Zoon 16 weinig sociaal leven

Andere aanpak

'Ik zeg vaak dat hij wat meer moet proberen af te spreken. Hij is heel onzeker en durft niet echt zelf initiatief te nemen.'

Ik snap dat je hem probeert te helpen. Maar als hij al onzeker is, helpt het niet als hij thuis ook steeds te horen krijgt dat hij het niet goed doet. Dat maakt zijn gevoel dat hij niet goed genoeg is, alleen maar groter.

Hij wordt niet uitgenodigd voor feestjes. Maar organiseert hij zelf wel eens wat? Hoeft geen groot feest te zijn, gewoon een avondje films kijken met een bak chips. Gaat hij wel naar schoolfeesten, laat hij op andere schoolevenementen zijn gezicht zien? Als zijn klasgenoten niet weten dat hij dat soort dingen leuk vindt, denken ze er ook niet aan om hem mee te vragen.

Een andere optie is om een specifieke hobbyclub te zoeken. Sommige mensen spelen hele weekenden boordspellen (in Leiden is zelfs een soort studentenvereniging alleen voor spelletjes), misschien vindt hij Comic Con leuk. Of hardrockbandjes bezoeken. En dan daar gelijkgestemden in zoeken via facebook of fanpagina's.

Van school wisselen heeft niet zo veel zin als hij de kunst van het contact leggen nog niet beheerst. Op een nieuwe school is het alleen maar moeilijker om je in een bestaande groep te mengen.

Zie het niet als 'zielig', maar als iets wat hij blijkbaar nog niet geleerd heeft.
Succes!

Hoe erg is het

Je schrijft dat je het een probleem vindt dat je zoon weinig naar feestjes e.d. gaat. Maar is er wel een echt probleem?

Gamevrienden

"Ik heb zelf nu het plan het gamen enorm te gaan beperken, en hoop op die manier dat hij zelf eerder geneigd zal zijn initiatief te nemen tot een beetje sociaal leven"

Serieus? Heeft hij een paar (game-)vrienden, ga je dat ook nog beperken.
Een hobby is een beter idee. Zijn er geen live-events oid of fanpages/clubs?
Hij heeft jou toevertrouwd hoe hij zich voelt. Ga naast hem staan en denk met hem mee. Dat is beter voor zijn zelfvertrouwen dan dat je hem nu nog meer gaat beperken door allerlei maatregelen.

Sporten

Heeft hij nooit bij een sportvereniging gezeten? Mijn zoon heeft daar ook vrienden.
Het is wel lastiger als je nooit iets gedaan hebt, maar zelfs een beginner moet iets kunnen vinden. Iemand met een basis heeft wel meer keus aan activiteiten.
Vooral de regelmaat lijkt me niet verkeerd voor hem.

Calippo

Ik lees alleen maar 'ik, ik, ik' in je reactie. Maar het gaat niet om jou. Dus houd op met je zoon als kleuter te behandelen. HIJ zal dingen moeten ondernemen. Of niet. En JIJ hoeft alleen maar van hem te houden zoals hij is. Met of zonder sociaal leven.

Knurf

Dat lees je echt verkeerd, ik lees ook heel veel ‘hij’. Het is een combinatie van geen sociaal leven, heel weinig werken, met moeite een maal per week sporten, heel weinig aan school doen, alles stom vinden. Ik zoek een resetknop en ik vind het mijn verantwoordelijkheid als moeder om hierin bij te sturen. Niet omdat ik alles voor hem wil bepalen, maar juist omdat ik alles teveel bij hem heb gelaten en zie dat hij ongelukkig en inactief is.

nav Knurf

Knurf noemde ComicCon, en als je zoon zoiets aanspreekt kan ik het van harte aanbevelen. Weet alleen niet waar en wanneer de volgende is. En in dezelfde lijn: mocht hij in anime of andere Japanse zaken geïnteresseerd zijn: op 29 juni is er weer een TomoFair (is een paar keer per jaar), dit keer in Utrecht. https://www.tomofairutrecht.nl/

Ik zelf heb niet zoveel met die gamecultuur of dat gedweep met Japan, maar ik ben met zoon (13) een keer naar de ComicCon en twee keer naar TomoFair geweest en een liever, gezelliger evenement zul je denk ik niet snel tegenkomen. De helft van de bezoekers loopt erbij als monsters of bijlmoordenaars (cosplay), maar het is éen grote gezellige familie. Mocht je zoon een beetje tegen die cultuur aanhangen en er nog nooit geweest zijn, dan moet hij éen vage vriend zien te overreden mee te gaan en eens kijken of hij zin heeft zich er meer in te verdiepen. TomoFair heeft dan ook nog eens als voordeel dat de toegangskaartjes uiterst schappelijk geprijsd zijn, dit itt ComicCon

Misschien zit ik er met deze tip volledig naast, maar je weet maar nooit.

