wanneer uit de kast

Nou

Als je je stoort aan negatieve opmerkingen over iemands geaardheid dan zou ik daar wat van zeggen in de klas. Zonodig samen met de mentor bespreken hoe dat teruggedrongen kan worden. Daar hoef je niet zelf een bijzondere geaardheid voor te hebben.

Dat zijn dus twee verschillende zaken.

Coming out in je klas is een ander geval. In de onderbouw kan het op een goede manier bijdragen aan groepscohesie denk ik en meer compassie.

In de bovenbouw zou ik me af gaan vragen voor wie ik dat zou doen? Je geaardheid spreekt vanzelf. Dat bespreken doe je met intimi en niet zomaar in het openbaar, tenzij er een goede aanleiding voor is.

Organisatie

https://www.coc.nl/over-ons
Je kind kan ook zelf een vriendenkring ontwikkelen waarin een andere geaardheid bespreekbaar is en geaccepteert. In het begin kan dat lastig zijn en is het misschien mogelijk om hem/haar in contact te brengen met een organisatie op dat gebied.
Zelf ben ik daar wel van. Lotgenoten maken je sterker en geven je tekst.
En als je dan toch iets op school wil doen hebben zij daar ook meer ervaring in. Waarom zou een kind het wiel moeten uitvinden?

Mijn dochter

Ze was 14 toen ze het de eerste keer vertelde in haar klas. Voor haar prettig dat iedereen nu gewoon wist hoe het zat en zij hoefde nergens om heen te draaien.
Omdat ze er zelf heel open over was heb je ook geen gepraat achter je rug om.
11 oktober is comingoutday. Ieder jaar doet ze iets ludieks om op sociale media te zetten.
Toen ze echt uit de kast kwam is ze letterlijk uit de kast gekomen. Dochter in een kledingkast, deur dicht. Wij filmen. Ze kwam er uit en zei, zo ik ben uit de kast. Dat heeft ze op sociale media gezet..

Niet

Ik denk ook niet dat het ‘nodig’ is om expliciet uit de kast te komen. Hetero’s doen dat ook niet voor de klas. Het moet wel mogelijk zijn om erover te vertellen, tussen je klasgenoten, als je een vriend(in) hebt. Zhe kan ook een opmerking maken als er rotopmerkingen worden gemaakt, dat zhe zich eraan stoort. Als ze dan lullige opmerkingen krijgt kan ze alsnog beamen of juist niet.
Komt het zo vaak voor dat het onderwerp is van gesprek?

Mijn zoon was 11

Mijn zoon kwam uit de kast als transgender toen hij 11.9 jaar was. Maar dat is anders: hij leefde tot dan toe als meisje, had het advies van het genderteam gekregen als jongen te gaan leven (en wilde dat ook dolgraag), dus dan moet je wel: naam verandert, voornaamwoorden ook. Wij waren blij dat hij het alvast op de basisschool deed, kon hij als jongen naar de middelbare, waar hij na een maand nog eens een coming out heeft gedaan.
Geen centje pijn, alleen maar respect gekregen.
We zeggen wel eens tegen elkaar: toch is het gek, er zitten 34 mensen bij je in de klas, niemand is uit de kast gekomen als gay, terwijl er toch als jongens onder elkaar het scheldwoord 'gay' gebruikt wordt. Heb ik ook altijd erg gevonden als ouders hun kind daar niet op corrigeerden.
Overigens zijn er wel wat meisjes in de klas die bi of gay zijn. Maar geen coming out gedaan en niemand doet er moeilijk over

niet

Ik zou ervoor zijn om helemaal niet meer uit de kast te komen.

Niet omdat het geheim moet blijven, maar omdat ik vind dat het niemand wat aangaat of iemand bi of gay is, maar omdat mijn ideaal is dat het helemaal geen issue zou zijn in de maatschappij. Nu worden homo's nog als iets aparts gezien, natuurlijk omdat ze in de minderheid zijn, en wordt van ze verwacht dat ze bekend maken dat ze homo zijn. Zoals Phryne al zegt: hetero's doen het ook niet.

Als je erover nadenkt is het ook eigenlijk wel gek. Mensen spreken in het algemeen niet over wat ze allemaal doen in bed en met wie, maar homo's zouden ineens officieel moeten aankondigen (het uit de kast komen) dat ze graag met iemand van het eigen geslacht seksen. Wat hebben anderen daar eigenlijk mee te maken?

nergens staat

dat het kind van plan is om voor de klas te gaan staan en dan uit de kast te komen. Ik kan me zo voorstellen dat hzij dat niet van plan is en het bij gelegenheid gewoon vertelt.

