Zoon (13) homo?
Onze zoon van 13 jaar is een hartstikke leuke knul. Gaat lekker op school (brugklas vmbo) en sport veel. Hij is wel behoorlijk onzeker en kwam laatst heel boos uit school want iemand had gevraagd of ie homo was. Bleek dat dat al vaker gebeurd was, op verschillende plekken door verschillende leeftijdsgenoten.
Zijn vader en ik denken dat het best wel eens zou kunnen kloppen dat ie homo is (misschien ook niet hoor), omdat ie een aantal dingetjes heeft die wel opvallen tov andere jongens. Zo gaat ie al zn hele leven liever met meisjes om dan met jongens, en heeft ie qua bewegen en praten soms ook vrij meisjesachtige maniertjes. Hij is erg bezig met uiterlijk en vindt make up erg interessant. Hoorde bv via de moeder van een vriendinnetje dat ie daar zn wenkbrauwen had laten epileren door haar en zich had laten opmaken. Had dochter haar moeder verteld, onze zoon vertelt dat niet thuis.
Het lastige is dat zoon heel onverdraagzaam en negatief doet over homoseksualiteit. Wij voeden onze kinderen op met respect voor anderen en leren hen dat iedereen mag zijn zoals ie is en dat je daar geen oordeel over hoeft te hebben. Onze zoon is over het algemeen een heel tolerant kind, maar over homo’s doet ie echt negatief en hij gebruikt het ook als scheldwoord (net als klasgenoten dat ook doen).
Of ie nou zelf homo is of niet, zijn gedrag roept bij andere mensen (leeftijdsgenoten) wel die vraag op en hij vindt dat dus verschrikkelijk.
De vraag waar wij nu een beetje mee worstelen is: laten we het lekker bij hem en geven we hem de tijd om zijn eigen seksuele identiteit te ontdekken, of kunnen we als ouders iets doen om onze zoon te steunen.
Leesvoer
Misschien dat hij dit wil lezen of dat jullie er iets aan hebben https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/waarom-onze-seksualiteit-zich-niet-in-hokjes-laat-stoppen/?utm_source=nieuwsbrief&utm_medium=email&utm_term=TCID+Mmd5KTk2g6ucujN7KtWjA&utm_content=&utm_campaign=Nieuwsbrief2020_05_11_CFCampagne
Kun je ernaar vragen?
Ik zou het geloof ik gewoon aan mijn kind vragen als hij zo overstuur is als het hem wordt gevraagd: “Ben je bang dat het misschien waar zou kunnen zijn? Dat lijkt me moeilijk voor je.”
En als hij scheldt en negatief doet zou ik iedere keer een preekje houden. En daar zou ik dan op de een of andere manier de ouder-kind relatie in proberen te verwerken. Bijvoorbeeld: “Het is misschien wat raar om je voor te stellen dat twee jongens met elkaar vrijen maar ze zijn gewoon verliefd op elkaar en ze willen dicht bij elkaar zijn, net als een jongen en een meisje die verliefd zijn op elkaar. De meeste mensen vinden dat gewoon. Ik zou het bijvoorbeeld ook helemaal niet raar vinden als jij of je brus homo zouden zijn. Het maakt gewoon helemaal niet uit. Maar als je dertien bent moet je misschien nog een beetje aan dat idee wennen?”
Nee
Ik zou het lekker bij hem laten, zijn tempo.
Die grote weerstand bij homo seksuelen is natuurlijk wel erg standaard.
Maar die preken van jou, die weet hij natuurlijk maar al te goed. Maar emotioneel heeft hij gewoon nog tijd nodig.
Ik zou kiezen voor een zo neutraal mogelijke benadering.
Verschrikkelijk
Hij vindt het verschrikkelijk dat zijn gedrag de vraag oproept of hij homo is, schrijf je. Ja natuurlijk vindt hij dat verschrikkelijk, want homo is in zijn klas een scheldwoord. Kan het zijn dat hij daarom juist met zijn stoere anti-homo-praat een beetje probeert te compenseren voor zijn "meisjesachtige" gedrag?
"De vraag waar wij nu een beetje mee worstelen is: laten we het lekker bij hem en geven we hem de tijd om zijn eigen seksuele identiteit te ontdekken, of kunnen we als ouders iets doen om onze zoon te steunen."
