zoon 15 weigert school

heeft hij al psychische hulp?

Of weigert hij dat ook?

Oorzaak?

Ik herken je wanhoop helemaal, helaas. Inmiddels gaat het met onze zoon (16, met diagnose add) beter nu hij op een MBO beroepsopleiding zit. Maar ook mijn zoon is afgegleden van havo/vwo naar vmbo-t... en stond er daar zo slecht voor door al z'n gespijbel dat hij dat niet dreigde te halen.

Het is vooral naar omdat je zelf niet weet hoe je moet reageren, ergens tussen boos, wanhopig en verdrietig in. Dus ik denk dat dat voor jezelf wel prettig is, om daar duidelijkheid over te krijgen. Hoe staat je zoon ervoor op school? Ik weet dat mijn zoon het overzicht niet meer had, na al die gemiste proefwerken. Hij zag niet hoe hij het nog kon inhalen. Zonder overleg besloot hij zelf dat hij dan beter helemaal niet meer kon gaan. Faalangst. Hij vond ook de confrontatie moeilijk, met leraren en ook leerlingen, die zouden zeggen: 'Was je er nou weer niet?'. Op een gegeven moment werd de drempel om te gaan steeds groter. Ook bij mijn zoon leek het alsof het hem niks deed, totale onverschilligheid... die soms gekmakend was. Maar ik kan me niet voorstellen dat het hem écht niks doet. Voor een jongen van 15 is het altijd een houding. En niet te overzien wat de gevolgen zijn van zo'n houding.

Heb je contact met school? Het kan geen kwaad om een gesprek aan te gaan. In geval van mijn zoon werkte het wel dat de mentor samen met hem ging zitten en een schema maakte wanneer hij de gemiste proefwerken in kon halen. In overleg met de betreffende leraren... want voor een puber is het een hele toer om die leraren op te gaan zoeken en een moment te plannen. Plus dat ze ervan uitgaan dat er weerstand is bij die leraren, om ze nog bij te staan.

Ik realiseer me dat het probleem van jouw zoon natuurlijk niks met dit soort dingen te maken hoeft te hebben. Misschien heeft hij wel problemen met een klasgenoot, gaat de lesstof hem te snel, of juist niet... dat hij zich verveelt. Maar dan is het dus juist belangrijk dat je weet waar je moet zoeken... dus ik zou beginnen met een gesprek op een rustig moment. Vraag ook hoe hij het voor zich ziet, wat er moet gebeuren...

Inderdaad

Ik sluit me geheel aan bij Mirreke, ook uit ervaring. Sta naast je kind,niet tegenover hem. Als je werkelijk wilt weten wat er scheelt, is rust het eerste wat er moet komen.Ziek melden, hij zit er waarschijnlijk doorheen.

wat erg

Beste Pauline,

Wat erg: deze situatie voor jou en voor je zoon (en andere kinderen).

Ik weet niet wat opdc is

Hoe gaat het met hem bij je ouders?

Ik denk dat het in sommige gevallen voor pubers een hele goede oplossing kan zijn om tijdelijk ergens anders te wonen.
Mits dat natuurlijk in goed overleg en vanuit liefde geregeld wordt.

Is hij graag bij je ouders, en kunnen zij het aan?

Is het mogelijk om een afspraak te maken dat hij een tijd bij jouw ouders kan blijven, op voorwaarde dat hij naar (een andere) school gaat?

heel veel sterkte!
Dihanne

School

Het is belangrijk dat je samen met je kind uitzoekt waar het hem aan schort en daar heeft hij mogelijk professionele hulp bij nodig. Dan zoek je uit hoe je de omstandigheden kunt verbeteren zodat je zoon zich weer gezien voelt en bijkomt.
Daarna is het belangrijk om te kijken hoe hij verder kan leren om bij te dragen aan zijn zelfstandigheid en zelfvertrouwen.
Helaas is de oplossing van de school, het opdc, een soort lapmiddel, een soort huiskamer waar men kinderen bezighoudt in de beste gevallen met laag opgeleidde docenten die ze toch nog een beetje aan de gang proberen te houden en met een verzameling van kinderen die allemaal uit het systeem gedropt zijn, een soort vergaarbak. Waarbij ik niet uitsluit dat sommigen er wel in slagen om een aantal kinderen weer goed op dreef te krijgen. Het blijft mensenwerk en er zijn in het onderwijs ook veel toegewijdde krachten.
Maar de nadruk ligt teveel op meedoen en naar schoolgaan, terwijl jij vooral moet kijken naar het welzijn van je kind en hoe hij weer tot leren komt en zelfvertrouwen.
En je eigen paniek parkeren. Dat helpt echt niemand.

Niet ziekgemeld?

Dit gedrag van je zoon is natuurlijk geen oplossing, maar kennelijk voelt hij zich zo getriggerd, dat hij fysiek uitflipt. Het is wel een signaal ergens van. Ik zou willen uitzoeken wat er speelt.

