Zoon (14) is zo kinderlijk
Lieve ouders,
Mijn zoon (net 14 jaar) is nog erg kinderlijk. Hij zit al in de derde, en is heel serieus met school (gymnasium) bezig. Verder speelt het liefst met zijn jongere zusjes met popjes, en verzamelt hij ook allerlei speelgoed dat voor kleine kinderen is bedoeld. Hij heeft ook nog geen groeispurt gehad, en heeft de baard nog niet in de keel.
Uiteraard laat ik hem lekker zijn gang gaan, maar ik maak me toch soms wel zorgen, vooral omdat ik merk dat de kloof met zijn leeftijdsgenoten steeds groter wordt. Zo zien we zijn voorheen beste vriend nooit meer, omdat ze (denk ik) te verschillend geworden zijn. Vriend (14.5 jaar) is al een echte puber, die achter de meiden aan zit en al wil stappen. Ik ben ook bang dat leeftijdsgenoten hem belachelijk maken omdat hij (meiden) speelgoed spaart en zo. Nou ja, en dat hij dan dus geen vrienden meer heeft...
Mijn zoon is supergesloten, dus ik kan er niet achter komen hoe hij zelf tegen dit alles aankijkt. Ik wil er ook niet te veel met hem over praten, omdat ik niet wil dat hij denkt dat we hem niet goed vinden zoals hij is! Hij maakt geen ongelukkige indruk, en heeft ook niet de behoefte om zijn passie voor speelgoed te verbergen (de popjes staan gewoon in zijn kamer uitgestald als er klasgenoten oid langskomen). Toch denk ik wel dat hij worstelt, vooral met het idee dat hij ouder 'moet' worden en waar hij nog geen zin in heeft - zijn gedrag lijkt bijna een protest tegen volwassenheid.
Zijn er meer ouders van jongens die zo 'laat' zijn? Hoe kijken jullie hier tegen aan? Maken of maakten jullie je wel eens zorgen en waarom wel/niet?
Bedankt alvast voor jullie reacties!
Ik denk
dat je het in je hoofd inmiddels zo groot gemaakt hebt, dat een gesprek tussen neus en lippen door ook al als een berg is gaan aanvoelen. Ik heb wat 'nonchalante' gesprekjes gevoerd met mijn kinderen. "hé ik zie die en die niet meer, hebben jullie ruzie?". Of "alles nog goed op school?" en als daar ja op kwam ging ik niet nadrukkelijk verder graven. Tenzij ik merkte dat ik toch verder moest gaan. Je hoeft niet voor elk gesprek te gaan zitten, zo tussen de bedrijven door is af en toe een vraag minder zwaar.
Misschien schat hij de vrienden die op zijn kamer mogen komen wel zo in dat hij erop vertrouwt dat ze zijn spullen niet gek vinden. Het is aan een kant natuurlijk ook raar dat een leeftijd en sekse zou moeten bepalen dat iets afgelopen moet zijn of niet hoort, maar helaas werkt dat onder kinderen toch wél zo. Net zoals de voorkeur voor poppen en met zusjes spelen misschien tot de gedachte kan leiden dat hij zich meer tot jongens aangetrokken zou kunnen voelen.
Ik zou het dus niet te zwaar maken. Misschien dat in de toekomst ooit een gesprek nodig is om te kunnen beoordelen hoe je zoon het een en ander beleeft. Zolang hij een gelukkige indruk maakt, gaat het kennelijk goed genoeg en zou ik dus geen probleem maken van geen probleem.
Zeg
Nou, heb jij mijn kind ofzo ?!
Hier namelijk precies hetzelfde. Ook een zoon die graag nog buiten speelt, zelfs met vriendjes van zijn jongere broertje.
