Wanneer zoek je hulp?
Ik maak me zorgen over mijn 16 jarige dochter. Ze is altijd al wat onzeker geweest, wat zich vooral uitte in terughoudend en wat voorzichtig gedrag: weinig initiatief nemen, zichzelf wegcijferen, vooral lief gevonden willen worden, niet voor zichzelf opkomen.
In situaties waar ze zich echt op haar gemak voelt is ze een enorm vrolijke, uitgelaten en gezellige meid, maar het lijkt wel of we daar de laatste tijd steeds minder van zien. Ze trekt zich terug uit het sociale leven (zowel gezin als vriendinnen), hangt alleen nog maar aan haar vriendje (die haar behoorlijk domineert. Ik heb zelfs het gevoel dat ze bang voor hem is, in de zin dat ze ‘alles’ voor hem doet om te voorkomen dat hij boos wordt. En hij is licht ontvlambaar). Ze onderneemt ( bij gebrek aan eigen sociale dingen, haar contact met vriendinnen buiten school is tot 0 gereduceerd.) activiteiten met zijn vrienden die echt totaal niet bij haar passen, en soms zelfs wat zorgelijk zijn. Door haar onzekerheid schuift ze steeds meer dingen voor zich uit, of durft bepaalde dingen niet te doen. Dat leidt tot steeds meer gedoe en onenigheid ( met ons, school, vriendje) en stress bij haar. Schoolresultaten gaan achteruit. Vorige week heeft ze haar ontslag gekregen bij haar bijbaantje, waar ze sinds een paar maanden werkte. Reden: ze heeft stress van alles wat niet meteen goed gaat ( heel normaal natuurlijk, als je aan iets nieuws begint), maar loopt er voor weg: durft niks te vragen, stelt uit, etc. Zit dus als een bang vogeltje achter de kassa te hopen dat er geen klant komt die iets bijzonders heeft of wil.
Afgelopen weken hebben we een paar keer met haar gepraat en ik heb het idee dat eea aan het escaleren is. Haar hoofd loopt over van alle zorgen en stress die ze op deze manier over zich afroept. Ze was een paar keer echt in paniek.
Ik ben zelf heel anders dan dochter. Meer een aanpakker. Schouders eronder. Er voor gaan. Ik weet natuurlijk al heel lang dat dat bij haar anders werkt, en man en ik hebben tijdens haar hele opvoeding altijd ons best gedaan om een balans te vinden tussen haar af en toe een bemoedigend duwtje geven, maar haar ook de ruimte te gunnen gewoon te zijn wie ze is. Een lieve, slimme meid, die niet perse altijd het voortouw neemt. Daar is ook niks mis mee.
Maar het gaat niet goed nu. Ze lijdt echt onder haar onzekerheid. Het lijkt ook erger te worden. Het vriendje doet haar ook geen goed volgens mij. Ze geeft zelf af en toe aan het ook niet ok te vinden op deze manier, maar duwt dat dan ook snel weer weg.
Maar ik weet niet zo goed wat ik er allemaal mee moet. Hoe ik haar kan helpen. OF ik haar kan helpen. Of IK haar kan helpen. Wanneer hoort het niet meer bij ‘met vallen en opstaan’ groot worden? En is dat nu het geval? Ik zwalk heen en weer tussen ‘bemoedigend en vol vertrouwen aan de zijlijn blijven staan’ en actief op zoek gaan naar een manier om haar te helpen, waarbij ik dan ook weer bang ben dat ik haar teveel ‘push’ om over haar grenzen te gaan. Maar ergens denk ik wel dat het goed zou zijn als ze hier op een of andere manier mee aan de slag zou gaan. Volgens mij is het meer dan een puber- fase.
Ik hoor graag wat objectieve gedachten van anderen.
Huisarts
Als ze zelf ook last heeft van haar onzekerheid, is het misschien fijn om het de huisarts te vertellen.
Mijn dochter had ook iets waar ze onder leed en op voorstel van mij heeft ze zelf een afspraak met de huisarts gemaakt (vraag maar om een dubbele afspraak).
Huisarts heeft het goed opgepakt en ze kreeg een verwijzing naar de psycholoog.
Eventueel kun je je zorgen nog doorgeven zodat de huisarts weet wat hij moet vragen.
