Boomerang zoon
Mijn oudste is al een eind in de twintig en na een aantal jaren op kamers in C tijd weer thuis komen wonen. In grote lijnen loopt dat aardig en is het ook vaak gezellig.Hij kwam met haantjesgedrag thuis, waar mijn jongste behoorlijk onder leed. Inmiddels aanvaart hij redelijk dat zij op haar eigen manier haar visie vormt en niet gediend is van zijn bemoeienissen.
Wat ik lastig vind, zacht uitgedrukt... is dat hij weliswaar op zijn manier hard werkt aan een financiële toekomst, waarin hij zijn eigen broek hoopt te kunnen ophouden, maar nog steeds geen cent verdient en dus ook geen kostgeld kan betalen. Hoeveel tijd gun je iemand iets op te zetten, ( bedrijfje zus, bedrijfje zo) waarmee uiteindelijk mss toch weer niks verdiend wordt? Ik blijf m positief bemoedigen, maar soms denk ik, wanneer leidt het nu eens ergens toe, waardoor hij zelfstandig kan worden. Af en toe heeft hij weer even wat geld, dat hij gebruikt voor zijn vaste lasten. Hij denkt steeds weer het ei van Columbus bedacht te hebben, maar inkomen heeft nog niets van dat al gegenereerd.
Wat ik vooral een onuitstaanbaar iets vind en niet weet hoe daarmee te dealen, is deze typische kant van hem: als ik me in zijn ogen ergens mee 'bemoei' deelt hij boetes uit. Hij zegt al een heel lijstje te hebben en het totaal gaat hij aftrekken van hetgeen ik nog van hem krijg( heb in t verleden wel ns wat voorgeschoten.) Ik krijg m niet aan zijn verstand gepraat dat dit een bespottelijke manier van met elkaar omgaan is. Hijzelf kan tamelijk hardleers zijn in bepaalde gedragingen, die je hinderlijk zou kunnen noemen, maar het enige is dat ik hem daarop attendeer en vraag daar aan te werken ( dingen als alles weer even opruimen als je geluncht hebt bijv.) Daar blijft het bij: hem rustig even aansporen. Andersom deelt hij boetes aan mij uit. Ik neem dat natuurlijk niet serieus. Zeg dat hij eerst naar de politieacademie zal moeten voordat hij bonnen mag uitschrijven, maar even serieus! Hoe stop ik dit? Hoe stel ik een grens beter dan te zeggen dat hij moet stoppen met dit vreemde irritante gedrag. Hij zal wat hij nog in t krijt staat bij mij toch echt op een gegeven moment moeten terugbetalen. Daar gaan die uitgedeelde boetes niet vanaf. Zijn zus irriteert zich ook mateloos aan dit gedrag. Het zou niet in haar opkomen zo met haar ouders om te gaan.
Ja die diagnoses, die zijn voor hemzelf nog moeilijk te accepteren, en er is ook heel weinig tot niets dat hij aan hulp aanvaardt. Heeft ook geen behoefte aan erkenning hiervan. Hij zal deze diagnoses ook nooit als excuses gebruiken in een discussie oid of om iets voor elkaar te krijgen. Neemt niet weg dat we samen kunnen onderzoeken hoe nu verder. De suggestie te opperen een afspraak te maken bij het uwv vind ik een goeie optie. Zo weinig ervaring met instanties. Dat ik de diagnoses niet meteen deelde hier, heeft er mee te maken dat ik zelf ook nog steeds geen goed beeld heb van wat wat is. Vaak lijkt het zo'n gewone jongen, maar ja wat is normaal? Ik zie zeker kanten aan zijn gedrag die hem niet verder helpen, maar m ook juist verder zouden kunnen helpen: hyperfocus, enorm gedreven, maar ook veelzijdig, creatief. Maar hij verdient er momenteel geen droog brood mee.
ik weet de weg gewoon niet goed in “werk zoeken met een beperking-land”. Ik weet wel dat er in mijn omgeving steeds meer aandacht is voor neurodiversiteit op de werkvloer. Misschien is voor jou psychoeducatie ook wel een idee. Dat je iets beter snapt wat de diagnoses inhouden. Kan je mogelijk ook wat handvaten geven.
