Wat te doen Puber heeft moeilijke relatie met vader.
Het is af en toe zo frustrerend. Die muur die er omheen zit in combinatie met dat puberen.
Mijn dochter van 13 heeft nogal wat problemen met haar vader. Wij zijn uit elkaar sinds zij een half jaar is. Totdat zij 10-11 jaar was hebben wij altijd de regeling gehad. De ene week bij mij de andere week bij papa. 2-3 jaar geleden heeft dochter dus aangegeven dat zij dit niet meer wilde en vast bij mij wilde wonen. Vader is akkoord gegaan met om de week een weekend. Vader melde in dat zelfde gesprek dat hij en vriendin een kindje verwachtte. Helemaal leuk! Dochter was ook blij en trots dat ze eindelijk een broertje of een zusje zou krijgen.
Nu is de band tussen vader en dochter op dat moment al een paar jaar wankel. Dochter voelt zich een beetje emotioneel verwaarloosd door vader en vader vind dochter een beetje brutaal.
Dochter denkt alleen naar een poosje verder dat vader haar gaat vergeten en dat het contact nog minder wordt. Dochter gaat in gesprek met vader en vader geeft aan dat dit niet gebeurt en dat zij daar niet bang voor hoeft te zijn. Vader belooft ook dat hij haar vaker zal bellen of appen over hoe het gaat en dat soort dingen.
Ongeveer 2 -3 maanden voor het einde van de zwangerschap is er een voorval bij vader thuis. De situatie:
Dochter was er niet bij met haar gedachte waardoor zij niet helemaal had gehoord wat de vader had gezegd. Hierdoor heeft zij “gelogen” en kreeg zij straf. Mobieltje inleveren. Dochter niet mee eens en belt mijn moeder. Oma zegt blijf rustig en neem de straf. Vader luistert gesprek af is boos en wilt alsnog het mobieltje. Dit mond uit in een kleine worsteling waarin de vader aan de benen van dochter trekt en dochter probeert in paniek los te komen. Resultaat. Vader krijgt een trap in zijn gezicht. Ik ben daarna gebeld door vader met de tekst:
Je moet je dochter komen halen. Ze heeft tegen mij gelogen en in mijn gezicht getrapt. Ik was aan de andere kant van het land. Dus mijn moeder haalt haar op en ik rij naar huis.
Hierdoor is de band nog meer kapot. Een maand later krijg ik een mail van vader. Vader en vriendin besluiten bij haar ouders te bevallen. Hierdoor is dochter een bepaalde periode niet welkom ivm rust en ruimte. Dochter kan na de bevalling wel opgehaald worden voor een paar uur. Maar de weekenden voorlopig niet want ze blijven voorlopig daar. Maar na de zwangerschapsverlof is dochter welkom. Dochter komt pas 2-3 maanden na de bevalling weer eens bij vader. Dochter mag niet blijven slapen ivm ruimte. Vader zit nog steeds bij zijn schoonouders.
Dit is dus al ruim een jaar aan de gang. In 1 jaar tijd heeft dochter vader 3 keer gezien.
Resultaat. Dochter die in therapie zit. Emdr krijgt voor trauma en aan automutilatie doet.
Vandaag te horen gekregen dat vader waarschijnlijk niet aan broertje gaat vertellen dat er ook een zus is. Dochter moet maar eerst therapie afmaken en er wat zinnigs uit gaan halen.
Ik als moeder sta langs de zijlijn en kan dit niet fixen. Om redene die ik niet weet wil vader alleen per mail contact met mij. En dat duurt soms een week voordat hij reageert.
Ondertussen dus een hele boze verdrietige dochter. Er zit een muur om haar heen waar je amper doorheen komt. En dan de puber streken erbij.
Ik ben moe van op mijn tenen lopen. Ik blijf de regelmaat en de regels handhaven. Maar dat is soms zo lastig. Je weet soms niet in wat voor stemming ze is. En die kan ook zo omslaan.
Ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt. Dank jullie wel.
Treurig dit
Je kunt er weinig mee. Het is een zaak van vader. Maar je kunt je dochter in elk geval bevestigen dat het knap @!! is dat vader zijn energie in zijn nieuwe gezin steekt en dochter laat zitten.
Misschien kun je met wat meer geduld naar je dochter luisteren. En de regeltjes even vergeten. Toch al niet handig met een puber. Over haar vader heeft ze geen controle, geef haar wat meer controle over haar eigen leven. Neem haar wat verantwoordelijker dan ze mogelijk al is.
Probeer zelf zo kalm mogelijk te blijven onder haar buien. Laat haar maar even uitrazen. Soms helpt het om een kopje thee te zetten of iets te eten. Honger kan een stemming ook versterken.
Zorg goed voor jezelf. Des te beter kun je de buien van je dochter verdragen. Uitzitten maar.
Ik wens je heel veel sterkte. Je zou toch wensen dat het mogelijk is om zo''n cliche, vader vergeet oudere kinderen en kiest voor zijn nieuwe gezin, dat dat nou eens te stoppen zou zijn. Maar je ziet het, vader heeft gewoon zijn handen vol en kan zijn oudste er niet bij hebben. Hopelijk komt het later wel weer.
Helemaal niet erg om even afstand te nemen.
Arme meid
Allereerst doorgaan met therapie.
Automutilatie is niet niets en ze heeft nu alle steun nodig die ze kan krijgen.
Soms word je zo wanhopig van een vader die een klein incident aangrijpt om langer levende frustraties er eindelijk uit te laten. Misschien heeft hij zich erg afgewezen gevoeld toen dochter bij jou wilde wonen en doet hij nu onbewust hetzelfde terug.
Ik zou er nu vooral op inzetten dat je dochter energie steekt in de sociale contacten op school zodat ze vriendinnen heeft en houdt. Dat kan haar een stuk positieve energie geven die ze hard nodig heeft.
En ja, ze heeft jou als moeder ook hard nodig. Niet om samen te klagen over haar vader maar vooral om haar te laten zien dat ze absoluut de moeite waard is.
Arme meid, en een dikke knuffel ook voor jou want het is niet makkelijk om zo machteloos toe te staan kijken.
Wat een overgang
Van 50/50 naar 100/0 en dan melden dat hij het nieuwe broertje niet gaat laten weten dat er een oudere zus is...Dat belooft ook niet veel goeds voor de toekomst.
Je kan bijna niets alleen maar er zijn voor je kind.
Ik zou toch nog eens proberen om een gesprek met vader te krijgen en ook willen weten hoe hij de komende jaren voor zich ziet. Ik kan het niet begrijpen, je zou denken dat hij zijn kind toch enorm mist.
Gisteren
Is er contact geweest tussen vader en dochter via de app. Daarin stond dus onder andere dat hij met grote waarschijnlijkheid niet aan broertje gaat vertellen dat er een zus is. En als je die app leest staat er eigenlijk dit.
Ik heb geen zin in je drama, want het ligt niet aan mij. Ik ga niet met je hierover in discussie, want het ligt niet aan mij. En het is niet mijn verantwoordelijjheid dat wij geen contact hebben, want daar heb je zelf om gevraagd dus krijg je dat.
Ik heb al zo vaak aangegeveb dat ik met hem om de tafel wil zitten om te praten. Elke keer moet ik een mooi mailtje maken.
Anyway ik ben een week geleden naar een advocaat gegaan. Ook op verzoek van dochter. Nu ga ik nadenken of ik die stap ga doen en hem het gezag ontnemen.
Verder houd ik me rug recht en hoofd op en sta ik mijzelf toe om maar af en toe de luiken open te zetten onder de douche.
Dank jullie voor de steun.