Ik deel je zorgen. Het lijkt erger te worden, en in de puberteit ben jij als moeder - over het algemeen - niet meer de juiste persoon om haar te helpen. Dus eens met Chloe. Ga samen naar de huisarts, of laat haar alleen gaan en vraag om een terugkoppeling door de huisarts na die afspraak, afhankelijk van wat je dochter het prettigst vindt.
Er is op dit moment gelukkig meer belangstelling voor depressie en angststoornissen bij pubers, ik hoop dat je huisarts dus goed met haar mee kan denken en kan doorverwijzen.
Verder kun je ook nog maatschappelijk werk/zorgcoördinator op school inschakelen. Dat is misschien sowieso geen gek plan, dan kunnen ze haar daar in de gaten houden en is ook bekend waarom haar resultaten achteruit gaan. En misschien is de drempel voor je dochter lager dan naar de huisarts.
Dat vriendje zou ik voor nu even laten. Daar moet ze echt zelf wat mee.
Tja,
Ja, met iemand praten. Daar heb ik aan gedacht. Ik moet alleen nog even zien of dochter dat wil. Of ze doorheeft dat ze inderdaad een probleem heeft. Ze is nog een beetje bezig te ontdekken dat dat inderdaad zo is volgens mij. En ze is zo extreem volgzaam dat ze waarschijnlijk ‘gewoon’ gaat als ik dat voorstel, terwijl het naar mijn idee juist zo belangrijk is dat ze wat meer ZELF bedenkt wat ze wil, wat goed voor haar is etc.
En over dat vriendje. Hij versterkt dat volgzame. Er zitten af en toe wat loverboy achtige trekjes in hun relatie die me zorgen baren. Hij komt nooit (meer) bij ons thuis, ze is vaak oprecht bang voor zijn boosheid en afkeuring, en ik vermoed dat ze wel eens over haar grenzen heenstapt om hem te plezieren. Ze verkeert (regelmatig) als enig meisje hele avonden in gezelschap van hem en een aantal van zijn ( jongens) vrienden, waarbij ik me oprecht afvraag wat ze daar te zoeken heeft, en wat daar gebeurt. Onderbuikgevoel is niet ok. Het verstrekt wel mijn gedachten dat het belangrijk is te proberen haar wat weerbaarder te maken. Zonder vriendje zou ze meer open staan voorv en behoefte voelen aan andere dingen denk ik, en zou ik me minder zorgen maken over wat haar nu allemaal wel en niet overkomt. Maar ik realiseer me dat ik die niet zomaar uit beeld kan laten verdwijnen, dat vriendje..
Alarmbellen
Bij het lezen van jouw openingsposting gaan bij mij meteen de alarmbellen af. Je tweede posting versterkt dat.
Hoewel je dochter altijd al niet zeer zelfverzekerd was, gaat het nu duidelijk de verkeerde kant uit. Naar mijn stellige overtuiging komt dat juist door haar vriendje. Je hebt het zelf al over loverboyachtige praktijken. Zelfs als dat het (nog net) niet zou zijn, zijn er zoveel signalen dat hij/hun relatie niet goed is voor haar, dat je daar nu echt iets moet naar mijn mening.
Ik zou me even heel snel in loverboypraktijken inlezen en kijken hoe en waar je daarbij goede hulp kunt krijgen. De hulp moet juist op die problematiek gericht zijn. De onderliggende problematiek bij je dochter komt dan vast vanzelf aan de orde.
Deze jongen is zeer slecht voor haar en ze moet van hem losgeweekt worden. Ik zou zelf niet weten hoe, daar heb je gespecialiseerde hulp bij nodig, maar hoewel erg drastisch zou ik zelfs overwegen (tijdelijk) te verhuizen om hem uit zijn greep los te krijgen, nu je gezien haar leeftijd nog invloed daarop hebt. School is daarbij echt van secundair belang. Het gaat om haar welzijn en levensgeluk. Dat eerst op orde, dan komt school vanzelf wel goed.
Vergelijkbare problematiek (zonder loverboypraktijken) herken ik van lichamelijk of geestelijk mishandelde vrouwen en het is bijzonder moeilijk uit zo'n relatie weg te gaan. Dus help haar nu voor het te laat is. Ze is ongelukkig, duidelijk zeer angstig en kan niet uit die relatie zonder hulp.
