Verhaal klopt niet
Ik ben er achter gekomen dat onze zoon (16 )ons een heel verhaal heeft verteld waar niets van klopt. Ik wil dit vandaag met hem bespreken en weet nu al dat er heibel van komt. Het is niet iets heel erg, maar ik wil niet dat hij dingen verteld die niet waar zijn. Onze zoon heeft PDD NOS dus dat maakt het extra lastig.
Hoe zal ik dit bespreken, wie heeft er tips?
Niet groter maken
Ik zou het vooral niet groter maken dan het is. Je noemt zelf dat het verhaal op zich niet zo erg is, maar dat het je gaat om dat je wil dat hij de waarheid vertelt. Dat lijkt me een prima insteek.
Je kan hem vertellen dat je erachter gekomen bent dat zijn verhaal niet klopt. Dat je niet boos bent maar dat je graag wil weten hoe het komt dat hij dit zo vertelt heeft. En dat je graag wil dat hij eerlijk is tegen jullie.
Verder denk ik dat het niet de laatste keer is dat dit gebeurt. Pubers vertellen niet altijd de waarheid tegen hun ouders. Ze doen weleens iets onhandigs waar ze liever niet voor uit willen komen. Meestal kom je er achteraf wel achter. Je zal dus best vaker zo'n gesprek moeten hebben met je zoon. Maak het dus vooral voor jezelf ook niet te groot. Het komt op mijn nu over, maar misschien zit ik ernaast, dat je er vreselijk tegenop ziet. Natuurlijk zal hij niet blij zijn dat je erachter bent gekomen. Maar als je zelf al heel gespannen het gesprek in gaat zal dat niet bijdragen aan een soepel verloop van het gesprek.
Tip!
'Ik weet nu al dat er heibel van komt.'
Hoeft niet hoor.
Het gaat om iets wat niet zo erg is zeg je. Ik zou tussen-neus-en-lippen zeggen: 'Zoon, ik ben er achter gekomen dat dat verhaal niet klopt. Ik vind het erg vervelend dat je dingen vertelt die niet waar zijn. Graag een volgende keer óf de waarheid vertellen, óf niets vertellen.'
en dat is het dan. Dan ga je weer verder waar je mee bezig was.
Kan zoon nog gaan ja-maren, maar ook daar hoef je niet boos om te worden.
Je kunt hooguit vriendelijk proberen te achterhalen waarom hij dit verzon, maar zelfs dat zou ik (denk ik) niet doen. Daarmee wrijf je het er in. Jij weet dat het niet klopt, hij weet dat het niet klopt. Ik zou alleen zeggen (herhalen) dat ik het niet fijn vind en daar is de kous mee af!
'Ik wil niet dat hij dingen verteld die niet waar zijn'
Tja, ik wil zo veel niet
Soms gebeurt dat toch. Stom dat-ie iets verzint, pech voor hem dat jij er achter komt. Ik zou er niet te veel aandacht aanbesteden. Behalve vragen om het niet meer te doen. De waarheid af willen dwingen (mocht je daar straks voor willen gaan) is sowieso érg lastig.
Heibel
Ik denk dat Pubermam bedoelt dat er heibel komt over dat waarover hij gelogen heeft. Niet dat zoon heibel maakt, of zij, maar dat zoon dus iets heeft gedaan waarmee hij in de problemen komt.
Tja, daar ben je puber voor he, om stomme, niet-doordachte dingen te doen 
. Of je nou wel of niet PDD-NOS hebt. Ik zou daarom de insteek van de andere posters ook volgen. Rustig blijven, (weer) uitleggen waarom het belangrijk is dat hij de waarheid vertelt, en hem vooral helpen bij wat er ook voor ellende aan komt, om die het hoofd te bieden. En daarnaast, indien van toepassing, straf voor wat hij heeft gedaan. Want je hoeft niet alles 'gewoon' te accepteren, pubergedrag of niet. Het is voor hem ook goed om te weten waar de grenzen liggen en wanneer hij eroverheen is gegaan. Maar dat hij eroverheen is gegaan betekent niet dat jullie hem zouden laten vallen of niet meer van hem houden. Dus vandaar, rustig bespreken, niet boos worden, helpen en daarnaast misschien wel consequenties aan zijn actie verbinden.
Dank
Met heibel bedoel ik, boze zoon en ruzie.
Zoon is een lieverd maar is ook een kei in het ontkennen van wat hij gezegd heeft en het verdraaien van mijn woorden. Hij zal nooit iets toegeven. Vaak eindigt het in zielig gedrag , “ jullie vertrouwen me nooit” en “je hebt altijd commentaar” en “ ik doe altijd alles fout” .Hierdoor voel ik mij dan weer schuldig.
Aan de andere kant, mag hij best weten dat wij niet alles zo klakkeloos geloven wat hij verteld.
Bedankt voor de tips, rustig blijven werkt altijd het beste!
De waarheid
Jongeren met autisme zien de werkeljkheid soms ook anders omdat ze puzzelstukjes missen.
Een andere reden is dat ze soms neigen tot smoesjes omdat ze niet geloofd worden als ze eerlijk zeggen hoe het zit, uit onbegrip.
Eisen dat ze 'de' waarheid zeggen gaat te ver. Wie zijn waarheid. En hoe zit het in elkaar.
Er komt ook een stuk egobescherming bij omdat ze zo vaak de pin op de neus krijgen gaan ze slecht gedrag ontwikkelen.
Jijbakken, de aanval is de beste verdediging, blijkt handig te zijn omdat het anderen stopt. dat je er zelf dan ook bij inschiet is wel een inzicht.
Dus kortom, ik zou inzetten op de kwaliteit van de communicatie maar niet op 'de' waarheid.
Je voorbeeld
Het is belangrijk om in een gesprek het goede voorbeeld te geven. Ga jij standaard in de aanval omdat het 'verhaal niet klopt' en je daagt je zoon uit om zich te verdedigen dan heb je kans dat die communicatiestijl zich in hem vasthecht.
Ook als je vragen hebt bij de communicatie is het handiger om dat neutraal te benoemen en er een gezamenlijke respectvolle toon voor te vinden.
Waarbij je elkaar niet overvoert in emoties en argumenten. Dat is een valkuil die makkelijk bij jou opgeroepen wordt omdat iemand met autisme naar een gemiddeld inzicht wat overreageert.
En dat doen ze weer omdat alles bij henzelf veel harder binnenkomt, dus ze reflecteren het dramatischer dan je gemiddeld zou verwachten.
Dan ga jij ook in de dramastand en dan versterk je dus dat gedrag. Dat is een valkuil.
Neem een stapje terug en vraag je af: waar gaat het eigenlijk over en hoe kunnen we dit goed aan de orde stellen en op welk tijdstip en hoe, in een gesprek of schriftelijk of per email.
The boy who cried wolf
Ik wees mijn 'verbaal creatieve' dochter er altijd op dat als ze de waarheid verdraaide, het maar zo kon zijn dat ik haar niet meer geloofde op het moment dat iets echt waar was.
Verder geen woorden aan vuil maken.
