? Zorgen over bijna 18-jarige

Wat bedoel je?

Wat bedoel je met grensoverschrijdend gedrag? Hoezo zou je haar kwijt zijn als ze 18 is? Wat bedoel je met therapie die jij krijgt?

Probeer het allemaal wat concreter te benoemen.

En: waar kunnen we je mee helpen?

Verbaal erg brutaal, kwetsend, ze schreeuwt wil totaal niks van gezag accepteren. Momenteel is MST gestart en ook dit werpt geen vruchten af. Mijn vermoeden is dat zij het huis verlaat op haar 18e en roept dit ook regelmatig.. ik voel me machteloos door alles en ook daarbij sta ik er helemaal alleen voor, vader trekt zich nergens iets van aan.

Dat ze dat dan maar moet doen👀

Meedenken.

En als je serieus met haar in gesprek gaat? Op je 18e wil je de deur uit, oké, prima als jij dat wilt. Wil je dan op kamers? Ga je alleen wonen en hoe ga je dat financieel regelen?
Ze is bijna 18, het kan soms helpen om haar ook te benaderen als een volwassen jonge vrouw.

Ze is pas zo dwars vanaf Oktober schrijf je. Was ze daarvoor ook een moeilijke puber of is er vorig jaar iets gebeurd waardoor ze zo rebels is nu?

Daar heb ik dus geen grip op of er iets gebeurde is, ze heeft wel vreemd gedrag en het lijkt elke keer grimmiger te worden. Ik heb ook het idee dat ze wat achter loopt kwa tijdsbestek in de puberteit. De vraag hoe zij zichzelf ziet zelfstandig wonend daar kan ze geen antwoord op geven.. ze is ook moeilijk te benaderen voor een gesprek, kapt het snel af.

Johanna

"Onlangs lid geworden"

Welkom, maar graag in de toekomst je postjes een relevante titel geven en niet alleen (tot driemaal toe) een vraagteken.

In gesprek.

Achterlopen in de pubertijd, dat vind ik typisch iets qua gedrag op die leeftijd. Soms lijkt je kind heel volwassen en verstandig en soms denk je dat het een 14 jarige is.
Daarom vindt ze het misschien ook lastig om haar plannen echt te realiseren. Haar gevoel zegt soms dat ze ver weg wil van jou en je moederlijke gezeur, maar eigenlijk wil ze als een klein meisje je hulp, bescherming en liefde.
Ze wil niet horen dat je zegt:"als je weg wilt dan moet je dat maar doen". Ze heeft je simpelweg nog nodig.
Gaan jullie wel eens wat leuks samen doen? Maak het samen thuis eens extra gezellig. Je bent bang om haar kwijt te raken, je zou dat gewoon tegen haar kunnen zeggen. Dat je je zorgen maakt als ze nachtenlang niet thuis komt, geen oordeel, gewoon als feit.

Ad Hombre (moderator)

Ben jij moderator op OO Ad?

Johanna

'Dat ze dat dan maar moet doen'
'Daar heb ik dus geen grip op of er iets gebeurd is, '

Misschien is het goed om even een stapje terug te doen qua gedachten, en rustig met haar in gesprek te gaan. Probeer er achter te komen wat er echt aan de hand is. Sommige kinderen vinden het beangstigend om 18 te worden en denken dat ze dan ineens alles alleen moeten doen. Laat haar merken dat dat niet zo is. Dat ze meer mág (wettelijk gezien), maar dat dat niet moet.
Ga, zoals Wil40 ook zegt, wat leuks doen samen. Ergens picknicken. En vraag dan naar haar toekomstbeeld. Niet om haar koffers vast klaar te kunnen zetten, maar om lekker samen te brainstormen/dagdromen. Dat kan hele fijne gesprekken opleveren.

wil40

Als ik asociaal gedrag zie zeg ik er wat van. Hier en in-real-life.

Het is toch best bijzonder dat sommige mensen zelfs in 2020 nog niet begrijpen wat het nut is van titels. Stel je eens voor, een bibliotheek vol boeken met allemaal vraagtekens op de covers.

Goeie grap, dat zal 'Johanna' ook wel vinden.

wil40

Ik zie dat de titel inmiddels is aangepast, dus ik ben blijkbaar niet de enige die het, laten we zeggen, suboptimaal vond.

Ik ben het met je eens hoor: suboptimaal.

Het voorbeeld van de bibliotheek vind ik ook wel duidelijk.

Gelukkig is de titel aangepast en hopelijk neemt Johanna voortaan de moeite even over een handige titel na te denken.

Titel

En zo steekt deze wereld dus in elkaar, een ander maar bestoken met antw die over een “titel” gaan...
Nou beste mensen ik zit nooit op forums en dit was tevens weer een geweldige ervaring; bedankt voor de steun over een titel!!! Ik was erg aan het zoeken hoe het hier werkte uiteindelijk had ik voor een vraagteken gekozen...makem jullie je vooral druk om de titel dan Bennink hier weg, toedels.

