zoon valt op jongens

Ik begrijp op mijn beurt dan weer niet waarom sommigen niet snappen wat er achter opmerkingen als 'het maakt niet uit' of 'afwijken van de verwachting' zit. 

Het is geen feestje om te ontdekken dat je zelf homoseksueel of transseksueel bent en voor ouders is het dat ook niet. Wij beseften als ouders meteen dat het leven van ons kind toch iets lastiger werd dan waarop we hoopten. Terwijl we wèl realistisch rekening hielden met de mogelijkheid. Maar we hadden nooit voorzien welke zorgen je er als ouder ineens bij krijgt als je kind homoseksueel of (in ons geval) transgender blijkt te zijn ...

Als je verliefde puber zijn/haar vriend(in) naar de bus brengt, kunnen ze dan zorgeloos hand in hand lopen en elkaar gedag zoenen? Krijgen ze rare opmerkingen? Ze zijn zo kwetsbaar! Zijn ze wel veilig? Krijgen ze straks bij het zoeken van een baan te maken met discriminatie? Wat als ze ooit kinderen willen? Bij adoptie zijn de kansen voor transgenders en homo-stellen aanzienlijk kleiner. Echt niet eerlijk. Wat als die nieuwe transgender-wet er niet komt door Wilders? 

Allemaal zorgen die we niet hebben om onze andere kinderen. Omdat onze samenleving helemaal niet altijd tolerant is en het helaas toch wel eens uitmaakt of je trans, homo of hetero bent. Als je dan als ouder zegt 'het maakt mij niet uit' bedoel je niet meer en niet minder dan dat jouw kind door jou nu niet ineens anders behandeld wordt en dat hij/zij bij jou veilig is. 

Pinokkio schreef op 28-12-2023 om 23:09:

Mmhh, absoluut niet veroordelend bedoeld hoor… maar pppfftt, dat ‘maakt toch niks uit’, dat klinkt toch niet al te positief en al helemaal niet feestelijk.
Alsof het tóch feitelijk een afwijking is, iets negatiefs, oid. Maar het maakt niet uit!
Ik snap het heus maar vind het toch pijnlijk.
Ik snap ook die ‘afwijking tav verwachting’ niet. Waar komt die toch vandaan?? Het is nu ook niet bepaald zo dat homoseksualiteit maar heel zelden voorkomt…

Nuja, zal voor mij ook wel een persoonlijk ding zijn. Zit al jaren in een hetero seksuele relatie en mensen vinden mij vast ‘bekeerd’. Pffftt, tsja.

Hoe zou jij dan reageren?

Ik denk dat ouders met de beste bedoelingen zo zo reageren, dat ze kind accepteren zoals het is en het juist niet heel groot willen maken. Maar kind maakt heel bewust de stap om het te vertellen, je moet er toch op reageren. Dus ben benieuwd wat je dan een betere reactie vindt? Feestelijke reactie?

grasspriet1980 schreef op 29-12-2023 om 15:27:

[..]

Nou inderdaad, ik ben ook erg benieuwd!

neem dit vooral niet al te serieus:

Nou, gefeliciteerd, wil je nu een sticker?

nou, hehe, dat heeft lang geduurd, dat zagen wij al heel lang.

grasspriet1980 schreef op 29-12-2023 om 15:51:

[..]

Wij zagen dat niet, dus dat laatste had ik al niet kunnen zeggen en dat eerste vind ik echt nergens op slaan en veel botter dan mijn reactie. Maargoed,zoveel mensen zoveel gedachtes van wat goed en niet goed is.

lees regel 1!

yette schreef op 29-12-2023 om 10:19:

Ik begrijp op mijn beurt dan weer niet waarom sommigen niet snappen wat er achter opmerkingen als 'het maakt niet uit' of 'afwijken van de verwachting' zit.

Het is geen feestje om te ontdekken dat je zelf homoseksueel of transseksueel bent en voor ouders is het dat ook niet. Wij beseften als ouders meteen dat het leven van ons kind toch iets lastiger werd dan waarop we hoopten. Terwijl we wèl realistisch rekening hielden met de mogelijkheid. Maar we hadden nooit voorzien welke zorgen je er als ouder ineens bij krijgt als je kind homoseksueel of (in ons geval) transgender blijkt te zijn ...

