waarom maken pubers je zo verdrietig

Niet persoonlijk

Neem het toch allemaal niet zo persoonlijk. Wat ik lees uit jouw bericht gaat het om een meisje wat het behoorlijk moeilijk heeft en dat, helaas, op haar omgeving uitstraalt. Dat is niet tegen jou als moeder bedoelt maar gewoon tegen iedereen in het algemeen.
Echt grove dingen moet je uiteraard niet tolereren want iedereen moet zich fatsoenlijk gedragen maar geef haar verder een beetje ruimte. Misschien eens een kopje thee voor haar maken, een luchtig praatje houden, haar favoriete chocolade. Maar vooral, laat haar weten dat je haar ziet. Dat je begrijpt dat ze het moeilijk heeft en dat jij er voor haar wil zijn als zij zover is.
Sterkte

Vertrouwen

Helaas zitten mensen vreemd in elkaar. Als iemand zich rot voelt zijn het meestal de mensen die heel dichtbij staan die het moeten ontgelden.

Kan je nog wel met haar praten? Wat in mijn ogen belangrijk is om uit te leggen dat het leven bestaat uit geven en nemen. Dat zij op dit moment eigenlijk alleen maar neemt. Dat je begrijpt dat ze het moeilijk heeft en dat jij daar als ouder natuurlijk rekening mee houdt, maar dat het wel betekend dat jij wel verwacht dat zij dan ook af en toe meedoet.

Dan natuurlijk het belangrijkste: laat haar weten dat je heel veel van haar houdt. Dat je trots op haar bent. Juist op de moment dat zij je afsnauwt.
Ik ben de laatste jaren ook heel goed geworden in aangeven: ik merk aan je dat jij je niet fijn voelt, maar ik ben niet degene die jou wat heeft aangedaan, dus ik wil ook niet degene zijn die wordt afgesnauwt. Als ik je ergens mee kan helpen, dan ben ik er voor je. Zelfs als je alleen maar even tegen iemand wil zeuren.

Veel pubers hebben het gevoel dat ze niet tegen hun ouders kunnen zeuren over zaken met vrienden/vriendinnen en school, omdat ze bang zijn dat hun ouders het dan wel even gaan regelen. Onze pubers weten het nu. Ze kunnen overal over zeuren, ik luister, ik vraag door, maar doe er niets mee. De meeste dingen kunnen nu prima zelf oplossen, soms met een beetje hulp (in de vorm van advies over het hoe), maar ik ga echt niet meer de dingen voor ze regelen.

Doe dus meer dan alleen maar 'normaal' besef dat je puber er niet op uit is om jou pijn te doen. Wees de coach die ze nodig heeft.

kan het niet...

ze is zo gesloten als een deur. ze kan heel moeilijk communiceren. ik kan alleen maar negatief denken. eigenlijk is het een heel verhaal..pff

zelf

Als mijn puberella weer eens snauwend reageert of me aankijkt met een blik van "pffff mama, wat wil je" dan denk ik wel eens terug aan de tijd dat ik zelf 17 was. Er zijn een hoop dingen die je bezighouden, waar je boos om bent of verdrietig. Je zit je zelf in de weg. En thuis kun je je geheel overgeven aan je sacherijn. Hoef je verder niet de schijn op te houden. Je ouders zijn min of meer een gegeven. Die hoef je niet vriend te houden, die houden toch wel van je. Hoe je ook bent.
En vrijwel altijd gaat deze fase over. Ik denk nu ook wel eens "jemig wat was ik onaardig toen". Ik heb het er later wel eens over gehad met mijn moeder en die zei "ach ja dat was een tijdje zo, maar ook dat hoort er bij. Volwassen worden gaat niet voor iedereen even moeiteloos.

puberteit vs overgang?

Het is geen fijne combinatie waar veel vrouwen in zitten. Pubers en dan zelf in de overgang. Die combinatie aan rond vliegende hormonen helpt niet mee.

Die overgang is vaak al veel eerder aanwezig dan we het zelf opmerken met verschijnselen die we niet herkennen als afkomstig van de overgang.

