zoon valt op jongens
Gisteravond was ik gezellig met oudste eventjes boodschappen doen; op de terugweg zegt hij (15 jaar): ik weet niet hoe ik het zeggen moet maar ik val op jongens.
Ik heb direct gezegd: dat maakt toch helemaal niks uit! En dat meen ik ook; zijn geluk staat voor op en ik heb geen oordelen over homosexualiteit.
En toch.....heb ik een knoop in mijn maag. En niet omdat ik tegen homo's ben, absoluut niet, maar wel omdat ik weet dat zijn toekomst gewoon een moeilijkere weg gaat zijn want het is lang niet overal geaccepteerd. En ik wil dat ons kind gewoon gelukkig is en die moeilijkere weg niet hoeft te belopen. Ik heb ook echt nooit een seconde gedacht dat hij eventueel op jongens zou vallen; het is geen 'stereotype homo' zeg maar.
En heel egoïstisch gedacht: ik was graag oma geworden later; hij zou een super leuke vader zijn. En die kans is nu natuurlijk een stuk kleiner. En ja, ik weet het, dat is egoïstisch gedacht maar ik kan mijn gevoel niet uitschakelen helaas.
Ik merk dat ik behoefte heb aan ervaringen uitwisselen met andere ouders; voor mijn gevoel draag ik nu een geheim met me mee want niemand mag het nog weten (ook mijn man niet). En dat voelt wat verstikkend.
Er spelen natuurlijk veel dingen tegelijk.
Je hoort het nog maar net, dus je moet er ook gewoon aan wennen. Dat kost tijd en het valt niet mee om dan binnen een halve minuut een passende reactie te geven. Je zoon had zelf ook een tijd nodig om aan het idee te wennen, dus het is logisch dat jij dat ook hebt.
Als ouder wil je je kind graag kunnen begeleiden op hun weg door het leven. Als ze een afslag kiezen naar voor jou onbekend gebied, dan is dat moeilijk want hoe kun je daar iets voor ze betekenen, als het voor hen zo nieuw is en voor jou ook? Best begrijpelijk dat dat even slikken is.
Het hele idee dat je had voor de toekomst (schoondochter, kleinkinderen) gaat er toch ineens heel anders uitzien, en ik vind het ook hier heel begrijpelijk dat je flink moet slikken.
Dat hij er niet homo-achtig uitziet kan nog wel komen, waarschuw ik maar alvast, en dat hoort dan bij de ruimte die hij krijgt om zichzelf te zijn. Ik heb daar overigens zelf geen kijk op, dus of zoonlief nou wel of niet “gay” kleding en uiterlijk kiest, ik zie het er niet aan af. De andere kinderen zien het blijkbaar wel, nou dan hoor ik dat wel van hen, mij boeit het ook niet zo. Voor mij is een broek een broek en een baard een baard, maar ja…
Geef jezelf de tijd. Wees gerust verdrietig, angstig, boos, het mag allemaal (maar niet tegen je zoon liever).
En er zullen altijd heel veel mensen wat vinden, van jou, van je zoon, dat je het niet toe moet laten, dat je te weinig begrip hebt, of teveel, of het verkeerde, of weet ik veel. Zoals De Dijk al zong, de mensen zeggen zoveel.
Ik vond destijds, mensen doen allemaal maar net of het heel gewoon is maar die hebben het niet op de bank zitten. En ik wel. Oftewel, laat een ander jou niet voorschrijven wat je wel en niet zou moeten voelen.
Er is een boek van Splinter Chabot, Confetti, misschien is dat helpend? Bart Chabot, zijn vader, vertelde in een interview dat het best schrikken was dat zijn zoon, in het zo enorm liefderijke en begripvolle gezin dat zij hebben, toch moeite had met zichzelf en zijn coming out. Ik hoop dat jouw zoon het een beetje met zichzelf kan vinden.
