Wat is je beste (opvoed)tip voor pubers?

Hier geen puber meer maar tijdens zijn puberjaren zat hij vaak in zijn kamer te gamen met vrienden. Nu is hij inmiddels het huis uit en erg sportief, kilometers maken met zijn longboard en meer van dit soort lichaamsbeweging in de open lucht. 

Als ik jullie stukjes lees is alsof een puber met fluwelen handschoentjes aangepakt moet worden. Ze zijn in mijn ogen niet speciaal en functioneren gewoon in een gezin met de daarbij behorende afspraken die voor iedereen gelden. Wat zij in hun vrije tijd doen moeten ze, net zoals ikzelf weten. Overleg over zaken zeker, maar voor de rest is er sturing op maat afhankelijk van de leeftijd. Tuurlijk gaat dat met vallen en opstaan van beide kanten en soms is de hulp harder nodig dan in de kindertijd. 
Ik heb 3 jong volwassene/pubers in huis die graag beneden zijn om de ouwehoeren/tv kijken/spelletje spelen, heel graag mee op vakantie gaan (maar ook met vrienden) etc. 

T@sje schreef op 14-05-2022 om 20:03:

Pff, confronterend draadje wel. Hier een knul van net 15 die steeds meer behoefte krijgt aan z’n eigen gang gaan. Gaat erop uit met vrienden en vriendinnen, in wisselende samenstelling. Kermis, stad, rondhangen in parkje, etc. Sommige periodes dagelijks…
Ik merk dat ik dat best lastig vind. Ik ken de vrienden en vriendinnen niet (of hooguit van een keer kort kletsen als ze toevallig even binnen wachten op zoon), en zoon is al z’n hele leven behoorlijk impulsief én vindt het heel belangrijk om erbij te horen. In mijn ogen is hij best kwetsbaar, moeite met ‘nee’ zeggen, gevoelig voor groepsdruk.
Dat dus. En die 7 sloten waar iedereen het altijd over heeft. Ik snap dat ie lekker met leeftijdsgenoten moet kunnen optrekken zonder hijgerige moeder in z’n nek, maar ik vind het wel echt spannend. Gaat het allemaal wel goed, gebeuren er geen gekke dingen, gaat ie niet roken, drinken, dingen stelen in winkels etc. Die zorgen komen op zich niet uit de lucht vallen, in het (recente) verleden voorbeelden genoeg van situaties waarin ie flink over de grens gaat en zich pas later realiseert dat dat niet handig was.

Iemand toevallig tips hoe daarmee om te gaan? En hoe je de balans vindt tussen enerzijds loslaten en anderzijds beschermen (eventueel tegen zichzelf)??

Ik heb ook zo'n kind, inmiddels al wat ouder. Maar dit is heel lastig. Eigenlijk kun je alleen maar heel goed in verbinding blijven zodat hij geen drempel voelt om dingen met je te bespreken en je te bellen als er iets mis gaat. Al is het midden in de nacht. En verder je eigen angsten voor jezelf houden en hem juist vertouwen geven. En vooral ook laten zien dat je zelf ook fouten maakt. 

Ik ga dus regelmatig wat leuks doen samen. Even lunchen, een nachtje weg, of ik haal wat lekkers als we even samen alleen thuis zijn. Veel kleine momentjes creëren dat je op een losse manier in contact bent. Serieuze preken werken hier niet. Humor wel. 

En de wereld vergaat niet als je kind toch gaat roken of drinken. De mijne doet het allebei. 

Zeilboot schreef op 15-05-2022 om 06:46:

Als ik jullie stukjes lees is alsof een puber met fluwelen handschoentjes aangepakt moet worden. Ze zijn in mijn ogen niet speciaal en functioneren gewoon in een gezin met de daarbij behorende afspraken die voor iedereen gelden. Wat zij in hun vrije tijd doen moeten ze, net zoals ikzelf weten. Overleg over zaken zeker, maar voor de rest is er sturing op maat afhankelijk van de leeftijd. Tuurlijk gaat dat met vallen en opstaan van beide kanten en soms is de hulp harder nodig dan in de kindertijd.
Ik heb 3 jong volwassene/pubers in huis die graag beneden zijn om de ouwehoeren/tv kijken/spelletje spelen, heel graag mee op vakantie gaan (maar ook met vrienden) etc.

Ik denk dat iedereen wel graag zulke pubers in huis wil hebben. Maar realiseer je om te beginnen dat jongvolwassenen echt wel anders zijn dan pubers. En realiseer je ook dat hoe jouw kinderen (nu) zijn niet noodzakelijkerwijs het resultaat is van jouw aanpak. Waarschijnlijk is het meer geluk dan wijsheid, is mijn ervaring.

