Weet het even niet, 2 opstandige pubers

Tja, ik denk echt dat je bij je oudste van dat om het weekend idee af moet.

Mijn zoon is door zijn vader die ook een om het weekend en 1 dag in de week regeling had op zijn 16e los gelaten om zijn eigen plannen te maken. Sindsdien is de band een heel stuk beter geworden.

Met 18 zijn ze gewoon volwassen en vervalt de afgesproken weekend regeling. Dan zul je op andere manier contact moeten houden. Ga eens wat samen doen, stel voor een keer door de week samen te eten in zijn studentenstad.

Want ook 18 jarigen van niet gescheiden ouders komen niet om het weekend thuis. Ook andere ouders moeten daarin een weg vinden.

Zoon van 19 woont bij mij, maar met zijn studie, baan, vriendin in andere stad zie ik 'm 2 avonden per week, een uurtje of zo. 

Door ze naar hun leeftijd te behandelen gaan ze je ook meer respect geven, respect kun je niet afdwingen door ze klein te houden. Een grote mond is vaak een reactie op behandeld worden naar een jongere leeftijd en niet het gevoel te hebben gehoord te worden is mijn ervaring.

Wil je geluk of gelijk?
Ik zou het bij de kinderen laten . Willen ze niet prima. Willen ze wel zijn ze van harte welkom.

Om eerlijk te zijn, de kinderen zijn er niet om jou te vermaken. Ik heb ook een kind in die leeftijd. Wij zijn niet gescheiden en ze woont nog thuis. Maar in het weekend zie ik haar ook zeer weinig. Ze heeft haar eigen leven en doet dus haar eigen ding. Weekend zit vol met werken, sport, rijles, haar sociale verplichtingen en o ja ook nog wat doen aan studie. Het is dus niet dat ze bij ons op de bank zit. Daarbij heeft ze ook een vriend. Dus ze slaapt regelmatig daar of ze slapen bij ons (hij woont ook nog bij zijn ouders). Ik vind dit een normale ontwikkeling. Je schrijft dat je zoon 18 jaar is. Dan is de omgangsregeling vanwege rechtswege komen te vervallen. En mag je kind zelf beslissen, waar hij wil wonen/slapen. En ik kan me dan voorstellen dat slapen in een dorpje met weinig voorzieningen weinig aanlokkelijk is. Ik zou insteken op het voortzetten van de band op een andere manier. Die beter past in zijn leven. Zeg dat je hem mist en hem graag wilt zien. En hoe jullie dit kunnen vormgeven. Kom jij zijn kant op, om met hem een hapje te eten. Naar een wedstrijd van hem te kijken (als hij sport?). Woont zijn vriend nog thuis, laat hem en zijn vriend bij je slapen. Bij jong volwassene moet jij als ouder ook moeite doen en niet verwachten dat je kinderen maar altijd naar jou toe komen. 

"De kinderen doen gewoon hun eigen dingen terwijl ik hier met een rot gevoel op de bank zit. Ik baal stevig want het moet toch niet zo zijn dat ik geen overwicht op de kinderen hen. De kinderen hebben mij te respecteren maar hoe maak ik dat duidelijk zonder te strijden?"

Dit is denk ik de kern van het probleem. Als ik jouw kind was zou ik ook geen zin hebben om langs te komen door jouw houding. Je kunt ze beter duidelijk maken dat je van ze houdt, dat je ze de vrijheid gunt om hun leven op hun manier te leiden, dat je ze graag wil zien en bespreekt wat daarvoor de beste manier is, dat je ook graag hun kant op komt, bij sport komt kijken oid of samen even iets wil ondernemen, of lekker voor ze wil koken zonder verwachtingen. Dus ga bij jezelf te rade hoe je ervoor kunt zorgen dat ze graag langs komen of op een andere manier iets met je willen doen, ik denk dat de relatie dan een stuk relaxter en gezelliger wordt.

Het klinkt alsof er een nieuwe fase aanbreekt. Die van puber naar jong volwassenen. Met daarbij behorende verwachtingen van beide kanten.
Zou je eens met ze kunnen gaan zitten? Aangeven dat je wel snapt dat ze niet als dwarse puber behandeld willen worden, maar dat je wel graag contact houdt. 
Af en toe gezamelijk eten? Een vaste dag daar voor afspreken? Vrijdag om de week bijvoorbeeld? Of vinden ze het juist leuk om samen op pad te gaan?
Verontwaardigd op de bank blijven zitten zou ik niet doen. Het geeft jou ook weer ruimte voor nieuwe dingen en dat zou ik ook zeker doen. Neem een museum jaarkaart, ga sporten in het weekend, vrijwilligerswerk, pleegkind weekend opvang dat soort dingen.

Op die leeftijd moet je gaan loslaten. Er komt een andere vorm voor in de plaats. Zoek een gezamenlijke interesse en maak een afspraak om dit af en toe te gaan doen. Respect  krijg je als je het geeft. Behandel je kind niet meer als een puber maar als een volwassene.  Ze zijn zich nu aan het losmaken van je en dat is een normaal proces. Des te harder jij met je hakken in het zand gaat, des te moeilijker zij gaan worden. 