Als je verliefde puber zijn/haar vriend(in) naar de bus brengt, kunnen ze dan zorgeloos hand in hand lopen en elkaar gedag zoenen? Krijgen ze rare opmerkingen? Ze zijn zo kwetsbaar! Zijn ze wel veilig? Krijgen ze straks bij het zoeken van een baan te maken met discriminatie? Wat als ze ooit kinderen willen? Bij adoptie zijn de kansen voor transgenders en homo-stellen aanzienlijk kleiner. Echt niet eerlijk. Wat als die nieuwe transgender-wet er niet komt door Wilders?

Allemaal zorgen die we niet hebben om onze andere kinderen. Omdat onze samenleving helemaal niet altijd tolerant is en het helaas toch wel eens uitmaakt of je trans, homo of hetero bent. Als je dan als ouder zegt 'het maakt mij niet uit' bedoel je niet meer en niet minder dan dat jouw kind door jou nu niet ineens anders behandeld wordt en dat hij/zij bij jou veilig is.

Natuurlijk snap ik goed wat er achter ‘ maakt niet uit’ zit, maar ik vind het toch wat verdrietig. 
En nogmaals, zeker niet veroordelend bedoeld. Het is een individuele ouder ook niet aan te rekenen, ik vind het wel jammer dat we zo weinig progressie maken als maatschappij. 
Nu vonden mijn ouders het absoluut wél uitmaken en dat kleurt vast mijn beleving. Ze hebben er ook veel last van gehad en voor mij was dat ontzettend pijnlijk. Het was voor mij nl echt wél een feest, ik was verliefd. Mensen die uit de kast komen zijn of verliefd of maken een ontwikkeling door qua identiteit. Dat zou wél een feestje moeten zijn, vind ik. 
En natuurlijk zijn er (grote) zorgen. Die heb ik ook bij mijn kinderen, om andere redenen. Maar dat zou niet op hun bordje moeten liggen. Hoewel ik zeker ook niet weet of ik daar zelf in slaag. 

Het is toch ook een beetje vreemd als je tegen je kind zegt "Je hoeft je nog niet in een hokje te plaatsen, ga maar lekker experimenteren' op het moment dat hij/zij uit de kast komt? Dat zou juist opgevat kunnen worden alsof die ouder hoopt dat het toch nog anders uit zal pakken...echt geen fijne opmerking lijkt mij, maar misschien vatten anderen het anders op.

Pinokkio schreef op 30-12-2023 om 23:33:

[..]

Natuurlijk snap ik goed wat er achter ‘ maakt niet uit’ zit, maar ik vind het toch wat verdrietig.
En nogmaals, zeker niet veroordelend bedoeld. Het is een individuele ouder ook niet aan te rekenen, ik vind het wel jammer dat we zo weinig progressie maken als maatschappij.
Nu vonden mijn ouders het absoluut wél uitmaken en dat kleurt vast mijn beleving. Ze hebben er ook veel last van gehad en voor mij was dat ontzettend pijnlijk. Het was voor mij nl echt wél een feest, ik was verliefd. Mensen die uit de kast komen zijn of verliefd of maken een ontwikkeling door qua identiteit. Dat zou wél een feestje moeten zijn, vind ik.
En natuurlijk zijn er (grote) zorgen. Die heb ik ook bij mijn kinderen, om andere redenen. Maar dat zou niet op hun bordje moeten liggen. Hoewel ik zeker ook niet weet of ik daar zelf in slaag.

Toen mijn zoon (trans) op school uit de kast kwam, hebben we daar een naamfeest aan gekoppeld. Disco voor de kinderen (toen 12) zaaltje er naast koffie en taart voor de ouders en leerkrachten. Nu zou dat miss overdreven zijn, toen, jaren terug (en transitie nog zo onbekend) was het de best coming out ever. Iedereen vond het geweldig. 

Pinokkio schreef op 30-12-2023 om 23:33:

[..]