Is nog niet de lengte in geschoten, geen baard in de keel, geen haargroei of andere uiterlijke kenmerken van een puber. O jawel, wat puistjes 
Maar als ik zijn voormalige klasgenoten zie, denk ik altijd ‘tjeeee..wat een mannen al zeg’ terwijl ik mijn zoon nog echt zo’n kind vind. Je doet er niets aan.
Het enige puberale aan hem is zijn grote mond, dwarsliggen, matige interesse en inzet voor school en verslaafd aan zijn telefoon en wil het liefst vaak en lang gamen als ie de kans krijgt. Niet dus.
Spelen met popjes.
Misschien is hij inderdaad wat later in zijn ontwikkeling óf hij is gewoon zichzelf en komt het pubergedrag helemaal niet. Er zijn vrouwen die op volwassen leeftijd nog poppen verzamelen en er kleertjes voor maken en volwassen mannen die op zolder met hun trein spelen.
Hij heeft nu geen aansluiting met leeftijdgenoten, zolang hij niet gepest wordt of zich ongelukkig voelt zou ik het laten gaan.
Heb je het over die van mij?
Hier ook een zoon van ruim 14 die nog behoorlijk kinderlijk is. Hij zit op vmbo-basis en mogelijk valt het daar iets minder op dan op gymnasium. Hij heeft in ieder geval wel aansluiting. Hij zit ook in de tweede en niet in de derde.
Spelen heeft zoon nooit veel gedaan, tenminste niet zelf, wel met anderen. Gamen doet hij wel, maar verder is hij echt nog een kind. Hij heeft ons vaak nodig om zich te vermaken, houdt van bordspellen en dat kan Monopoly zijn maar net zo lief het Dolfje Weerwolfje spel. Verder heeft hij ook nog gewoon kinderlijke humor etc.
Lichamelijk groeit hij de laatste tijd wel behoorlijk. Zijn stem wordt (eindelijk) wat lager en hij krijgt wat puistjes.
Je merkt dat hij er echt nog tussen valt, tussen kind en puber zijn. Van de week stond hij met een vriend van school nog voetbalplaatjes bij de AH te vragen, vanavond stond hij te darten met de vrienden van dochter (17), dat vindt hij dan helemaal stoer natuurlijk.
En poppetjes e.d. heeft zoon ook. Hij spaart altijd van alles, pokemon-poppetjes, voetbalpoppetjes etc. En de Vitamini's van de Lidl wil hij ook nog wel. Er liggen ook nog veel knuffels in zijn bed, schaamt hij zich ook helemaal niet voor.
Mmhh
Maar waarom precies kijk jij hem groot?
Waarom duid je zijn gedrag als protest tegen groot worden? Waarom moet hij _nu_ groot worden en waarom op jouw manier?
Dochter is bijna 16 en ze klaagt nog steeds over 'de jongens' in haar klas. Dat ze zo enorm kinderlijk zijn...
Terwijl ik haar zelf ook nog best kinderlijk vind soms. Prima toch?
En op stap gaan doet ze niet, misschien gaat ze dat wel nooit doen.
jep
Mijn oudste was ook heel lang nog heel erg kinderlijk. Ik heb me er ook wel eens zorgen over gemaakt, of hij op school wel genoeg aansluiting zou hebben daardoor.
Thuis was het geen probleem omdat hij 2 jongere broers en een jonger zusje heeft en daar gewoon vrolijk mee kon spelen. Als we ergens waren waar een speeltuin was, was hij altijd de eerste die erheen holde! Het was voor ons wel makkelijk, want als we een dagje uit waren zaten we niet met zo'n mokkende puber, hij vond altijd alles nog leuk.
Het begon echt goed op te vallen toen zijn broer onder hem, die 3 jaar jonger is, veel 'volwassener' gedrag ging laten zien. Die ging hem qua ontwikkeling echt voorbij op veel vlakken.
