Wat is er met mij aan de hand??
Ik denk serieus dat ik niet helemaal goed in mijn hoofd geworden ben.
Dochter (17) is een paar maanden bezig geweest met een jongen. Een hele leuke knul. Wij als ouders zagen het ook wel zitten, hahaha. In het begin hield ze de boot een beetje af, maar uiteindelijk smoorverliefd. Helemaal leuk.
Nu heeft die jongen dit weekend aangegeven dat hij toch niet zeker weet of hij al aan een relatie toe is. En bedankt, had dat bedacht voordat je mijn dochter het hoofd op hol bracht.
Waar ik vooral van schrik is wat het voor impact heeft op mij. Ik ben echt compleet van slag. Natuurlijk vooral door het verdriet van mijn dochter, maar zeker ook omdat ik het echt super jammer vind dat het niks wordt.
Het is toch niet normaal dat dit mij zo raakt en dat ik er heel de dag mee bezig ben?
Haar eerste vriendje?
Ik heb gemerkt dat ik bij het eerste vriendje van mijn dochter ook veel meer betrokken was, qua eigen gevoelens dan bij wat nog zou volgen. Ik heb zelfs bemiddeld toen het mis dreigde te gaan. Vriendje stortte ook zijn hart bij mij/ons uit. Best aandoenlijk allemaal. Maar ik heb gemerkt dat je niet aan de gang kunt blijven met dat soort gevoelens. Ik sta voor haar klaar als ze iets wil delen met me en ik accepteer dat vriendjes komen, maar ook weer kunnen gaan. Om eerlijk te zijn voorzie ik in haar geval dat er nog een aantal kunnen komen omdat ze niet de gemakkelijkste is op dit gebied. Ik zeg er wel bij dat de verwachtingen van haar laatste relatie best hoog waren bij ons allemaal. Zou hij dan degene zijn die wist hoe hij met haar om moest gaan? Helaas. Echt helaas, hij was erg aardig. Haar smaak wat vriendjes betreft is wat dat betreft bijna altijd te volgen. Sympathieke jongens/mannen.
Mijn andere dochter was niet zo druk met vriendjes, die heeft het bij twee gehouden. De eerste vond ik wel aardig, maar om nou te zeggen dat ik echt verdrietig was dat het uitging... dat niet. Ik vond hem wel aardig hoor, maar ik vond het vooral jammer voor mijn dochter.
Ik merk wel dat een vriendje bij het gezin gaat horen. Is het niet in gedachten, dan wel ook in de praktijk en als het dan toch uit gaat, moet ik wel even omschakelen. Je mist die extra persoon in je leven dan toch in het begin, zeker als je hem zelf ook graag mag. Dat slijt weer. Maar even cru gesteld, is die jongen/man of bij anderen meisje/vrouw niet dood, maar is ergens anders en hopelijk gelukkig. Dat gun ik diegene dan ook.
Dit herken ik!
Nou ja TjoeTjoe, ik heb dit nooit aan iemand verteld, maar toen mijn dochter verliefd was op haar eerste vriendje, was ik zo'n beetje mede verliefd. Ik vond het zo leuk en schattig voor die twee. Uiteraard heb ik beslist niets laten merken en was gewoon een vriendelijke (schoon)moeder, maar vond het ook heel zonde dat het uit ging. (maar ook wel weer heel logisch, zo jong nog) Het tweede vriendje woonde half in bij ons, dus daar ging ik me aan hechten als een eigen zoon, ook dat ging uit en vond ik erg.
Nu heeft ze een derde vriend waar ze mee inmiddels zelfs samen woont. Maar mijn mede 'verliefdheden' werden bij nummer 2 al minder en minder en deze jongen, daar heb ik het niet mee (gelukkig!) voelde me ook al abnormaal. Het is trouwens wel weer een hele leuke en lieve jongen, maar ik ben inmiddels gewend blijkbaar. Hahaha.
Ohhh gelukkig
Ik dacht echt serieus dat ik niet normaal was.
Mede verliefd is misschien wel het juist woord. Ik vind het echt zo'n leuk stel samen. Bovendien is dat jong ook nog eens super knap, heeft leuke welgestelde ouders etc. Een goede catch op al fronten 
Kun je nagaan, ze hebben niet eens echt verkering gehad, slechts met elkaar bezig geweest. Tis dus niet dat hij de deur plat heeft gelopen bij ons. Hoe moet dat als er vriendje gaat die wel jaren over de vloer is gekomen.