Hier man die slecht kan loslaten  en dat komt de band niet ten goede. Ik heb hem inmiddels zo ver dat hij dat iets meer probeert ( en dan wel zijn onvrede  naar mij uit maar gelukkig  niet naar kind , hij vindt het ook een gebrek aan respect dat ze niet meer naar hem luistert maar haar eigen gang gaat). Daardoor gaat het nu iets beter. De tip is dus echt : loslaten. 

Wat betreft agressie en alcoholabuse, dat is natuurlijk  een nogo. Maar je kunt je kind alleen waarschuwen. En aangeven dat hij altijd bij je terecht kan in geval van problemen.  Maar verder maken ze hun eigen keuzes. En fouten. En dat laatste moeten ze zelf inzien. Dat hoort  bij het volwassen worden .  En dat is niet altijd even leuk. Zorg dat je er voor hem bent als hij je  nodig heeft. Meer kan je niet doen.

Hij is achttien en geen kind meer, hij heeft zijn eigen leven, waarom moet hij in het weekend bij jou op de bank gaan zitten? Als het goed is, word jij steeds minder de centrale figuur in hun  leven. Je praat over ze, alsof het nog kleine kinderen zijn. Leid je eigen leven.

'Ik denk dat ik het contact maar even op een laag pitje zet om mijzelf te beschermen. De angst om je kind te verliezen blijft, dat gevoel is gewoon heftiger omdat ik gescheiden ben (...)'
Begrijp je wel dat je je kind juist verliest doordat je een hoge grens hebt van wat hij moet doen om aan jouw verwachtingen te voldoen? Zich gedragen als een weekendkind, vriend wordt niet geaccepteerd, geen negatieve opmerkingen over de scheiding. 
Twintigers, is mijn ervaring, worden kritischer over hun ouders. En eigenlijk is dat ook wel gezon, alhoewel het af en toe pijnlijk kan zijn. Je krijgt terug wat zij ondertussen denken, dat is niet altijd redelijk, maar het is een stap in hun eigen ontwikkeling. Natuurlijk willen ze het uiteindelijk beter doen dan de ouders. Prima.
Je (een beetje verontwaardigd?) terugtrekken is volgens mij niet de beste optie en er lijkt op dit moment ook geen reden toe. Je kunt beter je eigen gedachtes over moeder-volwassen kind bijstellen, daar heb je meer aan.
Voor mij geldt dat ik allereerst zelf kontakt opneem en zelf naar de kinderen toe ga als ik behoefte heb om ze te zien of te spreken. Dat kan kortstondig zijn, een kopje koffie. Het kan ook wat langer zijn als we een dag iets moeten doen of zo, of samen iets leuks gaan doen.
Ik begrijp heel goed dat de relatie met zijn huidige vriend jullie zorgen baart. Helaas kun je daar weinig aan doen, behalve dan grenzen stellen aan het gedrag van de vriend (niet veel of geen alcohol in huis is als hij komt); maar wellicht is het nu even beter om afspraken te maken met alleen je zoon. Kontakt houden, even kort afspreken om samen een kopje koffie te gaan drinken ergens, of wat langer om samen iets te doen, bijvoorbeeld kleren kopen.
Ondertussen is het voor kinderen ook belangrijk om te zien dat je je eigen leven zonder kinderen kunt opbouwen. Dus wat doe je zelf in het weekend, heb je andere vrienden en contacten, waar haal je je plezier vandaan? Het is voor kinderen een hele bevrijding als ze weten dat het zinvolle van het leven van hun ouders niet afhankelijk is van hen.
Je bent in een nieuwe fase van hun leven. Ik hoop dat je enige creativiteit vindt om daar iets van te maken.

Tsjor

Overal in mijn omgeving waar de ouders "respect" verwachten, gaat het mis. Dat kan je namelijk nooit afdwingen, maar zal uiteindelijk het resultaat zijn als je meebeweegt met je kind en je geeft wat ze nodig hebben.  Je oudste heeft nu meer ruimte nodig om zichzelf te ontwikkelen en heeft tegelijk ook een moeder nodig.  Een moeder die niet boos afstand moet gaan houden nu, maar juist zegt: "ik ben er voor je, ook als je kattig doet / als je het even niet meer weet / als je ruimte nodig hebt".  In de vorige reacties staan al heel veel tips om het contact anders vorm te geven. De oplossing is niet om meer afstand te nemen volgens mij.  En als de band goed zit, zal een gesprek over de foute vriend ook beter landen. Dan kan je inzetten op je zorgen en kom je minder belerend over. 

Dus vriend van zoon drinkt te veel. Wordt agressief naar zoon . En ook naar jullie als ouders?
De vriend ?
Of ook je zoon?
Hoe zit dat precies?

En jouw zoon verwijt jou de scheiding?
Waarom?
En je kunt zijn pijn gewoon erkennen he ?