En ik weet niet het fijne van loverboyrelaties en al helemaal niet hoe het bij haar is, maar je geeft zelf al aan dat je niet weet wat er allemaal gebeurt met die jongens. Het zou me niets verbazen als ze ook seksueel misbruikt of gebruikt wordt. Is ze aan de pil? Ik zou zelfs de prikpil overwegen. De seks kan je (tenzij je haar daar weghaalt) niet meteen voorkomen, een zwangerschap wel.
Ik heb erg met je dochter maar ook met jou (en haar vader, nog in beeld?) te doen, wordt een zwaar traject, maar maak er nu snel werk van.
zelf
Nog even voor de duidelijkheid: dit is zodanige problematiek dat je dus naar mijn mening niet moet gaan zitten wachten tot ze zelf iets wil doen om van hem los te komen, want ze is inmiddels te bang voor hem.
Dus help haar om van hem los te komen en dan sterker te worden, meer zelfvertrouwen te krijgen, zodat dit haar niet nog een keer overkomt bij een dominante, misbruikende man of een andere loverboyachtig type.
isoleren
Je schrijft dat ze zich steeds meer isoleert van vriendinnen en gezin. Dit is ook typisch manipulatief gedrag van haar vriendje. Zeer herkenbaar.
Ze moet bij hem weg. Kan ze niet tijdelijk bij liefhebbende familie ver weg gaan wonen en daar therapie krijgen (gericht op dit soort problematiek)? En ze moet hem niets zegt maar in een keer verdwijnen en ALLE contacten met hem verbreken. Nieuw mobiel nummer (niet aan hem geven) of evt. (second best) hem overal op blokkeren en van social media als ze daarop zit, denk ik.
Als je nl. therapie regelt voor haar hier bij hem in de buurt, dan breekt hij alle kleine beetjes zelfvertrouwen die ze daar leert meteen weer af. Dat gaat dus waarschijnlijk niet werken.
Jemig.
Precies wat jij zegt zijn mijn meest angstige versies van wat er aan de hand is. Maar het probleem is dat ik jullie mijn eigen, misschien wel gekleurde versie van de werkelijkheid geef. Ik ken mijzelf. Ik kan nog wel eens een tikje overdreven bezorgd zijn als het om mijn kinderen gaat. Ik weet echt niet zeker of ik nou schromelijk overdrijf, of dat mijn onderbuikgevoel klopt.
Een bijna 17 jarige kun je ook niet meer zomaar van alles verbieden. En eerlijk gezegd weet ik niet wat er zou gebeuren als we dat zouden doen. Of ze voor vriendje zou kiezen of voor ons. Vriendje zit trouwens bij haar op school. Hem ontlopen is lastig. Overigens heeft ze hem ook op school ontmoet, het is niet zo dat hij haar ergens op een wazige manier ( op internet zo) heeft gespot.
Pfff. Ik vind het zo moeilijk. Ben aan de ene kant bang dat ik het groter en dramatischer maak dan het is, aan de andere kant net zo bang dat ik er op enig moment achterkom dat het wel echt foute boel was.
Vader ( mijn man) is overigens absoluut in beeld. Maakt zich net als ik zorgen. Maar is redelijk veel van huis, zodat hij ook vaak de gebeurtenissen en incidenten die er zijn ‘live’ mist en via mij uit de tweede hand hoort.
Maar goed even heel sec een voorbeeldje: : vinden jullie het zorgelijk als dochter nu sinds een paar weken 1 avond per week gaat gamen ( soort van real life versie, bord/rollenspel) met haar vriendje en zijn vrienden (een stuk of 3,4, ze hebben overigens, al doet het eigenlijk niet ter zake, allemaal een buitenlandse achtergrond, en zitten grotendeels niet bij haar op school. . Altijd bij vriendje of 1 van die jongens. Vaak in een setting waar er geen ouders aanwezig zijn. Dochter houdt voorlopig stug vol dat ze het ontzettend leuk vindt. Ik laat haar met een ongemakkelijk gevoel gaan. Kan er niks aan doen.
1 van die avonden is ze bij vriendje blijven slapen ( ja, ze is aan de pil) en hoorde ik achteraf dat ook 1 van die andere jongens is blijven slapen. Volgens dochter allemaal niks mis mee. Ik vond het ( a la juf Ank) heel bijzonder. Maar eigenlijk een vreselijk naar idee.