We zullen hem wel blijven zien, want ze zitten in dezelfde vriendengroep. Hij gaat over een paar weken met vrienden op vakantie. Ik denk dat dit er ook mee te maken heeft. Wil even vrijheid blijheid. Zeker ook omdat hij hier voor een jaar verkering heeft gehad met een ander meisje. En weet je, ergens begrijp ik hem wel (of komt dat omdat ik hem hoog heb zitten . Beter had hij het rustig aan kunnen doen met mijn dochter, en na de vakantie werk van haar gaan maken. Dan was er niks aan de hand waarschijnlijk. Nu redeneert mijn dochter: "als hij echt iets voor mij voelt dan hoeft hij op vakantie geen vrijheid blijheid". En "als hij maar niet denkt dat ik na de vakantie weer voor hem klaar sta".
Pffffff ik zit echt even in de rouw zeg maar.....
Ikzelf ben nooit gedumpt, en 2e vriendje is nu nog steeds mijn man. Wellicht dat ik dat hier ook voorzag, hihi, en wellicht dat ik daarom nu voor het eerst "dump pijn"voel.....
Ah ja, had ik 20 jaar geleden ook
Ik kijk er nu met verbazing op terug, maar weet nog goed dat ik me toen nauwelijks kon losrukken uit een soort ‘ mee- verliefd zijn’. Bij vriendje 2 had ik het nog wel wat maar daarna was het gelukkig over. Tjonge wat een rarigheid.
Moet trouwens zeggen dat ik zoiets ook merkte bij de moeder van eerste vriendinnetje van een van de zonen. Ze was stapel op hem - en tja het ging uit.
Ik denk dat het een soort herbeleving van je eigen puberliefde is of zo. Apart.
Zo herkenbaar!
Hier is het (nog?) niet uit, maar ooo, wat zou ik het erg vinden. Al bijna een jaar komt eerste vriendje van dochter wekelijks, meerdere malen, bij ons over de vloer. Ik ben ook dol op hem, want het is een knapperd en zo'n lieve jongen. Hij is ook zo lief voor onze dochter... Ik weet dat ik me erop moet voorbereiden op deze jonge leeftijd (16), dat het een keer uitgaat en daar mag ik me helemaal niet mee bemoeien natuurlijk... Het is gewoon ook zo gezellig, zo'n 'gezinslid' erbij.
Het is zelfs zo erg
Dat ik bijna tegen haar wil zeggen: Laat hem lekker los gaan op vakantie, en begin daarna samen opnieuw.
Slaat natuurlijk helemaal nergens op. Als moeder hoor ik te zeggen: Groot gelijk meid, als hij nu niet verder wil omdat hij (waarschijnlijk) los wil gaan in Spanje, dan is hij jou niet waard. Als hij echt veel voor jou voelt dan heeft hij geen behoefte om los te gaan daar.
En toch, krijg ik die woorden niet uit mijn strot. Omdat ik nogmaals, hem ergens ook wel begrijp. Ze hebben nog geen verkering maar waren met elkaar bezig. is het dan zo erg om nog even je ding te doen om daarna samen te kijken hoe verder? Dit is de eerste keer dat hij met vrienden alleen op vakantie gaat, en mocht er een relatie volgen misschien ook wel de laatste keer. Zo erg is dat dan toch niet?
Of praat ik nu echt vanaf een "roze wolk"?
serieus?
"Dit is de eerste keer dat hij met vrienden alleen op vakantie gaat, en mocht er een relatie volgen misschien ook wel de laatste keer"
We hebben het hier over 17 jarigen, toch? Alsjeblieft zeg, zelfs als er verkering volgt, dan mag ik toch hopen dat hij ooit nog wel eens met vrienden op vakantie zal en mag??!
Jipbox
"We hebben het hier over 17 jarigen, toch? Alsjeblieft zeg, zelfs als er verkering volgt, dan mag ik toch hopen dat hij ooit nog wel eens met vrienden op vakantie zal en mag??!"