En ik kreeg ook ergens de tip over de avonden voor jonge mensen van het COC, ik was zelf toch wat angstig over grooming door volwassen mannen en carpoolplaatsen en Grindr etc en dan is zo’n veilige omgeving om andere jongeren te ontmoeten misschien op zijn leeftijd iets prettiger…
grasspriet1980 schreef op 28-12-2023 om 12:02:
Dank voor de reacties! Heb zoon even gesproken en gezegd dat ik wel wil dat zijn vader/mijn man het ook weet. Hij mag nadenken vandaag of ik het vertel of dat hij dat zelf wil doen. Dat vond hij prima. Mijn man is zeer open minded dus echt nul issues, maar zoon vindt het gewoon zelf moeilijk. En ik snap dat, want het is toch' niet de norm'. Maar we zullen hem steunen in alle opzichten: zijn geluk is het allerbelangrijkste; inderdaad: de buitenwereld heeft altijd wel ergens iets van te vinden.
En inderdaad: een hetero stel kiest ook niet altijd voor kinderen. Ik weet het. In elk geval ben ik supertrots op zoon dat hij het me heeft durven vertellen; onze kanjer komt er wel!
Waarom vind jij of jouw zoon dat hij iets te vertellen heeft? Ik ben persoonlijk van mening dat dit niet iets is wat je hoort te vertellen. Ik ben ook nog nooit een hetero kind tegengekomen dat zijn/haar ouders op de hoogte ging stellen van het feit dat ze hetero zijn.
Met het ouder worden komt op een gegeven moment de liefde en aantrekkingskracht om de hoek kijken en dan merk je vanzelf wel wie je kind mee naar huis neemt toch? Ten minste, ik neem aan dat je kind zich vrij voelt om de persoon te introduceren, of dat nu een jongen of meisje is?
Diyer schreef op 28-12-2023 om 18:13:
[..]
Waarom vind jij of jouw zoon dat hij iets te vertellen heeft? Ik ben persoonlijk van mening dat dit niet iets is wat je hoort te vertellen. Ik ben ook nog nooit een hetero kind tegengekomen dat zijn/haar ouders op de hoogte ging stellen van het feit dat ze hetero zijn.
Met het ouder worden komt op een gegeven moment de liefde en aantrekkingskracht om de hoek kijken en dan merk je vanzelf wel wie je kind mee naar huis neemt toch? Ten minste, ik neem aan dat je kind zich vrij voelt om de persoon te introduceren, of dat nu een jongen of meisje is?
Dit is nu typisch een voorbeeld van maatschappelijke druk. Hetro is toch de norm, hoe ruimdenkend we ook zijn., en als je afwijkt voel je toch de druk dit formeel te vertellen. Iets van expectation management.
Diyer schreef op 28-12-2023 om 18:13:
[..]
Waarom vind jij of jouw zoon dat hij iets te vertellen heeft? Ik ben persoonlijk van mening dat dit niet iets is wat je hoort te vertellen. Ik ben ook nog nooit een hetero kind tegengekomen dat zijn/haar ouders op de hoogte ging stellen van het feit dat ze hetero zijn.
Met het ouder worden komt op een gegeven moment de liefde en aantrekkingskracht om de hoek kijken en dan merk je vanzelf wel wie je kind mee naar huis neemt toch? Ten minste, ik neem aan dat je kind zich vrij voelt om de persoon te introduceren, of dat nu een jongen of meisje is?
Ook als het in je omgeving en gezin van herkomst volledig geaccepteerd wordt kan het hebben van een andere seksuele geaardheid dan de meerderheid van de mensen nog steeds voor worstelingen zorgen. Fijn toch als je ouders weten dat het aan de orde is. Dan weet je wat er speelt in het hoofd van je kind, we leven helaas nog niet in de -ook in mijn ogen- ideale situatie die je hier schetst.
Bedankt voor alle reacties; doet me goed te lezen dat mijn zorgen en verdriet er ook mogen zijn. Mijn man is inmiddels op de hoogte en zoals verwacht pakte hij het heel goed op.
Diyer schreef op 28-12-2023 om 18:13:
[..]
Waarom vind jij of jouw zoon dat hij iets te vertellen heeft? Ik ben persoonlijk van mening dat dit niet iets is wat je hoort te vertellen. Ik ben ook nog nooit een hetero kind tegengekomen dat zijn/haar ouders op de hoogte ging stellen van het feit dat ze hetero zijn.
Met het ouder worden komt op een gegeven moment de liefde en aantrekkingskracht om de hoek kijken en dan merk je vanzelf wel wie je kind mee naar huis neemt toch? Ten minste, ik neem aan dat je kind zich vrij voelt om de persoon te introduceren, of dat nu een jongen of meisje is?