Hij is al heel ver gekomen en dit hoeft niet het eindstation te zijn, maar jullie lijken wel allebei nieuwe tools nodig te hebben om daar te kunnen komen. Het klinkt alsof je met die oude gaat blijven vastlopen. Hoe eerder nieuw perspectief hoe beter. Dit kan voor je slimme zoon toch ook niet prettig zijn? Of vindt hij het wel best? Het klinkt een beetje alsof jullie het allebei nog een beetje ontkennen. Waarschijnlijk is het heel lang best goed gegaan op intelligentie, maar nu heeft hij daar niet meer genoeg aan?
Wat ik niet goed kan plaatsen is waar die boetes dan vandaan komen?
Want wat je hier beschrijft (zorgzaam, niet veeleisend, etc etc) klinkt allemaal als een lieve jongen die het volwassen leven niet zo op de rit krijgt.
Terwijl dat van die boetes ontzettend onbeschoft en entitled overkomt. Je spreekt hem aan op heel alledaagse dingen zoals z'n lunchrommel opruimen, en hij bedenkt dat hij jou daarvoor mag straffen.
Je legt nu uit wat een lieve jongen het eigenlijk is, en meteen schiet de discussie in een hulpverlenersdiscours, maar ik kan het niet goed rijmen met de gedachte dat hij zijn moeder mag straffen voor wat hem niet bevalt. Dat kan mijn manco zijn, dat mijn begrip van zijn diagnoses tekortschiet, maar het klinkt mij in de oren alsof er een heel vervelend trekje met de mantel der liefde bedekt wordt.
Moirmel schreef op 04-09-2023 om 14:56:
@Bammbi:
Heb zelf een schoonbroer met exact dezelfde diagnoses. Heeft als twintiger wel wat gewerkt, maar dat was van het ene baantje naar het andere baantje. Ondertussen is hij 40, woont zelfstandig, krijgt hulp aan huis, wordt ook psychologisch ondersteund en doet vrijwilligerswerk; dat is echt het max haalbare voor hem.
Met die diagnoses zou ik me sneller richten op professionele hulp en de gedachte loslaten dat hij ooit een normale baan zal hebben.
Was inderdaad wel handig als dit in de OP had gestaan.
Heeft hij een officiele diagnose? Zo ja, vraag eens via de gemeente of hij recht heeft op begeleiding, bijvoorbeeld coaching. Kinderen achter in de twintig willen niet meer be-“ouder”d worden en dat is wel logisch dat hij (dus) niets meer van je wil aannemen. Blijven praten met iemand die een diagnose ass heeft, resulteert niet perse snel in een werkbare bijstelling van het eigen gedrag. Heel nobel maar de kans is groter dat jij je dan toch maar aanpast ipv je zoon.
Ginevra schreef op 04-09-2023 om 15:26:
Wat ik niet goed kan plaatsen is waar die boetes dan vandaan komen?
Want wat je hier beschrijft (zorgzaam, niet veeleisend, etc etc) klinkt allemaal als een lieve jongen die het volwassen leven niet zo op de rit krijgt.
Terwijl dat van die boetes ontzettend onbeschoft en entitled overkomt. Je spreekt hem aan op heel alledaagse dingen zoals z'n lunchrommel opruimen, en hij bedenkt dat hij jou daarvoor mag straffen.
Je legt nu uit wat een lieve jongen het eigenlijk is, en meteen schiet de discussie in een hulpverlenersdiscours, maar ik kan het niet goed rijmen met de gedachte dat hij zijn moeder mag straffen voor wat hem niet bevalt. Dat kan mijn manco zijn, dat mijn begrip van zijn diagnoses tekortschiet, maar het klinkt mij in de oren alsof er een heel vervelend trekje met de mantel der liefde bedekt wordt.
Nee, als ik m aanspreek op zn rommel op te ruimen van de tafel doet hij dat. Daar krijg ik geen boete voor. Er zit voor ons geen logica in en het is zonde van mijn energie die te vinden. Ik ben met mijn brief nu duidelijk geweest en nu verwacht ik dat het kwartje is gevallen.
Nu stap voor stap het gesprek aangaan over de toekomst. Daar ervaart hij hopelijk wat hulp bij van buiten. En mss is voor mij een stukje psycho educatie ook niet zo gek. Ik weet er professioneel gezien best veel van, maar zo dichtbij ontstaan toch eerder blinde vlekken....