Ik had/heb 2 reuze makkelijke kinderen, allebei wel erg gesteld op hun privacy hier in huis en dus veel op hun kamer, en allebei van zichzelf niet in de actiestand in huis, maar als ik iets vriendelijk vraag gebeurt het meestal wel. Hier ook gezellige momenten met spelletjes, samen wandelen met de hond en goeie discussies/gesprekken over van alles en nog wat. En gisteravond hebben we met zijn allen naar het Songfestival gekeken. Eentje in het buitenland vanwege stage, maar dat mocht de pret niet drukken. We gaan ook met ene kind + aanhang het andere in het buitenland opzoeken, en maken daar met zijn 4-en een rondreis. Zouden allicht niet veel 22-jarigen en hun partner doen, maar de onze dus wel.

Ik tel mijn zegeningen want ik ben ervan overtuigd dat het niet mijn opvoeding was die er zulke leuke mensen van heeft gemaakt.

Zonnig77 schreef op 14-05-2022 om 10:12:

En hoe ga je om met een puber die nergens zin in heeft, behalve dure uitstapjes of met een scherm voor z’n gezicht zitten? Dat gehang… ik word er soms niet goed van. 🙃

Hier moeten ze op hun kamer hangen 😬😊. Zeker als ze filmpjes kijken. Ze mogen wel even met een koptelefoon op maar wil hun oren ook niet verpesten. Dus dan naar boven. 

En afhankelijk van waar we heen gaan moeten ze soms gewoon mee. Bij andere zaken ga ik ze niet dwingen, wordt het niet gezelliger van, tenzij je weet dat ze zo bijgedraaid zijn. 

T@sje schreef op 14-05-2022 om 20:03:

Pff, confronterend draadje wel. Hier een knul van net 15 die steeds meer behoefte krijgt aan z’n eigen gang gaan. Gaat erop uit met vrienden en vriendinnen, in wisselende samenstelling. Kermis, stad, rondhangen in parkje, etc. Sommige periodes dagelijks…
Ik merk dat ik dat best lastig vind. Ik ken de vrienden en vriendinnen niet (of hooguit van een keer kort kletsen als ze toevallig even binnen wachten op zoon), en zoon is al z’n hele leven behoorlijk impulsief én vindt het heel belangrijk om erbij te horen. In mijn ogen is hij best kwetsbaar, moeite met ‘nee’ zeggen, gevoelig voor groepsdruk.
Dat dus. En die 7 sloten waar iedereen het altijd over heeft. Ik snap dat ie lekker met leeftijdsgenoten moet kunnen optrekken zonder hijgerige moeder in z’n nek, maar ik vind het wel echt spannend. Gaat het allemaal wel goed, gebeuren er geen gekke dingen, gaat ie niet roken, drinken, dingen stelen in winkels etc. Die zorgen komen op zich niet uit de lucht vallen, in het (recente) verleden voorbeelden genoeg van situaties waarin ie flink over de grens gaat en zich pas later realiseert dat dat niet handig was.

Iemand toevallig tips hoe daarmee om te gaan? En hoe je de balans vindt tussen enerzijds loslaten en anderzijds beschermen (eventueel tegen zichzelf)??

Ik zei al eerder: liefdevol op zijn bek laten gaan. Het gaat vast wel een keer fout maar veroordeel hem dan niet maar bespreek wat hij in dat soort situaties kan doen. 
Mijn ADD dochter is net zo. Wij hebben ingezet aan het begin van de puberteit op leren dat je fouten mag maken maar dat we dan wel dmv een schema (aangedragen door de psych) bekijken hoe het kon gebeuren en hoe ze dat een volgende keer kan voorkomen. En voor sommige dingen staan er wel sancties op: als ze zou gaan stelen bijvoorbeeld. 

Jonagold schreef op 15-05-2022 om 09:32:

[..]

Ik denk dat iedereen wel graag zulke pubers in huis wil hebben. Maar realiseer je om te beginnen dat jongvolwassenen echt wel anders zijn dan pubers. En realiseer je ook dat hoe jouw kinderen (nu) zijn niet noodzakelijkerwijs het resultaat is van jouw aanpak. Waarschijnlijk is het meer geluk dan wijsheid, is mijn ervaring.