Moet daarbij zeggen dat vriendje verder weinig tijd voor haar lijkt te hebben. Ze spreken af en toe een middag na school af ( altijd bij hem thuis, heb hem in geen maanden gezien) en ik kan me niet herinneren wanneer ze voor het laatst samen iets leuks hebben ondernomen. Wel veel contacten via app etc. Maar ook raar. Zo ‘moet’ ze hem s ochtends vaak wakker appen. Omdat hij zich anders verslaapt. Als een soort van ondergeschikteof zo voelt het haast. En wordt ze bloednerveus als ze hem niet als allerlaatste ding voor ze naar bed gaat welterusten kan appen. Maar is dat puberale adoratie? Of iets heel ongezonds?
Tja. Als ik t zo opschrijf vraag ik me echt af wat ik tegen een vriendin zou zeggen die me zo’n verhaal zou vertellen.
Nu jullie weer........
hier
geen loverboy, maar wel een relatie waar we om allerlei redenen niet blij mee waren. De jongen was gek op haar maar wel ziekelijk jaloers, vroeg haar bijvoorbeeld waarom ze 's nachts online was en met wie ze dan appte. Ze belden elke dag eindeloos lang. Hij stelde regels op waar ze zich aan moest houden, ook tijdens haar vakantie met haar vriendinnen. En er waren nog wat dingetjes. Hier kwam ik natuurlijk allemaal later pas achter.
Uiteindelijk was het uit, iedereen opgelucht. Maar toen was ze toch weer bij hem geweest. Mijn man ontplofte en dochter wilde weglopen. Ik belde de moeder van een vriendin van haar en vroeg of ze daar mocht logeren. De moeder zei goddank direct ja en heeft lange gesprekken met haar gehad. Omdat zij zelf niet haar moeder was, kon ze beter tot haar doordringen en uitleggen waarom dit niet normaal was. Het is nu uit, al probeert hij haar nog steeds af en toe terug te krijgen. Gelukkig ziet zij nu ook wel in dat er een heleboel aardige jongens zijn die niet zo raar doen.
Die kinderen hebben ook nog helemaal geen ervaring met relaties, ze denken dat iemand die ze afschermt van hun eigen omgeving de ware liefde is. Iemand met meer ervaring in normale relaties, of meer gevoel van eigenwaarde, zou er nooit in trappen.
Moraal van het verhaal: ze moet even radicaal uit de situatie, wat Melanie ook al zegt. En er moet een buitenstaander zijn die haar kan vertellen dat dit niet normaal is. Een tante of zo? Dochter zegt zelf dat het zonder de zeer onpedagogische woede-uitbarsting van mijn man nooit gelukt was. Maar ja, dat is op zich niet aan te raden.
Ze IS even radicaal uit de situatie
Want ze zit deze week in Rome. Gymnasiumreis van VWO 5. Tussen een groepje heel aardige mensen waar ze altijd redelijk close mee was. Ik hoop dat ze merkt dat t leven ook heel anders kan zijn.
Ik was ook wel even toe aan een adempauze, want vorige week was een aaneenschakeling van gedoe. Maar het is voor mij ook even een moment om te bedenken hoe nu verder. Moeder van een vriendin als praatpaal. Dat zou zo fijn zijn. Maar eigenlijk heeft ze geen vriendinnen (meer) . De laatste keer dat ze bij een vriendin thuis is geweest of dat er iemand hier was is maanden geleden. Ik denk wel een half jaar.
En het is zo stom. Ik weet normaal altijd heel goed wat ik wel en niet moet doen. Maar nu ben ik echt volledig vertwijfeld. Want er loopt nu ook ergens een draadje van een jongvolwassen meisje dat vertelt hoe ze onder het juk van haar ouders wil uitkruipen, en hoe lastig dat gaat. Met allemaal reacties van oolers die ondersteunende tips geven hoe dat aan te pakken. En dat het zo naar is dat ouders altijd zoveel beren op de weg zien.
Misschien ben ik wel zo’n ouder. Ik weet dat ik redelijk ‘ aanwezig’ ben. En moet ik dit luchtig loslaten. Vertrouwen hebben in mijn dochter. Een paar grenzen stellen, en duidelijk maken dat ik er voor haar ben. Ik herinner me ook andere draadjes waarin nu volwassen oolers zeiden het zo fijn te vinden dat ze vroeger zelf dingen mochten ontdekken. Stevig op hun snuit mochten gaan om er wijzer uit te komen. En toch voelt dat niet goed.
