Volledige focus op vriendje: wanneer is het te veel?
Graag jullie advies. Het gaat over mijn jongste, ruim 16. Je zou zeggen dat ik bij nr 4 wel raad zou weten met alle soorten pubergedrag, maar dit heb ik niet eerder bij de hand gehad, en ik weet echt niet wat wijsheid is.
Dochter heeft een vriendje, voor het eerst, sinds een maand of 5. Het is een ingewikkelde knul, en we zijn niet onverdeeld gelukkig met hem als aanhang. Ik zeg het er maar bij, want misschien speelt het op de achtergrond mee. Andere ding wat meespeelt is dat dochter jong en wat kwetsbaar is, en nogal voorzichtig en verlegen in haar sociale leven.
Situatie: dochters tijd thuis wordt echt volledig opgeslokt door vriendje. Ze zat al veel op haar kamer, maar sinds het schooljaar weer begonnen is zien we haar eigenlijk alleen nog maar voor het eten, en als ze welterusten komt zeggen. Als ze op haar kamer zit is ze eigenlijk volcontinu aan het bellen met vriendje. Via what’s app of andere gratis apps. Ze speelt world of warcraft met hem. Past totaal niet bij haar, maar ook dan altijd contact via een of andere praat- optie. Als ik al eens (na kloppen) haar kamer binnenloop met een stapel was of zo roept ze bijna standaard ‘ ik ben aan het bellen hoor’ en kijkt me de deur uit. Het karige contact met vriendinnen wordt nog minder. We hebben sinds een paar weken na overleg met haar een soort avondklok ingesteld. Na 2145 geen beeldschermen meer. Dat leidt er toe dat ik iedere avond om 2145 de boeman ben die haar dwingt gesprek met vriendje bruusk te beëindigen, waarna zij nog een uur druk is met douchen, tas inpakken, gitaar spelen, lunch maken, en al die andere dingen die ze vooruit heeft geschoven of vergeten is. Ze leest minder ( was ze altijd dol op), haar muziek hobby wordt afgeraffeld, kortom...ik vind het zorgelijk.
Ik spreek mijn zorgen uit, maar dat leidt vooral tot ( te) veel gesprekken met een wat negatieve toon. Ze is bijna 17,eigenlijk ook te oud voor al te veel keiharde verboden en regels. Of niet? Schoolresultaten lijden er ( nog) niet onder, maar ik heb het gevoel dat ze dat ook afraffelt, en de eerste toetsweek moet nog komen. Ze wekt de indruk het ergens wel met me eens te zijn, maar eist tegelijkertijd de ruimte om dingen te doen zoals zij wil. Ik heb het gevoel dat ze wegloopt voor het echte leven en zich terugtrekt in een heel beperkt bubbeltje met haar vriendje. Maar waar stopt normaal pubergedrag en wordt het zorgelijk? Wanneer laat je los ( door schade en schande wijzer worden?) en wanneer stel je grenzen? Ik weet het even niet meer zo goed....
MariaM
Vragen
Je stelt dat hij een "ingewikkelde knul" is. Wat bedoel je daarmee? Wat is er mis met hem volgens jullie?
Honderd keer zeggen
natuurlijk neemt je invloed gestaag af maar hier zou ik het gewoon blijven zeggen. En mits ze luistert ook uitleggen.
Vriendje prima, maar isoleer je zelf niet. Laat de rest van je leven gewoon doorgaan.
En uiteraard de rest van het circus. Verkering, een relatie is bedoeld om iets toe te voegen aan je leven, Het is ook samen verder opgroeien en groeien.
sjeeske, anne
Sjeeske: In verband met de privacy wil ik niet al te veel details geven, maar denk in de orde van extreem andere normen en waarden dan in ons gezin en een hele bijzondere thuissituatie. Jongen krijgt externe hulp vanwege allerlei problemen. Ook met gedrag. Depressief. Wispelturig, Soms manipulerend. Emotioneel nogal labiel . Heeft al een paar keer midden in de nacht bij ons op de oprit gestaan ( 20 km fietsen!) omdat hij overstuur was over iets. Dat soort dingen. Dochter accepteert alles van hem. Praat alles goed.
Anne: ik zeg dat ook. Maar ik heb moeite om de toon een beetje plezierig te houden, kan mijn irritatie regelmatig niet verbergen. Want ik praat tegen een muur, lijkt het. Maar ik merk dat de sfeer in huis er daardoor niet beter op wordt.
Ruimte
"Ze wekt de indruk het ergens wel met me eens te zijn, maar eist tegelijkertijd de ruimte om dingen te doen zoals zij wil."
Ik zou zeggen: geef haar die ruimte en sta klaar om haar op te vangen. Laat haar merken dat jij het belangrijk vindt dat het goed met haar gaat, zonder haar te vertellen hoe ze daarvoor moet zorgen.
Ik had zelf op haar leeftijd een ingewikkelde relatie. Ging er volledig in op en het vrat aan me. Thuis ontweek ik alle aandacht, want ik wist dat ze zich zorgen zouden maken als ik alles zou vertellen. Mijn ouders zagen natuurlijk wel dat het niet goed ging, maar toonden zich gewoon geïnteresseerd zonder door te vragen.
Mijn vader vroeg mij één keer hoe het nou zat met mijn vriend en mij. En toen ik het hele verhaal gedaan had zei hij: "ok, nu heb ik alles gehoord over hem en zijn ouders en zijn andere vriendin. Maar weet je over wie ik nou niks heb gehoord? Over jou. En eigenlijk ben jij voor mij de belangrijkste in dit verhaal." Dat kwam wel binnen en heeft er ook voor gezorgd dat ik meer over mezelf ging nadenken.
