Zelfbeschadiging puber
Beste mensen,
Mijn puber van 16 geeft aan zich mentaal niet goed te voelen. Er is sprake van een open communicatie. Puber geeft aan dat de negatieve buien toenemen. Wel heeft puber zichzelf beschadigd door het krassen van de armen met een mes. Puber is erg introvert, is graag alleen en heeft geen idee wat betreft de toekomst. Komend schooljaar is het examenjaar.
Op verzoek van puber is er een afspraak met de huisarts gemaakt. Wat zou ik hiervan kunnen verwachten?
Voor mij als ouder is het zo surrealistisch of een slechte film. Ik ben verdrietig, geschrokken en tegelijk komt het nog niet echt binnen. Wie heeft hier ervaring mee en zou dit willen delen.
Voorkomen
https://www.ouders.nl/artikelen/zelfbeschadiging-bij-pubers
Er zijn nogal wat pubers die het doen. Dat kun je in elk geval vertellen. Je bent niet de enige. Gelukkig houden de meesten er weer een keer mee op. Maar het is wel zonde van de energie en de tijd die je er in steekt.
Dan dit artikel dat op ouders.nl staat.
Mijn dochter, autisme, angststoornis, psychosegevoeligheid, heeft ook wat pogingen gedaan. Gelukkig kon ik haar overtuigen dat ze het beter niet kon doen.
Het is snel verslavend zodat je het moeilijk weer kunt stoppen. Zoek liever andere manieren om je spanning kwijt te raken. Chocola eten, liefst pure/bittere. Ga een rondje lopen of fietsen.
Leidt jezelf af met iets wat jij leuk vindt.
Kom je moeder opzoeken voor een praatje. Zoek samen met je moeder of met iemand buiten je gezin naar stippen op de horizon.
Ik heb er beroepsmatig ervaring mee. Open communicatie is van groot belang, fijn dat jullie dat wel hebben. Blijf er over praten (of in ieder geval gesprek blijven aanbieden, zonder druk). Probeer niet boos of heel verdrietig te reageren als je een wond of kras ziet(als ouder lijkt me dit wel moeilijk) maar vooral behulpzaam en betrokken. Bied wondverzorging aan (sterilon, betadine, hechtstrips), wij deden dat op werk op een neutrale, betrokken manier zonder oordelen, en vaak kwam er tijdens het verzorgen vanzelf een gesprek op gang. Dan kan je eventueel voorzichtig vragen naar hoe het kwam, dus wat heeft aangezet tot zelfbeschadiging (boosheid, paniek, angst, en leeg gevoel, enz) zodat je samen kunt bedenken hoe kind dit vóór kan zijn, en wat het alternatief dan zou kunnen zijn. Hij/zij moet dit gevoel leren herkennen zodat er afleiding kan worden gezocht. Wat ook kan helpen is een lijst met activiteiten als alternatief: en afleidingslijstje. Dat kan zijn muziek, een wandeling, koken, een gesprekje, wat drinken, sporten, noem maar op. Zodra de nagatieve gevoelens weer over lijken te nemen, kijken wat je dan in de plaats kan doen.
Fijn dat kind openstaat voor hulp en naar de huisarts wil! Die kan jullie doorverwijzen naar een kinder- en jeugdpsycholoog (soms gaat dat nog eerst via een sociaal psychiatrisch verpleegkundige), het kan zijn dat jullie je verhaal een paar keer moeten doen, maar dat geeft niet, dat kan juist fijn zijn. Behandeling kan sterk varieren (aan de hand van de ernst en het soort van de klachten), daar zou ik nu nog niet over nadenken, eerst maar eens naar de huisarts, de eerste stap is de belangrijkste!
Veel sterkte
Helaas ervaring
Mijn jongste dochter beschadigt zichzelf ook. Wij zijn naar de huisarts gegaan en zijn het gesprek met z'n drieën gestart. (Vader, dochter en ik).
