Wat is het stomste puberjaar?
Mijn dochter is 14, bijna 15 en ik merk aan haar dat ze het moeilijk heeft. Volgens mij is dit ook wel de lastigste tijd, voor meisjes (jongens meestal wat later, denk ik), wat is jullie ervaring?
Natuurlijk is het voor iedereen verschillend, het maakt ook uit of je vroeg/laat in de puberteit komt etc. Maar ik herinner me zelf 14 en 15 toch wel als de wazigste, meest onzekere tijd.
Ik hoef verder geen tips hoor, het komt vanzelf goed en er zijn helemaal geen grote problemen. Het is meer dat ik een beetje medelijden heb als ik naar haar kijk.. ergens in haar zit bijv. een heel mooie meid verscholen, maar die komt er nu nog niet uit. Puistjes, beugel, vet haar en dan die kromme houding. Meestal best vrolijk, gelukkig, maar soms natuurlijk totaal niet te genieten. Het is ook zwaar. Ze moet echt nog gaan opbloeien. Wat was bij jullie kinderen (of bij jezelf) het rotste jaar - dat je achteraf de foto's terugziet en denkt, ach, arm kind?
stomste jaar
Bij mezelf denk ik dan toch meer aan de geestelijke toetstand waarin ik op die leeftijd verkeerde. Die was behoorlijk wazig ja. Als ik de foto's terugzie herken ik een vage blik, ook een paar puisten en een beugel ja, maar dat is niet mijn diepste duisternis geweest. "Ach, arm kind", Ik denk dat nooit als ik mijn dochter (= een puber) zie. Ik hoop ook dat mijn ouders niet zo over mijn uiterlijk dachten
Weet niet
Hier een dochter van bijna 14. Nog een kleine spriet. Nog wat kinderlijk van lijf en geest . Soms wel wat hormonale stuiptrekkingen en dan denk ik ook: ach arme schat. Zo met jezelf in de knoop soms of zo onzeker over onnodigheden. Maar ja vroeger vond ik dat ook grote dingen en vond ik het vreselijk als mijn ouders zeiden dat ik me druk maakte om kleinigheden. Ik had terugkijkend en geweldig lijf. Ik liep altijd in veel te wijde kleding. Zo jammer. Had ik zo'n mooi lijf was ik nog niet tevreden.
In die zin inderdaad: arm kind.
Ik denk dat je dat ook meer bedoeld en niet dat je het uiterlijk van je kind niet ok vindt en dat ze daarom niet goed genoeg is of zoiets toch? Ik vind dat bij zoon ook soms wel hoor. Dan zijn ze al zo onzeker en dan die slungelarmen en vette haren. Dan denk ik ook weleens: och Menneke toch. Niet naar bedoeld. Soms zou je het ze makkelijker gunnen. Maar ach een fase.....
Mijn zoon
Is 15,5
Ik denk heel vaak: arm kind. Heftige stemmingswisselingen, chagrijnig, grenzen verkennen etc Vooral heel groot willen zijn. Maar ook regelmatig nog even een knuffel halen. Is 1.86, flink wat puistjes, een deo lucht van heb ik jou daar, zijn haarlok die vaak niet wil zitten en dan vergaat de wereld.
Om nog maar niet te spreken over meisjes.... de hormonen vliegen door t huis.
Niet gemakkelijk allemaal. Voor niemand in dit huis niet. Maar tot nu gaat het allemaal nog goed....en ik hou van mijn grote, kleine puber!
zowel dochter als zoon
Mijn dochter was op haar 15-e depressief, dus dat was absoluut de lastigste leeftijd. Nu met 17 gaat het stukken beter, ik heb de indruk dat ze veel beter weet wat ze wil en dat ze al best heel verantwoordelijk is.
Zoon is nu 15. Man o man wat een puber. Altijd bang dat hij iets mist, grenzeloos in zijn wensen en anderen hebben het per definitie gedaan. Ik vind hem ook heel gezellig hoor, maar het is toch wel een heftige leeftijd.
