zoon altijd alles kwijt

Nieuw?

Is dit nieuw bij je zoon of is hij altijd al verstrooid geweest?

altijd al

sinds zijn pubertijd is aangebroken is dit altijd al maar het wordt steeds erger

Nee

Zó erg als jij het beschrijft is het hier (nog?) niet.
Wel is het zo dat mijn zoon iets niet eens ziet als het voor zijn neus ligt. Of er ligt een papiertje op zijn fietssleutel. Eigenlijk is er nog nooit iets écht weg geraakt.

Volgens mij kan je niet veel meer doen dan je nu doet. Ja, oordoppen indoen?

Oh dat is hier normaal

Hier is ook altijd alles zoek. Oudste dochter heeft add, ik heb add en man heeft sinds 2012 hersenletsel, gelukkig niet zwaar. Lekker stel zijn we). Jongste dochter is gestructureerder maar is uiteraard ook weleens iets kwijt.

Het is wel irritant om altijd iets kwijt te zijn, dus is duidelijkheid nodig. Je zoon moet een vast patroon zien aan te leren. Een vaste plek om spullen neer te leggen. Wij hebben een sleutelkastje sinds een paar jaar en dat werkt als een trein. Onze pasjes liggen op een vaste plek. Zo zal je zoon het ook moeten doen. Boeken en pasjes: vaste plek. Afspraken: in zijn telefoon zetten met waarschuwing voor de avond ervoor en desnoods nog voor een uur ervoor.

De gedachte dat je zoon niet expres alles kwijt is, scheelt misschien bij je irritatieniveau. Het is vervelend om alles altijd kwijt te zijn, dus als een ander dan ook nog boos wordt, is niet bepaald bevorderlijk. Help hem dus liever, dat zorgt voor minder stress en meer ruimte om na te kunnen denken.

Mijn dochter was áltijd haar bankpasjes en oh ja ook haar ov-kaart, kwijt. Ze woont inmiddels niet meer thuis. Het flatje van haar en schoonzoon is nogal klein, dus minder vierkante meters waar het kan liggen, haha.

Oh.. aanvulling

Ik lees dat je ook al probeert in te pompen dat hij alles op vaste plekken legt. Misschien is het een idee om hem daar toch tot in den treuren mee te helpen. Net zolang tot hij het helemaal zat wordt, wat de 'onthoudknop' op scherp kan zetten. Dus "Heb je dit gedaan, heb je dat gedaan?" En dat elke avond opnieuw.

dat doe ik al

ik heb van alles al aangeraden. portemonnee gekocht. sleutelhanger keykord, speciaal kastje op zijn kamer puur en alleen voor zijn boeken.. maar dan nog.. hij krijgt het voor elkaar... komt thuis hangt zijn jas over de kapstok en de volgende dag mist hij een handschoen,, zeg het maar, vraag dan of hij ze in zijn mouw heeft gestopt en zegt ie ja, zie je ze later op het toilet liggen. ws dus jas uit en met handschoenen aan naar het toilet.
schoolboeken blijven in de tas, tas gaat mee naar boven dus de enige plek waar ze kunnen liggen zijn op zijn kamer.. en toch ligt er dan een bovenop de koelkast...
ov pasje haalt hij uit zijn portemonnee omdat hij hem niet pakt/ lees. dus ik zeg. hou je portemonnee dan in je hand en stop hem meteen terug, hij zegt dan ja maar doet kennelijk nee. pasje gaat in broekzak en broek gaat in de was. volgende dag pasje kwijt... en zo gaat het maar door

ik heb alles al tig x gezegd... pak savonds je tas in, dan weet je wat je mist maar dat doet ie dan niet en ja dan de volgende morgen 3 minuten voor vertrek erachter komen dat hij een rekenmachine mist... ja dan irriteer ik me rot en maak dan wel een opmerking. en tegenwoordig laat ik hem dus maar zijn problemen zelf oplossen anders leert hij het niet... maar het boeit hem ook niet.. hij regelt dan wel weer wat via een klasgenoot oid.... spreekt de buschauffeur aan en kan alsnog gratis mee naar school met de bus, zeg het maar. Ik laat het dus maar los maar kan me er zo aan irriteren

Als niets werkt...

moet hij zijn neus stoten. Het is niet anders. Hij moet echt een paar keer geconfronteerd worden met de gevolgen van zijn eigen gedrag. Helaas heeft het bij mij lang geduurd voor ik een beetje discipline in mijn systeem had. Jouw zoon woont nog thuis, dus je kunt hem wel een beetje helpen om niet in zijn eigen gedrag te verzuipen, maar er zijn grenzen.

Het is zeker irritant. Het is bij ons wel grappig dat ik als mede-verstrooide 'aap', andere verstrooide 'apen' moet aanzwengelen om alles op de goede plek te leggen en daar kan ik ook buitengewoon geïrriteerd door raken. Grappig was sarcastisch . Man en ik weten van elkaar dat we de neiging hebben om bepaalde dingen te laten versloffen, dus, denk ik dan, maak bepaalde handelingen tot een routine. Dus heb je suiker gepakt, zet die pot dan gelijk weer op zijn plek. Het valt allemaal niet mee ).