Groeten,

Temet

Calippo

'Niet omdat ik alles voor hem wil bepalen, maar juist omdat ik alles teveel bij hem heb gelaten en zie dat hij ongelukkig en inactief is.'

In je eerste post overweeg je zelfs om hem van school te laten wisselen. Zonder dat hij daarom gevraagd heeft. Bovendien, wat is er mis met een inactieve puber, zelfs als hij daar wat ongelukkig van wordt? Dat hoort een beetje bij de leeftijd en zorgt ervoor dat hij gaat beseffen dat hij zelf actie moet gaan ondernemen, zelf verantwoordelijk wordt voor zijn leven.

Klinkt bekend

Toen mijn zoon 16 was was zijn wereld ook erg klein. Zijn vrienden waren zijn online vrienden. Op school had hij een paar vrienden, maar sprak daar nooit mee af. Zijn zusje had een leuke vriendengroep en het was duidelijk dat hij dit ook wel graag wou maar niet wist hoe.

Toen hij 17 was besloot hij niet met ons mee op vakantie te gaan. Ik heb voorgesteld om dan mee te gaan met een groepsreis waar niemand elkaar kent. Dit leek hem wel wat. Sindsdien is hij veranderd en hoe.....

Nu bijna 20 jaar. Elk jaar gaat hij met een groepsreis mee en elk jaar houd hij daar weer vrienden aan over. Ze zitten door het hele land. Hij is via via in aanraking gekomen met hardstyle. Helemaal zijn ding. Gaat veel naar die feesten en ontmoet daar ook weer mensen.

Zo zie je maar weer hoe iemand kan veranderen.

De resetknop

De resetknop moet hij eerst zelf aanmaken, en dan zelf bedienen. En het lijkt me dat hij daar geen druk van buitenaf bij kan gebruiken.
Die echte vrienden waar hij zich goed bij voelt, die komen nog. Ze zitten nu alleen niet in zijn klas. Maar hij heeft er tenminste wel leuke contacten, dat is positief. Hij wordt niet gepest en zit niet alleen in een hoekje.
Heb vertrouwen in hem. Hij komt er op eigen kracht, nu nog even door het staartje van die puberteit heen.

Precies

Op de basisschool worden de speelafspraakjes en sporten nog door de ouders geregeld (als je ouders met je naar het voetbalveld gaan, is de kans op 'geen zin' veel kleiner dan wanneer je zelf moet fietsen). Klasgenoten wonen bij je in de straat, om te spelen hoef je alleen maar naar buiten.

Op de middelbare is dat anders. Klasgenoten wonen verder weg, er worden meer groepjes gevormd, je moet meer zelf ondernemen om iets te doen buiten school. Het ene kind heeft dat sneller door dan het andere, is daar ook handiger in. Maar uiteindelijk zullen ze het allemaal ZELF moeten leren. En dat is de fase waarin je zoon nu zit. Heel normaal.

Natuurlijk kun je voorstellen (!) dat hij zo'n jongerenreis doet. Of hem de tip van ComicCon, Fantasy Fair, zeilkamp, schaakclubjes of wat dan ook geven. Maar meer is niet jouw taak.

Bedenk

dat het vaak al vervelend genoeg is om puber te zijn, nergens zin in te hebben, te zien dat je klasgenoten wel allerlei dingen doen maar eigenlijk wil je dat ook niet en dan heb je óók nog een moeder die gaat zeuren.

Nou zeg

W a t een onaardigheid
Soms zou je beter willen voor je puber zeker als je het idee hebt dat hij eronder lijdt. Tegelijk moet hij er zelf inderdaad doorheen. Dus stop met pushen
Ik herken het wel hoor.
Maar blijf wel checken hoe je zoon zich eronder voelt
En inderdaad zelf iets organiseren is goed idee. Of bv vrienden mee naar film nemen als hij jarig is. Zoiets.....

Hier ook

al is zoon er niet ongelukkig onder. Dat scheelt natuurlijk wel. Zoon (19) heeft een lichte vorm van ASS en zit op speciaal onderwijs, met alleen maar andere autisten, dus een bloeiend sociaal leven daar zit er sowieso niet in. Wel gamet hij sinds een paar maanden (nieuwe laptop, die is gelukkig snel genoeg hiervoor!) intensief met wat schoolgenoten. Omdat hij nogal een eind moet fietsen doet hij er geen sport meer naast. Wel vrijwilligerswerk op onregelmatige basis. En op zijn werk en vrijwilligersklus is hij met straatlengten de jongste, dus dat levert ook niks op.
Ik ben heel benieuwd of dat verandert als hij een vervolgopleiding gaat doen. Een jaar geleden zou ik misschien nog geschreven hebben dat ik dat hoop, nu heb ik het helemaal los gelaten. Hij is nu niet ongelukkig, hij kan het op school en zijn (vrijwilligers)werk goed vinden met de mensen daar en dat is voor hem genoeg. Buiten dat heeft hij genoeg aan zichzelf, ons en vooral de hond. Zo is hij nu eenmaal. En dat is goed.