17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Libertine schreef op 09-04-2022 om 10:00:
[..]
Waarom zou ik het afwijzen omdat het christelijk is? Laat ik het er op houden dat ik me voor 100% kan vinden in het standpunt van Rutgers.
Het reformatorisch dagblad probeert het wetenschappelijk te benaderen (wat ze ook alleen maar doen als het ze uitkomt) maar gaan voorbij aan zoveel meer. Identiteit is niet te vatten in wetenschap.
Als het gaat over identiteit, is het belangrijk dat kinderen in aanraking komen met zo veel mogelijk verschillende rolmodellen in hun leven, kijken waar ze zich prettig bij voelen, hun identificatie bepalen.
Tegenwoordig groeien steeds meer kinderen op in een door vrouwen gedomineerde omgeving. Ouders die al scheiden als de kinderen nog peuter zijn, de kinderen blijven meestal bij de moeder, die gescheiden moeder heeft meestal voornamelijk vrouwelijke vrienden/kennissen, de omgeving op KDV en basisschool is ook voornamelijk door vrouwen gedomineerd, dus het kind groeit op zonder mannelijke rolmodellen. Mannen bestaan hooguit in de coulissen van het bestaan, een oom die één keer per jaar op een verjaardag komt, een opa die af en toe opduikt. Maar dat is het dan wel. Geen mannen, laat staan mannelijke rolmodellen, op het levenstoneel.
Mijn vraag is dan: in hoeverre bepaalt dat de ontwikkeling van een jong kind, de totale afwezigheid van mannelijke rolmodellen in het dagelijks leven?
Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 10:10:
[..]
Als het gaat over identiteit, is het belangrijk dat kinderen in aanraking komen met zo veel mogelijk verschillende rolmodellen in hun leven, kijken waar ze zich prettig bij voelen, hun identificatie bepalen.
Tegenwoordig groeien steeds meer kinderen op in een door vrouwen gedomineerde omgeving. Ouders die al scheiden als de kinderen nog peuter zijn, de kinderen blijven meestal bij de moeder, die gescheiden moeder heeft meestal voornamelijk vrouwelijke vrienden/kennissen, de omgeving op KDV en basisschool is ook voornamelijk door vrouwen gedomineerd, dus het kind groeit op zonder mannelijke rolmodellen. Mannen bestaan hooguit in de coulissen van het bestaan, een oom die één keer per jaar op een verjaardag komt, een opa die af en toe opduikt. Maar dat is het dan wel. Geen mannen, laat staan mannelijke rolmodellen, op het levenstoneel.
Mijn vraag is dan: in hoeverre bepaalt dat de ontwikkeling van een jong kind, de totale afwezigheid van mannelijke rolmodellen in het dagelijks leven?
Totale afwezigheid van mannelijke rolmodellen? Huh? Waar héb je het in hemelsnaam over?
Ik denk dat kinderen juist méér opgroeien met mannen in hun nabijheid. Bijvoorbeeld doordat veel vaders de opvoeding van hun kinderen niet meer de taak van de moeder vinden maar zelf een wezenlijk aandeel hebben.
Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 10:10:
[..]
Als het gaat over identiteit, is het belangrijk dat kinderen in aanraking komen met zo veel mogelijk verschillende rolmodellen in hun leven, kijken waar ze zich prettig bij voelen, hun identificatie bepalen.
Tegenwoordig groeien steeds meer kinderen op in een door vrouwen gedomineerde omgeving. Ouders die al scheiden als de kinderen nog peuter zijn, de kinderen blijven meestal bij de moeder, die gescheiden moeder heeft meestal voornamelijk vrouwelijke vrienden/kennissen, de omgeving op KDV en basisschool is ook voornamelijk door vrouwen gedomineerd, dus het kind groeit op zonder mannelijke rolmodellen. Mannen bestaan hooguit in de coulissen van het bestaan, een oom die één keer per jaar op een verjaardag komt, een opa die af en toe opduikt. Maar dat is het dan wel. Geen mannen, laat staan mannelijke rolmodellen, op het levenstoneel.
Mijn vraag is dan: in hoeverre bepaalt dat de ontwikkeling van een jong kind, de totale afwezigheid van mannelijke rolmodellen in het dagelijks leven?
Is dit zo? Mijn moeder was thuis. Mijn vader sneed op zondag het vlees.
Ik denk dat de meeste vaders tegenwoordig veel meer betrokken zijn. Ook als ze hun kinderen alleen maar om het weekend zien. Want dan moeten ze er wel zelf iets mee. Ik geloof niet dat mijn moeder ooit een weekend in haar eentje weg is geweest.
Libertine schreef op 09-04-2022 om 10:20:
[..]
Afwezigheid van mannelijke rolmodellen? Huh? Waar héb je het in hemelsnaam over?
Ik denk dat kinderen juist méér opgroeien met mannen in hun nabijheid. Bijvoorbeeld doordat veel vaders de opvoeding van hun kinderen niet meer de taak van de moeder vinden maar zelf een wezenlijk aandeel hebben.