Het gaat echt over

Er is een tijd geweest dat mijn zoon hetzelfde gedrag liet zien. Moedeloos werd ik er van en ook verdrietig, chagrijnig. Maar ik waakte er wel voor om die gevoelens zoveel mogelijk bij mezelf te houden. Ook ik heb in de begintijd de fout gemaakt om steeds in de puberbui mee te gaan met als resultaat een constante onweerswolk in huis. Geen leuke tijd was het. Puber was Boos met een hoofdletter op alles. Brutaal tegen zijn kuders, wilde niks, deed niks. Was niet voor rede vatbasr. Op school ging het ook niet lekker. Ook ik bleef wel steeds herhalen dat ik veel van hem hield maar dat ik dit gedrag echt niet leuk vond. En na een aantal jaren maakte hij ineens de opmerking: ik vind het ook niet leuk als ik zo doe. Daar heb ik me vaak aan vastgehouden: hij vind het ook niet leuk. Ik probeerde hem te gaan ontzien, dat werkte het beste. Ik(en man ook) was het daar zelf eigenlijk niet mee eens maar dan was de sfeer te behappen. Niet op alles gaan zitten zeuren, veel door de vingers zien.
En nu is hij 18 en is de rust in huis terug. Heerlijk. Maar het zijn moeilijke jaren geweest.
Houd moed dat het ook bij jullie weer rustiger wordt!

Ja herken het wel

Je wéét dat je het je niet persoonlijk aan moet trekken, je wéét dat het een puber is en toch kan die puber je best raken.

Wat mij met mijn oudste dochter vooral (achteraf helaas) veel inzicht heeft gegeven is dat bleek dat ze adhd/add heeft. Het 'toeval' wil dat die diagnose later ook bij mij gesteld is. Nu wil ik totaal niet suggereren dat dit bij jullie ook gaande is! Door die diagnose ben ik gaan inzien dat haar gedrag met onmogelijkheden te maken had. Ze kon niet anders. En ik begreep dat niet. Ik zal nooit weten of het waar is, maar ik vraag me af of die kennis op het juiste moment geholpen had om meer de rust in de tent te kunnen bewaren. Ik herken sinds ik weet dat ze add (volgens mij meer de combinatievorm adhd/add) wat er gebeurt en heb daar begrip voor en kan vanuit dat gegeven ook passender met haar praten. Dat ik eenzelfde soort karakter en 'hiaat' heb, zal vroeger vast ook meegespeeld hebben in dat ik vaak wanhopig van haar werd. Ze kon het bloed onder mijn nagels vandaan halen. We kunnen nu opperbest met elkaar overweg. We begrijpen elkaar redelijk goed. Ook omdat we vanuit die add-kennis nu beter snappen waar sommige dingen vandaan komen. We lachen er dan maar eens om, als het grappig gevonden kan worden.

Tussen die moeilijke jaren en de diagnose in, ze was 16, hebben we ook een bewust besluit genomen. Misschien zat ik/zaten we haar te dicht op de huid en waren er téveel regels. Ongemerkt opgebouwd soms ook. Ik had ergens gelezen, geloof ik, dat je die regels moest beperken tot de meest belangrijke. Wat wil je wat écht gebeurt? Wil je dat ze om 10 uur in bed ligt? Nee? Dan loslaten! Wil je dat ze om 10 uur thuis is op donderdag? Ja? Dan is dat belangrijk! Wil je dat ze laat weten waar ze is? Ja? Punt van maken! Misschien kun je zelf nu ook wat invullen. Beperk het tot 3.

Tegelijkertijd met de beslissing om er wat minder gestrest mee om te gaan, kreeg ze bij haar vereniging meer verantwoordelijkheid. Ze kreeg meer leiding. Daarin voelt zij zich als een vis in het water. Ze doet dat 12 jaar later nog steeds. Onze redenering is dat ook dat heeft geholpen bij de omslag die we op haar 16de bemerkten. Op een dag, nog tijdens dat ze 16 was, keken man en ik elkaar aan en ik weet nu niet meer wie de vraag stelde, maar 'valt het jou ook op dat het al een paar weken rustig is?'. Opeens viel dat kwartje. Het was over! Ik wil niet zeggen dat we sindsdien alleen maar gezelligheid hadden, maar de heftigheid was verdwenen.