Jaaaa natuurlijk, maar dan lijkt het me niet de bedoeling dat hij helemaal los gaat en alles pakt wat hij pakken kan . Dat doe je alleen als vrijgezel hoop ik.
TjoeTjoe
"Als moeder hoor ik te zeggen:... etc."
Het maakt helemaal niet uit wat jij ervan denkt. Laat je dochter lekker zelf uitzoeken hoe ze reageert en mompel bemoedigend. Zij zal toch wel het beste weten hoe ze zich voelt?
Verder denk ik dat ik er zelf totaal niet tegen zal kunnen als mijn kinderen liefdesverdriet zullen hebben. Ik heb er zelf erg slechte ervaringen mee. (Al is het gelukkig heel goed afgelopen). Ik kan me dus best voorstellen dat je even van de leg bent. Die afwijzing is zo pijnlijk en als ouder kun je er zo weinig aan doen.
Maar eh... "welgestelde ouders"... Echt? Is dat een criterium? Omdat je zelf ook welgesteld bent? Of omdat je graag ziet dat je dochter 'omhoog trouwt'? Ik krijg bij het lezen van je tweede en derde bericht toch het idee dat er niet alleen sprake is van een wat grote emotionele betrokkenheid, maar ook van een wat te sterke verwachting van hoe het leven van je dochter zou moeten lopen. Daar zou ik in jouw geval nog eens wat over nadenken, denk ik
moederhart
Mijn moederhart breekt al bij een onvoldoende voor Engels, dus ja ik mag mijn borst wel nat maken
Dat was mijn eerste gedachte bij het lezen van deze draad. Ik krijg nu toch meer en meer het idee dat je het allemaal wel erg zit in te vullen. En welgestelde ouders? Wat moet jij daarmee?
Jij zegt dat een paar maanden een beetje "met elkaar bezig" waren en dat je daar niks van zou moeten verwachten. Het gaat toch om hoe je dochter zich voelt? Niet om hoe jij haar toekomst voor je ziet.
Oh nee
En ik vind dat ook wat griezelig en ongezond klinken, plus de welgestelde ouders en dat terwijl er nog niet eens een relatie was?
Zat je niet heel even op een veel te roze wolk?
"Met elkaar bezig geweest".
Wat is dat? Sex zonder echte relatie of gewoon vrienden?
Ik heb geen dochter maar ik zou die jongen helemaal niet zo leuk vinden. Mooie knul, goede komaf die even met je dochter bezig is en in zijn vakantie met vrienden weer "wil pakken waar hij zin in heeft". Je dochter is verstandig. Ja, het is erg als hij nog "gewoon zijn ding wil doen", terwijl je dochter dacht dat ze belangrijk voor hem was. Weg met die player.
Wees trots op je dochter en haar eigenwaarde.
Welgesteld
Misschien heb ik niet helemaal de juiste term gebruikt, excuses. Ik bedoel leuke, sociale hardwerkende ouders. Wij zijn ook gewoon hardwerkende mensen, en nee, dochter hoeft absoluut niet omhoog te trouwen
Wil40
Met elkaar bezig zijn betekent eigenlijk dat er een soort snuffelstage is. Hoe leuk vinden we elkaar nou werkelijk. aftasten eg maar. De voorfase van verkering.
De term player is misschien idd wel de juiste. Ik bekijk het misschien echt vanaf een te roze wolk omdat ik ze zo leuk vind samen.
Aha 'ons soort mensen' dus.
Een vergelijkbare achtergrond verhoogt zeker de kans van slagen van een relatie.
Maar toch, ga eens bij jezelf te rade: heb je niet al teveel een ideaalplaatje gemaakt van hoe het zou moeten lopen in het leven van je dochter? Kun je dat loslaten en haar haar eigen ervaringen gunnen? Ook wanneer die zijn met lovers van een ander kaliber?
Ik merk dat ik het soms niet zo makkelijk vindt als mijn kinderen heel andere keuzes maken dan ik zou doen, of hen zou gunnen / voor ze had bedacht. Maar als ik dat onder ogen kom en de verschillen accepteer, vind ik het meestal een verrijking.
