Boomerang zoon
Mijn oudste is al een eind in de twintig en na een aantal jaren op kamers in C tijd weer thuis komen wonen. In grote lijnen loopt dat aardig en is het ook vaak gezellig.Hij kwam met haantjesgedrag thuis, waar mijn jongste behoorlijk onder leed. Inmiddels aanvaart hij redelijk dat zij op haar eigen manier haar visie vormt en niet gediend is van zijn bemoeienissen.
Wat ik lastig vind, zacht uitgedrukt... is dat hij weliswaar op zijn manier hard werkt aan een financiële toekomst, waarin hij zijn eigen broek hoopt te kunnen ophouden, maar nog steeds geen cent verdient en dus ook geen kostgeld kan betalen. Hoeveel tijd gun je iemand iets op te zetten, ( bedrijfje zus, bedrijfje zo) waarmee uiteindelijk mss toch weer niks verdiend wordt? Ik blijf m positief bemoedigen, maar soms denk ik, wanneer leidt het nu eens ergens toe, waardoor hij zelfstandig kan worden. Af en toe heeft hij weer even wat geld, dat hij gebruikt voor zijn vaste lasten. Hij denkt steeds weer het ei van Columbus bedacht te hebben, maar inkomen heeft nog niets van dat al gegenereerd.
Wat ik vooral een onuitstaanbaar iets vind en niet weet hoe daarmee te dealen, is deze typische kant van hem: als ik me in zijn ogen ergens mee 'bemoei' deelt hij boetes uit. Hij zegt al een heel lijstje te hebben en het totaal gaat hij aftrekken van hetgeen ik nog van hem krijg( heb in t verleden wel ns wat voorgeschoten.) Ik krijg m niet aan zijn verstand gepraat dat dit een bespottelijke manier van met elkaar omgaan is. Hijzelf kan tamelijk hardleers zijn in bepaalde gedragingen, die je hinderlijk zou kunnen noemen, maar het enige is dat ik hem daarop attendeer en vraag daar aan te werken ( dingen als alles weer even opruimen als je geluncht hebt bijv.) Daar blijft het bij: hem rustig even aansporen. Andersom deelt hij boetes aan mij uit. Ik neem dat natuurlijk niet serieus. Zeg dat hij eerst naar de politieacademie zal moeten voordat hij bonnen mag uitschrijven, maar even serieus! Hoe stop ik dit? Hoe stel ik een grens beter dan te zeggen dat hij moet stoppen met dit vreemde irritante gedrag. Hij zal wat hij nog in t krijt staat bij mij toch echt op een gegeven moment moeten terugbetalen. Daar gaan die uitgedeelde boetes niet vanaf. Zijn zus irriteert zich ook mateloos aan dit gedrag. Het zou niet in haar opkomen zo met haar ouders om te gaan.
Oeverloos bemoedigen met zijn bedrijfjes zou ik niet meer doen, tenminste niet als je er geen vertrouwen in hebt. Hij heeft een reality check nodig en perspectief. Hij kan met zijn ideeën bijv naar de KvK gaan. Er zijn adviseurs die je kunnen helpen met het opzetten van je bedrijf. Misschien kunnen ze hem helpen een inschatting te maken hoe realistisch zijn ideeën zijn om van te leven of wat ervoor nodig is om ervan te kunnen gaan leven.
Ik zou denk ik niet kiezen voor ultimatums, want dat werkt blijkbaar niet, maar je zou wel met hem erover kunnen hebben dat het niet alles of niks is. Misschien kan hij parttime werken en tegelijk aan zijn bedrijf werken, als hij dat aan kan. Er zijn ook bedrijven zoals Autitalent die gespecialiseerd zijn in het aan het werk helpen van mensen met autisme. Misschien heb je ook iets aan WerkWeb-Autisme, daar staat ook veel informatie op. En er zijn ook genoeg mensen met autisme die normaal kunnen werken. Misschien doet wat structuur hem juist goed.
Afgezien van het geld lijkt het mij sowieso niet fijn als hij de hele dag thuis is. Dan zit je erg op elkaars lip. Dat levert al gauw irritaties op. Ik zou sowieso stimuleren dat hij in elk geval gaat sporten oid, iets buitenshuis gaat doen. Je verhaal over die jurist begrijp ik niet. Als hij hoogbegaafd is zal hij toch wel begrijpen dat dat onzin is? Maar goed, hopelijk snapt hij dat je genoeg hebt van die boetes.
En wat ik dacht, hij woont nu thuis, maar hij is volwassen. Het opvoeden is gedaan. Tegen een echtgenoot zou je niet gaan vitten om lunchspulletjes. Bij hem wel, want hij is nog steeds je kind. Maar hij is geen kind meer. Misschien bemoei je je toch wel te veel, hoewel dat wel begrijpelijk is. Het klinkt deels ook een beetje als een volwassen man die ruimte nodig heeft om zijn eigen leven te leiden, maar die ruimte niet heeft. Want het is niet zijn huis maar het is nu wel zijn thuis. Hij moet thuis toch ook wat ruimte kunnen hebben om zichzelf te zijn.
Het lijkt of hoe jullie met elkaar omgaan op 2 benen hinkt. Is hij onderdeel van het gezin en wat is hij dan, kind of volwassene? Is het ‘mijn huis, mijn regels’ en moet hij luisteren naar jou zijn moeder of heeft hij zelf ook iets te zeggen? Maar hoeveel ruimte krijgt hij dan? Hij is een volwassene maar niet met jou getrouwd. Of is hij eerder een kamerbewoner? Dat nou ook weer niet. Je wilt wel kostgeld, maar er zijn geen afspraken over hoe samen te leven, behalve dat jij moppert en hij boetes uitdeelt. Het is voor jou lastig, maar voor hem ook. Onduidelijk.
Het zou misschien kunnen helpen om afspraken met hem gaan maken over hoe jullie samen willen leven. Zou hij bij jou op kamers wonen, dan leeft hij als het ware los van jouw gezin. Hij doet dan zelf boodschappen, koken, afwassen, zijn was etc. En daar bemoei je je dan niet mee. Heeft hij geen zin om zijn afwas te doen, prima, maar dan staat die in een teil op zijn kamer. Je kunt afspraken maken over bijv kostgeld, gebruik van de gemeenschappelijke ruimtes en voorzieningen (bijv keuken, douche, woonkamer, wasmachine, schuur), wanneer kan hij die gebruiken, waar blijven zijn spullen, hoe laat hij de ruimte achter als hij klaar is, als hij mee wil eten wanneer laat hij dat weten etc. Als hij meer onderdeel van het gezin is, kun je afspreken hoe hij daarin meedraait, wat er dan van hem verwacht wordt. Bijv hoe vaak doet hij boodschappen, hoe vaak kookt hij, wat wordt er verwacht aan schoonmaak, wat is zijn functie bij de was etc. Zeker als hij autisme heeft, dan zou het best kunnen dat als je de samen duidelijke afspraken maakt, het tussen jullie beter zal gaan.