We dénken dus dat een combinatie van een andere benadering van onze kant en haar meer als volwassen verantwoordelijk persoon te zien, er iets van haar afviel. Mijn eigen karakter en dus waarschijnlijk dat add-'dingetje' botst ook met 'moeten', 'op tijd afmaken', 'onthouden' e.d. dus het helpt heel erg dat ik met de kennis die ik sinds haar diagnose heb en dat naast mijn eigen eigenschappen leggend herken en begrijp. Ik herhaal nogmaals dat ik niet de bedoeling heb dat jij het ook in diagnoses gaat zoeken, maar ik wil je wel vragen om eens anders naar haar te kijken en je aantal zaken af te vragen. Doet ze het expres? Wil jij teveel van haar? Hoe ga je met haar om? Zie je haar voor vol aan, of voor een klein kind? Mag ze weleens meebeslissen? Kun je haar het gevoel geven dat je haar vertrouwt? En dus tot slot: welke drie zaken moeten echt van jou en welke kun je laten varen?

Zin niet af

Ik zie dat deze zin: "dus het helpt heel erg dat ik met de kennis die ik sinds haar diagnose heb en dat naast mijn eigen eigenschappen leggend herken en begrijp. " eigenlijk niet af is, maar laat het toch zo staan, omdat ik denk dat het evengoed wel duidelijk is.

Oh ja

wat we ook hebben moeten leren, is haar de tijd gunnen om zelf met iets te komen. Ze ging bijvoorbeeld elk jaar een paar keer op kamp en als wij haar dan als blije vogels (ja je wist toch maar nooit of ze opeens wel gezellig deed??) op kwamen halen met allerlei vragen, kregen we de lip op onze neus. Ze keek nors, reageerde bokkig, wilde niet bij ons lopen... kortom Dochter was weer hélemaal terug met haar ongezellige gedrag. Zo voelden we dat en daar werd ik best verdrietig van.

Ik ben later gaan begrijpen, dat we haar bij dat afhalen van zo'n kamp gewoon met rust hadden moeten laten. Ze kwam er zelf ook wel mee, op haar moment. Stukje bij beetje soms ook. Het grappige is dat zij nu de meest babbelgrage dochter is, die graag over van alles wil praten en uitleggen en overleggen, terwijl de andere dochter, waar we nooit echt een moeilijke puber aan gehad hebben, niet bepaald het achterste van haar tong laat zien en ook de meeste behoefte heeft aan alleen-zijn. Denk ik dat ze zielig alleen in haar kamer zit, welnee... héérlijk!

Kaaskopje

Inderdaad, verantwoordelijkheid krijgen heeft hier ook geholpen! Ze heeft nu een bijbaan waar ze erg gewaardeerd wordt en dat vindt ze heerlijk. Ze krijgt er ook al best veel verantwoordelijkheid. Thuis zijn wij de baas, maar dat geldt niet altijd en overal. En verder zitten we niet tveel op hara huid.

pf bijbaan

daar is ze te lui voor. ' ik wil geen baan wil niets'
en dat het niet tegen mij gericht is is wel heel erg moeilijk te geloven. word er depressief van. nooit hoor ik iets positiefs van 'fijn' of bedankt. bah.

Niet negeren, wel loslaten

Negeren lijkt me niet zo'n goed idee, dat klinkt als straffen. Maar haar iets meer loslaten, is wel verstandig. Je schrijft dat ze nergens aan mee doet. Maar dat hoeft toch ook helemaal niet? Ze is op een leeftijd dat ze zelf haar tijd indeelt en afspraken maakt (of juist niet), daar zul je je bij neer moeten leggen. Als ze je nodig heeft, komt ze vanzelf.

Duw haar niet verder weg

Probeer het los te laten. Probeer op vriendelijk blijven in te zetten. Probeer het niet vervelend te vinden dat ze niet wil. Zet eens een kop thee met iets lekkers voor haar deur zonder dat ze het vraagt. En dan appen dat het er staat, ga niet op dankjewel zitten wachten. Slik in wat je wil zeggen als ze weer eens zo'n bui heeft. Zeg bv iets als: ik denk dat je beter naar boven kunt gaan als je zo boos blijft, dit is voor niemand fijn.
Ik weet het, het druist allemaal tegen je principes in maar probeer het lijntje niet te breken.

Dat is wat ik ook altijd dacht, ik wil zoon niet kwijtraken.

Niet haar negeren

wel haar gedrag. Tenminste, tot op zekere hoogte.