En eigenlijk waren we ( dochter, man, ik) ook het laatste jaar er echt bewust mee bezig haar wat zelfstandiger te laten worden, wat meer verantwoordelijkheid te laten nemen voor haar eigen leven. Ze leunde altijd al iets te graag op anderen. En als nakomertje in een gezin met een paar grote broers en zussen die haar ook wel een beetje als ‘ het kleintje’ zagen heeft ze daar waarschijnlijk ook iets te veel de mogelijkheid voor gehad. Maar ja. Dat is achteraf praten.
Triggers
Ik snap wat je bedoelt, maar voor mij waren er wel een aantal triggers. Bijvoorbeeld dat ze soms wat bang voor hem leek, dat hoort voor mij toch echt niet bij een relatie. Minder en slechter contact met vrienden en familie. Het feit dat ze dingen "moest" laten die ze eigenlijk leuk vond, terwijl dit juiste een dame is die altijd haar eigen plan trok en zich van ouders en leraren niets aantrok. Natuurlijk deed ze daar zelf luchtig over, maar het voelde niet goed. Zelfs niet bij haar broertje, dat opeens voor haar ging staan en ernstig zei: "Wij willen hem niet in onze familie". Daar kon ze nog wel om lachen, maar toch. Ook deze vriend liet zich trouwens nooit zien. En dan was hier nog niet eens sprake van loverboy-achtige dingen, ze heeft zijn vrienden nooit ontmoet en hij wilde zelfs trouwen.
Uiteindelijk dacht ik: wordt zij gezelliger, beter, gelukkiger, wijzer van deze relatie? Of is ze in feite doodongelukkig en haar toekomst (school/studie) aan het vergooien? Het heeft mijn dochter ook haar eerste jaar studie gekost omdat hij constant aandacht vroeg. Dat zijn allemaal dingen die niet bij een gezonde relatie horen.
Dus dat zelfstandig worden...natuurlijk, een normale relatie hoort daarbij. Maar ze is ook nog erg jong en uit een abnormale relatie stappen is zelfs voor volwassenen moeilijk, zeker als ze weinig zelfvertrouwen hebben. Mijn dochter heeft direct na die rare relatie nog een (korte) normale relatie gehad en dat heeft haar helemaal de ogen geopend. Natuurlijk hoop je dat ze het zelf doorziet, maar ze is nog te jong om haar helemaal los te laten.
Ik zou op je gevoel afgaan en niet op "hoe het heurt". Andere mensen zitten weer in een heel andere situatie. De combinatie van een onzeker meisje en een dominante jongen is iets te bekend. Misschien kun je ondersteuning voor jezelf zoeken om de boel
op een rijtje te zetten?
Iets wat je zegt
Je zegt dat jullie er het laatste jaar aan gewerkt hebben om haar zelfstandiger te laten worden. Kan het zijn dat haar dat eigenlijk niet goed lukt en dat ze haar afhankelijkheid van jullie inruilt voor de afhankelijkheid van vriendje? In dat geval zou het juist goed kunnen zijn om de regie wel (tijdelijk) terug te pakken - als ze dat accepteert - en van daaruit met psychologisch onderzoek te kijken of de afhankelijkheid berust op persoonlijkheidsproblematiek? Ik zou zeker hulp inschakelen dus.
Groet,
Jo Hanna
Zomaar
Wat gedachtenspinsels;
Ze is een nakomertje zeg je. Is de band met oudere broer/ zus goed? Kunnen zij niet ingezet worden om met dochter op te trekken en haar in praktische zin wat los te weken? Of als de band wat vertrouwelijk is - kunnen zij haar niet spiegelen?
Op zich hou ik er niet van om broers of zussen in te zetten in opvoeding maar als er een groot leeftijdsverschil is en je verwacht dat er een ingang is zou ik het toch met ze bespreken. Misschien hebben zij ook een ander inzicht in de jongen en zijn vrienden. Merk ik hier wel ( leeftijd dichter op elkaar). Dat ze elkaar wat in de smiezen houden wat dat betreft.
En misschien kunnen je andere kinderen beter inschatten of je je terecht zorgen maakt.