Emmawee
De kans is groot dat ik idd een ideaalplaatje heb gemaakt, en dat het nu enorm tegenvalt dat dit plaatje niet uit gaat komen. Ik vind dat sowieso erg moeilijk, als hun andere keuzes maken dan die ik zou maken. Je wilt ze zo graag sturen vanuit je eigen ervaringen, en ze behoeden voor misschien wel domme of foute keuzes. En natuurlijk weet ik diep van binnen ook wel dat dat erbij hoort, maar pfffft, wat valt dat tegen in de praktijk.
Wat het in dit verhaal dubbel zo moeilijk maakt, is dat mijn dochter deze keuze niet zelf heeft gemaakt, maar dat het haar is aangedaan. Tel daarbij mijn plaatjesvorming op, en je begrijpt hoe ik me nu voel.
Ik moet me echt gaan richten op de woorden van Wil40, want ik denk dat die eigenlijk wel de harde waarheid zijn.
En me gaan richten op loslaten van mijn eigen idealen versus de keuzes van mijn kinderen. Kon ik maar een knop omzetten. Iemand tips?
Geen tips
want ik herken het niet, ik kan me niet voorstellen dat ik moeite zou hebben met andere keuzes dan die ik zou maken. Het zijn unieke mensen, mijn kinderen. Met eigen dromen en wensen, en eigen mogelijkheden en beperkingen. Ik heb geen idealen voor ze, anders dan dat ze gelukkig zijn met wie en wat ze zijn.
Ik wil ze echt niet sturen vanuit eigen ervaringen, wel wil ik ze graag helpen om problemen te voorkomen. Dus we hebben het over 'foute' keuzes die ik heb gemaakt, over dingen die ik nu anders zou doen. Maar meer dan verhalen zijn het niet. Ik hoop dat ze er hun voordeel mee doen, maar ik weet ook dat je het meeste leert van dingen doen, en van fouten maken. We hebben het juist vaker over de dingen waar je wel blij mee bent, wat zijn succeservaringen en -factoren? Wat vind je leuk, wat doe je graag, waar ben je goed in?
Voorbeeld: de jongste is niet aangenomen op de 2 Mbo-opleidingen van keuze. Dat is natuurlijk ontzettend jammer, en kind weet niet wat het nu wel wil. Daar gaan we maar pragmatisch en positief mee om. Natuurlijk was er een flinke huilbui, dat mag ook, maar we moeten verder. Dus het wordt nu een opleiding waar een vriend zit die het erg naar zijn zin heeft. Een brede, praktische opleiding, dicht bij huis. Een jaar daar is nooit weggegooid. En dat jaar gaan we gebruiken om uit te vinden welke opleiding het dan wel moet worden, en hoe we kunnen zorgen dat kind daar dan wel aangenomen wordt.
Ik vind ook je term 'het is haar aangedaan' wel heel zwaar. Te zwaar. Er is haar niks aangedaan, ze hadden nog niet eens verkering en hij is blijkbaar (nu) 'just not that into her'. Tijd dus voor haar om op zichzelf te focussen, lekker met vriendinnen te chillen en lachen en dan komt er vanzelf wel weer een Adonis voorbij.
Bij oudste intussen 2 halve verkeringen voorbij zien komen, en bij jongste kort een echte. Geen hoge toppen, diepe dalen, ik nam het meer voor kennisgeving aan. Ook al was de verkering van jongste vaker hier dan thuis. Wel bij een van de twee kinderen een paar vriendschappen zien ontsporen, dat was (veel) heftiger dan de verkeringen die uitgingen.
Waar heb je het over?
Snuffelstage? Ik snap er niks van. En vind je echt dat hij je dochter nu mag zeggen dat hij geen relatie wil, dan ‘lekker los gaan’ op vakantie en dan wél een relatie met je dochter beginnen? Ik kan hier echt met mn pet niet bij. Dat gun ik werkelijk niemand om zo aan het lijntje gehouden te worden. Laat staan mn eigen kind. Ik ken haar natuurlijk niet maar hier is iedereen te goed voor, ook zij.
Ik gun je dochter iemand die echt verliefd op haar is. Die helemaal niet lekker los wil gaan, maar gewoon alleen oog voor haar heeft. En dat jij dan iets minder er bovenop zit want om eerlijk te zijn vind ik het echt wel een beetje raar klinken. Het is haar leven, niet het jouwe.