Natuurlijk snap ik goed wat er achter ‘ maakt niet uit’ zit, maar ik vind het toch wat verdrietig.
En nogmaals, zeker niet veroordelend bedoeld. Het is een individuele ouder ook niet aan te rekenen, ik vind het wel jammer dat we zo weinig progressie maken als maatschappij.
Nu vonden mijn ouders het absoluut wél uitmaken en dat kleurt vast mijn beleving. Ze hebben er ook veel last van gehad en voor mij was dat ontzettend pijnlijk. Het was voor mij nl echt wél een feest, ik was verliefd. Mensen die uit de kast komen zijn of verliefd of maken een ontwikkeling door qua identiteit. Dat zou wél een feestje moeten zijn, vind ik.
En natuurlijk zijn er (grote) zorgen. Die heb ik ook bij mijn kinderen, om andere redenen. Maar dat zou niet op hun bordje moeten liggen. Hoewel ik zeker ook niet weet of ik daar zelf in slaag.

Het is niet het een òf het ander, hè? Uiteraard is een coming out vooral positief. Hier ging de pan-vlag uit  

Maar door de intolerantie in de maatschappij zijn er óók extra zorgen en frustraties. Geen idee wat je bedoeld met dat die zorgen niet op het bord van je kind zouden moeten liggen. Het is namelijk een situatie die betrekking heeft op hunzelf. Mijn kind maakt zich zelf zorgen en die zorgen deel ik. 

Pippeltje schreef op 30-12-2023 om 23:46:

Het is toch ook een beetje vreemd als je tegen je kind zegt "Je hoeft je nog niet in een hokje te plaatsen, ga maar lekker experimenteren' op het moment dat hij/zij uit de kast komt? Dat zou juist opgevat kunnen worden alsof die ouder hoopt dat het toch nog anders uit zal pakken...echt geen fijne opmerking lijkt mij, maar misschien vatten anderen het anders op.

Met zoiets heb ik mij als moeder ook min of meer schuldig aan gemaakt. Ik dacht dat ik tolerant was en het echt prima vond, maar blijkbaar toch niet helemaal. Mijn kind zei dan ook een paar weken later: had je dat ook gezegd als ik liet weten op iemand van het andere geslacht verliefd te zijn?

Dat was waar. Ik ben geschrokken, het was wel een lesje om te ontdekken dat ik blijkbaar toch een plaatje had en de acceptatie (nog) niet volledig was. Ik ben er ook nog wel eens op teruggekomen dat dat niet helemaal oké was. 

Maar goed, als ouder probeer je het zo goed mogelijk te doen en ik heb ook best veel goed gedaan, maar zeker niet alles. Reactie op homoseksualiteit was medium. Best liefdevol en gezellig, maar toch niet helemaal dus.

Ik begrijp best dat je even moet schakelen als het beeld dat je van je kind had plotseling verandert. Dat heeft niets te maken met niet tolerant zijn of niet accepteren. Jouw kind is dan al een stukje verder in dat proces dan jij. Want die weet het al en heeft het voor zichzelf ook al moeten constateren en accepteren. 

En ik begrijp de zorgen ook wel. Als homo ben je nu eenmaal in de minderheid. Dat is niet erg en het doet ook niks af aan je bestaansrecht en je recht om een liefdevolle relatie te hebben, maar de samenleving is altijd ingericht op meerderheden. Daarbij moet je als minderheid toch vaak net een beetje extra moeite doen om ruimte te creëren voor jezelf. En dealen met mensen die niet zo tolerant zijn. En dat kan soms lastig, pijnlijk en vervelend zijn. Dat zijn dingen die je als ouder je kind niet gunt. Je vindt het niet erg dat je kind homo is, wel dat je kind het op sommige gebieden in het leven net wat lastiger gaat krijgen dan wanneer het hetero zou zijn. Dat doet jou als ouder ook pijn en dat geeft vooral aan dat je zielsveel van je kind houdt.

-Augusta- schreef op 31-12-2023 om 13:19:

[..]