Er zijn onnoemelijk veel kinderen die bij een moeder opgroeien zonder dat er een vader in beeld is, hetzij door een scheiding, hetzij door de keuze van de moeder als alleenstaande moeder een kind te krijgen. Een vader is dan niet of nauwelijks in beeld, laat staan andere mannelijke rolmodellen. Op school, KDV, enz. is het ook vooral vrouwen waar ze mee in aanraking komen. Dus wélke mannelijke rolmodellen?
Libertine schreef op 09-04-2022 om 10:00:
[..]
Waarom zou ik het afwijzen omdat het christelijk is? Laat ik het er op houden dat ik me voor 100% kan vinden in het standpunt van Rutgers.
Het reformatorisch dagblad probeert het wetenschappelijk te benaderen (wat ze ook alleen maar doen als het ze uitkomt) maar gaan voorbij aan zoveel meer. Identiteit is niet te vatten in wetenschap.
Omdat je schreef dat het RD al snel in verwarring is als het afwijkt van hun hetero huwelijk norm. Die hetero huwelijk norm halen ze uit de bijbel en is dus christelijk.
Wetenschap hierover is niet eenduidig en wetenschap blijft altijd in ontwikkeling. Wat vandaag wetenschappelijk "bewezen" is kan morgen weer ontkracht worden. Ik zou weleens vooruit willen kijken in de tijd, bv 10 jaar, om te zien waar we dan staan met dit punt. Is dit dan veel verder genormaliseerd of is dan juist gebleken dat we verkeerd bezig waren?
Malibu2 schreef op 09-04-2022 om 09:44:
[..]
Ik heb het artikel van A tot Z gelezen. Wat is er feitelijk onjuist wat ze schrijven?
Of is het al voldoende dat het van een christelijke bron is, dat je het direct afwijst?
Wat mij betreft vooral dat ze zaken presenteren als vaststaande feiten, terwijl dat wetenschappelijk gezien niet zo absoluut klopt. Drie voorbeelden:
- “Het is goed om te weten dat iemands geslacht niet zozeer wordt bepaald door chromosomen, geslachtsorganen of hormonale profielen, maar door gameten: volwassen voortplantingscellen.” Er zijn toch ook echt heel veel wetenschappers die de chromosomen juist centraal stellen voor geslachtsdeterminatie, of geslachtsorganen, of hormonale profielen, of een combinatie. Voor allemaal valt wel wat te zeggen, maar zo absoluut als het hier staat, klopt het niet.
- “Ook gender is biologisch bepaald.” Het begrip gender komt voort uit het idee dat het biologische en het psychologische geslacht niet noodzakelijk overeenkomen. Het laatste wordt beïnvloed door biologie, maar ook door opvoeding en verdere socialisatie. Hetzelfde verhaal dus: het is geen totale onzin, maar zo absoluut als het hier staat, klopt het niet.
- “Waar gedacht wordt aan genderdysforie, blijkt overigens in ruim 70 procent van de gevallen sprake van een andere psychiatrische aandoening, vaak een autismespectrumstoornis.” Hier lijkt te worden gesuggereerd dat genderdysforie dus niet bestaat of niet serieus genomen moet worden. Dat is een onzinredenering. Zowel psychiatrische als fysieke aandoeningen komen vaak samen voor, dat betekent niet dat een van beide niet serieus genomen hoeft te worden. Kanker gaat bijvoorbeeld vaak samen met depressie, dan denken we ook niet dat kanker niet bestaat.
yette schreef op 09-04-2022 om 10:22:
[..]
Is dit zo? Mijn moeder was thuis. Mijn vader sneed op zondag het vlees.
Ik denk dat de meeste vaders tegenwoordig veel meer betrokken zijn. Ook als ze hun kinderen alleen maar om het weekend zien. Want dan moeten ze er wel zelf iets mee. Ik geloof niet dat mijn moeder ooit een weekend in haar eentje weg is geweest.
Mijn moeder was ook huisvrouw en mijn vader had een drukke baan, maar toch heeft mijn vader veel meer impact op mij gehad door wat hij allemaal deed en kon. Hij was degene die alles regelde, die alles kon verbouwen, technische problemen oplossen etc. etc. Hij was voor ons een rots in de branding. Zijn de hedendaagse mannen nog rotsen in de branding voor hun gezin?
redbulletje schreef op 09-04-2022 om 10:36:
[..]
Mijn moeder was ook huisvrouw en mijn vader had een drukke baan, maar toch heeft mijn vader veel meer impact op mij gehad door wat hij allemaal deed en kon. Hij was degene die alles regelde, die alles kon verbouwen, technische problemen oplossen etc. etc. Hij was voor ons een rots in de branding. Zijn de hedendaagse mannen nog rotsen in de branding voor hun gezin?