Johanna

Je hebt ook inhoudelijke reacties gekregen. Ik hoop dat je daar wat mee kunt.

Johanna.

Jammer, en dat meen ik oprecht. Maar ik begrijp het wel. Zit je met je handen in het haar, hoop je op een forum wat tips en ondersteuning te krijgen en je welkom is een lesje "hoe het heurt".
Ik vind het extra jammer omdat je een serieuze vraag stelde over opvoeding, kinderen en jong volwassenen.

Kan je het negeren Johanna en gewoon verder reageren?

Johanna

Met een goeie titel krijg je tenminste (meer) respons. Dus je moet het zien als tip, al snap ik dat je er helemaal doorheen zit.
Wat ontzettend moeilijk! Ik vind het niet gek dat jij nu degene bent die therapie krijgt. Namelijk in hoe je met je dochter om moet gaan. Ik kan me zo voorstellen dat als jij boos reageert op haar gedrag haar gedrag nog erger wordt. Dus dan is het juist heel goed dat je leert hoe zelf rustig te blijven, hoe te reageren.
Misschien heb je hier nog wat aan: https://gezinsperikelen.nl/boek-geweldloos-verzet-gezinnen-haim-omer/

gesprek of dagdromen

Hoi Johanna,

ik hoop dat je hier toch nog blijft meelezen, laat je niet op je kop zitten door een paar mensen hier. Gelukkig zitten er ook nog heel veel inhoudelijke reacties tussen.

Wat mij opviel was een gevoel dat ik tussen de regels las. Sommigen hier geven aan dat je met je dochter in gesprek zou kunnen gaan over hoe ze het dan voor zich ziet als ze op haar 18e het huis uit gaat.
Jij schrijft: De vraag hoe zij zichzelf ziet zelfstandig wonend daar kan ze geen antwoord op geven..
Ik weet het, er staat (vrijwel) hetzelfde. Maar ik voelde in jouw zin een soort verwijt naar je dochter erin (en hoe zie je dat dan VOOR je... sorry, de toon in de zin kan ik niet goed schrijven) en dan kan/gaat/wil ze geen antwoord meer geven.

Daarom vind ik dat advies dat een van de mensen hier geeft, het dagdromen, mooi. Wat zou je graag willen als je op je 18 het huis uit zou gaan? Wat lijkt je mooi, wat zou je willen gaan doen etc. - gewoon helemaal vanuit de hoopvolle/mooie/positieve insteek bespreken. En dan kun je op een later tijdstip wel 'landen', zo van, 'gaaf, al die dingen, hoe zouden we/zou je dat kunnen bereiken, wat moeten we doen/laten' etc.

Maar geen idee of mijn eerste opmerking klopte, natuurlijk, dus misschien is deze hele post wel zinloos

Tine

wil40

"Jammer, en dat meen ik oprecht. Maar ik begrijp het wel. Zit je met je handen in het haar, hoop je op een forum wat tips en ondersteuning te krijgen en je welkom is een lesje "hoe het heurt"."

Terwijl mijn postje #8 best heel vriendelijk was. Pas toen bepaalde personen (naam verwijderd door forumbeheer) zich er weer eens mee gingen bemoeien en mij op mijn plaats moesten zetten werd het verveulend.

Dagdromem

Tine ik zou wel willen dat ik zo mooi kon praten als jij en met haar zou kunnen praten, alleen al het praten lukt al niet want ze maakt me gelijk monddood. Ze neemt helemaal geen advies of waf ook van mij aan! En Will40 bedankt voor de bemoediging om toch hier te blijven. Helaas zijn er inderdaad altijd mensen tussen die het voor een ander willen verpesten..

Advies

Maar dat is het punt juist Johanna, dat je geen advies moet geven maar alleen nieuwsgierig vragen. En als jullie nu niet 'on speaking terms' zijn, moet je zelfs nog wat stappen terug doen, eerst de sfeer weer verbeteren. Vraag haar wat ze vanavond graag wil eten en maak dat voor haar. Haal een toetje in huis waarvan je weet dat ze het lekker vindt. Geef haar een paar complimentjes (ook al moet je echt met een vergrootglas op zoek, er zijn echt wel dingen te vinden waar je iets positiefs over kunt zeggen. Wat zit je haar leuk vandaag, heb je een nieuw luchtje op, wat hou ik toch veel van je, wat fijn dat je de vuilniszak in de kliko hebt gegooid). Geef haar regelmatig een knuffel en zeg dat je van haar houdt. Is de sfeer wat verbeterd, dan vraag je belangstellend hoe het gaat. Met school, met haar vrienden. En dan heb je een gezellig ontspannen gesprekje. En dan bouw je dat uit. Maar blijf zelf (overdreven) positief. Je moet die negatieve spiraal uit.

