Zelfmoordgedachten
Even een vraag zonder al teveel context. Mijn zoon (13) vertelde gisteren, behoorlijk overstuur, dat hij pas geleden heeft gedacht aan zelfmoord plegen, maar dat hij dat niet heeft gedaan omdat hij ons niet verdrietig wilde maken.
Nou geloof ik niet dat hij depressief is, wel dat hij zich overbelast voelt. Of aan vakantie toe. Na een flinke huilbui ging het allemaal wel weer en ik denk dat we het wel goed hebben besproken.
Ik wil vooral nog met hem praten over mogelijkheden om voor meer rust en ontspanning te zorgen. Maar ik vraag me af of ik nog zal terugkomen op zijn zelfmoordgedachten. Ik merk dat ik het niet zo serieus neem, of wil nemen.
Wat denken jullie? Hoe normaal is het om als 13-jarige over zelfmoord na te denken? Ik dacht dat de gedachten erover op zich niet uitzonderlijk zijn. Of zie ik dat verkeerd?
Serieus nemen
Een dergelijke mededeling van mijn kind zou ik uiterst serieus nemen. Zeker ook omdat hij er overstuur van was. Omdat je weinig context wil geven, vind ik het moeilijk om je iets concreets aan te raden, want wat ik zeg kan er zo maar naast zitten.
Maar toch....ik zou denk ik zelf een afspraak maken met de huisarts. In ieder geval om zelf raad te vragen. En ik denk dat ik met mijn kind zou proberen te onderzoeken of je er samen achter zou kunnen komen waar die gedachten vandaan komen en of hij zelf vindt dat er iets mee moet gebeuren. In jouw situatie zou ik hopen dat ik mijn kind naar een goede psycholoog zou kunnen krijgen voor hulp. Onderzoek om te achterhalen wat er speelt, een depressie of misschien iets anders. Een depressie kun als buitenstaander lang niet altijd zien.
Maar dat zeg ik als moeder van een langdurig depressief kind.
Flinke huilbui.
Omdat je zoon er erg overstuur door was zou ik het ook serieus nemen. Depressief, overbelast, het kan van alles zijn, maar hij zit toch duidelijk niet goed in zijn vel. Slikt hij medicatie of is hij al onder behandeling bij hulpverlener voor andere problematiek?
Ik zou ook om raad vragen bij de huisarts.
Aan hem zelf
Ik zou hem in elk geval alle ruimte geven om met jou te praten. Mogelijk heeft hij een probleem dat lastig voor hem is om te vertellen. Daar kun je mogelijk het gesprek wat makkelijker voor hem maken. Kan pesten zijn, of een afgewezen liefde, of iets stoms als een blootfoto op internet of iets wat hij gezien heeft, drugsgebruik of geeft niet wat, wat hem in een knelsituatie heeft doen belanden waarvan hij denkt dat het te moeilijk voor hem is om mee om te gaan.
Neem ook contact op met de mentor op school of er iets 'heerst' of 'speelt'.
En vraag er mogelijk rechtstreeks naar bij je zoon op een manier dat hij niet meteen 'nee' zegt maar zich ook in een later stadium geroepen voelt om iets met jou te delen.
Geef je steun aan hem door, zelfs als hij iets fout heeft gedaan of schaamtevol. Jij bent zijn ouder, daar ben je voor, vaak wordt de soep niet zo heet gegeten en zovoort.
Toch nog even besproken met hem.
Nee, hij wil en hij wilde geen zelfmoord plegen, maar hij was er wel erg van geschrokken dat hij er überhaupt aan had gedacht. Hij wilde gewoon dat de druk (van school) ophield.
Toch wat context: hij heeft een ontwikkelingsstoornis van de bewegingscoördinatie (dcd) waardoor alles hem extra moeite kost en langer duurt. Dat maakt school extra lastig voor hem, terwijl hij het heel graag heel goed wil doen.
Er is al allerlei begeleiding voor hem, maar leraren vinden het soms lastig te begrijpen. En het zit hem in details. Hij kan recht niet 'even snel' iets doen. Dus we gaan maar weer eens praten. Maar ik maak er liever geen zelfmoord-ding van, omdat het echt een 'school-ding' is. Het risico op schoolweigeren schat ik veel groter in, dan het risico dat hij zichzelf daadwerkelijk iets zou aandoen.
Aan zelfmoord denken, doen volgens mij alle pubers weleens, zo heb ik het hem ook gezegd. Ik heb hem ook verteld dat dat meestal een teken is dat je meer rust nodig hebt, of hulp. En dat het goed is dat hij het ons vertelt. We zetten nu in op nog een rustige 1,5 week en dan vakantie.
Begrijpelijk Ahja
Lijkt me een duidelijk verhaal. Lastig dat je zoon toch zoveel onbegrip meemaakt op school en dat hij daar nog weinig mee kan. Hoe zou je hem kunnen helpen met meer zelfvertrouwen en het makkelijker omgaan met een beperking zoals hij die heeft?
Bij mijn kinderen, met een ASS, maar ook met een 'onhandige' motoriek en vertraagd aanleren van praktische vaardigheden, ging het pas beter toen ze op het speciaal onderwijs contact kregen met 'lotgenoten'. In hun geval mensen die op eenzelfde manier hun gedachten logisch ordenen en met gym graag bewegen maar hun eigen wijze van presteren hebben.
Het kan natuurlijk ook een fase zijn, het is nu moeilijk voor hem maar hij is er nu mentaal, met jou, mee bezig. Mogelijk kan hij ook op school meer steun krijgen? Al is het maar van een mentor of een zorgcoordinator met wie hij kan spreken als het hem teveel wordt of op regelmatige basis.
Ik wens je veel sterkte want inderdaad, schoolweigering kan om de hoek liggen en is begrijpelijk maar onwenselijk.
En mogelijk dat er een andere school is waar je zoon beter geaccepteerd wordt?