Met zoiets heb ik mij als moeder ook min of meer schuldig aan gemaakt. Ik dacht dat ik tolerant was en het echt prima vond, maar blijkbaar toch niet helemaal. Mijn kind zei dan ook een paar weken later: had je dat ook gezegd als ik liet weten op iemand van het andere geslacht verliefd te zijn?

Dat was waar. Ik ben geschrokken, het was wel een lesje om te ontdekken dat ik blijkbaar toch een plaatje had en de acceptatie (nog) niet volledig was. Ik ben er ook nog wel eens op teruggekomen dat dat niet helemaal oké was.

Maar goed, als ouder probeer je het zo goed mogelijk te doen en ik heb ook best veel goed gedaan, maar zeker niet alles. Reactie op homoseksualiteit was medium. Best liefdevol en gezellig, maar toch niet helemaal dus.

Ik heb ook iets dergelijks tegen mijn dochter gezegd toen ze voor het eerst verliefd was, op een meisje. Niet omdat ik moeite zou hebben te accepteren dat ze lesbisch zou zijn maar omdat ik geen moeite heb te accepteren dat ze biseksueel zou zijn. Zelf vond ze dat ook een prima uitgangspunt. Inmiddels heeft ze een vriendje. Dat betekent voor mij ook helemaal niet dat ze dus toch ‘gewoon’ hetero is. Misschien is haar volgende relatie weer met een vrouw? We zien het wel. Voor mij hoeft daar nooit ‘duidelijkheid’ over te komen. 

Nou was het bij ons altijd al een onderwerp, ben ik er nooit vanuit gegaan dat ze ‘gewoon’ hetero zouden zijn en hebben we in onze familie en vriendenkring verschillende queer personen. Er was eigenlijk ook niet één moment van coming out. Maar het is voor mij wel duidelijk dat het veel betekent voor je gevoel van identiteit. Zomaar zeggen: ‘het doet er niet toe’ slaat de plank mis. Voor die ander doet het er namelijk wel toe. 

Mija schreef op 31-12-2023 om 13:49:

[..]

Ik heb ook iets dergelijks tegen mijn dochter gezegd toen ze voor het eerst verliefd was, op een meisje. Niet omdat ik moeite zou hebben te accepteren dat ze lesbisch zou zijn maar omdat ik geen moeite heb te accepteren dat ze biseksueel zou zijn. Zelf vond ze dat ook een prima uitgangspunt. Inmiddels heeft ze een vriendje. Dat betekent voor mij ook helemaal niet dat ze dus toch ‘gewoon’ hetero is. Misschien is haar volgende relatie weer met een vrouw? We zien het wel. Voor mij hoeft daar nooit ‘duidelijkheid’ over te komen.

Nou was het bij ons altijd al een onderwerp, ben ik er nooit vanuit gegaan dat ze ‘gewoon’ hetero zouden zijn en hebben we in onze familie en vriendenkring verschillende queer personen. Er was eigenlijk ook niet één moment van coming out. Maar het is voor mij wel duidelijk dat het veel betekent voor je gevoel van identiteit. Zomaar zeggen: ‘het doet er niet toe’ slaat de plank mis. Voor die ander doet het er namelijk wel toe.

Ik heb wel homo's in mijn vriendenkring maar niet binnen mijn familie (behalve nu dus mijn kind). Wel hebben we net als jij van kleins af aan dingen tegen de kinderen gezegd waaruit bleek dat alles nog kon en alles prima was. Het was dus ook regelmatig een onderwerp. Mijn kind was ook pas 13 toen het vertelde op iemand van hetzelfde geslacht verliefd te zijn. 

En ik zou het ook helemaal prima vinden als het biseksualiteit werd, en nu homoseksualiteit ook prima, maar ik moest blijkbaar toch wennen en vond het toch even... niet alleen maar leuk. Vanwege de redenen die diverse mensen hier noemen (bezorgdheid; mogelijke intolerantie die je kind nog tegen zal komen; het kinderen krijgen toch anders/ wellicht lastiger, etc). Ik ben wel super blij dat mijn kind zichzelf is en zich vrij voelt. Het is voor mij het belangrijkst dat mijn kinderen gelukkig zijn.