Het is heel belangrijk om de sfeer tussen jullie ontspannen te houden. En ja, dat is met een puber vaak een hele uitdaging. Ze kunnen de energie zo uit je zuigen. Maar ze heeft je nog nodig, al wil ze dat niet. Haal jezelf eens voor de geest hoe je zelf was op je 18e. Je dacht dat je heel wat was, maar je kwam natuurlijk eigenlijk net pas kijken. Precies zoals je dochter nu. Als ouder hoef je niet haar therapeut te zijn, en ook niet haar vriendin. Je hoeft er alleen maar te zijn. Als vangnet, als rots in de branding, als baken. Dring jezelf niet op, maar laat merken dat je beschikbaar bent. Zeg niet 'je moet', maar vraag 'hoe'. En of ze je hulp nodig heeft, en wat dan.

Advies

'Ze neemt helemaal geen advies of wat ook van mij aan! '

Eens met Pluis. Het gaat niet om advies, het gaat om interesse. Misschien reageert je dochter zo heftig omdat ze het gevoel heeft dat je altijd commentaar hebt? Leer je dochter eerst eens kennen. Wat wil ze, wat vindt ze leuk, wat houdt haar bezig, met wie gaat ze om? Welke acteurs/films/boeken vindt ze leuk? Dat soort dingen.

Volop herkenning!

Hallo Johanna,
Ik hoop dat je hier nog bent en blijft want ik herken heel veel in je verhaal. Met mijn dochter spelen dit soort problemen al iets langer.
Veel van de tips hierboven heb ik al opgevolgd (leuke dingen doen, belangstelling tonen, complimenten). Oppervlakkig gezien heeft dat we geholpen, maar daaronder zit nog heel veel ellende.
Het probleem met mijn dochter (en zo te horen ook met de jouwe), is dat er veel meer aan de hand is dan 'zomaar een lastige puber'. Aan de ene kant is zij een heel kwetsbaar, teleurgesteld, angstig meisje. Aan de andere kant een meisje dat een muur om zich heen heeft gebouwd en zich nergens meer door laat raken.
Ondanks onze (oppervlakkig gezien) betere band, gaat ze gewoon door met het probleemgedrag (liegen, 's nachts uit huis verdwijnen, extreem blowen, op straat rondhangen) gewoon door. Zolang wij haar daarbij geen strobreed in de weg leggen, is ons contact 'goed' maar doen wij 'moeilijk' dan flipt ze van ellende en boosheid.
(Ik ga even verder in een volgende post, anders wordt het zo lang).

Uit handen geven (vervolg volop herkenning)

(vervolg: volop herkenning)

Wij hebben ook op allerlei manieren hulp gezocht. Huisarts, verslavingszorg, Jeugd- en gezinswerk, maar dat wil allemaal niet vlotten. (Door corona is de enige hulp ook stil komen te liggen).

Mijn dochter wil ook zo snel mogelijk bij ons weg. Ze heeft dat ook geprobeerd via Begeleid Wonen. Jeugdzorg vond haar situatie niet ernstig genoeg (gelukkig) en ik zag het ook helemaal niet zitten. Maar inmiddels begin ik te accepteren dat het waarschijnlijk toch juist een goede oplossing is als ze 18e is.

Een begeleidster heeft me uitgelegd dat je als ouders niet de hulp kunt bieden die deze jongeren nodig hebben. Juist vanwege de wederzijdse emotionele betrokkenheid. Hoe meer je ze probeert te helpen, of juist de teugels aantrekt, hoe harder ze van je weg willen. Bij begeleid wonen moeten de jongeren zich ook aan eisen houden (bij voorbeeld verantwoording afleggen over de besteding van het leefgeld dat ze krijgen). Van hun begeleiders schijnen ze dat beter te accepteren dan van hun ouders. Veel jongeren krijgen door begeleid wonen weer een betere band met hun ouders, omdat de verhoudingen anders worden.

Ik zie er nogsteeds enorm tegenop en voel het echt als 'falen' als mijn dochter straks inderdaad begeleid zou gaan wonen. Maar het falen is al lang bezig. We hebben zoveel geprobeerd maar we kunnen haar niet helpen.
Ik ben ook bang dat ze als ze op zichzelf woont nog verder afzakt. Maar waarschijnlijk is het goed om dat los te laten. Dan is het haar eigen verantwoordelijkheid en zijn er de begeleiders er om daarop toe te zien (voor wat het waard is).

Johanna, misschien is dit voor jouw dochter ook de toekomst. Ik denk dat Begeleid wonen (in een groep of zelfstandig) in ieder geval iets beter is dan 'zomaar' op kamer, voor dit soort jongeren.