wonen maar blijven ze liever aan mama's rokken hangen.
Stop de persen en de discussie maar, want volgens Empowered is er geen probleem.
het feit dat zelfs de politiek erkent dat er een schrijnend tekort aan woningen is, is compleet verzonnen.
Empowered schreef op 20-01-2023 om 11:48:
[..]
Wees creatief als jong-volwassene, dan lukt 't echt wel om een woning te vinden. Die kids die tot hun 30e bij hun ouders blijven wonen zijn ook van alle tijden, in mijn ogen willen die gewoon niet op zichzelf wonen maar blijven ze liever aan mama's rokken hangen.
Ik ben zo blij dat je dit zegt. Ik heb het meteen tegen mijn zoon verteld. Ik heb hem verteld dat hij gewoon niet creatief is. Na zijn 40 urige werkweek moet hij in de avond op pad, “ wees creatief” heb ik gezegd. Ga aanbellen bij huizen, doe meer! Hij wil heel graag een klein huisje, ergens. Maar dat blijkt helemaal niet waar, Empowered zegt het, hij wil gewoon aan mijn rokken hangen.
Koko67 schreef op 20-01-2023 om 12:49:
[..]
Ik ben zo blij dat je dit zegt. Ik heb het meteen tegen mijn zoon verteld. Ik heb hem verteld dat hij gewoon niet creatief is. Na zijn 40 urige werkweek moet hij in de avond op pad, “ wees creatief” heb ik gezegd. Ga aanbellen bij huizen, doe meer! Hij wil heel graag een klein huisje, ergens. Maar dat blijkt helemaal niet waar, Empowered zegt het, hij wil gewoon aan mijn rokken hangen.
Nou ja, toch wel. Een vriendin van mijn oudste is PHD-student (dus eigenlijk werkende) in een studentenstad. Ze kan niet meer bij haar ouders terecht want die hebben na hun scheiding een klein huis gekocht, zonder plek voor kinderen (handig gedaan, zelfs de jongste moest ineens op kamers). Onlangs moest ze haar kamer uit, heeft inderdaad veel moeten rondvragen, ook op social media, maar uiteindelijk heeft ze wel weer iets gevonden. Je hoeft nu eenmaal niet te rekenen op sociale huur, dat heb ik mijn kinderen ook altijd bijgebracht.
Een andere kennis is 36 en woont nog bij zijn moeder. Zij klagen vooral over dat hij niets aangeboden krijgt, en vinden dat een man van 36 niet op een flatje gezet mag worden. Ik zeg niet dat alle ‘kinderen’ zo zijn, maar er zitten er veel te wachten op de goedheid van de gemeente.
Ik zeg niet dat er geen probleem is en ik zeg ook niet dat ik het “gezeur” vind. En ook wij moesten heel veel moeite doen voor een huis. De banen lagen in die tijd, in tegenstelling tot tegenwoordig, echt niet voor het oprapen. Kopen was niet aan de orde, de rente was veel te hoog. En wij zijn enkel door iets wat ik achteraf alleen maar “vriendjespolitiek” kan noemen aan onze woning gekomen.
Waar ik slecht tegen kan is dat verongelijkte gedrag van jongeren én van hun ouders dat het allemaal zo kut is tegenwoordig en dat het zo zielig is dat er geen huizen zijn en dat het allemaal de schuld van Rutte is en dat Anne-Sophie een tussenjaar wil doen en een halfjaartje wil backpacken in Indo en dat alles helemaal leuk moet zijn. Deal ermee, maak keuzes en probeer er wat van te maken in plaats van mokkend bij je ouders aan de Chesterfield vastgeplakt te zitten.
Empowered schreef op 20-01-2023 om 13:06:
Ik zeg niet dat er geen probleem is en ik zeg ook niet dat ik het “gezeur” vind. En ook wij moesten heel veel moeite doen voor een huis. De banen lagen in die tijd, in tegenstelling tot tegenwoordig, echt niet voor het oprapen. Kopen was niet aan de orde, de rente was veel te hoog. En wij zijn enkel door iets wat ik achteraf alleen maar “vriendjespolitiek” kan noemen aan onze woning gekomen.
Waar ik slecht tegen kan is dat verongelijkte gedrag van jongeren én van hun ouders dat het allemaal zo kut is tegenwoordig en dat het zo zielig is dat er geen huizen zijn en dat het allemaal de schuld van Rutte is en dat Anne-Sophie een tussenjaar wil doen en een halfjaartje wil backpacken in Indo en dat alles helemaal leuk moet zijn. Deal ermee, maak keuzes en probeer er wat van te maken in plaats van mokkend bij je ouders aan de Chesterfield vastgeplakt te zitten.
O ja? Je schreef dit:
We hebben een jaar of 3 ingeschreven gestaan voor een huurhuis en mochten toen verschijnen voor een commissie die ons een huis in een bepaalde buurt "gunde",