Zoon mentaal ingestort

Je mist het punt

Ik zeg niet dat het autisme _is_, ik zeg alleen dat je misschien verder moet kijken. Je zoon geeft aan dat hij wel dingen herkent in die eerdere diagnose social anxiety, jij niet en dus _is_ het volgens jou niet zo. Dát vind ik kwalijk, je neemt hem met zijn wensen en ideeën met zijn 16 jaar blijkbaar niet serieus. Daar wijzen de posts van M Lavell en Tsjor ook op. Neem hem serieus, probeer hem niet in jouw keurslijf te persen.

En nog even for the record, zo leert mijn zoon met autisme ook. Niet alle prikkels zijn teveel, ook niet als je autisme hebt. Nogmaals, je kijkt met een te beperkte blik en denkt alles zelf al te weten. Laat dat los en laat je verrassen door je zoon. Laat hem zich lekker op zijn eigen manier ontwikkelen in zijn eigen richting, zonder dat zelf nog te (willen) sturen. En daar hoort ook het telefoongebruik bij. Hij is oud en wijs genoeg om zichzelf daarin te sturen. Afpakken past niet meer op deze leeftijd.

Fijne onderwerpen

Hahahaha, je zoon zou hier prima passen aan de eettafel, superleuke onderwerpen namelijk, politiek, technologie, economie en mensen!

De rest van het gezin vindt het te zware onderwerpen, echt lastig voor hem, moet ie mee babbelen over het weer. Ik snap wel dat ie dat niet interessant vindt.

Het praten over koetjes en kalfjes heeft als functie sociaal smeermiddel, misschien helpt het hem om dat uit te leggen. Is op zich een handige vaardigheid.

I.C.

Na een familieruzie had mijn zoon zijn nichten jaren niet gezien. Toen kwam hij ze tegen toen hij bij mijn moeder op bezoek was en toen zei hij dat zich te oncomfortabel voelde en is weggegaan na maar een kwartiertje bij mijn oma te zijn geweest.

Ik heb die keuze gemaakt om verder niks met Social Anxiety te doen omdat ik geloofd dat hij dat niet heeft. Hij denkt daar zelf anders over maar daar heb ik genoeg discussies met hem over gehad.

Nee autisme komt niet voor in onze familie, we zijn grotendeels allemaal extrovert en neurotypisch.

Hierboven staan drie stukjes tekst uit je eigen reactie.

Ik was zelf zo'n introvert kind in een extravert gezin. ik heb mij altijd heel alleen gevoeld. Want ik was niet zo leuk en spontaan. En ik hield niet van feestjes. Op campings vriendjes maken omdat mijn broer er wel heel veel had. Echt een gruwel. Ik had andere interesses maar ik kon dat niet kwijt want waar in in geïnteresseerd was, was niemand anders in geïnteresseerd.

Waarom mag hij niet zijn wie hij is? En je kan ook proberen geïnteresseerd te zijn in zijn onderwerpen. Een familiebezoek met allemaal nichtjes die hij lange tijd niet gezien heeft, kan ook teveel zijn. Ik ging zelf op mijn 15e al niet meer mee op vakantie of familiebezoek (behalve oma) omdat dat voor mij gewoon teveel was. Bovendien had ik ook niet het idee dat mijn familie nou erg geïnteresseerd was in mij. Ze zagen veel liever mijn spontane, gezellige broer.

Jullie zoon geeft zelf aan dat hij dat hij social anxiety wel wat vindt. Waarom gaan jullie daar dan niet mee verder? Waarom zou je over zoiets in discussie gaan?

Wat mij opviel...