Dochter wil ons niet te veel belasten en vertelt niet alles aan ons. Op een gegeven moment zijn wij in de wachtkamer gaan zitten, zodat dochter het hele verhaal kon doen bij de huisarts. Die heeft toen snel gehandeld en professionele hulp ingeschakeld. Binnen 5 weken had ze haar eerste gesprek. De huisarts bood aan dat ze in die tussentijd ook bij haar langs kon komen om te kunnen praten.
Ik vind het heel moeilijk om mijn dochter niet te kunnen helpen. Ik voel me machteloos. Ze heeft een fijne psycholoog, we zitten in een traject, maar het heeft tijd nodig.
Sterkte.
Dochter
Ook mijn dochter heeft zichzelf beschadigd van haar 11de tot 17e.ze heeft 2e lijns hulp gehad en wij als gezin ook. Ze keerde zich van ons af. Had last van chronische depressies.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder en gaat het een stuk beter met haar en ons. Het blijft soms zoeken, maar ik ben ongelooflijk trots op haar.
Bedankt
Voor jullie reacties.
Machteloos, jouw dochter dus ook. Wel fijn dat de huisarts snel schakelde en dat hulp relatief snel beschikbaar is.
Goed dat je dochter aan het werk is met zichzelf.
Je gevoel van machteloosheid is erg herkenbaar. Ook voor jou en jullie als gezin veel sterkte.
Martje jullie zijn dus al verder in dit traject, maar als ik je goed lees en begrijp, blijven er dus momenten dat het zoeken is. Het zelfbeschadigende gedrag is dus wel gestopt bij je dochter.
Jackie bedankt ook voor jouw reactie. Op het moment dat dochter het snijden met mij deelde is het gelukt om heel rustig en neutraal te blijven en het gesprek aan te gaan met haar. Waarbij ik open vragen heb gesteld en voornamelijk naar haar geluisterd heb.
We hebben het ook gehad over dingen / activiteiten die haar gevoel van spanning omlaag brengen. Dit doet ze, nu ze nog vakantie heeft, het liefst hele dagen. Het zijn wel dingen die ze alleen doet. Ze trekt zich nu het liefste terug in haar kamer. Dochter is erg introvert, heeft moeite met het aangaan van vriendschappen. Haar karakter is daarnaast ook wel dat ze zaken negatief bekijkt en vlug somber is.
Hopelijk kan de hulp op korte termijn gestart worden.
Hoe gaan jullie hier als ouder zelf mee om? Worden jullie meegenomen in het traject van jullie kind?
Bij mijzelf merk ik dat het energie kost, een gevoel van machteloosheid en dat ik haar het liefste zou willen beschermen. Daarnaast ben ik ook mantelzorger voor mijn ouders ivm dementie, ik werk ook nog. Komende week is mijn vakantie voorbij en ik vraag mij af hoe ik alles moet gaan combineren. Zorgen rondom mijn dochter, de zorg voor mijn ouders, mijn werk. Hoe doen jullie dit?
Koony
Mijn dochter is inderdaad gestopt met de zelfbeschadiging. Haar gedachten zijn nog regelmatig somber. Het blijft opletten en het herkennen van gedachten en gedrag. Ze geeft steeds beter aan hoe wij het beste kunnen reageren op haar. En wij leren ook.
Wij hebben als gezin ook gesprekken gehad. Dat is heel fijn en nuttig geweest.
Ik heb het gevoel van machteloosheid niet meer. Wel gehad.
Ik vraag nu of ik iets voor haar kan doen als ik zie dat het niet goed gaat en ik benoem het dat ik het zie.
Veel sterkte. Ik ben trouwens ook mantelzorg voor mijn dementerende moeder. Ik werk niet, maar heb een wia uitkering. Dat maakt het niet makkelijker. Ik heb chronische pijn en vermoeidheid, met cognitieve klachten, zoals concentratieproblemen.