Bammbi schreef op 04-09-2023 om 15:12:
Hij zal deze diagnoses ook nooit als excuses gebruiken in een discussie oid of om iets voor elkaar te krijgen.
Dat klinkt heel goed maar in de context betekent dit waarschijnlijk dat hij de realiteit van wie hij is niet onder ogen ziet en zichzelf bezighoudt met onrealistische luchtfietserij. Iemand die volhoudt dat hij ‘normaal’ is en dat niet is, overvraagt zichzelf en/of zal altijd ergens een manipulatieve uitvlucht zoeken waarom hij het niet doet. In zekere zin is dat ook nog terecht ook want hij staat zichzelf niet toe met zijn plezierige én lastige eigenschappen te (leren) leven.
Bammbi schreef op 04-09-2023 om 15:12:
Ja die diagnoses, die zijn voor hemzelf nog moeilijk te accepteren, en er is ook heel weinig tot niets dat hij aan hulp aanvaardt. Heeft ook geen behoefte aan erkenning hiervan. Hij zal deze diagnoses ook nooit als excuses gebruiken in een discussie oid of om iets voor elkaar te krijgen. Neemt niet weg dat we samen kunnen onderzoeken hoe nu verder. De suggestie te opperen een afspraak te maken bij het uwv vind ik een goeie optie. Zo weinig ervaring met instanties. Dat ik de diagnoses niet meteen deelde hier, heeft er mee te maken dat ik zelf ook nog steeds geen goed beeld heb van wat wat is. Vaak lijkt het zo'n gewone jongen, maar ja wat is normaal? Ik zie zeker kanten aan zijn gedrag die hem niet verder helpen, maar m ook juist verder zouden kunnen helpen: hyperfocus, enorm gedreven, maar ook veelzijdig, creatief. Maar hij verdient er momenteel geen droog brood mee.
Nou ja, ik vond het er behoorlijk van af spatten, zeker met die boetes. Maar ik herken het dan ook wat sneller.
Je zou eens kunnen kijken naar ITVitea.nl, die hebben graag slimme autisten in dienst en wie weet kunnen zij wat met zijn talenten. Want inderdaad, het zou vreselijk jammer zijn als alle goede en knappe kanten van hem verloren gaan.
Met het niet onderkennen van je eigen problematiek heb je vooral jezelf. Been there, done that. Maar het lijkt me ook geen goed idee om naar het uwv te stappen voor begeleid wonen en een uitkering. Hij heeft immers al een tijdje op zichzelf gewoond.
Heeft hij in het verleden wel eens baantjes gehad?
Ik had het heel erg gevonden als mijn ouders niet hadden verwacht dat ik zelfstandig kon wonen en werken. De verwachtingen liggen sowieso al regelmatig op de bodem van de Marianentrog, terwijl vertrouwen juist heel belangrijk is als je zelfbeeld al laag is.
Er zijn inderdaad ook bedrijven die graag slimme neurodivergente mensen in dienst nemen omdat hun breinen dingen kunnen bieden die neurotypische breinen niet kunnen bieden. Daar zou ik wel naar kijken. Of in ieder geval dat soort werk. Misschien past dat wel bij hem.
MamaE schreef op 04-09-2023 om 17:52:
Met het niet onderkennen van je eigen problematiek heb je vooral jezelf. Been there, done that. Maar het lijkt me ook geen goed idee om naar het uwv te stappen voor begeleid wonen en een uitkering. Hij heeft immers al een tijdje op zichzelf gewoond.
Heeft hij in het verleden wel eens baantjes gehad?
Ik had het heel erg gevonden als mijn ouders niet hadden verwacht dat ik zelfstandig kon wonen en werken. De verwachtingen liggen sowieso al regelmatig op de bodem van de Marianentrog, terwijl vertrouwen juist heel belangrijk is als je zelfbeeld al laag is.
Er zijn inderdaad ook bedrijven die graag slimme neurodivergente mensen in dienst nemen omdat hun breinen dingen kunnen bieden die neurotypische breinen niet kunnen bieden. Daar zou ik wel naar kijken. Of in ieder geval dat soort werk. Misschien past dat wel bij hem.