Bij de jongste was dat zeker 13. Ze is nu 14 en het gaat al een heel stuk beter. Nu was ze ook wel vroeg aan het puberen, en moeder natuur heeft haar goed bedeeld met rondingen, waar ze gemengde gevoelens over had. Later is ze er blij mee, denk ik 
Van oudste weet ik het niet meer zo goed. Ik denk dat ze rond 15 haar grootste dip had. Toen heeft ze uiteindelijk ook haar diagnose (ASS) gekregen, wat eigenlijk een opluchting was omdat er daarna gerichte hulp kon worden gegeven.
Hier ook wel 14 denk ik.
Zoon is nu 14 en is zowel lichamelijk als geestelijk erg aan het puberen. Hij groeit (eindelijk) flink, heeft puistjes en stinkt ofwel naar zweet of naar deo. In geestelijk opzicht pubert hij heel anders dan zijn oudere zus. Die was een heel heftige puber, opstandig, dwars, weglopen etc. Ook zij had het hoogtepunt rond 13/14/15 jaar.
Ik dacht dus dat dat lastig was, maar bij zoon vind ik het op een andere manier heel lastig. Hij neigt meer naar het depressieve. Niets willen, vaak moe, neerslachtig, eindeloos op bed liggen gamen. Aan de ene kant wil hij nog heel graag klein blijven maar hij wordt groot. Hij vindt al die veranderingen ook maar stom, vooral die haargroei overal.
Ik heb zelden ruzie met hem, mijn man vaker want die begrijpt hem minder goed. Hij was juist altijd heel actief vroeger.
Leuk om die ervaringen te lezen
Voor alle duidelijkheid, als ik denk 'arm kind' gaat dat niet over het uiterlijk van mijn dochter hoor. Ik vind haar prachtig en dat denk en zeg ik ook vaak genoeg. Maar ze heeft het geestelijk soms moeilijk, en ik herinner me dat gevoel nog goed.
Qua uiterlijk is ze gewoon nog niet af, dus dat dit niet de knapste periode van haar leven is, lijkt me duidelijk. Ze is ook hard aan het groeien en lekker slungelig.
@Tienie, wat heftig dat je dochter depressief was, dat is andere koek dan een gewone puberdip... Fijn dat het stukken beter gaat.
@Tango, mij lijkt dat ook allebei lastig: de opstandigheid en het niks-willen.
Mijn dochter heeft een beetje een tussenvorm. Eigenlijk valt het over de linie nog wel mee. Ze is meer lastig voor zichzelf dan voor ons. Vandaar: arm kind.
Ik vind het interessant om te horen hoe die fases bij anderen verlopen. Zo rond de 14 en 15 lijkt dus gemiddeld toch wel een beetje het dieptepunt te zijn. Dat is dan wel opbeurend!
Ik vond 12 erg vermoeiend. Net op de middelbare school en denken dat je heeeeeeel volwassen bent. Grote bek maar eigenlijk nog niks zelf kunnen. Daarna ging het eigenlijk steeds beter. We waren er vroeg bij blijkbaar.
Mij dochter is 13 en ik vind dit toch een moeilijke leeftijd...Ze zijn mossel noch vis.Ze kan haar moeilijk aan afspraken houden waardoor ze vaak te laat thuis is.Ze antwoord niet op berichten en liegt vaak over waar ze is geweest.Ze wil dingen die absoluut nog niet voor haar leeftijd zijn maar begrijpt dat niet.Ze heeft constant andere vriendinnen waardoor ik geen zicht meer heb wie die meisjes en jongens zijn...Ze wil daar dan gaan slapen maar begrijpt niet dat ik dan het telefoonnummer van de moeder of vader even wil.Constant discussie...Ik heb ook nog een zoon van 15 bijna 16.Ook hij heeft wel al het 1 en ander op zijn kerfstok maar kan hem wel veel beter aan afspraken houden en dat heeft me wel een zekere rust.
