Boomerang zoon
Mijn oudste is al een eind in de twintig en na een aantal jaren op kamers in C tijd weer thuis komen wonen. In grote lijnen loopt dat aardig en is het ook vaak gezellig.Hij kwam met haantjesgedrag thuis, waar mijn jongste behoorlijk onder leed. Inmiddels aanvaart hij redelijk dat zij op haar eigen manier haar visie vormt en niet gediend is van zijn bemoeienissen.
Wat ik lastig vind, zacht uitgedrukt... is dat hij weliswaar op zijn manier hard werkt aan een financiële toekomst, waarin hij zijn eigen broek hoopt te kunnen ophouden, maar nog steeds geen cent verdient en dus ook geen kostgeld kan betalen. Hoeveel tijd gun je iemand iets op te zetten, ( bedrijfje zus, bedrijfje zo) waarmee uiteindelijk mss toch weer niks verdiend wordt? Ik blijf m positief bemoedigen, maar soms denk ik, wanneer leidt het nu eens ergens toe, waardoor hij zelfstandig kan worden. Af en toe heeft hij weer even wat geld, dat hij gebruikt voor zijn vaste lasten. Hij denkt steeds weer het ei van Columbus bedacht te hebben, maar inkomen heeft nog niets van dat al gegenereerd.
Wat ik vooral een onuitstaanbaar iets vind en niet weet hoe daarmee te dealen, is deze typische kant van hem: als ik me in zijn ogen ergens mee 'bemoei' deelt hij boetes uit. Hij zegt al een heel lijstje te hebben en het totaal gaat hij aftrekken van hetgeen ik nog van hem krijg( heb in t verleden wel ns wat voorgeschoten.) Ik krijg m niet aan zijn verstand gepraat dat dit een bespottelijke manier van met elkaar omgaan is. Hijzelf kan tamelijk hardleers zijn in bepaalde gedragingen, die je hinderlijk zou kunnen noemen, maar het enige is dat ik hem daarop attendeer en vraag daar aan te werken ( dingen als alles weer even opruimen als je geluncht hebt bijv.) Daar blijft het bij: hem rustig even aansporen. Andersom deelt hij boetes aan mij uit. Ik neem dat natuurlijk niet serieus. Zeg dat hij eerst naar de politieacademie zal moeten voordat hij bonnen mag uitschrijven, maar even serieus! Hoe stop ik dit? Hoe stel ik een grens beter dan te zeggen dat hij moet stoppen met dit vreemde irritante gedrag. Hij zal wat hij nog in t krijt staat bij mij toch echt op een gegeven moment moeten terugbetalen. Daar gaan die uitgedeelde boetes niet vanaf. Zijn zus irriteert zich ook mateloos aan dit gedrag. Het zou niet in haar opkomen zo met haar ouders om te gaan.
Het boomerangen gebeurd veel. Ook omdat er veel jongeren alleen maar tijdelijke woonruimte kunnen vinden. Op zich is dat iets van deze tijd en zou ik mijn kind niet aanrekenen maar de manier waarop je zoon zich manifesteert is natuurlijk helemaal van de zotte. Niets betalen, een grote mond hebben en van alles eisen. Dat zou ik niet accepteren en dan gaat hij maar bankslapen bij vrienden. ik zou hem ook een ultimatum geven waarbij ik aangeef dat hij kostgeld moet gaan betalen en zijn steentje gaat bijdragen aan het huishouden. Eigen was doen, minimaal 1 x per week koken, boodschappen halen etc.
Ik vraag me wel af, hoe hebben jullie samen geleefd tot deze tijd? Is hij als kind verantwoordelijk gemaakt voor zaken in het huishouden? Of heb jij tot zijn achttiende alles voor hem gedaan? Waarom vindt hij het normaal dat anderen voor hem werken en zorgen en dat hij daar niks tegenover stelt? Ik kan me niet voorstellen dat hij een jongere is geweest die naast zijn school een bijbaantje had, zijn eigen uitjes daarvan bekostigde en daarnaast dagelijks even hielp met het huishouden. Of is het zo dat hij tot zijn achttiende nooit een stofzuiger, afwasborstel, braadpan en boodschappentas in zijn handen heeft gehad? Als jij m dat niet geleerd hebt, waarom verwacht je nu ineens wonderen van hem? Heb je het hem wel gewoon bijgebracht, waarom is dit zo veranderd? Wat is er gebeurd? Ik vraag me echt zoveel af qua opvoeding/respect van hem naar jou/zelfstandigheid. Ik vind dit zo bizar, en eigenlijk nog het meeste dat jij dit langer dan 1 dag accepteert.
klinkt als een verwend kind
Ysenda schreef op 03-09-2023 om 18:19:
[..]
En zelfs die zijn niet beschikbaar. Een woonruimte vinden is gewoon bijna niet te doen. Overal maar kort als het al lukt, of voor een prijs die niet zonder hulp op te brengen is.