Linda

Ik proef enige irritatie in deze opmerkingen: "hij regelt dan wel weer wat via een klasgenoot oid.... spreekt de buschauffeur aan en kan alsnog gratis mee naar school met de bus, zeg het maar"
Mocht dat inderdaad zo zijn (van die irritatie) bedenk dan: Het is een buitengewoon nuttige vaardigheid om dingen te kunnen 'ritselen'. Wees blij dat je zoon die vaardigheid (wel) heeft

OV-pas

OV-pas in je portemonnee is lastig, want daar moet je hem uithalen om te kunnen scannen. Beter is z'n telefoonhoesje waar pasjes inkunnen. Daar hoeft hij niet uit, dus raak je hem ook niet kwijt.

Irriteren

Hier is dochter echt precies hetzelfde. Gelukkig vindt ze (of ik) meestal wel weer terug wat ze kwijt is, maar inderdaad ook al eens sleutels moeten laten vervangen en bankpas.
Het verschil is hier dat ik me er niet aan irriteer, maar zij meestal wel. Haar kamer is echt een ontplofte bende dus ik begrijp heel goed dat ze er niets kan vinden.
Dat irriteren daar schiet je dus niets mee op. Probeer dat los te laten en gewoon te vragen of je moet helpen zoeken. En prima inderdaad dat hij het zelf oplost. Dochter hier is ook zo vindingrijk al ben ik daar niet altijd blij mee. Laatst had ze van zoon geld geleend omdat ze haar pinpas niet kon vinden. Duurde erg lang voordat hij het terug kreeg. Dat vind ik dan dus geen goede oplossing.

oja en portemonnee

Ik zie eigenlijk zelden een puber met een portemonnee. Misschien is een telefoonhoesje met ruimte voor pasjes beter. Moet hij alleen zijn telefoon niet kwijtraken. Maar dat doen pubers meestal niet.

pasjes

pinpas en ovkaart zitten bij onze zoon (bijna 19) altijd in het hoesje van zijn smartphone. Hij geeft aan dat hij dit makkelijker vindt dan in zijn portemonnee, zoals V@@S ook al aangeeft. Hun smartphone raken ze zelden kwijt namelijk.

die wilt hij niet

ook al geopperd ( telefoonhoesje) maar die wilt hij niet
Ja ik irriteer me eraan maar dat komt omdat het momenteel echt gemiddeld 4 a 5 x per week gebeurd en ik kan er dan gewoon niet bij dat het niet veranderd. Het is een schat hoor en op zich heb ik weinig te klagen van hem als puber zijnde maar morgens om tien over zeven in paniek het hele huis door stampen met veel lawaai terwijl zeslief nog slaapt omdat hij zijn rekenmachine kwijt is wekt bij mij gewoon een irritatie op. En ik kan er 100 x wat van zeggen maar dan zegt hij ja en doet hij nee want de volgende dag begint het riedeltje weer van voren af aan

simpel

als je er al 100x wat over gezegd hebt heb je er al zeker 95x iets te vaak over gezegd. Je zegt dus niets meer en je helpt hem ook niet meer als hij iets kwijt is. Als hij wel bij je komt ALS hij iets kwijt is dan zeg je dat je alleen nog maar met hem praat om hem te helpen met voorkómen dat iets kwijt raakt. Omdat hij daar al 100x niet naar geluisterd heeft heeft het weinig zin om daar wat van te zeggen als hij al iets kwijt is.

Leer dat mantra uit je hoofd en bemoei je er niet meer mee. hij is oud genoeg.

Ja, dan snap ik het

Ik had niet begrepen dat hij er zelf ook last van had en dus stampend door het huis loopt als hij iets kwijt is. Zou ik ook niet blij van worden 's morgens vroeg. Ik zou op zo'n moment vooral iets zeggen over de herrie die hij maakt als er nog mensen liggen te slapen. Heel herkenbaar trouwens, dochter hier doet dat precies hetzelfde, gelukkig meestal niet 's morgens vroeg maar vaak 's avonds als ze nog uit wil. Dan moet ik er altijd wel een beetje om lachen.
Verder zou ik vooral overleggen welke ideeën hij zelf nog heeft. Misschien soort kastje met vakjes in zijn kamer of bakjes voor belangrijke spullen als pasjes, sleutels en andere kleine dingen die hij kwijt kan raken. Of gewoon 1 bak, is altijd nog makkelijker zoeken dan in je hele kamer. Ik noem maar iets hoor.

Toch is het vreemd

Er zijn al vele draadjes over kinderen (en volwassenen) met diagnoses als ADD en ADHD en hun slordigheid, dingen vergeten en kwijtraken. En telkens valt me dan op dat vooral van pubers die vaak dingen kwijtraken wordt gezegd dat ze nooit hun mobiel kwijtraken omdat die zo belangrijk voor hun is. Dan zit daar dus de oplossing.