Verschrikkelijk en schokkend
Mijn dochter heeft zichzelf ook stevig beschadigd. Achteraf bleek ze er al mee begonnen te zijn vlak voor ze 12 was. Maar toen nog heel zelden, ze denkt terugkijkend ongeveer eens per jaar. Toen ze een aantal jaar geleden depressief raakte, heeft ze het nog een hele tijd buiten de deur weten te houden. Ze had goede begeleiding van een psycholoog en een jeugdpsychiater en leek aan de beterende hand toen het hele kaartenhuis ineens instortte. Een aantal moeilijke gebeurtenissen kort achter elkaar triggerde dat en ze ging flink automutileren.
Ik vond het verschrikkelijk en schokkend om te ontdekken dat ze zichzelf zo’n pijn deed en naar om de wonden te zien. Het had ook grote gevolgen want de automutilatie was een indicatie voor tweedelijns zorg waardoor ze bij de goede eerstelijnspsycholoog weg moest en naar een nieuwe therapeut in de tweede lijn moest. Omdat we daar al liepen bij de jeugdpsychiater ging dat gelukkig snel.
Het heeft best een tijd geduurd voor ze ‘af kon kicken’ want het was inderdaad een soort van verslaving geworden. Nu heeft ze al een hele tijd niet meer gesneden. Maar we zijn altijd waakzaam. Er staan weer veranderingen voor de deur en dat is altijd een reden dat iets mis kan gaan.
Ik vind het nu nog naar om te zien wat ze gedaan heeft met zichzelf. Ook dat ze in sommige gevallen lange kleren aantrekt om anderen niet met de littekens te confronteren. Ze schaamt zich er niet voor, maar ze wil niet dat bv Oma iets kan vermoeden of haar oppaskindjes. Wil anderen daarmee vooral beschermen voor dit deel van haar verhaal.
We hebben er vanaf het moment van ontdekking wel over kunnen praten. Ze wilde het verborgen houden om ons niet verdrietig te maken. Maar we hebben altijd gezegd tegen haar dat we het beter kunnen weten dan dat we er nooit boos om zullen zijn. Dat zijn we ook nooit geweest. We hebben ook geprobeerd het soms wat luchtig te houden, er konden bij tijd en wijle zelfs grapjes over gemaakt worden.
Natuurlijk hebben we ons als afleiding aangeboden maar bij haar werkte dat niet. De drang was te sterk. Ze is nu wel zo ver dat ze signalen wil afgeven als het eventueel weer dreigt mis te gaan, maar of haar dat lukt, moeten we afwachten.
Sterkte, het is een nare situatie.
Andere reden
Wat lees ik dan meelevende ouders. Altijd pijnlijk om te lezen als kinderen dit zichzelf aandoen omdat ze geen weg weten met de stress / veranderingen / depressie.
Ik ben nu 45 en heb dat als puber een paar keer gedaan. Maar naar mijn idee om een andere reden. Het ging me met name om me totaal niet geliefd voelen (door moeder en stiefvader). Veel teleurstelling en boosheid thuis. Ik voelde me enorm weinig waard (en dat is nooit echt helemáál weggegaan). Enkele keren vond ik toen dat ik zo'n ontzettend stom kind was dat ik mezelf in mijn arm knipte. Ook heb ik een keer kokend water over mijn hand gegooid. Mijn moeder deed erg lief toen ik dat 'ongelukje' had gehad. Dat deed me echt goed.
Ik heb zeker nooit verteld dat ik het expres had gedaan.
Maar misschien was het wel de laatste keer.
Het werd niet een soort verslaving (is een keer of 3 a 4 geweest) en pas jaren later las ik ergens dat het soms bij met name pubers gebeurde en dat er zelfs een naam voor was. Ik wist dat echt niet.