Achteraf ben ik heel blij dat ik de ruimte heb gekregen om mijn eigen fouten te maken. Zelfs al liep het heel pijnlijk af, het heeft me gevormd. Af en toe laten merken dat je het ingewikkeld vindt voor haar en dat je haar het beste gunt, lijkt me fijner werken dan haar steeds vertellen dat ze dit of dat wel of niet moet doen. Uiteraard binnen de grenzen die je hebt gesteld vwb contact en school enz.
lastig
Net als Emmawee had ik ook een ingewikkeld vriendje. Emmawee, wat was jouw vader wijs in die situatie!
Mijn moeder heeft me, vanuit haar bezorgdheid, alleen maar steviger in de armen van die jongen gejaagd door telkens te zeggen hoe fout ik bezig was en hoe ingewikkeld die jongen was. Ik voelde me onbegrepen, het was alsof ze het me niet gunde, zo heb ik het ervaren (maar zo bedoelde ze het natuurlijk niet).
Ik verwijt haar niks, ze was, terecht, erg bezorgd. Maar vanuit haar bezorgdheid begon ze te vitten en had ik de sterke behoefte hem te verdedigen.
Wel confronterend hoor.
Want al doe ik zo mijn best....ik ben bang dat ik momenteel meer op sally’s moeder lijk dan op emmawee’s vader. Ik ben inderdaad bezorgd.
Emmawee zegt het wel mooi...laten weten dat ik haar het beste gun, en er voor haar ben. En dan loslaten. ‘Binnen de grenzen die je hebt gesteld qua contacten, school, etc’
Ik denk dat daar nou net het probleem zit. Waar trek ik de grenzen? En wanneer? Ik heb met mijn oudere pubers altijd vrij probleemloos afspraken gemaakt. Meeste dingen gingen in goed overleg best soepel. Eigenlijk is dit voor het eerst dat ik een kind heb waarbij het misschien wel nodig echt harde afspraken te maken. Maar ik merk zelfs al dat die avondklok voor beeldscherm ( samen afgesproken! Echt!) niet echt werkt. Het levert vooral een hoop irritatie op. Ik zit s avonds op de klok te letten tot het 2145 is, dochter voelt het nu als een soort ‘recht’ om tot die tijd full time on line te zijn. En hoe kan ik grenzen stellen aan ‘ contact’? Ik kan haar toch moeilijk dwingen minimaal 1-keer per week iets af te spreken met een vriendin? en met die eindeloze bel/app/ chat opties op telefoon en laptop weet ik ook echt niet op welke manier ik controleerbaar haar contact tijd met vriendje kan inperken. Als ik dat al zou willen.
Kortom. Ik vind het lastig.
M
Gaat dit om
Dat meisje die door familie/vriendje werd uitgenodigd om naar Efteling te gaan etc.? Je verhaal zo lezend denk ik dat je het echt meer moet loslaten. Ik weet het, makkelijker gezegd dat gedaan maar het is wel zo. Misschien voor jezelf nagaan waar het hem precies in zit. In vriendje met zijn problematiek? En als vriendje de ideale schoonzoon was, dan had je er minder moeite mee? Je zegt zelf al dat ze voor vriendje ook veel op haar kamer zat. Dus dat vele op kamer zitten ligt niet aan vriendje. Zolang het op school goed gaat zou ik het even laten gaan. Al is het alleen maar voor jezelf.
Dat is ook lastig
Ik herken je probleem met die avondklok. Dat is hier ook nog steeds iedere avond politieagent spelen (kinderen van 16 en 19). Heel vervelend. Maar we hebben ondervonden dat ze zelf geen grenzen kennen/voelen hierin en dus veel te weinig slapen. En daar worden ze allebei erg humeurig van, dus daar heb ik dan last van. Vandaar de beslissing om er een harde eindtijd op te zetten. Maar ja, dat hard komt dan inderdaad wel van ons ouders, als wij er niet aan denken komen ze er echt zelf niet mee. Binnenkort maar weer eens evalueren...
Wat betreft het vriendje: ja, ik wou dat ik zo wijs was als de vader van Emmawee. Ik denk dat je daar toch naar moet streven. Grenzen stellen werkt erg averechts denk ik. En dat wil je echt niet. Mijn eigen vader roept ook altijd dat kinderen het meeste leren van de fouten die ze maken, en dat je als ouder vooral het vertrouwen moet geven dat jij altijd het vangnet bent. Misschien is dat toch iets dat een vader makkelijker valt dan een moeder? Ik ben het in theorie helemaal met hem eens, maar de praktijk is lastiger vind ik. Je wilt ze beschermen tegen wat je ziet dat er mis gaat. Ook al weet je dat dat helemaal niet kan. Of zelfs maar wenselijk is. Want je wordt inderdaad vooral gevormd door de dingen in je leven die je niet in de hand hebt, waarbij je gekwetst raakt, en waarbij je dus nieuwe vaardigheden leert.
Oh ja
Zo'n avondklok bijv. Daar heb ik ook vaker aan gedacht.
Wat ben ik blij dat ik het niet heb gedaan. Was er ook huiverig voor dat het averechts zou werken bij mijn kinderen. Dat ze een tijd niet als maximum zouden gebruiken maar volledig tot de laatste seconde benutten.
Hier geen vriendje maar bij andersoortige problemen probeer ik ook op achtergrond te blijven. Dus wel heel af en toe hinten of eens praten maar verder steunen in hun eigen weg vinden.