De-escaleren
Even een tegengeluid. enerzijds gaf dochter aan dat ze niet 50/50 wilde, maar meer bij moeder. Dat heeft moeder gehonoreerd. En vader ook. Voor beiden zijn dat onderscheiden beslissingen.
Vervolgens is dochter blijkbaar vooral druk met de vraag of vader wel genoeg aandacht aan haar besteedt.
Misschien was de beslissing om terug te gaan van 50/50 naar een weekendregeling achteraf toch niet zo goed?
Dat vader reageert met 'het ligt niet aan mij' kan ik me voorstellen. In je oorspronkelijke verhaal ligt het namelijk wel allemaal aan vader. Ook de psychische problemen van dochter liggen aan vader.
Als je nu naar een advocaat gaat om vader het ouderlijk gezag te ontnemen, dan escaleer je alleen maar. Waarom zou je dat doen? Je kunt vader niet dwingen op die manier om om te gaan met zijn dochter zoals dochter en jij dat willen.
Het antwoord van vader op dit moment lijkt duidelijk: afstand nemen. Dat wil je niet, maar ik zie ook niet wat je doet om die afstand minder te laten worden.
Je zult in je hoofd toch echt afscheid moeten nemen van de gedachte, dat vader de oorzaak is van de problemen van je dochter, zodat je de ernstige problemen van je dochter neutraler kunt benaderen. Of in elk geval neutraler kunt zoeken naar manieren om eruit te komen. er is een mogelijkheid dat vader in feite op dezelfde gedragsproblemen stuitte als jij, alleen reageerde hij daar anders op. Hij met boos zijn, jij met de oorzaak bij vader zoeken en dus medelijden met je dochter. Beide manieren helpen dochter niet echt. Als jullie het daarover eens zouden kunnen zijn zou je samen kunnen zoeken naar wat het beste voor dochter is. Al vrees ik dat 'aandacht van vader' nu een gepasseerd station is.
Tsjor
tsjor
Ik ben het met je eens dat niet alle problemen van dochter aan vader liggen. Maar de reactie van vader "het ligt niet aan mij" vind ik een buitengewoon kinderachtige reactie. De beslissing om de 50/50 regeling te beëindigen was ook een beslissing van vader. Je kunt nu wel zeggen dat wilde de 10-jarige zelf, maar ik vind dat ouders daar een belangrijke rol in hebben.
Je zoon niet op de hoogte brengen van het bestaan van een halfzusje vind ik echt een beslissing van de vader. Een hele foute beslissing.
en...
niet alleen een foute beslissing. Het is ook gewoon een statement. Blijkbaar wil hij een bepaalde boodschap overbrengen en blijkbaar wilt hij haar kwetsen...
nog niet af
want waarom zou het uberhaubt aankondigen dat hij dat gaat doen en waarom zou je, als je zo'n klein kind hebt dit al besluiten? Het is nog helemaal niet aan de orde, het kind begrijpt het nog niet eens.
Tsjor
De rede dat ik naar de rechtbank ga is om hey feit dat ik om alles waar hij toestemming voor dient te geven ik erg lang achteraan moet zitten via de mail. Ik mag hem niet bellen, ik mag zijn contact gegevens niet delen met derde van hem. Dit is een voorbeeld wat ik nu geef.
Mijn dochter is dus begonnen met automutilatie. Hiervoor moet er een andere therapie komen en met spoed. Vader moet hier toestemming voor geven. Spoed bij mij is geen 2 weken wachten op een antwoord. Wat ik dus wel heb moeten doen. En zo is er een hele waslijst.