Hoe komt het dat de jongen nooit meer bij jullie komt? Ik zou veel moeite doen om hem in huis te halen. Dit ook met dochter bespreken. Dat jullie hem willen leren kennen als dit degene is die haar zo gelukkig maakt. Want dat dat is wat je van een relatie mag verwachten. En dan niet invullen dat hij dat niet doet - ze denkt vast wel na over wat je zegt. Ze weet dat jullie van haar houden en dan is het toch ook tof om hem te leren kennen en te zien hoe ze het samen leuk hebben?
Ik snap heel goed dat je t anders beleeft maar het gaat erom dat je in hun gezamelijk leven komt .
Als je echt te maken hebt met een jongen met foute bedoelingen krijg je dat misschien meer duidelijk.
Voorgaande posters zien een loverboy of zoiets. Ik weet het niet op basis van wat je vertelt. Dat t voor haar niet goed is komt wel naar voren uit je verhaal. Maar of t zo ernstig is dat je echt in moet grijpen of haar zelf de kans kunt geven dit te ontdekken kan ik niet beoordelen.
Wat moeilijk voor je - omdat je zo aan jezelf twijfelt. Tussen ratio en onderbuikgevoel.
Ik heb in een mildere versie dit ook met dochter meegemaakt. Een jongen met een groot ego die dochter kleiner maakte. Geen foute jongen overigens maar een jongen die met zichzelf in de knoop zat. Wel ten koste van haar. Ik heb hem in huis gehaald. Als zij eens iets liet merken van ongenoegen ( heel klein) benoemde ik luchtig dat dit bij m hoort en dat ze hem moet nemen zoals hij is
Dat je iemand niet veranderen kunt en eigenschappen later vaak uitvergroten. Ben je dan mooi klaar mee, met een grapje.
Verder vertelde ik wel eens wat over wat ik las of van collega s hoorde. Over juist positieve dingen uit een relatie ( moet je nou es horen- dochter van collega gaat met een vriendin een weekendje weg en vriend verstopte een lief briefje in haar koffer waarin hij haar heel veel plezier wenste en het zo leuk voor haar vond. Wat een leukerd). Of een leuke herinnering van man en jou. Zo lief dat papa aan m n ouders vroeg of ik mee mocht naar een concert - was complete verrassing.
( En dan wel in een natuurlijk gesprek. Toneelstukjes prikt ze direct doorheen)
Verder zou ik inzetten op samen tijd doorbrengen - gezelligheid en warmte thuis. Ongedwongen.
En info inwinnen over die vrienden; wat zijn dat voor knullen? Ze kunnen ook bij jullie thuis gamen.
Misschien is dit al wel gepasseerd station. En ik snap heel goed dat je ongerust bent maar je schrijft dat ze elkaar maar 1x per week buiten school zien tijdens dat gamen.Dat wakker bellen en s avonds voor slapen gaan kan ook nog binnen verliefdheid vallen . Ik weet echt niet of je zorgen terecht zijn.
Hoe oud zijn die jongens?
Hoe komt het dat ze verder weinig vrienden heeft? Wat doet ze de rest van de week dan? Werkt ze? Waar kan ze haar wereld wat vergroten?
Vrienden van ons hebben op deze leeftijd een relatie verboden. Dat gaf veel strijd en verwijdering.
Voordat paniek je houding gaat bepalen zou ik me eerst verdiepen in die jongen, haar bewustmaken van relatie , contact tussen jullie open houden en gebruik maken van oudere kinderen.
Nog even
Ik reageerde met name naar aanleiding van de laatste reacties.
Zie nu in je openingspost dat ze zo veranderd is.
Misschien speelt vriendje helemaal geen hoofdrol. Is hij haar vlucht in een heel onzekere tijd voor haar.
Misschien kun je vriendje als bijzaak zien en in gesprek blijven met dochter over haar verandering waar ze zich zelf ook niet fijn bij voelt. Daarop stimuleren om met iemand een gesprek aan te gaan ( praktijkondersteuner huisarts kan vaak vrij vlot).
Omdat haar schoolresultaten achteruit gaan kun je ook de mentor inschakelen. Misschien heeft hij / zij een opening? Speelt er faalangst? Sombere gedachten? Gebrek aan zelfvertrouwen? Angst voor verantwoordelijkheid? Angst om volwassen te worden?
Hoe ervaart ze het zelf nu? Wat zou ze willen veranderen als ze dat makkelijk zou kunnen?