Overigens, heeft hzij je advies gevraagd hier over? Ik zou namelijk geen ongevraagd advies geven. Dit kind weet precies wat zhij wil en heeft een besluit genomen. Ik vind het stoer en zou hemaar lekker laten gaan.

Door nu ongevraagd advies te geven maak je je kind het alleen maar moeilijker. je maakt het in het slechtste geval nog juist onzeker door nu dit geweldige idee af te vallen.
Ik zeg: niet doen!

oh ja

het kind geeft aan dat het twijfelt. Maar advies vragen is iets anders. Ik zou samen de scenario's doornemen: wat zijn voor en nadelen van wel/ niet vertellen. Uitproberen bij iemand die wat dichterbij staat misschien? En, het ligt er aan hoe veilig hzij deze school ervaart.
Is hzij bestand tegen pesterijen?
Het kan ook heerlijk zijn voor zichzelf, maar juist ook voor anderen om er voor uit te komen. Dat maakt het gemakkelijker voor anderen. Ik vind het best wel stoer eigenlijk.

en mijn zoon

heeft het ook best handig aangepakt. Zodra hij een vriend had heeft hij deze gevraagd hem op te komen halen van school. Toen deze er was gaven ze elkaar een knuffel en een kus. Voor wie het niet gezien had deed de tamtam de rest van het werk. Hij heeft er met geen een woord commentaar op gehad.
Mogelijk had dit ook te maken met het feit dat zijn vriend nogal een beer van een gozer is.

idd voor de klas

dat is wel waar zhij aan denkt. Maar ik voel zelf dus wat, ja, onrust in mijn lijf. Ik merk dat Sarah-Sarah verwoordt wat mij stoort - waarom dit hardop melden... Niet omdat ik vind dat het geheim moet blijven, maar waarom zóu je het vertellen. En inderdaad kan er ook via andere weg aandacht zijn voor het onderwerp en een veilige omgeving in de klas.

Twijfel, twijfel. Moet ik er nog met kind over spreken of niet... ook twijfel...

Maar ik vind het wel heel fijn om ervaringen van anderen te lezen, dus heel erg bedankt alvast voor de bijdragen die al gegeven zijn.

Neefje

Na het kerstdiner, een paar jaar geleden, toen we nog even allemaal bij elkaar zaten, stond mijn zus ineens op. Haar zoon wilde iets belangrijks vertellen. Daarna kwam zoon in het midden staan om te vertellen dat hij bi was.
Dat bi zijn of whatever hij ook wil, vind ik helemaal prima. Maar of je daar nou zo'n ding van moet maken? Wij vonden het niets toevoegen. Neef bleef wie hij was en er veranderde niets,. In ieder geval niet voor ons. Hem luchtte het misschien op.
Voor mijzelf zou er totaal geen behoefte zijn om en plein public kenbaar te maken met wie ik omga en wat ik met die persoon doe. Als het een levenspartner wordt ziet mijn omgeving dat wel vanzelf.
Maar goed, dat is mijn mening. Met het kind in kwestie zou ik proberen duidelijk te krijgen waarom hzij het op die manier wil vertellen. Wat denkt het dat het oplevert? En is dat positief genoeg om dit op deze manier te doen?
Wat het ook wordt, het is in ieder geval een sterk kind dat er wel komt. Kun je erg trots op zijn bima

Martelaar

Dus je kind wil zichzelf tot martelaar maken om seksuele verdraagzaamheid te promoten? Dat lijkt me niet de goede motivatie al begrijp ik dat sommige kinderen de rol van martelaar aantrekkelijk kunnen vinden.

Daarnaast zijn biseksuele gevoelens niet zelden 'een fase' (met name bij meisjes is het niet zelden meer een seksuele nieuwsgierigigheid), dus voor het zelfde geld is hij of zij over een jaartje weer net zo goed 'in de kast' of juist een full blown homo...

Ik zou het theater afraden. Maar het kind is (waarschijnlijk) groot genoeg om zelf te beslissen hoe hij of zij zich wil afficheren.

Ik moet altijd zo lachen om die ouders die denken dat ze hun kinderen ervan kunnen weerhouden elkaar voor 'homo' uit te schelden.