Ik ontken de woningcrisis niet, want die is er zeker. Maar ik merk dat sommige jonge mensen ook wel heel veeleisend zijn. Let op: niet allemaal, en ik heb het eigenlijk vooral over jongeren uit Jan Modaal gezinnen (of nog rijker). Daarvan zijn er veel die vanuit huis meteen hopen te kopen in de plaats van hun eerste voorkeur, en niet eens piekeren over een woongroep, of sociale huur in Rotterdam (wachttijd twee jaar), of een paar jaar naar het buitenland. Ik vind dat jammer. Deze jongeren blijven hangen in hun veilige middenklasse omgeving, direct vanuit het ouderlijk huis naar een kindvriendelijke buurt.
Ik heb zelf tot mijn 34e met huisgenoten gewoond. Zelfs een poos samen met mijn man toen ik al getrouwd was. Daarna pas onze eerste koopwoning (een kleine flat) tot mijn dochter 4 was. Altijd heel fijn gewoond eigenlijk! Dus sommige drama van jongeren over dit onderwerp begrijp ik gewoon echt niet en komt op mij een beetje "overbeschermd" over.
Renmuis schreef op 03-09-2023 om 18:15:
Per direct sleutels vervangen.
Serieus, tenzij er sprake is van een noodsituatie verwacht ik dat mijn kind van 21+ gewoon op zichzelf woont. Ik wil dan geen ouder meer spelen, en ik ben zelf helemaal niet meer flexibel genoeg voor huisgenoten. Ik wil me namelijk niet meer aan andermans regels houden in mijn eigen huis, en samenwonen met volwassenen betekent geven en nemen. Natuurlijk staat mijn deur wagenwijd open voor mijn kind in de problemen. Maar ik heb verder echt een broertje dood aan al die jongeren die lekker thuis gaan of blijven wonen om een financiële toekomst op te bouwen? Echt, doe dat lekker op je eigen antikraak flatje.
Dat is helaas niet meer gewoon. Ik had ook verwacht dat mijn kinderen op kamers zouden gaan als ze gingen studeren, maar kamers zijn heel erg schaars, heel erg duur en door het leenstelsel werd het alleen maar ontmoedigd. Bovendien heeft de coronacrisis erin gehakt op een vrij cruciale leeftijd van losmaken en ontdekken. Dus je kan nu wel zeggen dat je je kind het huis uit gooit met 21, maar dat doet uiteindelijk vrijwel niemand.
Het is tijd voor een heel serieus gesprek. Als je dat lastig vindt, zou je eea eerst kunnen uitschrijven. Wat verwacht jij van hem en wat zijn de consequenties als dat niet gebeurt.
(op mijn lijstje zou staan: nog één woord over boetes en daar is het gat van de deur)
Natuurlijk moet hij gewoon gaan werken. Er zijn banen in overvloed dus geen enkele reden om niet per direct aan de slag te gaan. Ondernemen probeert hij maar daarnaast.
Is hij wel ingeschreven voor een huurwoning? Als hij al een eind in de 20 is komt hij mss zo langzamerhand in aanmerking? Bij ons lukt dat volgens mij wel vanaf zo'n 6 jaar inschrijftijd.
Je zoon kan wat mij betreft de deur weer uit en zelf zijn broek ophouden. Staat hij wel ingeschreven?
Ik hoop dat mijn zoon komend jaar zijn schooldiploma haalt, dan kan hij direct aan het werk.
Techniek, dus er zal heus wel wat te vinden zijn.
Mocht hij nog HBO willen doen, dan moet hij maar aan een baas laten zien dat hij goed kan werken en dan wil zijn baas misschien de avondopleiding voor hem betalen.
Deze vakantie was hij veel te laat met het regelen van een vakantiebaantje en heeft hij alleen maar in zijn nest liggen meuren, dat gaat niet weer gebeuren.
Renmuis schreef op 03-09-2023 om 19:12:
[..]
Ik ontken de woningcrisis niet, want die is er zeker. Maar ik merk dat sommige jonge mensen ook wel heel veeleisend zijn. Let op: niet allemaal, en ik heb het eigenlijk vooral over jongeren uit Jan Modaal gezinnen (of nog rijker). Daarvan zijn er veel die vanuit huis meteen hopen te kopen in de plaats van hun eerste voorkeur, en niet eens piekeren over een woongroep, of sociale huur in Rotterdam (wachttijd twee jaar), of een paar jaar naar het buitenland. Ik vind dat jammer. Deze jongeren blijven hangen in hun veilige middenklasse omgeving, direct vanuit het ouderlijk huis naar een kindvriendelijke buurt.
Ik heb zelf tot mijn 34e met huisgenoten gewoond. Zelfs een poos samen met mijn man toen ik al getrouwd was. Daarna pas onze eerste koopwoning (een kleine flat) tot mijn dochter 4 was. Altijd heel fijn gewoond eigenlijk! Dus sommige drama van jongeren over dit onderwerp begrijp ik gewoon echt niet en komt op mij een beetje "overbeschermd" over.
