Wat te doen aan brutaliteit
Onze dochter is bijna 18 (over 3 maanden). Los van het normale pubergedrag (nukkig, overal, maar dan ook echt overal rondslingerende spullen van haar, een kamer waarvan je de deur niet meer open krijgt, etc, mogen we echt niet mopperen Toch zijn er 2 dingen die ik graag even tegen jullie aan wil houden.
1.) Ik heb soms het idee dat dochter mij meer ziet als een vriendin dan als haar moeder. Dat uit zich vooral in hoe ze tegen mij durft te praten. Van de week zitten we een programma te kijken, en ik zei af en toe wat tussendoor. Ze vroeg me om stil te zijn. Toen ik weer wat zei schreeuwde ze "ohhh hou gewoon ff je bek". Ik vind dat persoonlijk niet normaal! Zelf zat ze ook tussendoor te praten met broertje. DIt soort uitspraken zijn er vaker als mevrouwtje boos is. Ik spreek haar hierop aan, geef aan dat ik het respectloos vind, en dat wij dat vroeger echt niet hoefde te proberen bij oma, maar dan krijg ik alleen maar rollende ogen etc, Als ze bijna 18 zijn ga je ook niet meer straffen door ze naar boven te sturen of de telefoon af te pakken. Ik zeg haar dat ze een verwend prinsesje is, maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Hoe kan ik dit aanpakken?
2.) Het is een echte ADD'er. Ze zit nu in het 1e jaar van de kappersopleiding en heeft echt talent. Ze vindt het ook super leuk, dus dat is mooi om te zien. Ze moet veel modellen meenemen elke week, en daar wringt de schoen. Die modellen op tijd regelen is niet handig als je je zaakjes nooit echt op orde hebt. Ik voel me zo onderhand een modellenscout. Moet ik niet doen en aan haar overlaten, ik weet het. Maar....dan krijgt ze problemen en dat vind ik zonde, want ze heeft echt talent!! Ook haar pasjes (schoolpas, OV etc) liggen altijd overal en nergens. Gevolg, vaak vergeten op belangrijke momenten. Nu heb ik haar al een portemonnee gegeven waar alle pasjes in kunnen, maar dan moet je die natuurlijk wel gebruiken. Kortom, ik probeer haar aan alle kanten te helpen en het makkelijker voor haar te maken om met haar "handicap" om te gaan, maar ze doet er niks mee. Zoooo frustrerend! Wat kan ik nog doen? Of moet ik juist niks meer doen?
Hulp
Die brutaliteit, ik zou erover blijven praten. Op het moment zelf even kort en ook uitgebreider als de bui overgewaaid is.
Krijgt je dochter hulp voor haar ADD? Er zijn speciale trainingen. En is medicatie een optie? Mijn zoon (ook ADD) doet het veel beter op school met methylfenidaat. Hij presteert beter, is socialer en gelukkiger. Planning blijft moeilijk, door zijn autisme. We hebben daar externe hulp voor ingeschakeld (huiswerkbegeleiding).
Autimam
Ik blijf er over praten en geef aan dat ik het niet tolereer, maar ze ziet haar fout niet. Ze blijft maar zeggen dat ze al tig keer tegen mij had gezegd dat ik stil moest zijn. Ik praat voor mijn gevoel tegen een muur.
V.w.b. haar add, het lijkt wel of ze ook daar geen kwaad ziet in haar manier van zaken aanpakken. Ze wil dus ook daar geen hulp lijkt het wel, en vindt mij een zeur. Tja, dan wordt het moeilijk......
En v.w.b. medicatie
Die wil ze niet meer. Heeft ze wel geprobeerd, maar voelde zich daar zo door afgestompt. Zeker als ze waren uitgewerkt.
Niet accepteren
Die brutaliteit zou ik niet accepteren. Niet van een klein kind en zeker niet van een bijna volwassene. Je kan haar best verzoeken de kamer te verlaten en niet terug te komen tot ze haar excuses heeft aangeboden. En als ze dat weigert gaat de televisie uit en komt die ook niet meer aan. Iemand die op zo'n toon tegen mij spreekt hoeft ook geen gebruik te maken van mijn televisie. Daar zou ik heel streng op zijn.
Het tweede probleem (chaos en vergeetachtigheid) vind ik wat anders. Een beetje ondersteuning lijkt me daarbij geen probleem maar ik zou wel proberen om langzaam maar zeker de verantwoordelijkheid meer bij haar te laten. Ik zou het wel belangrijk vinden dat ze haar opleiding afmaakt dus daarbij zou ik best wat steun willen geven.
Overigens kun je 1 en 2 ook koppelen natuurlijk: jij wilt best haar helpen maar alleen als ze jou met respect kan behandelen.
eens met Kyana
en wat de brutaliteit kun je (net als bij jongere kinderen) ook zeggen wat je wel wil.
Ik zou mij een reactie voor kunnen stellen - zeker als het wel erg was, maar niet zó extreem als jij noemt - als: 'Jemig wat een toon! Je bedoelt zeker: 'mam, zou je even stiller willen zijn?'
Ook
Ik reageer dan ook van: " lieve mama, zou je alsjeblieft willen wachten met je feedback want ik wil zo graag dit nog even horen/zien". Ironie werkt ook wel eens.
Wat betreft ADD: mijn dochter heeft het ook en ze heeft een echte hyperfocus in haar vakgebied: juist die randvoorwaarden als modellen en planning, daar gaat ze helemaal voor en dat doet ze foutloos. (Laten we het overigens niet hebben over toetsen Nederlands of uitgaan met vriendinnen, dat is natuurlijk een heel ander verhaal 
)
Help haar met plannen, maak een stappenplan met haar samen: het zal een keer misgaan, maar ze leert zo wel alles in eigen beheerte hebben.