Maar de praktijk wijst nu eenmaal uit dat mensen ervan uitgaan dat iemand hetero is, tenzij .....
Daarom kan het toch een opluchting zijn om úit de kast' te komen. Niet iedereen reageert er even chill op. Nog steeds niet helaas.
Diyer schreef op 28-12-2023 om 18:13:
[..]
Waarom vind jij of jouw zoon dat hij iets te vertellen heeft? Ik ben persoonlijk van mening dat dit niet iets is wat je hoort te vertellen. Ik ben ook nog nooit een hetero kind tegengekomen dat zijn/haar ouders op de hoogte ging stellen van het feit dat ze hetero zijn.
Met het ouder worden komt op een gegeven moment de liefde en aantrekkingskracht om de hoek kijken en dan merk je vanzelf wel wie je kind mee naar huis neemt toch? Ten minste, ik neem aan dat je kind zich vrij voelt om de persoon te introduceren, of dat nu een jongen of meisje is?
Zo, roep jij even lekker iemand ter verantwoording zeg. Mogen ze dat lekker zelf uitmaken.
En dat volwassenen daar zo ruimdenkend en tolerant in zijn is mooi (we zien maar even over het hoofd dat homoseksualiteit in veel landen je letterlijk of figuurlijk de kop kan kosten en dat aantal landen groeit, en de PVV is ook niet erg homo vriendelijk) maar misschien zit die jongen er zelf wel mee en wil hij dat toch graag met zijn ouders delen.
Kom alsjeblieft weer van je barricade af.
Tja.
Ik ben ook ooit uit de kast gekomen. Ik was nog een paar jaar ouder dan je zoon. Mijn ouders reageerden hier niet heel positief op. Die zag ik al aankomen.
Toch was ik ook niet blij geweest als ze hadden gereageerd met iets in de trant als "dat is toch heel gewoon" of "waarom voel je überhaupt dat je uit de kast moet komen?" Want erachter komen dat je homoseksueel bent of homoseksuele gevoelens hebt, is nog steeds behoorlijk beladen. Al die vragen en zorgen die jij hebt, grasspriet, heeft je zoon ook gehad terwijl hij dit aan het verwerken was. En natuurlijk is het helemaal prima om homo te zijn, en ligt het probleem bij de intolerante menigte en niet bij jouw zoon. Maar alleen (sommige) hetero's zijn zo naïef om te denken dat je als homo geen obstakels, intolerantie en geweld meer tegenkomt in de huidige maatschappij. En dat is wennen, en slikken, en spannend. Hoe ruimdenkend je zelf ook bent.
Wens jullie een mooie weg samen! Wat fijn dat hij jou in vertrouwen genomen heeft!
Overigens vraag ik me af of je op deze leeftijd al helemaal zeker kan zijn; we hebben zelf vrienden die eerst als homostel bij elkaar waren en nu toch allebei met een vrouw zijn. En andersom. Man zei: ga de komende jaren maar lekker experimenten; je hoeft je nu nog niet in een hokje te plaatsen. Moest zoon wel om lachen. Maar zo is het wel; hij is nog jong, laat hem maar lekker ontdekken en als dan inderdaad blijkt dat hij zich het fijnst voelt met een man, helemaal prima!
grasspriet1980 schreef op 28-12-2023 om 22:02:
Overigens vraag ik me af of je op deze leeftijd al helemaal zeker kan zijn; we hebben zelf vrienden die eerst als homostel bij elkaar waren en nu toch allebei met een vrouw zijn. En andersom. Man zei: ga de komende jaren maar lekker experimenten; je hoeft je nu nog niet in een hokje te plaatsen. Moest zoon wel om lachen. Maar zo is het wel; hij is nog jong, laat hem maar lekker ontdekken en als dan inderdaad blijkt dat hij zich het fijnst voelt met een man, helemaal prima!
Ja, idd. Hoewel mijn broertje dat dus best kwetsend vond toen mijn vader dat tegen hem zei.