Mijn zoon is wel een beetje degene die jij beschrijft . Ik ben blij dat het zo gegaan is. Hij heeft inderdaad gelijk uit huis een koopwoning gekocht en gelukkig zijn geld nooit weg gegooid aan huren waar hij nooit wilde wonen. Hij heeft wel een half jaar in Spanje gewoond maar is daarna weer een aantal jaren bij mij komen wonen. Ik vind het altijd raar dat sommige mensen denken dat je vanaf een bepaalde leeftijd het huis uit moet. Nee hoor, wat mij betreft hoeft dat niet maar zoon van TO maakt misbruik van zijn moeder.
Apiejapie schreef op 03-09-2023 om 18:40:
Ik vraag me wel af, hoe hebben jullie samen geleefd tot deze tijd? Is hij als kind verantwoordelijk gemaakt voor zaken in het huishouden? Of heb jij tot zijn achttiende alles voor hem gedaan? Waarom vindt hij het normaal dat anderen voor hem werken en zorgen en dat hij daar niks tegenover stelt? Ik kan me niet voorstellen dat hij een jongere is geweest die naast zijn school een bijbaantje had, zijn eigen uitjes daarvan bekostigde en daarnaast dagelijks even hielp met het huishouden. Of is het zo dat hij tot zijn achttiende nooit een stofzuiger, afwasborstel, braadpan en boodschappentas in zijn handen heeft gehad? Als jij m dat niet geleerd hebt, waarom verwacht je nu ineens wonderen van hem? Heb je het hem wel gewoon bijgebracht, waarom is dit zo veranderd? Wat is er gebeurd? Ik vraag me echt zoveel af qua opvoeding/respect van hem naar jou/zelfstandigheid. Ik vind dit zo bizar, en eigenlijk nog het meeste dat jij dit langer dan 1 dag accepteert.
Zo eens. Ik ben bang dat deze ouders al heel veel afslagen eerder hun kind wat arbeidsethos, fatsoen en respect voor z'n ouders en gezin hadden moeten leren bijbrengen. Dit is al veel eerder mis gegaan.... Hoe kun je nu zo in het leven staan als bijna 30-jarige volwassen kerel?
Boarn schreef op 03-09-2023 om 21:22:
[..]Hoe kun je nu zo in het leven staan als bijna 30-jarige volwassen kerel?
Nooit wat hoeven doen onder het motto “ze moeten later nog lang genoeg werken en laat hem lekker kind zijn” of zoiets, denk ik.
Overigens hebben we TO niet meer teruggezien dus ik heb mijn bedenkingen.
Ik heb op zich best begrip voor volwassen kinderen die nog thuis wonen. Ik heb zelf tot mijn 25e thuis gewoond (toen was ik er ook wel klaar mee hoor), maar ik had wel wat meer tijd nodig om volwassen te worden dan een jaar of 20. En woningnood is ook wel een ding natuurlijk. Desondanks heb ik mijn ouders nooit als voetveeg en wandelende subsidiekraan behandeld.
En dat je thuis woont en spaart voor een huis, helemaal prima, maar om te sparen moet er wel eerst geld binnenkomen. En dat gebeurt hier niet dus op dit tempo woont deze gast op zijn 50e nog steeds bij zijn ouders zonder iets bij te dragen aan wiens leven dan ook.
Ik vraag me inderdaad wel af waar hij dit wereldbeeld heeft opgedaan, hoe hij zo heeft kunnen worden?
Zullen we afspreken dat we problemen van volwassen kinderen niet direct terugverwijzen naar een fout in de opvoeding van de ouders?
Het stoort mij enorm dat er direct naar ouders gewezen wordt en je weet ook niet of het terecht is, dus STOP er mee!
Pippeltje schreef op 04-09-2023 om 07:54:
Zullen we afspreken dat we problemen van volwassen kinderen niet direct terugverwijzen naar een fout in de opvoeding van de ouders?
Het stoort mij enorm dat er direct naar ouders gewezen wordt en je weet ook niet of het terecht is, dus STOP er mee!
Precies dit. TO vraagt hoe ze grenzen kan stellen en er volgt een review van ouderschapsvaardigheden. Daar heeft TO toch niks aan. En een ‘tip’ als: “had je eerder mee moeten beginnen” helpt ook niet. Soms ligt het echt niet aan de opvoeding. Soms moet je grenzen stellen en dat is best lastig, want het is je kind en die zet je niet zomaar op straat, bijvoorbeeld.
Natuurlijk zet je je kind niet zo maar op straat maar ik denk dat het wel belangrijk is dat TO grenzen gaat stellen.
Oke, jullie hebben een punt dat het misschien onterecht is om te wijzen naar de opvoeding in het verleden.
Niettemin, de zoon vertoont in het nu onacceptabel gedrag, en TO begrenst dat niet. Enkel met gesprekken en positief bemoedigen. Het lijkt me niet te boud gesteld dat dat niet gaat werken.