Begrijp mij niet verkeerd. Dochter mag van mij vader zien, appen en bellen wanneer zij wilt. Maar dochter is nog een kind. Vader is een volwassene. En wanneer een ouder aangeeft dat hij contact zoekt en aandacht gaat geven ben ik van mening dat hij of zij dat ook moet doen. ALLE contact begint met dochter.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar op het moment dat je kind aan jou aangeeft dat hij of zij iets niet leuk vindt aan jou dan ga je in gesprek toch? Dan hoor je aan wat er niet leuk is aan jou. Deze vader negeert het nadat hij zegt ik praat pas met je nadat je normaal doet en anders stuur je maar een mail. Dochter stuurt een mail ( in al die jaren een stuk of 3-4). En het enige dat vader doet is alles totaal negeren of omdraaien met maar jij doet dit en jij doet dat.... verder heb ik 3 mails waarin staat dat hij niet met mij om de tafel wilt zitten om over dochter te praten. Als ik iets te melden heb moet dat via de mail. Wanneer ik dus in de mail zet dat hij deels verantwoordelijk is voor wat er speelt krijg ik nog steeds geen gehoor en ben ik verwijten aan het maken en mijn boosheid en verdriet aan projecteren.
Het is dat je de mails die ik heb niet kan lezen. Maar geloof mij... ik snap niet dat er ouders zijn die zo met hun kind om kunnen gaan.
En ja deels zijn de problemen die dochter heeft normaal puber gedrag. Automutilatie valt daar alleen niet onder lijkt mij.
Dochter wilde toen vast bij mij wonen omdat zij zich toen al niet al te veilig en best voelde in de situatie bij vader. Vader gamet, blowt en is werkloos. Dochter moet vanaf dat zij 3-4 is zichzelf vermaken totdat vader een keer wakker werd. Dit was niet elk weekend zo maar wel vaak. Ik heb daar meerdere gesprekken met hem over gehad. Dan ging het een tijd goed en begon het weer van voor af aan. Hij bracht haar dan door de weeks naar school maar vaak te laat of net aan op tijd. Dochter moest al in groep 5 een mobieltje van hem. Want als ze wilde afspreken na school moest zij papa in de lunchpauze bellen. Dan reed vader niet voor niks heen en weer namelijk.
Het is dus zo dat er problemen zijn waar hij de oorzaak van is maar hij staat er niet voor open om er over te praten of naar te luisteren.
Dochter had toen en geen gedragsprobleem. Ik vind ook niet dat zij dit nu heeft. Het is een meisje die heel erg in de war is door het puberen maar ook door de problemen. Ja ze is bijdehand en heeft zo nu en dan een grote mond. Maar welke puber niet. Ik vind haar moodswings alleen erg aanwezig. En af en toe is dat vermoeiend. En op het moment is dat meer af dan toe.
Het antwoord van vader is heel duidelijk... dat is geen afstand meer nemen. Dat is de benen nemen.
Zelfbeschadiging
https://www.ouders.nl/artikelen/zelfbeschadiging-bij-pubers
Zelfbeschadiging is zeker niet uniek onder pubers.
Je kunt hierbij wel je ex verwijten maken maar het is vooral zaak het leven van een puber bij te staan. Zorgen dat er perspectief is en dat ze er controle over heeft. Dat jij naast haar staat en niet haar in regeltjes dwingt.
Dat ze bij jou terecht kan zonder dat je boos wordt. Dat je je oordelen zoveel mogelijk niet in de weg laat staan van je bereidheid om je dochter bij te staan.
Overigens heb je niet zomaar het ouderlijk gezag van vader weggemaakt.
Laat eerst zien dat vader niet meewerkt , mits hij echt niet meewerkt, door vervangende toestemming te vragen (in een kort geding) voor zaken die bij je dochter spelen.
Anders krijg je dat waarschijnlijk niet voor elkaar. Gedeeld gezag is een standaard waar niet makkelijk van af geweken wordt.
AnneJ
Ik sta absoluut mijn dochter bij. Zonder vooroordelen beoordelen of oordelen. Ik heb zelf een verleden met een dwangnurose en help haar waar ik kan. Vervangende toestemming gaat mijn advocaat overslaan. De aantal mails die ik heb waarin echt naar voren komt dat hij met belangrijke dingen niet “lastig gevallen” dient te worden zijn niet op 1 hand te tellen.