Als het kind van Linda steeds zijn OV-kaart en sleutels kwijt is, dan zijn die dus niet zo belangrijk voor hem. Dan moet je dus als moeder niet in de stress raken en vooral geen nieuwe OV-kaart gaan kopen. Hij zou moeten ondervinden hoe belangrijk het is om net zo goed op zijn OV-kaart te passen als op zijn telefoon. En het is dan niet handigom zijn onhandigheid of slordigheid als excuus te gebruiken.

Smoesjes Karel

Uiteraard maken deze kinderen een keuze waar ze het meest intrinsiek bij betrokken zijn, de energie en het korstondige lontje kunnen teveel diversiteit, alles in de gaten houden, niet aan. De tweede is dat dit soort pubers ook wel achter elkaar hun mobiel kwijtraken. Tot grote ergernis van henzelf en hun ouders.

ik snap dat ook niet

dat hij idd zijn mobiel nooit kwijt is en zijn pinpas of ov jaarkaart wel. Als hij zijn ov jaarkaart niet heeft mag hij zelf van zijn eigen geld de bus betalen maar dat boeit hem dan kennelijk niet.
Ik irriteer me er rot aan. die lakse makkelijke houding als je wat kwijt bent... maar ik laat hem idd de laatste tijd in zijn eigen sop gaar koken want anders leert hij het niet na mijn idee....

Automatisme

Ik weet het ook niet hoor, maar misschien is wat 'ze' met een mobieltje doen minder 'automatisme' dan met andere dingen. Ik kan me voorstellen dat een mobieltje dusdanig belangrijk wordt gevonden, dat dit beter blijft hangen. De waarde van een telefoon wordt denk ik meer gevoeld, maar het is ook een soort kledingstuk, zonder voelt kaal/bloot. Als je je schoenen niet aan hebt, denk je halverwege de trap ook 'hé, geen schoenen aan, terug!' (dit overkomt me trouwens nooit, wel mijn bril). Maar ook dat gaat echt wel eens mis.

Alles kwijt raken kán een makkelijke houding zijn, voor veel mensen ís het geen makkelijke houding en niet laks. Het is voor mensen die alles kwijtraken net zo vervelend en daarom is het goed om een vaste plek in te stellen. Leg alles standaard op dezelfde plek. Ook als jij, Linda, de spullen van je zoon op een ongewone plek ziet liggen.. leg ze op de afgesproken plek. Niet in zijn kamer, maar in de huiskamer. Of eventueel in de keuken, als het maar een plek is, die vrij van andere zooi blijft. Portemonnees, pasjes, muntgeld... alles op die plek. Sleutels idem dito, in een bak, of aan een rekje. Help elkaar door het daar te leggen of hangen.

Kamer

Spullen van dochter die ze makkelijk kwijt raakt (OV, pinpas, ID etc.) liggen altijd in haar kamer. Ik kom daar over het algemeen niet zo vaak, want het is er echt een bende en ik vind dat ze die zelf op moet ruimen.
Als ik er al eens doorheen loop en ik zie verspreid pasjes liggen, dan wil ik ze nog weleens bij elkaar op het bureau leggen, maar dat gebeurt dus zelden. Beneden slingert dus over het algemeen weinig rond van haar.
Dochter is ook altijd haar oortjes kwijt van haar telefoon. En zonder die dingen wil ze de deur niet uit (zou ik liever wel willen dat ze dat deed). Iemand daar nog een tip voor? Die dingen kunnen echt overal liggen: jaszak, schooltas, handtas en soms vind ik ze ook in een broekzak die in de was zit. Soms ook pas na het wassen maar de meeste zijn daar gelukkig tegen bestand.
En verder roep ik dus meestal als iemand hier vraagt: waar is mijn.....? Waar je het hebt neergelegd. Vaak worden ze dan boos, maar vinden het uiteindelijk meestal wel als er even nagedacht wordt wanneer ze het het laatst gebruikt hebben.

Op 1 ding focussen tegelijkertijd

Misschien helpt het hem als hij zich in eerste instantie maar op 1 ding hoeft te focussen. Alles in 1 keer op een specifieke plek neerleggen, is teveel gevraagd. Een nieuwe gewoonte aanleren duurt wel een aantal maanden. Door een nieuwe gewoonte aan te leren, worden er nieuwe paden in je hersenen aangelegd. Dit maakt het makkelijker een volgende gewoonte aan te leren. Uiteindelijk kom je er dan wel.

Vraag hem of er iets is wat hem niet al te veel moeite zou kosten om op een specifieke plek neer te leggen. Kun je hier een afspraak met hem over maken of hem Bij helpen? Hij heeft wel een leeftijd waarop hij zou zou moeten kunnen bedenken wat hem mogelijk helpt. En misschien helpt een beetje excentrieke motivatie hierbij ook nog wel. Maar hij moet het wel zelf willen leren, anders werkt het toch niet. Er komt vanzelf dan wel een punt dat hij zich te vaak aan dezelfde steen gestoten heeft en het wel wilt leren. Help waar Mogelijk en verder is het inderdaad leren loslaten, het is ten slotte zijn verantwoordelijkheid.