Dapper
Wat dapper en goed dat jullie hier je ervaringen delen. Ik heb geen enkele ervaring met automutilatie, maar ik kan me voorstellen dat het moed vereist om deze ervaringen op een forum te delen. En dat het heel helpend kan zijn voor anderen.
Sterkte voor jullie en je kinderen.
Antwoord
Je vraagt of wij meegenomen worden in het traject. Jazeker, zeer intensief zelfs. De organisatie doet aan systeemtherapie, dus ze gaan ervan uit dat iedereen in het gezin elkaar beïnvloedt. Wij hebben als ouders maandelijks een gesprek, dochter heeft wekelijks gesprekken. Ook zijn er maandelijks gesprekken met psycholoog, psychiater, dochter en ons. Er is eenmalig een gesprek geweest met de twee dochters samen.
Voor wat betreft je vraag hoe het allemaal te organiseren is, herken ik niet helemaal wat je schrijft. Ik werk, maar ben daarnaast niet heel druk met dochter. Dat is ook het lastige aan haar, ze gedraagt zich 'normaal'. Gaat naar school, maakt haar huiswerk, spreekt af met vriendinnen, gaat naar clubjes, is heel creatief. Er gaan dus dagen voorbij dat ik helemaal niks merk en het ook nergens over heb. Ik spreek haar dagelijks over van alles, dus de ruimte om van haar kan het gesprek aan te gaan is er zeker.
Ik ervaar het wel regelmatig als 'druk' als er veel gesprekken gepland staan, we hebben ook nog andere trajecten lopen met deze dochter, dus er zijn tijden dat we intensief met haar bezig zijn.
Recent artikel
Enkele maanden geleden hebben we een artikel geplaatst over zelfbeschadiging bij kinderen: https://www.ouders.nl/artikelen/zelfbeschadiging-door-je-kind-wat-kun-je-doen
Geschreven door Fivoor en Stichting Zelfbeschadiging vanuit hun kennis en ervaringen. Veel sterkte voor jullie, dit is ontzettend moeilijk om als ouder bij je kind te zien.
Huisarts
Martje wat fijn te lezen dat het zelfbeschadigende gedrag bij jouw dochter gestopt is. Goed ook om te lezen dat je het naar haar kunt benoemen sls je signalen ziet dat het minder goed gaat.
Het is jou dus gelukt, om de ballen in de lucht te houden, gezien je eigen klachten zal dat doms ook behoorlijk heftig zijn geweest.
Gusta wat een heftig proces ook bij jouw dochter. Bedankt voor het delen van jouw ervaring. Hopelijk blijft je dochter stabiel.
Anderenaam wat klinkt je verhaal verdrietig. Je niet gezien en geliefd voelen als kind is een heftige ervaring. Hopelijk weet en voel je nu dat jij als mens de moeite waard bent en dat je oké bent en je geliefd mag voelen om wie je bent.
Machteloos wat goed om te horen dat je als gezin zo meegenomen wordt in het traject rondom jullie dochter. Wat moet dat ook bedriegelijk voelen dat alles zo normaal lijkt te gaan, maar dat er intussen zoveel omgaat in jullie dochter. Veel sterkte in jullie proces.
Vandaag bij de huisarts geweest. Ze heeft zelf haar verhaal gedaan. Wat ben ik trots dat ze dit heeft gedaan. Ze is doorgestuurd voor diagnose en behandeling binnen de specialistische ggz. Wachtlijst is ongeveer 2 maanden. Deze periode zullen we dus moeten overbruggen. Was er bij jullie sprake van een wachtlijst? Hoe hebben jullie deze periode weten te overbruggen?
Ik merk dat er bij mij een stuk angst zit dat ze zich weer zou kunnen gaan snijden als ik bv naar mijn werk ben. Tegelijk wil ik naar haar vertrouwen uitstralen. We hebben samen wel een soort van afspraken gemaakt over wat ze kan doen als ze zich meer somber voelt.