Je schrijft dat jullie bij de rvdk zitten, omdat hijin contact is geweest met de politie in de laatste paar weken. Probeer je paniek wat te laten zakken... maak een afspraak bij de huisarts, als je dat nog niet hebt gedaan.

Focus op wat er speelt bij je zoon, blijf erop hameren dat je dat uitgezocht wilt hebben. Inderdaad worden kinderen te vaak in een mal geduwd. Als ze maar voor het oog netjes meedoen, is er niks aan de hand, redeneert men.

En dwingen heeft geen zin. Je zoon is in verzet. Ik zou inzetten op het verbeteren van jullie relatie. Zodat je weer contact krijgt met hem.

Pauline, frustratie

Ik kan me goed voorstellen dat je je gefrustreerd voelt. Belangrijkste is natuurlijk dat jijzelf er niet aan onderdoor gaat. Daar heeft niemand wat aan.

Probeer voor jezelf op een rijtje te krijgen wat jij wilt, en probeer voor zover mogelijk met je zoon duidelijk te krijgen wat hij wil. Eventueel via je ouders.

En probeer ook uit te vinden wat er speelt.

Ooit hadden wij ernstige problemen met mijn stiefdochter, ook op het vlak van spijbelen en strafbare dingen. Het was erg en ernstig. Wat een politieagent toen tegen ons zei is mij altijd bijgebleven:

Als kinderen dit soort dingen gaan doen is dat een signaal. Ze willen je eigenlijk wat zeggen, maar kunnen dat niet, en vragen dus op een andere manier aandacht.

Dus focus niet op straf en discipline, maar op begrip en een goede band. Je kunt een kind niet dwingen. Ja, je zou hem uit huis kunnen laten plaatsen, maar dat is volgens mij geen oplossing. Zak niet teveel in paniek en stress, blijf rustig, en heel belangrijk: ga staan voor je kind. Vertrouw hem, ook al doet hij nu onbegrijpelijke dingen...! Dus steun hem ook tegen de instanties, sta hem bij, wees de pleitbezorger voor je kind!

Door hem uit huis te laten plaatsen (ik zeg dit alleen maar omdat jij in je eerste berichtje aangeeft dat mensen jou dat aanraden) geef je ook je andere kinderen de boodschap dat je ze wegdoet als ze geen sociaal wenselijk gedrag vertonen...

Enfin, sterkte en hou de rust erin, laat je vooral niet gek maken door anderen (je ouders of vrienden of zo..., of heb je een partner die zijn vader niet is?)...

jeetje Pauline

Wat een gedoe allemaal

Maatsch.werk snapt je en staat aan je kant, kunnen ze verder nog wat voor je betekenen?
Inderdaad advocaat inschakelen als het zo specifiek is. EN het aan hem of haar overlaten.

Reactie van nog niet zo lang geleden jongere

De vraag die je hier stelt moet je eigenlijk bij die jongen zelf neerleggen er is een achterliggende reden, dat kan zijn eigen verleden zijn maar het kan ook andere oorzaken hebben. Heeft hij misschien problemen met andere leerlingen, een docent, is het nog wel uitdagend genoeg, of zijn het puberperikelen. Wat ik zou doen is het eerst eens aan hem proberen te vragen en mocht je tegen een muur aanlopen communiceer dan eens met een docent, leg het probleem voor. Die bellen heus niet meteen de leerplichtambtenaar. Het kan zijn dat die het je ook nog niet meteen kan vertellen maar als hij het probleem weet kan hij er wel extra op Letten en/of eens rondvraag doen bij andere docenten of dat die bepaalde signalen op pikken en zo niet of ze er eens op zouden willen letten. Een kind van die leeftijd is meer uren op school als thuis, hij is liever thuis dan op school, de kans is dus vrij reëel dat er zich daar iets afspeelt. En anders kan je altijd nog eens in zijn vriendengroep checken. Ik zou het wel op deze volgorde aanpakken: vraag het aan hem en geef hem een paar dagen de tijd om er over na te denken en kom er dan nog eens op terug. Neem daarna contact op met een docent, en koppel zijn bevindingen als die er zijn ook eerlijk terug naar je kind. Kijk vooral ook hoe hij dan reageert als het voelt alsof je zijn privacy "schaadt" dan zou ik het niet bij vrienden gaan vragen maar als hij het niet erg vind dan zou je dat best eens aan 1 van zijn goede vrienden kunnen vragen. Laat ook vooral steeds wat tijd tussen de acties zodat je hem de tijd gunt om te antwoorden. Waarschijnlijk zal hij na de navraag bij de docent echt wel gaan nadenken over dat je je er wel erg zorgen over maakt en of hij het niet met je moet overleggen. Misschien praat hij er gemakkelijker over met uw partner dat zou natuurlijk ook nog kunnen.