Met haar dreamschool volgen op televisie. Daarin komt zo duidelijk naar voren dat je verantwoordelijk draagt voor jezelf en zelf verandering in kunt zetten. Hoe ver je ook gezonken bent. Geeft hier in huis soms mooie gesprekken .
Wens je wijsheid!
Dank jullie wel voor al jullie gedachten
Ik heb er veel aan.
Johanna...je hebt voor een deel gelijk denk ik dat ze ‘ons’ heeft ingeruild voor ‘vriendje’ als baken in het leven. Op een gegeven moment hing er zelfs een briefje op haar prikbord met goede voornemens, en daar stond tussen ‘ minder vaak op mijn telefoon tijdens het huiswerk’ en ‘s avonds mijn schooltas inpakken i.p.v. s morgens’ ook ‘beter naar X luisteren’. Daar hebben we nog wel even een goed gesprek over gehad. Dat ze vooral beter naar zichzelf moest luisteren i.p.v. alleen maar naar anderen. ( en zeker niet alleen maar naar X)
Ik ben wel wat huiverig voor regie terugpakken. Of liever, hoe ik dat aanpak. Want ik voorzie een hoop druk van vriendje als wij ons meer met dingen gaan bemoeien. En qua verbieden ben ik echt bang dat we haar kwijt gaan raken, dat ze zich helemaal gaat afsluiten van ons.
Oudere broers hebben trouwens al aangegeven met zusje te willen praten. Op eigen initiatief trouwens, niet omdat ik het gevraagd heb. Ze zijn ook bezorgd. Schoondochter is misschien ook nog een optie.
En Dedy, hem gastvrij binnenhalen, dat hebben we in het begin zeker gedaan. Alleen na een paar akkefietjes waar wij even op de rem gestapt zijn (niet bij elkaar logeren voor dochter aan de pil was, een keer ge-vetood dat er op een doordeweekse avond met de dag daarna 2 grote proefwerken tot 00:00 uur naar de film gegaan werd. Niet echt onredelijk lijkt me) heeft hij besloten dat wij niet heel ok zijn. Bij hem thuis worden er heel veel dingen normaal gevonden die bij ons wat minder gebruikelijk zijn. Maar ja. Dat is nou eenmaal zo. Hier blijven bv telefoons s nachts beneden, en wordt er door de weeks niet tot 0100 of 0200 gegamed. Ik denk dat we in zijn ogen nogal truttig en betuttelend zijn.
Ik heb geen idee of het lukt hem weer wat vaker over de vloer krijgen. Ik kan wel doorgaan met naar dochter aangeven dat, als ze denkt dat ze bij hem blijft, het wel fijn zou zijn als hij ook af en toe een beetje bij ons integreert. Even los van het feit dat hij 15 km verderop woont en bet feit dat dochter altijd moet fietsen de logistiek ook wel eens wat lastig maakt. Ik ga haar niet te pas en te onpas halen en brengen als vriendje nooit eens deze kant op komt. Dat snapt dochter prima, maar tot nu toe verbindt ze er geen conclusies aan, en accepteert zij deze situatie, en is het een extra bevestiging voor vriendje dat wij rot ouders zijn. Want ze moet voor donker thuis zijn ( nare, verlaten, landelijke fietsroute) en dat is natuurlijk best vervelend soms.
Dreamschool kijken we. Oogappels ook. Wil zij ook heel graag. Praten we ook over. Ze vindt het soms wel herkenbaar denk ik, maar als vwo 5 meisje dat tot nu toe vrij probleemloos door school is gerold voelt ze zich denk ik toch wel iets minder een probleemgeval dan de dreamschool drop-outs .
En die jongens waarmee ze rondhangt? Ik ken ze totaal niet. Heb ze 1 keer gezien, een half jaar terug, bij een schooluitvoering waar dochter en vriendje aan meededen. Toen zat ik met 2 van mijn zonen in het publiek, en hoorden we door de opmerkingen op de rij achter ons dat dat de maten van vriendje waren. Volgens zonen (niet echt aardig, en voor wat het waard is) ‘ongelooflijke tokkies’. Mijn eerste indruk...totaal ander wereldje dan waar ze zich normaal in begeeft. Maar dat zijn dus de jongens waar ze nu, een half jaar later wekelijks een avond mee gamed.