Ik had/heb 2 reuze makkelijke kinderen, allebei wel erg gesteld op hun privacy hier in huis en dus veel op hun kamer, en allebei van zichzelf niet in de actiestand in huis, maar als ik iets vriendelijk vraag gebeurt het meestal wel. Hier ook gezellige momenten met spelletjes, samen wandelen met de hond en goeie discussies/gesprekken over van alles en nog wat. En gisteravond hebben we met zijn allen naar het Songfestival gekeken. Eentje in het buitenland vanwege stage, maar dat mocht de pret niet drukken. We gaan ook met ene kind + aanhang het andere in het buitenland opzoeken, en maken daar met zijn 4-en een rondreis. Zouden allicht niet veel 22-jarigen en hun partner doen, maar de onze dus wel.

Ik tel mijn zegeningen want ik ben ervan overtuigd dat het niet mijn opvoeding was die er zulke leuke mensen van heeft gemaakt.

Ik ben er zeker blij mee, maar er zijn bij mij nog zeker 2 pubers in huis, waarvan 1 een kopie van mij en dat botst ook. Tuurlijk hebben zij hun nukken, maar we moeten het wel samen leefbaar houden in huis. Daar komt een stuk loslaten bij kijken maar ook met elkaar in gesprek blijven. En dat gesprek is op het niveau wat bij hen past. Dat is elke keer weer anders, want zij groeien en ontwikkelen zich constant. 

Ik vind dit een heerlijke leeftijd omdat er zoveel gebeurt. Het is ook een leeftijd waar ik meer zorgen heb over het welzijn van de kinderen dan toen ze klein waren. Hormonen doen rare dingen met je lijf en hoofd. 

Zeilboot schreef op 15-05-2022 om 06:46:

Als ik jullie stukjes lees is alsof een puber met fluwelen handschoentjes aangepakt moet worden. Ze zijn in mijn ogen niet speciaal en functioneren gewoon in een gezin met de daarbij behorende afspraken die voor iedereen gelden. Wat zij in hun vrije tijd doen moeten ze, net zoals ikzelf weten. Overleg over zaken zeker, maar voor de rest is er sturing op maat afhankelijk van de leeftijd. Tuurlijk gaat dat met vallen en opstaan van beide kanten en soms is de hulp harder nodig dan in de kindertijd.
Ik heb 3 jong volwassene/pubers in huis die graag beneden zijn om de ouwehoeren/tv kijken/spelletje spelen, heel graag mee op vakantie gaan (maar ook met vrienden) etc.

Wij pakken onze pubers zeker niet met fluwelen handschoenen aan, maar de touwtjes (te) strak aantrekken werkt averechts. Daarom stellen we zeker duidelijke grenzen (bijvoorbeeld, jezelf fatsoenlijk verzorgen, zelf je kamer schoonhouden, je normaal gedragen op school), maar laten we ook het nodige gaan. Vrijwel de hele dag op je kamer hangen in het weekend/de avonden vind ik niet zo gezellig, maar laat ik dus gewoon gaan, omdat ze er verder niemand kwaad mee doen. 

Gelukkig komen ze hier ook regelmatig wél ineens naar beneden en zijn ze vaak wel te porren voor een uitje (as we speak zijn er twee van de drie mee naar het plaatselijke buitenzwembad).

Mijn opvoeding had een paar uitgangspunten:
Duidelijk zijn. Aan de paar regels die er waren, viel nauwelijks te tornen. Je was gaat in de wasmand, als je niet mee-eet zeg je dat even en je mag zoveel vrienden meenemen als je wilt, maar als ik slaap moet het stil zijn. Pubers (ten minste de mijne) proberen aan alle regels te knagen, dus bedenk voor jezelf aan welke je wilt vasthouden en welke best een beetje kunnen worden opgerekt om puber wat autonomie te gunnen.

Onderhandelen. Het leven is geven en nemen en dat kun je maar beter vroeg leren. Dus ik wil jou best naar dat feestje in de stad brengen en weer halen, en dan zou ik graag willen dat jij mij helpt met (vul maar in). En dan natuurlijk niet de hele tuin omspitten, maar de was ophangen of zo. Dat rijden kost me tijd, mag best iets kleins tegenover staan.

Gezondheid en veiligheid gaan voor alles. Als je in de problemen zit, vertel je het. Dus na onveilige seks (ondanks die condooms in het badkamerkastje) haal je of een MAP of je vertelt het, dan zoeken we samen een oplossing. Zou je terugfietsen met vrienden, maar laten die het afweten? Dan bel je mij uit mijn bed. Ik mopper even heel hard, maar ik kom je halen en ik wil dat je dat heel goed weet. Dochter zeg nu ze volwassen is dat ze het heel fijn vond dat die afspraak zo helder was, ook al rolde ze toen met haar ogen en zei ze dat "greppels helemaal niet meer bestaan."

Dat was het eigenlijk. Dochter is inmiddels het huis uit, die doet het helemaal prima, ook tijdens haar stages.