.... is jouw inschatting dat hij op school zichzelf is (vrolijk, sociaal, gangmaker) en dat hij dat thuis niet is omdat hij jullie niet mag.
Geloof me, dat is het niet en ik denk dan ook dat het verstandig zou zijn om je eens te verdiepen in de normale ontwikkeling tijdens de puberteit. Hij moet zichzelf ontwikkelen en leren kennen, hij moet oefenen met een mening vormen die hij zelf heeft bedacht, hij moet verantwoordelijkheid leren dragen, hij moet omgaan met ontwikkelingsgelijken en daar een plaats veroveren. (dat moeten klinkt zwaar, maar het hoort bij de puberteit). Thuis is de plaats waar hij echt zichzelf kan zijn, en het “zelf” van de gemiddelde puber is nou eenmaal vaak wat zwijgzaam en hangerig (er gebeurt nogal wat in dat hoofd en dat lijf) en ze gaan doorgaans ook graag stevig in discussie. Dat kan hij thuis allemaal, want jullie houden toch wel van hem - en hij van jullie.
Ik zie op school bijna alleen maar sociale, gezellige, zich goed gedragende leerlingen. Stuk voor stuk zeggen de ouders dat hij of zij thuis alleen maar op de bank hangt en gromt. Heel normaal, al is het dan niet leuk.
Probeer hem te zien als een man in wording, niet als het kleine jochie dat vooral deel uitmaakte van jouw familie. Dat is slikken, maar als je een beetje loslaat hoe hij was en zou moeten zijn wordt het wel makkelijker.
Die telefoon zou ik loslaten, hooguit zeggen “niet als je gaat slapen”. Scheelt strijd. De telefoon is zijn lijn naar zijn vrienden en interesses.

Overigens

Ik durf het bijna niet te zeggen maar ook ik dacht meteen aan mijn eigen zoon met licht autisme toen ik het las.
En net als Vlinder72 ook aankaart: dat jij niet gelooft dat last van social anxiety heeft en er dus niks mee doet vind ik best gek. Hij heeft ergens last van, geeft dat duidelijk aan, en jij gaat in discussie over hoe hij zich voelt? Daar zou ik boos en verdrietig over zijn.

Paar dingen

Ten eerste vind ik je postings vrij warrig en onoverzichtelijk.
Het is mij niet duidelijk waar nu precies problemen liggen en de verhoudingen tussen de struikelblokken.
Wat bedoel je met 'mentaal ingestort'?
Dat klinkt me erg zwaar toe maar ik lees niets van die strekking in je berichten.

Verder lijkt het me weinig zinvol nog extra diagnostiek op hem toe te passen, hoe passend het ook zou kunnen zijn.
Ik snap de aansporingen hiertoe ook niet.
Werkdiagnoses zoals ass of ADHD zijn toch vooral bedoeld voor hv om gericht hulp te kunnen verlenen. (dat sommige mensen zich identificeren met een diagnose is een ander verhaal en daar zie ik niet veel positiefs in)
Bij beide diagnoses kunnen problemen met bijv prikkelverwerking voorkomen of moeite met sociale situaties.
Ik zie geen enkele meerwaarde bij verder zoeken op diagnostisch vlak.
(jij gelukkig ook niet, maar ik wilde dit kwijt voor de reageerders)

Behalve dat ik het dus moeilijk vind lijn en samenhang te vinden in je verhaal ben ik wel geneigd het eens te zijn met M. Lavell.
Het klinkt alsof er eerder een probleem van jou uit naar hem toe is ipv bij hem?

En voor sommige kinderen is het echt teveel gevraagd om 'smalltalk' thuis te oefenen.
Thuis moet juist een veilige haven zijn om te kunnen ontspannen. Als smalltalk je alleen maar energie kost en niets oplevert (en echt die mensen zijn er) dan zou je dat thuis niet moeten hoeven doen. Thuis moet je opladen. Zeker pubers, die veel energie verbruiken.

Als jij hem niet wilt

I.C “ hij praat graag over dingen als:

hoe het met zijn vrienden gaat en hoe hij ze wilt helpen, de computerindustrie en alles economisch wat daarbij hoort en het liefste politiek.

En vooral dat laatste heeft mijn gezin bar weinig zin in.”