Allebei. Geef hem de tijd om alles zelf te ontdekken en steun hem. Laat telkens weten dat homo geen scheldwoord is. Dat klinkt suf en prekerig maar ik denk dat de onderliggende boodschap hiervan wel heel belangrijk is voor je zoon, namelijk dat hij dus zelf óók mag zijn wie hij is.
ik heb
het ook aan zien komen en rustig afgewacht tot hij zelf kwam. Maar alle rotopmerkingen over homoseksualiteit heb ik altijd, vooral in zijn bijzijn, volop bestreden zodat hij er goed van doordrongen bleef dat wij als zijn ouders, homoseksualiteit absoluut zouden accepteren.
Evengoed was het nog moeilijk voor zoon om er mee te komen. Eigenlijk vooral om het voor zichzelf toe te geven.
Hij had al enkele keren verkering gehad met (leuke) meisjes. Maar de liefde kwam niet van 2 kanten zag ik. Tot hij me eens met een beteuterd gezicht kwam vertellen dat hij nu echt echt echt heel verliefd was. 'Oke', zei ik; 'én dat is niet op een meisje he?'. Dat bleek inderdaad het probleem.
Wat Lou en Juf Ank zeggen
Dat bedoel ik eigenlijk ook. Er is geen harde scheiding tussen zelf laten doen en helpen. Hij moet het sowieso zelf doen, dat opgroeien. Maar je kunt wel 'gezonde voeding' aanbieden (heldere beeldvorming, vanzelfsprekende acceptatie). Je kunt ook best af en toe kansen aanreiken om een stapje te maken in het proces (door een opmerking te maken over grove uitspraken over homo's, een vraag te stellen hoe dingen voor hem voelen, samen naar een film te kijken oid). Dat wil helemaal niet zeggen dat je het moet problematiseren of er eindeloze gesprekken over zou moeten hebben. Het gaat er meer om dat je je kind geregeld het signaal geeft dat je van hem houdt, ook als hij homo zou zijn, en dat hij er in dat geval altijd mee bij jou terecht kan als hij daaraan toe is. En verder hoop je natuurlijk dat hij hoe dan ook over zijn homovijandige gedrag heengroeit. Ik zou dat zelf ook niet makkelijk kunnen en willen negeren, als het in mijn huis wordt gebezigd.
Laat hem toch.
Ik zou er als jongen van 13 ook snel zat van zijn als mensen steeds op al je gedrag letten en daar predikaten aan gaan hangen. Laat hem zijn eigen weg vinden. Zijn seksualiteit is sowieso jouw zaak niet.
Maar schelden over homo's is dat wel, en dat is niet oké.
Als hij nu in een omgeving (voetbal bv.) zit waar je dat hoort te doen om erbij te horen, is het misschien iets om eens bij de vereniging aan te kaarten. In het algemeen is het niet zo leuk als mensen elkaar uitsluiten op grond van eigenschappen.
En ik zou iedereen eens aanraden om het boek Confetti van Splinter Chabot te lezen. Voor elke jongen, ook uit het meest tolerante liefhebbende gezin, is het een moeizaam traject om zichzelf te leren kennen en erkennen.
Als er dan een hele groep mensen staat te kijken hoe je dat doet is het alleen maar heel veel vervelender, hoeveel begrip ze ook over je uitstorten (en misschien maakt dat het nog wel erger).
En er zijn nog meer hokjes dan hetero en homo he.
Overigens kan het ook een vorm van afzetten zijn, jullie zijn duidelijk erg van de tolerante kant en dan is het als puber interessant om juist de andere kant eens te verkennen, zeker als je daar meer indruk mee op vrienden maakt. Ondertussen heeft hij wel jullie voorbeeld en het komt dus waarschijnlijk over een jaar of vijf best goed.
Heb vertrouwen in hem.
Wel over praten
Ik zou er wel over praten, op een positieve manier. Gewoon zeggen dat je het niet erg vindt als hij homo is. Of hij het is of niet of pas over 4 jaar uit de kast komt doet niet ter zake. Jij bent volwassen en kunt het taboe doorbreken.