Ik herken veel van je verhaal hoor, zeker als het 'die tijd van de maand' is, kan dochter (16) echt niet te genieten zijn. Intussen hebben we dus gelukkig door dat het daaraan ligt, meestal dan. Ik benoem dat dan ook. Meis, ik denk dat je ... Kan dat kloppen? Ben je daarom boos/brutaal/noem maar op? Ik knuffel haar dan vaak even. Meestal valt bij haar dan ook het muntje en 9 van de 10 keer volgt er dan nu een huilbui omdat ze zelf ook niet zo wil zijn/doen. Met begrip kom ik dus veel verder dan wanneer ik er tegenin ga. Zeker op het moment dat ze zo opstandig, boos of brutaal is. Maar, als ze echt te ver gaat kan ze naar haar kamer vertrekken, ik laat me niet als oud vuil behandelen. En intussen is ze zover de puberteit door dat ze dan na verloop van tijd wel haar excuses aan komt bieden. Zo niet, ga ik zelf na een paar uur het gesprek aan.

Dus ik zou af en toe zeker proberen een gesprek met haar te voeren over haar gedrag, en wat het met jou doet, maar op het moment zelf zoveel mogelijk negeren, of haar even een knuffel geven om te laten weten dat je toch wel van haar houdt. En focus je op haar positieve punten. Benoem die ook, deel royaal complimentjes uit. Werkt twee kanten op, je wordt jezelf meer bewust van haar goede kanten, en voor haar werken complimenten vast ook beter dan kritiek. Zo werkt het voor jezelf ook, toch?

Verder laten we haar behoorlijk vrij. We hebben geen vaste afspraken over tijd van thuiskomen of zo, dat ligt helemaal aan de situatie. We bespreken meestal samen wat kan en wat niet. In toetsweken zijn we strenger/kan er minder. Dat snapt ze. Op andere momenten kan en mag er veel. Sinds een paar maanden werkt ze, dat vindt ze niet heel leuk, maar het salaris is wel heel fijn . Ze geeft graag geld uit, dus wij vinden het heel belangrijk dat ze door er zelf voor te werken gevoel krijgt van waarde. Dat is toch anders dan wanneer het allemaal zakgeld is waar ze niks voor hoeft te doen. Volgend jaar krijgt ze ook minder zak- en kleedgeld, het is de bedoeling dat ze dan meer van haar salaris gaat doen. Ik merk dat het helpt dat ze van een ander ook dingen moet doen waar ze geen zin in heeft (van haar baas). Zo werkt het in de wereld, je kunt niet alleen maar doen waar je zin in hebt. Je moet rekening houden met anderen. Dat leert ze makkelijker van een buitenstaander dan van ons .

Ik heb ook moeten leren me niet persoonlijk aan te trekken hoe ze zich gedraagt. En dat lukt lang niet altijd. Op een rustig(er) moment kom ik er dan wel bij haar op terug. Dan vertel ik haar hoe ik me onder haar gedrag voel. Dat komt tegenwoordig wat beter aan. En omdat ze dat nu weet, kan ik haar af en toe tijdens zo'n bui ook wel bijsturen.

Ik hoop dat je wat aan mijn post hebt. In ieder geval, het gaat over. Echt. Op een dag zijn ze die puberteit weer door. En dan gaan ze je waarderen.

wel begrenzen en niet op in gaan

Hier ook moeder en dochter allebei ADD. Zijn we mooi klaar mee. Ik was zelf een hele heftige puber met ‘vreselijke’ ouders dus je zou verwachten dat ik alles begrijp. En dat is eigenlijk ook wel zo. Maar dat betekent niet dat ik alles verdraag. Hier knalt het zeker ook geregeld wederzijds maar vaak red ik me eruit door te constateren dat zij en/of ik op dat moment niet goed genoeg in ons vel zitten om deze kwestie (van kleinigheid tot serieus ding) goed op te lossen en dat we erop terug moeten komen als we ons ontspannener en sterker voelen. En dan zeg ik iets zorgzaams of aardigs tegen haar. Werkt meestal. Ik moet daarvoor zelf niet te ver heen zijn qua stress want anders wordt het moeilijk. Hoogoplopende ruzies zijn voor mij dus ook een signaal dat het met MIJ niet goed gaat!

Als je als uitgangspunt weet te vestigen ‘als ik me ‘intens’ gedraag, heb ik rust nodig en moet ik de inhoud parkeren en mezelf tot rust brengen’ heb je al heel veel gewonnen. Dat geldt trouwens bij ons voor alle gezinsleden. Niet alleen voor de puber.

Groet,
Jo Hanna