Nou, kijk aan. Is het lek boven.
Jouw gezin (wat een vreemde abstractie) heeft geen zin in hem.
Hij heeft geen zin in jou.

Genoeg plekken

Er zijn genoeg plekken waar hij zich kan ontwikkelen op zijn manier: jongerenafdeling van een politieke partij, natuur- en milieuclubs, vakbond, jongerenorganisaties die zich inzetten voor studie, woningmarkt. Buurthuizen waar gebruikers inbreng hebben. Zelfs Rutte wil graag van hem horen.
Als het tot de mogelijkheden behoort zou hij ook een cursus logica (filosofie) kunnen volgen. In Nijmegen is dat bijna hetzelfde als wiskunde, maar het laat je wel goed zien welke redenering niet op gaat (de man past in de jas, de jas in de koffer, dus de man past in de koffer).

Tsjor

Kijk samen naar RTL-Z af en toe, beursberichten. Neem een abonnement op een goede krant, NRC, financieel dagblad of laat hem af en toe een buitenlandse krant kopen.

Tsjor

zoals ik al zei

Als hij zegt "pak het nou niet persoonlijk ik dacht dat het interessant was" klinkt dat wat triest en alleen. Hij zoekt weerwerk voor alle denkpaden in zijn hoofd. Misschien kan hij bij een debating club gaan.

Het lijkt me dat er hier veel mogelijkheden gegeven worden voor je zoon om zijn argumentatieve ei kwijt te kunnen.

Ik vind echt niet alle gespreksonderwerpen van mijn kinderen (4 stuks) altijd even interessant. Ook niet van mijn man trouwens.. Ik denk dan altijd dat dat vast wederzijds ook wel eens zo is en dat ik graag anderen behandel zoals ikzelf behandeld wil worden. Dus ik luister en luister en praat mee (of probeer dat) en ik verdiep mij in de dingen die 'mijn anderen'' zo boeien. En zo word je toch een stuk wijzer dan je al was, blijkt!
En het is dan ook fijn om dat terug te krijgen. Maar dan mag je volgens mij pas verwachten als je er zelf al heel veel ingestopt hebt.
Dus mijn tip: luister eens naar kind en verdiep je in zijn interesses!

Bedankt iedereen

Hey iedereen,

Bedankt allemaal voor jullie reacties!
En bedankt vlinder72 voor het perspectief.

Ik heb hem er gewoon mee geconfronteerd en hij begon te lachen. Hij zei dat hij best blij is met zijn leven.

Ik heb misschien een aantal dingen gemist door hem niet vrij over politiek te mogen laten praten. Hij is bevriend geraakt met een aantal mensen van jongeren partijen en spreekt ze met regelmaat. Hij wou nog niks zeggen over een lidmaatschap omdat hij dacht dat ik dat vervelend zou vinden.

Tevens is hij helemaal prima met maar 1x per week zijn vrienden ontmoeten. Hij zegt dat dat genoeg voor hem is.

De familieproblemen waren voor hemzelf ook heel verwarrend en hoewel wij (vader en ik) vinden dat hij het contact met de nichten moet onderhouden denkt hij daar soms anders over
(kiest onze kant) maarr hij gaat zijn best doen.

Het lijkt dat ik hem inderdaad te erg in mijn manier van leven wou stoppen.

Hij heeft op eigen initiatief een plek gevonden waar hij zijn Social anxiety gaat behandelen. Hij is veel zelfstandiger geworden dan ik dacht haha.

Het is nog definitief een lange weg, hij heeft wat dingen meegemaakt voor zijn twaalfde en ik ben trots dat hij het zo oppakt.

Zijn slome gedrag thuis komt voornamelijk zegt ie omdat hij kapot is na een hele dag sociaal doen.

Iedereen bedankt, en vooral voor het luisteren naar mijn stomme achterlijke paniek en daar kalm op te reageren,

- I.C