Vanaf zijn 16 is het wel opeens heel snel gaan veranderen. Zomaar opeens had hij toen ook een vriendin. Wij waren echt stomverbaasd. Inmiddels is hij 17, vorig jaar eindexamen gedaan en nu intern op zijn vervolgopleiding. Hij is de jongste daar, maar voelt zich als een vis in het water. In een paar maanden tijd is het echt een man geworden, niets kinderlijks meer aan.
Dus nu moet ik daar weer aan wennen 
Tango
"Hier ook een zoon van ruim 14 die nog behoorlijk kinderlijk is. Hij zit op vmbo-basis en mogelijk valt het daar iets minder op dan op gymnasium."
Grappig, ik denk juist dat het andersom is als je het over een grote groep bekijkt. Jij hebt andere, positievere ervaringen dan anoniem maar als je 100 'kinderlijke 14jarigen' op een rijtje zet dan denk ik dat de meesten daarvan minder opvallen op het gymnasium.
Mijn zoon was ook behoorlijk naïef maar het is gewoon wachten tot dat gaat veranderen, dat is nu eenmaal bij de één eerder dan bij de ander en als het niet komt zit het gewoon in het karakter. Lekker laten gaan dus.
Bedankt!
Bedankt voor jullie reacties.
Wat grappig om te lezen dat er meer jongens zoals mijn zoon zijn.
En ook herkenbaar dat het eigenlijk wel makkelijk is met uitjes of bezoekjes en zo, mijn zoon gaat inderdaad ook altijd zonder morren mee
De reden dat ik me er soms zorgen om maar is niet dat ik wil dat hij groter wordt/is, maar dat ik bang ben dat hij zo alleen komt te staan, ik heb er wel moeite mee als de klasgenoten samen 'puberdingen' doen en hij alleen thuis is. Ik gun hem een goede vriend/ vriendin die net zo is als hij, maar die zijn er volgens mij niet. Als ik voorzichtig hint dat er misschien wel anderen in de klas zitten die 'ook niet zo stoer zijn', dan zegt hij dat hij die kinderen kinderachtig vindt, haha! Ik ben ook bang dat ze hem pesten vanwege zijn kinderlijke voorkeuren, maar ik bewonder hem tegelijkertijd enorm dat hij gewoon 'schijt' heeft aan die meningen en zijn liefde voor poppetjes niet onder stoelen of banken steekt!
Ach ja, zoals jullie al zeiden: ik moet het natuurlijk gewoon laten gaan. En als hij er geen probleem mee heeft, wie ben ik dan om me zorgen te maken Maar toch prettig om te lezen dat er ouders zijn die dit herkennen.
trekt bij
Over een paar jaar valt het ongetwijfeld niet meer op.
Kennelijk heeft hij dit "kinderlijke" gedrag nog nodig voor zijn ontwikkeling. Ontwikkelt hij zich dus langer en verder door!
...
Herkenbaar de postings hier.
Jongens van een jaar of 14 zijn vaak inderdaad nog gewoon heel kinderlijk. Heel anders dan meisjes in ieder geval.
Er kwam hier eens een neef logeren die opeens meer naar de oudste toe trok ipv de jongste - waar hij eigenlijk altijd mee rondhing en die van zijn leeftijd is. Blijkbaar was onze jongste te kinderlijk voor hem.
Helaas voor neef heeft zijn voorkeur voor stoere dingen hem al in aardig wat problemen gebracht. Ik knijp dus in mijn handjes met die kinderlijke jongens...
Zijn er niet ook leeftijdgenoten van jouw zoon die meer zijn zoals hij? Onze jongens hebben blijkbaar altijd gelijkgestemden opgezocht. Jongste zat in de brugklas in een groepje van vier, met een van die jongens is hij nog steeds erg goed bevriend, samen met een andere jongen zijn ze vaak met zijn drieën. De andere twee jongens waren wat meer stoer/macho, wat op een gegeven moment blijkbaar toch wat minder paste.
Ook qua uiterlijk trouwens
Jongens zagen er hier met 14 ook nog echt als knulletjes uit.
