Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op
Jan-Pieter

Jan-Pieter

06-11-2018 om 18:20

Zelfmoordgedachten

Hallo,
Mijn zoon is 14 jaar oud en praat regelmatig over zelfmoord.
Hij is er voornamelijk bang voor, bang om zijn geliefde te missen zegt hij.
Zelf schrik ik erg van zijn verhalen maar ergens weet ik ook dat hij het niet zal doen, dat zegt hij zelf ook. Hij zegt dat hij het nooit zal durven maar dat het hem wel erg bang maakt! Het maakt mij eerlijk gezegd ook wel een beetje bang!
Wat moet ik doen en zijn er meer ouders met dit probleem?
Groetjes,
Jan-Pieter

Contact

Klinkt alsof je een heel goed contact hebt met je zoon dat hij zelfs over dit soort gedachten met jou wil praten. Ik denk dat het op deze leeftijd ook een zingevingsvraag kan zijn. En ook een vraag naar jou eigen ervaringen. Heb je die gedachten zelf ook wel eens gehad en hoe ging je daar mee om en wat betekende dat voor jou?
En wat kun je doen als de gedachten de overhand nemen?

In elk geval praten met een vertrouwd iemand. Praten kan het lichter maken en beter hanteerbaar. Door te praten kun je zelf ook op andere gedachten komen.

Hoe ziet je zoon zijn toekomst? Gaat het goed op school en in de rest van zijn leven?

Kinderen kunnen je nogal confronteren. Het is ook belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt.

Tango

Tango

06-11-2018 om 20:09

Beangstigend

Het is natuurlijk ook heel beangstigend. Het idee dat iemand niet meer wil leven en daarom zelfmoord pleegt. Misschien heeft je zoon er voor het eerst bewust iets over gehoord en houdt het hem daarom bezig. Logisch vind ik, dat het hem angstig maakt. Want misschien kan het hem ineens overkomen. Ik denk dat je daarover met hem kan praten. Dat mensen die dit doen vaak depressief zijn en daardoor het leven niet meer zien zitten. Maar dat dit over het algemeen niet zomaar ineens ontstaat. Mogelijk brengt dat hem tot rust.
Wel heel fijn inderdaad dat hij dit met je deelt.

Jan-Pieter

Jan-Pieter

06-11-2018 om 21:05

Voorlichting

Mijn zoon is een poosje gepest maar dat is weer voorbij, ze hebben op school dus duidelijk een inlichting beetje gehad en dat dit soms zelfs kan leiden tot zelfmoord. Hierdoor is hij bang geworden en vooral bang dat hij het daarom ook zal doen.

Jan-Pieter

Jo Hanna

Jo Hanna

06-11-2018 om 21:09

Gevoelens

Ik heb er laatst met mijn zoon van twaalf over gesproken. Ik heb hem gezegd dat ieder mens in zijn leven periodes meemaakt die moeilijk zijn en waarin je je verdrietig en moedeloos voelt. En dat het dan helemaal niet zo gek is dat je gedachten hebt dat je er misschien wel liever niet meer zou zijn. Dat het gevoelens zijn, hele nare gevoelens, maar dat je er niet van hoeft te schrikken en er altijd over moet praten met iemand die je vertrouwt, met mij of zijn vader, zijn zus, een vriend, een docent.

Ik zou er eerlijk gezegd zelf ook van schrikken als mijn kinderen met dit soort gevoelens en angsten bij mij zouden komen. En tegelijkertijd meen ik het ook als ik hem zeg dat het ook normaal is om je echt slecht te voelen over je leven. Ik hoop eigenlijk dat dat zelfs wat bescherming biedt tegen echt opgeven: als je weet dat het normaal is om je tijdelijk slecht te voelen, is het misschien minder rampzalig en gemakkelijker om door te worstelen.

Ik geloof dat ik zelf eigenlijk wel graag zo’n perspectief aangereikt had gekregen in mijn (moeilijke) puber- en adolescentenjaren

Groet,
Jo Hanna

Jan-Pieter

Jan-Pieter

06-11-2018 om 21:31

Jo Hanna

Dat probeer ik zeker, en ik weet ook wel dat hij dit niet meent! Ik heb vroeger hetzelfde gehad en ben er weer bovenop gekomen maar vind het erg lastig voor hem omdat ik hem telkens aan het huilen zie!

Soms.

Ieder mens heeft wel eens dit soort gedachtes maar soms is de angst zo groot dat er wel degelijk professionele hulp nodig is. Dan zijn de angsten te groot om te kunnen relativeren en kan het het dagelijks leven beïnvloeden.

Ik kan me erg vinden in de posting van Jo Hanna, meestal is idd een open begripvol gesprek voldoende. Maar als jij denkt dat dit niet voldoende is voor je zoon, dat hij echt intens angstig en verdrietig is zou ik toch hulp voor hem zoeken.

Jo Hanna

Jo Hanna

07-11-2018 om 00:02

Tuurlijk

Als de angst onhanteerbaar wordt en teveel gaat beschadigen, moet je natuurlijk ‘gewoon’ hulp zoeken. Ik pleit er niet voor om het niet serieus te nemen.

Dat gezegd hebbend: ik zou hem omhelzen, fysiek contact zoeken. Ik weet dat dat bij mijn kinderen heel sterk op hun gevoel van veiligheid werkt. Als hij dat zou willen en rust zou geven weer eens een nacht in het ouderlijk bed slapen. Als het puntje bij paaltje komt, zijn we ook nog zoogdieren die veiligheid zoeken in het nest.

Groet,
Jo Hanna

Fijne verhalende leesboeken

In moeilijke tijden ( gepest en problemen school) zijn we de boeken van de grijze jager gaan voorlezen. De serie helpt met het verwerken van persoonlijke tegenslagen.
De andere serie de broederband is ook mooi; die zijn juist gericht op vriendschap.
Beide verhaallijnen lezen prettig en zijn als een afleiding en ontspanning op verdrietige momenten. Zo kan een puber in eigen tempo het verleden loslaten.

Ik hoop dat je zoon deze tip mag helpen.

Jan-Pieter

Jan-Pieter

07-11-2018 om 08:42

Flanagan

Dankuwel!
Ik zal hwt proberen! Hij is erg van streek en denkt bij elk ongeluk in het nieuws dat het hem ook gaat gebeuren.
Sneu hoor!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.