Tegenwoordig hebben kinderen vaak twee rotsen. Had ik in mijn jeugd trouwens ook. Jammer voor jou en voor jouw moeder dat zij zo slaafs was. Verder totaal irrelevant voor dit topic trouwens: de rol van de vader.
redbulletje schreef op 09-04-2022 om 10:36:
[..]
Mijn moeder was ook huisvrouw en mijn vader had een drukke baan, maar toch heeft mijn vader veel meer impact op mij gehad door wat hij allemaal deed en kon. Hij was degene die alles regelde, die alles kon verbouwen, technische problemen oplossen etc. etc. Hij was voor ons een rots in de branding. Zijn de hedendaagse mannen nog rotsen in de branding voor hun gezin?
Hedendaagse mannen én vrouwen zijn de rots in de branding voor hun gezin. En de taakverdeling die er vroeger was is gelukkig niet meer vaststaand.
niet_rechts schreef op 09-04-2022 om 10:38:
[..]
Tegenwoordig hebben kinderen vaak twee rotsen. Had ik in mijn jeugd trouwens ook. Jammer voor jou en voor jouw moeder dat zij zo slaafs was. Verder totaal irrelevant voor dit topic trouwens: de rol van de vader.
Ik vind mijn moeder zeker niet slaafs, ze was bepaald geen desperate housewive die met buurvrouwen zat te borrelen. Ze was ook altijd druk met huis, tuin en zorgde voor mij en voor de maaltijden. Ander rolmodel, maar zeker niet ondergewaardeerd. Ben dankbaar dat ik gewoon altijd naar huis kon komen en niet naar een bso moest na de overprikkelende schooldagen.
Mijn dochter heeft met ons beide een goede band. Voor sommige dingen trekt ze meer naar mijn man, voor andere dingen meer naar mij. Dat is prima.
Een rots in de branding kan ook een opa of oma, tante, vriend(in) of iemand anders zijn, dat hoeven niet per se je ouders te zijn.
redbulletje schreef op 09-04-2022 om 10:36:
[..]
Mijn moeder was ook huisvrouw en mijn vader had een drukke baan, maar toch heeft mijn vader veel meer impact op mij gehad door wat hij allemaal deed en kon. Hij was degene die alles regelde, die alles kon verbouwen, technische problemen oplossen etc. etc. Hij was voor ons een rots in de branding. Zijn de hedendaagse mannen nog rotsen in de branding voor hun gezin?
Hoe komt het dat jij meer waarde hechtte aan wat je vader deed dan aan de dagelijkse inspanningen van je moeder? Ik neem aan dat zij degene was die jou naar school bracht, je kleren waste en het eten voor jou en je vader klaarmaakte. Het repareren van een stekker of kraan is ook ontzettend mooi hoor, maar dat je daardoor je vader als 'de rots in de branding' ziet, vind ik opmerkelijk.
Malibu2 schreef op 09-04-2022 om 09:44:
[..]
Ik heb het artikel van A tot Z gelezen. Wat is er feitelijk onjuist wat ze schrijven?
Of is het al voldoende dat het van een christelijke bron is, dat je het direct afwijst?
Eens. Het enig wat ik kon vinden is dat er kinderen zijn die bij geboorte een meisje lijken te zijn maar xy blijken. Ze zeggen later dat een jongen zaadcellen produceert maar ze gaan er niet op in dat in dit geval de baby als meisje wordt opgevoed. Hier spreken ze zichzelf tegen.
yette schreef op 09-04-2022 om 11:11:
[..]
Hoe komt het dat jij meer waarde hechtte aan wat je vader deed dan aan de dagelijkse inspanningen van je moeder? Ik neem aan dat zij degene was die jou naar school bracht, je kleren waste en het eten voor jou en je vader klaarmaakte. Het repareren van een stekker of kraan is ook ontzettend mooi hoor, maar dat je daardoor je vader als 'de rots in de branding' ziet, vind ik opmerkelijk.
Dat deed ze idd allemaal prima en met liefde, dus zeker geen klagen, maar m'n vader was gewoon de probleemoplosser (niet alleen op praktisch gebied) Hij was een man waar veel mensen raad aan vroegen waar ze wat mee konden.
Suusje. schreef op 09-04-2022 om 11:21:
[..]
Eens. Het enig wat ik kon vinden is dat er kinderen zijn die bij geboorte een meisje lijken te zijn maar xy blijken. Ze zeggen later dat een jongen zaadcellen produceert maar ze gaan er niet op in dat in dit geval de baby als meisje wordt opgevoed. Hier spreken ze zichzelf tegen.
Dat bestaat inderdaad. Dat heet androgeen ongevoeligheidssyndroom. Die kinderen zijn genetisch een jongen maar niet gevoelig voor mannelijk hormoon en daardoor ontwikkelt het lichaam zich als dat van een meisje. Veruit de meeste van deze kinderen voelen zich ook een meisje. Zou ook lastig zijn als ze zich een jongen voelden, want hun lichaam doet dus niks met die hormonen. Overigens is dit lang niet altijd bij de geboorte al duidelijk.