Hulp krijgen is niet hetzelfde als iets niet kunnen. Hulp betekent of een tussenstap die je nodig hebt om te bloeien, zoals de rest bloeit, of uitvinden wat je nodig hebt omdat dat wat voor handen is, niet goed bij jou past. Iedereen kent het woord genoeg/voldoende maar hoeveel genoeg van wat dan ook is voor iedereen verschillend. Niemand is standaard. We moeten ons vaak maar behelpen met standaard maar wat nu als dat niet hoeft. Dat is toch heerlijk.
Zo was er een huis voor studenten met autisme en een begeleider die af en toe eens langs kwam. Als je daarmee fijn op kamers kan, is dat toch juist een kans ipv een brevet van onvermogen. Joh zoveel mensen zouden dat goed kunnen gebruiken, met of zonder autisme, alleen niet iedereen krijgt die kans. Pàk die kans als die langskomt want of die de volgende keer ook langskomt is maar de vraag. Praat vooral met je zoon termen van kansen, belicht zijn voordeel tegenover het gebrek aan kans voor studenten die het goed kunnen gebruiken. Wat hebben die het lastig en dat gaat tenkoste van studie en plezier. Want begeleid kamer wonen omdat je het niet zou kunnen, dat wil niemand. Wat je wel, is dat het op kamers heel goed gaat en daar kan juist begeleiding een beetje bij helpen. Dat klinkt al fijner. En niemand hoeft het te weten.
Bloemenaandewaterkant schreef op 04-09-2023 om 18:18:
[..]
Hulp krijgen is niet hetzelfde als iets niet kunnen. Hulp betekent of een tussenstap die je nodig hebt om te bloeien, zoals de rest bloeit, of uitvinden wat je nodig hebt omdat dat wat voor handen is, niet goed bij jou past. Iedereen kent het woord genoeg/voldoende maar hoeveel genoeg van wat dan ook is voor iedereen verschillend. Niemand is standaard. We moeten ons vaak maar behelpen met standaard maar wat nu als dat niet hoeft. Dat is toch heerlijk.
Zo was er een huis voor studenten met autisme en een begeleider die af en toe eens langs kwam. Als je daarmee fijn op kamers kan, is dat toch juist een kans ipv een brevet van onvermogen. Joh zoveel mensen zouden dat goed kunnen gebruiken, met of zonder autisme, alleen niet iedereen krijgt die kans. Pàk die kans als die langskomt want of die de volgende keer ook langskomt is maar de vraag. Praat vooral met je zoon termen van kansen, belicht zijn voordeel tegenover het gebrek aan kans voor studenten die het goed kunnen gebruiken. Wat hebben die het lastig en dat gaat tenkoste van studie en plezier. Want begeleid kamer wonen omdat je het niet zou kunnen, dat wil niemand. Wat je wel, is dat het op kamers heel goed gaat en daar kan juist begeleiding een beetje bij helpen. Dat klinkt al fijner. En niemand hoeft het te weten.
Dit inderdaad, je verwoord het perfect!
Zoon van TO draait nu te veel in een kringetje waar geen eind aan komt. Actie ondernemen is dan wenselijk maar ook noodzakelijk voor zijn toekomst.
Ginevra schreef op 04-09-2023 om 15:26:
Wat ik niet goed kan plaatsen is waar die boetes dan vandaan komen?
Want wat je hier beschrijft (zorgzaam, niet veeleisend, etc etc) klinkt allemaal als een lieve jongen die het volwassen leven niet zo op de rit krijgt.
Terwijl dat van die boetes ontzettend onbeschoft en entitled overkomt. Je spreekt hem aan op heel alledaagse dingen zoals z'n lunchrommel opruimen, en hij bedenkt dat hij jou daarvoor mag straffen.
Je legt nu uit wat een lieve jongen het eigenlijk is, en meteen schiet de discussie in een hulpverlenersdiscours, maar ik kan het niet goed rijmen met de gedachte dat hij zijn moeder mag straffen voor wat hem niet bevalt. Dat kan mijn manco zijn, dat mijn begrip van zijn diagnoses tekortschiet, maar het klinkt mij in de oren alsof er een heel vervelend trekje met de mantel der liefde bedekt wordt.
Ik lees helemaal niet wat jij leest, dat er zaken met mantel der liefde bedekt worden. To heeft het zelfs over ‘rafelige randjes’.
