Zoon (15) is nog amper thuis (en ik word daardoor een wrak)

hmmm

De ontwikkeling van je zoon klinkt volkomen normaal. Het is natuurlijk ook de bedoeling van de hele opvoeding om je kind naar zelfstandigheid te begeleiden, en jezelf overbodig te maken. Zeker in de puberteit ben je als ouder echt volkomen onbelangrijk tot onzichtbaar voor ze, tenzij ze iets van je nodig hebben

Dus het probleem zit wel in jezelf. Ik denk dat je -in plaats van meer aan je zoon te gaan trekken, wat vrijwel zeker negatief uit zal pakken- je vooral moet gaan richten op het zoeken van andere activiteiten en contacten. Over een paar jaar is hij het huis uit, en dan zul je het daar toch ook van moeten hebben.

Adem Halen, afleiding zoeken, en trots zijn

Zo te lezen gaat het heel goed met je zoon! Wees blij - hij heeft een vol leven en vrienden en hij wordt langzaam maar zeker zelfstandig.
Het is even wennen maar als je er zelf wat ontspannen in kan gaan staan en zorgt dat jij ook je dagen goed vult, dan valt dit losmaken misschien minder zwaar.

Waarschijnlijk vindt hij je wel weer voor een praatje en af en toe tijd voor jou, als jij er minder bovenop zit. Mijn tiener was erg blij dat ik niet afhankelijk was van haar en uiteindelijk levert dat op, dat ze spontaan dingen deelt over alles wat ze doet.
Ik weet zeker dat mijn dochter veel minder had gedeeld als ik teveel aan had gedrongen. Maar ik vertel haar over mijn leven en zij vertelt mij over dat van haar. Zo is het ook veel gelijkwaardiger over steken en dat is mooi op deze leeftijd.

(Wij hebben toen dochter 14 was steeds extra dochters in huis gehaald - gedurende 5 jaar - in de vorm van uitwisselingsscholieren via AFS. Was ook een mooie extra ervaring voor mij en man - en verder gewoon ook leuk voor dochter om op deze manier toch zussen in huis te hebben. Daardoor was ze in haar tienerjaren ook wel wat minder uithuizig - want ook thuis had ze afleiding van een extra gezinslid van haar leeftijd. Ze had het iets minder nodig om steeds haar vertier buiten de deur te zoeken)

misschien nog niet verwacht

dat je zoon op deze leeftijd al vaak de hort op zou gaan? Want daarin is elke puber verschillend natuurlijk. Die van mij was op deze leeftijd nog veel thuis, alleen school en bijbaan maar ondernam buiten school totaal niks. Dat is pas begonnen aan het eind van de middelbare school en nu, inmiddels 20, is hij een week met vriendin en vrienden op vakantie, ik had dus veel meer tijd om eraan te wennen dat ik een andere rol ben gaan spelen in zijn leven. Want dat is het gewoon, het is niet dat je géén rol meer speelt maar een andere. Want het is zeker niet zo dat je voor hem overbodig bent geworden.

zebra

Dat is het inderdaad, het gebeurt veel eerder dan ik had verwacht.

En het irriteert me dat ik er zo ontzettend emotioneel door word terwijl ik weet dat het een heel normale ontwikkeling is en hij het juist goed doet.

Lijkt wel een pre-empty-nest syndroom ofzo...

pre-empty nest

Dat zou best kunnen! Laat die emotie er zijn, praat er met anderen over maar níet met je zoon. Je rol verandert, dat is wennen. Je merkt bij jezelf dat je geneigd bent er een drama van te maken, en dat wil je (terecht!) niet. Woon je samen met je zoon, of heb je een partner? Wat onderneem je met hem/haar?

Wijnbes

'als er al dagen (weken) geen tijd voor mij overblijft'

Mijn dochter is niet zo uithuizig als je zoon, maar ze hoeft geen tijd voor mij te 'reserveren'. Ik ben haar moeder, niet haar bff of partner. Dus hoezo moet er tijd voor jou overblijven? Voor wat dan?

Bff

Knurf stipt het al aan. Ouders (moeders) kunnen het gevoel hebben bff van hun kind te zijn. Zo stellen ze zich al jaren op ( en moeders van de (voor) vorige generatie snappen daar weinig van). Maar - dat is een vergissing. Lees eens dat oude gedicht van kahlil gibran. Over dochters en zonen. Even googlen, je vindt het zo.

Prachtig

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.

Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is

Dat is echt mooi

Achtergrond

Wijnbes, ben je alleenstaande moeder? Ben je gescheiden van de vader van je zoon?

Ongezond

Dat klinkt wel heel ongezond, de relatie van moeder naar zoon.
Niet dat je het niet moeilijk mag vinden, maar je gebruikt woorden en voorbeelden alsof je in een wat ziekelijke manier recht hebt op zijn aandacht.
Dat trekt, claimt en verstikt. En met dat gedrag loop je juist kans hem versnelt kwijt te raken.
Nogmaals, ik kan me best inleven, maar het gevoel klopt niet...is niet natuurlijk.

herkenning

Mijn zoon was ouder toen hij van de ene dag op de andere dit gedrag ging vertonen. Ik vond het ook moeilijk en herken je reactie. Maar hier liep het anders: hij was zoveel weg omdat hij een vriendin had. Wat ik vooral moeilijk vond was niet de hoeveelheid tijd dat hij er niet meer was, maar het feit dat er geen verbinding meer was. Toen het uitging kwam die verbinding weer terug. Hij zei er ook over: ik raakte mezelf helemaal kwijt. Dat is wat ik voelde en daar was ik verdrietig over. Nu is hij evenveel weg, met vrienden, werk, op vakantie etc maar de verbinding is er wel. Dan is het prima voor mij, al spreek ik hem maar een kwartier per week of per maand ik voel die verbinding en dan is het goed.

Overigens is het heel makkelijk voor mensen die in een andere dynamiek zitten: een groot gezin, nog een vaderfiguur aanwezig etc om een oordeel te hebben over het te veel aan verwevenheid van de alleenstaande ouder met het enige kind. Dat gebeurt namelijk in zo'n situatie gewoon, ook al probeer je dat nog zo te vermijden. Dat gebeurt als twee mensen de belangrijkste personen in elkaar leven zijn voor een tijd. En voordat mensen weer gaan zeuren dat je niet moet gaan scheiden: er zijn ook mensen die verlaten worden, of weduwe worden.

Bah Paladijn

'Overigens is het heel makkelijk voor mensen die in een andere dynamiek zitten: een groot gezin, nog een vaderfiguur aanwezig etc om een oordeel te hebben over het te veel aan verwevenheid van de alleenstaande ouder met het enige kind.'

Dus iedereen die dit ongezond vindt, heeft een groot gezin en een vaderfiguur? Nou, nee dus.

lezen Knurft!

Je schuift me iets in de schoenen wat ik helemaal niet schrijf. Je kan dit heel goed ongezond vinden maar als je een groot gezin hebt en er is een vaderfiguur aanwezig, is de kans groter en heel makkelijk daar een oordeel over te hebben zonder dat je aan den lijve hebt ondervonden hoe zulks een dynamiek werkt. Jij draait wel heel makkelijk zaken om en gaat er dan bah over roepen. Ik vind het ook ongezond. (maar begrijpelijk) Heb ik daarom een groot gezin en is er een vaderfiguur aanwezig? Nee dus. En zo zullen er meer zijn. Beter lezen voortaan

Paladijn

Maar als jij zelf een alleenstaande ouder met 1 kind bent, waar baseer je dan de uitspraak op hoe het mensen voor grote gezinnen is?

Euh

Hoe het voor mensen in grote gezinnen is?

Knurft

Haha je lijkt scientologie wel: nooit verdedigen of zeggen "goh ja sorry, ik heb je zaken in de schoenen geschoven die je niet zei" maar blijven aanvallen. Goed, om je antwoord te geven: Ik heb beide situaties in mijn leven gekend. Eerst een groot gezin, gescheiden nadat de kinderen uitgevlogen waren, toen alsnog een kind gekregen van een man die een paar later overleed.

Paladijn

Ik zeg heel makkelijk sorry, maar dan moet daar wel een reden voor zijn.
Weet nu wel meteen wie je bent ...

Ben jaloers

Hier dus juist een zoon die het tegengestelde doet. Hij is 14, heeft nu vakantie en ligt eigenlijk alleen maar op bed te gamen. Heeft nog geen baantje, weet ook niet of hij dat wil en ik erger me dus daar weer heel erg aan. De andere kant ken ik ook want dochter had op haar 15e hetzelfde en toen vond ik het ook soms jammer dat ze er zo weinig was. Maar ik had mijn zoon toen ook natuurlijk en ik gunde het haar ook heel erg. Dus helemaal begrijpen doe ik het gevoel van topicstartster niet. Wat waarschijnlijk ook komt doordat ik zelf werk en daarnaast ook nog voldoende andere activiteiten doe zodat ik niet eens zoveel tijd heb om met mijn pubers door te brengen.