Toen mijn derde vertelde dat ze verliefd was op een meisje heb ik ook gedacht dat ik het me afvraag of ze idd lesbisch is, zoals ze dat toen zelf zei. Inmiddels twee jaar later heeft ze nu een vriendje 🤷🏼♀️.
Vertelde mijn jongste (van vijf kinderen) van net twaalf vanmorgen dat ze een vriendinnetje heeft 😍.
We zullen zien hoe zich dat ontwikkelt.
ik zou het zo fijn vinden als de wereld besefte dat iedereen alleen maar op een schaal opereert. En ja, dan kun je 0of 100 zijn. Maar ook 20 of 80. Wat maakt het nou eigenlijk uit? Helaas zijn we daar nog niet klaar voor. En voelen mensen zich genoodzaakt om een hokje te kiezen. Waardoor er zoveel hokjes ontstaan dat ik niet eens meer weet waar ik in pas. Behalve dan die van goedbedoelde burger die diens best doet om de wereld vriendelijker te maken.
Mmhh, absoluut niet veroordelend bedoeld hoor… maar pppfftt, dat ‘maakt toch niks uit’, dat klinkt toch niet al te positief en al helemaal niet feestelijk.
Alsof het tóch feitelijk een afwijking is, iets negatiefs, oid. Maar het maakt niet uit!
Ik snap het heus maar vind het toch pijnlijk.
Ik snap ook die ‘afwijking tav verwachting’ niet. Waar komt die toch vandaan?? Het is nu ook niet bepaald zo dat homoseksualiteit maar heel zelden voorkomt…
Nuja, zal voor mij ook wel een persoonlijk ding zijn. Zit al jaren in een hetero seksuele relatie en mensen vinden mij vast ‘bekeerd’. Pffftt, tsja.
Diyer schreef op 28-12-2023 om 18:13:
[..]
Waarom vind jij of jouw zoon dat hij iets te vertellen heeft? Ik ben persoonlijk van mening dat dit niet iets is wat je hoort te vertellen. Ik ben ook nog nooit een hetero kind tegengekomen dat zijn/haar ouders op de hoogte ging stellen van het feit dat ze hetero zijn.
Met het ouder worden komt op een gegeven moment de liefde en aantrekkingskracht om de hoek kijken en dan merk je vanzelf wel wie je kind mee naar huis neemt toch? Ten minste, ik neem aan dat je kind zich vrij voelt om de persoon te introduceren, of dat nu een jongen of meisje is?
Mijn kinderen zijn beide " uit de kast gekomen" als hetero. Dus het kan best. Wij hebben gesprekken over aktes wat hem bezig houdt en verliefdheid, geaardheid etc komen daarbij ook aan bod.
'Ik snap ook die ‘afwijking tav verwachting’ niet. Waar komt die toch
vandaan?? Het is nu ook niet bepaald zo dat homoseksualiteit maar heel
zelden voorkomt… '
'Zelden' is wel heel beperkt, maar het gaat nog steeds om een klein percentage schatting is ergens rond de 5%. Daarnaast hebben de verwachtingen' ook te maken met het voortbestaan van de bevolking oftewel de volgende generatie. Er zijn wel oplossingen voor, maar die moet je bedenken en maken.
Tsjor
Pippeltje schreef op 28-12-2023 om 18:50:
[..]
Maar de praktijk wijst nu eenmaal uit dat mensen ervan uitgaan dat iemand hetero is, tenzij .....
Daarom kan het toch een opluchting zijn om úit de kast' te komen. Niet iedereen reageert er even chill op. Nog steeds niet helaas.
Nee niet iedereen.
Ik heb twee meiden waarvan wij altijd heel open zijn geweest over de toekomst. Vriendin of vriend. Ik had bij de oudste sterk het gevoel dat zij weleens op meisjes zou kunnen vallen.
Wij zijn altijd heel duidelijk geweest en hebben alles open gelaten. Niet in een bepaald straatje. Ook als iemand weleens vroeg heb je een vriendje ofzo dan zei ik, of vriendinnetje. Daar werd weleens met een fronsende wenkbrauw naar gekeken.
Maar nu 12 en 10 en we gaan gestaag door en zien wat de toekomst brengt.
Ts, fijn dat jullie het goed oppakken en geef jezelf de tijd om hieraan te wennen. Aan verandering hoort vaak een proces van gewenning.