De advocaat gaat nu eerst voorstellen aan vader om ons contact te beteren. Wilt hij dat niet dan gaat de advocaat meteen naar de rechter met de mails. Als daar vervangende toestemming uit komt vind ik dat ook goed. Ik heb geen zin meer om voor elke stap weken te moeten vragen om toestemming terwijl ik dochter zie wegglijden.
En ik geloof dat ik toch aardig aan geef in mijn berichten dat ik hemel en aarde aan het bewegen ben voor de hulp die dochter behoort te krijgen.
Het probleem is dus alleen elke keer die verdomde toestemming waar ik dus weken op moet wachten. Maar goed.
Ik moest even mijn ei kwijt. Die is nu weg en gelegd. Nu bijna op vakantie en er even tussen uit 😃😃
Beetje krom verwoord
Wat ik bedoel is als we voor het eenhoofdig gezag gaan en de rechter besluit anders en geeft dan wel het advies voor vervangende toestemming. Dan settle ik daar voor.
Alkes
Ik snap dit niet: 'Maar de reactie van vader "het ligt niet aan mij" vind ik een buitengewoon kinderachtige reactie.' Bedoel je dan dat je denkt dat vader zegt: klopt, het ligt aan mij dat het kind automultileert?
Hij krijgt het verwijt wel degelijk: 'Wanneer ik dus in de mail zet dat hij deels verantwoordelijk is voor wat er speelt krijg ik nog steeds geen gehoor ....'
Het kan best zijn dat er meer redenen zijn waarom vader een slechte vader is en er dus redenen zijn om hem het vaderschap te ontnemen. Wat betreft toestemming vragen voor behandeling van kind ben ik wel benieuwd: is het zo dat de hulpverlenende instantie weigerde om het kind in behandeling te nemen als er geen toestemming van vader was?
Mijn vrees is dat SandyD een verkeerde bril opgezet heeft: psychische problemen van kind komen door vader. Daarna kun je niet helder kijken naar wat er met je kind zelf aan de hand is.
Ik heb zelf meegemaakt dat problemen van zoon 'door de echtscheiding' zouden komen. Daardoor zag ik niet dat kind erg gepest werd op school; en school zelf zag het ook niet. Met als gevolg dat de oplossingen heel lang in de verkeerde richting werden gezocht.
Ik vraag me dus echt af of het niet beter is om je te richten op het kind en vader te laten voor wat hij is. Maar als je geen toestemming hebt en die wel nodig hebt voor behandeling, dan is het probleem natuurlijk groter.
Tsjor
Hmm
Misschien wil vader ook wel dat hij heen toestemming meer hoeft te geven. Heb je hem dat al gevraagd ( mail) voor je naar de advocaat ging?
Verder: mag je geen mail sturen met als eerste zin: als ik niet voor dag x tijd y bericht heb ga ik er vanuit dat je akkoord bent?
Dubbel
Een erg lastige en vervelende situatie. Toch vind ik een hoop dingen erg dubbel en krijg ik de indruk dat wat dochter zegt als waarheid wordt aangenomen terwijl je er niet bij bent geweest en dus niet kunt oordelen of haar versie klopt. Daardoor is het niet correct om vader de schuld te geven van haar gedragsproblemen. Zoals de opmerking dat hij broertje niet gaat vertellen over grote zus, wat is daar allemaal aan vooraf gegaan dat vader dit zegt, ....als het al klopt.
In het verleden vaak de moeder van mijn stiefzoon op mijn nek gehad....wij zouden dit hebben gedaan, wij zouden dat hebben gezegd....stiefzoon beweerde dit, hij beweerde dat....de meest vreselijke dingen en uiteraard lag alles aan ons, ook zijn gedragsproblemen. Totdat hij 18 werd en ineens hetzelfde ging doen bij zijn moeder, toen viel bij haar het kwartje. Wees wijs en blijf neutraal.