Aan een kant jammer dat je niet kunt vergelijken

Het is natuurlijk zo gelopen dat je een zoon hebt en jullie dus heel erg op elkaar gericht zijn geweest, maar stel dat je meer kinderen had gehad, dan zou je binnen het gezin gemerkt hebben dat niet een kind hetzelfde is. Zo heb ik een kind wat vroeger nogal afhoudend was en waar ik nu een heel praterig contact mee heb, terwijl het kind wat huiselijker was, het gezellig vond om bij ons op de bank te zitten, nu veel geslotener is. Het zij zo, ik moet haar nemen zoals ze is. Ondertussen komt ze nog regelmatig meeëten en een was doen en als er iets medisch is of over haar werk, vertelt ze dat wel. Soms komt er een vraag over een huishoudelijk probleem en zo kabbelt het voort. En dat is ook erg leuk. Ik vind het contact met beide kinderen op hun eigen manier érg leuk. Maar er is dus wel wat afstand. Ik de moeder, zij de kinderen die samen een andere band hebben met elkaar dan met mij.

Wat jij in jouw situatie mist vergeleken met mijn situatie, is dat jij geen klankbord van gelijk volwassen niveau hebt en ik heb het gevoel dat je zoon die rol téveel is gaan vervullen. Prima, maar tot op zekere hoogte. Kinderen voelen zich vaak wat ongemakkelijk als ze die rol krijgen. Je bent de móeder, dat is iets anders dan een zus of vriendin. Dat zegt mijn dochter ook weleens als ik een beetje aan het pruilen ben omdat ik iets niet wist. "Ja ma, iets tegen een zus vertellen is toch anders dan tegen je moeder'. Zo... ik was op mijn plaats gezet . En zo is het dus ook gewoon. Je zoon begint volwassen te worden en begint zich daarnaar te gedragen. Hij heeft een eigen wereld en jij moet de jouwe weer zien te creëren. Misschien kom je iemand tegen waar je het goed mee kunt vinden en jullie elkaars klankbord kunnen zijn. Ik bedoel een vriendin, niet per se een man .

buitengesloten?

mijn situatie is anders dan die van TS, maar kan het zijn dat je je buitengesloten voelt en dat dat eerder in je leven ook al ergens heeft gespeeld? Onbewust kan dat getriggerd worden door het gedrag van je zoon nu. Het lijkt me trouwens een prima oplossing wat je zegt, dat je af en toe een ‘afspraak’ met hem maakt en iets leuks doet samen. Kunst is dan wel om op dat moment echt ook blij te zijn met dat moment en niet in gedachten alweer af re dwalen naar al die momenten dat hij er níet is natuurlijk. En dat is heel moeilijk - vind ik althans. Om zelf dan ook maar even mijn hart te luchten, ik heb de kinderen in vrijheid opgevoed, geen verplichtingen om met bepaalde dagen of gebeurtenissen thuis te zijn in de hoop/verwachting dat ze later zouden komen omdat ze het leuk vinden om te komen en niet omdat het moet. Ik ben gescheiden toen de kinderen al uitgevlogen waren en ik zie ze best regelmatig, maar nooit meer zijn allen tegelijk. En jee, wat mis ik dat. We hadden als een gezin maar een paar ‘vaste’ gebeurtenissen waarbij ze allemaal thuis kwamen en die hangen helaas allemaal samen met ex (want indertijd vond ex alles wat mij samenhing niet leuk en ik heb me steeds aangepast). Dus hij ziet ze nu wel regelmatig met zijn allen bij elkaar, maar dan met stiefmoeder inplaats van mij erbij. Ik was zo dom om aan een van de kinderen te vragen hoe dat voor haar was. “Nou gewoon, heel gezellig”. Dat was wel even een natte dweil in mij. gezicht en dan moet ik ook erg oppassen dat ik niet in een jankend vogeltje verander “ik ben niet meer nodig, ik hoor er niet meer bij”. Zo voelt dat dan. En zo is het dus eigenlijk ook. Alleen de kunst is om te blijven zien wat er (nog) wel is. Dat gaat de ene keer makkelijker dan de andere. En daarbij maakt het denk ik niet uit of je kind 15 is of 35.