Het kan bij ass wel heel goed zijn dat er ‘andere’ logica is. En dat zaken helemaal niet rot bedoeld zijn maar wel zo overkomen.
Het logica frame is vaak zo totaal anders dat begrip over en weer erg moeilijk is.
To, ik vind het dan wel weer apart dat je met een advocaat schermt…maar jij kent zoon natuurlijk het best en wat werkt dat werkt.
Toch zou ik zelf oppassen met lenen en terugvorderen aan een kind.
Hoeveel tijd je hem moet geven?
Zoveel als jij kunt en wilt bieden, denk ik.
Pinokkio schreef op 05-09-2023 om 02:11:
[..]
Ik lees helemaal niet wat jij leest, dat er zaken met mantel der liefde bedekt worden. To heeft het zelfs over ‘rafelige randjes’.
Het kan bij ass wel heel goed zijn dat er ‘andere’ logica is. En dat zaken helemaal niet rot bedoeld zijn maar wel zo overkomen.
Het logica frame is vaak zo totaal anders dat begrip over en weer erg moeilijk is.
To, ik vind het dan wel weer apart dat je met een advocaat schermt…maar jij kent zoon natuurlijk het best en wat werkt dat werkt.
Toch zou ik zelf oppassen met lenen en terugvorderen aan een kind.
Hoeveel tijd je hem moet geven?
Zoveel als jij kunt en wilt bieden, denk ik.
Ik kan me voorstellen dat het extreem overkomt om met een advocaat te schermen. Wij zijn momenteel verwikkeld in een kwestie met de huisbaas waarbij een advocaat betrokken is. Lang verhaal kort: hij wil mijn zoon op totaal onwetmatige gronden zijn slaapkamer afnemen en een deel van onze tuin. Dat dat nog zotter klinkt dan het uitdelen van boetes door een jongeman als mijn zoon is evident. Mijn zoon maakt zich totaal geen zorgen, slaapt er geen seconde minder door, begrijpt dat dat juridisch niet kan en voelt zich net als ik gesteund door de overtuigende brieven van de advocaat.
De rust na het ontvangen van mijn brief is weergekeerd, het heeft mijn zoon helderheid geboden en hem laten inzien dat ik me niet laat verleiden of over me heen laat lopen. We pakken de draad weer op en we kunnen nu rustigaan toewerken naar de volgende stap: kijken hoe de toekomst realistischer vormen kan krijgen. Ik bedank hier iedereen voor het meedenken. Ik neem mee wat positief kan bijdragen.
Ik neem aan dat je zijn eten zelf laat klaarmaken en zijn was zelf laat wassen, strijken/vouwen. Zo niet, dan zou ik daar nu gelijk mee stoppen. Wat denkt hij wel niet.
Index224 schreef op 05-09-2023 om 08:52:
Ik neem aan dat je zijn eten zelf laat klaarmaken en zijn was zelf laat wassen, strijken/vouwen. Zo niet, dan zou ik daar nu gelijk mee stoppen. Wat denkt hij wel niet.
Heb je de draad gelezen? het gaat om een jongen met ASS. Die kan inderdaad best zelf de was etc doen (al doe ik hier thuis ook liever zelf de was ipv dat we alle vijf voortdurend onze eigen wasjes draaien) maar dan moet hij dat wel even leren. Net zoals hij alles zal moeten leren. Wat gewoon niet werkt bij ASS is “gooi maar in het water dan zwemt hij heus wel”.
AnnaPollewop schreef op 05-09-2023 om 10:45:
[..]
Heb je de draad gelezen? het gaat om een jongen met ASS. Die kan inderdaad best zelf de was etc doen (al doe ik hier thuis ook liever zelf de was ipv dat we alle vijf voortdurend onze eigen wasjes draaien) maar dan moet hij dat wel even leren. Net zoals hij alles zal moeten leren. Wat gewoon niet werkt bij ASS is “gooi maar in het water dan zwemt hij heus wel”.
Dank je Anna, in die zin heeft hij zich inderdaad vanuit een sterke eigen drive behoorlijk wat eigen gemaakt op allerlei huishoudelijke vlakken. Liet begeleiding van mij daarin toe. Ook leert hij van filmpjes van YT.