In mijn klas waren alle jongens en meisjes gewoon hetero. Pas bij een reunie bleek dat niet zo te zijn geweest. Destijds kwamen mensen blijkbaar pas uit de kast na de middelbare school. Misschien is dat nu anders, misschien niet...

Mijn kind

is bijna een jaar geleden als bi-seksueel uit de kast gekomen. Hier thuis dan. Voor ons was het biseksuele een beetje een verrassing omdat we het vermoeden hadden dat kind vooral op het eigen geslacht zou vallen. Verder geen probleem bij ons.

Wij staan er een beetje hetzelfde in als Sarah-Sarah: je hoeft je nergens te verantwoorden voor welke geaardheid dan ook, dat doen heteroseksuelen ook niet. Maar ik merkte bij kind wel de behoefte om het er over te hebben. Kind is verder helemaal niet geheimzinnig hierover en heeft het er gewoon over in het gewone spreekverkeer met anderen.
Enige dat we gezegd hebben is dat het beter nog even geen gespreksonderwerp hoeft te zijn bij grootouder voor wie zoiets moeilijk te begrijpen is. Als er een partner van het eigen geslacht opduikt is het vroeg genoeg om grootouder in te lichten.

Overigens lijkt kind nu toch meer dan toen te vallen op het eigen geslacht. Ook goed.

behoefte

Precies Sophia: "Maar ik merkte bij kind wel de behoefte om het er over te hebben."

Tuurlijk hebben veel homo's dat. Al was het maar omdat het dan als jongen mogelijk is met vriendinnen te gluren naar leuke jongens die langskomen en ze een cijfer te geven.
Maar het zou zo fijn zijn als zoiets natuurlijk ontstaat, zonder dat iemand voor de klas of tijdens een kerstdiner gaat aankondigen dat hij of zij bi of homo is. Zeker voor de klas vind ik het een dramatische vertoning, hoewel ik het na een kerstdiner ook een vertoning vind.

Een neefje van mij is homo en hij nam gewoon een keer zijn vriend mee naar oma waar wat mensen aten en zei: oma, dit is Pietje, mijn vriend, op een toon waarop zijn broer had gezegd: oma dit is Marietje mijn vriendin.

Maar goed, ik ben zelf niet homo, dus wat weet ik van hun behoefte?

Mijn dochter kwam met 15 uit de kast als bi tegenover ons. Ze had niet de behoefte om groots tegenover school/klas te gaan staan. Ze kreeg een vriendin op school waardoor het snel door school ging. Op school waren toen weinig tot geen kinderen die al openlijk uit de kast waren waaronder ook vrienden/vriendinnen van haar. Er werd toen wel veel over haar en vriendin gekletst en ook veel gefluisterd achter haar rug om. Dat vond ze wel eens vervelend maar ze had een leuk groepje om zich heen die het allemaal verder worst zou wezen. Ook sommige leraren spraken haar er op aan (positief, nieuwsgierig) Voor een groot deel van de school was ze de jaren daarna ineens lesbisch en dat bracht wel eens grappige situaties met zich mee op bv schoolfeesten. Dachten de meisjes dat ze zich helemaal niet meer interesseerde voor jongens(moest ze dat weer uitleggen, werd vaak niet geloofd)en kwamen de jongens als bijen op stroop op haar af omdat ze het waarschijnlijk een heel spannend idee vonden om een meisje te versieren dat op meisjes viel.

In de jaren erna kwamen er wisselt vriendjes en vriendinnetjes en uiteindelijk is ze nu al lang gelukkig met een man. Intussen is ze 29, de bi gevoelens zijn niet veranderd. Dat heb ik, als ouder, vaak uit moeten leggen. Bi zijn lijkt nog moeilijker te accepteren dan homo of lesbisch zijn.

Ik geloof ook niet dat ik het groots aan zou pakken. Het handigste zou zijn dat hij/zij een vriendje/vriendinnetje krijgt zodat het vanzelf bekend wordt maar dat is natuurlijk te simpel gedacht. Ik denk dat ik het tegen wat goede vrienden zou zeggen met de boodschap dat ze het best door mogen vertellen. Dan weet iedereen het zo.

Voor het algemene publiek is dat niet duidelijk genoeg want die nieuwe ´vakjes´ met al die letters moeten nog zo wennen.

En als je vroeger, in mijn tijd, aangaf dat je bi was dan was je een verrader van ´de zaak´ omdat je kon kiezen kon je ´veilig´ kiezen.