Tiener op z’n kamer

Flanagan, ja, we denken zeker aan een hond. Denk dat het heel goed zou zijn.
Maar we zijn er nog niet uit. Twee dagen per week werken we allebei lange dagen op kantoor. Is dat wel haalbaar? En de hond betekent ook weer zorg, eigenlijk een vierde kind erbij. Ik weet niet of ik daar de energie voor heb. En beperkingen qua vrijheid: je moet er rekening mee houden qua vakanties, weekendjes weg, etc. Ik ben juist zo blij dat de vrijheid weer terugkomt nu de kinderen ouder worden. 

Mijn man wil ook graag een hond. Maar ik weet het niet. Als ik de garantie kreeg dat het goed is voor zoon en het hem erg zou helpen, zou ik het wel doen.

Stormvogel schreef op 02-07-2024 om 20:20:

dubbel. 

Kaas, beide zoons hier hebben ook een belabberd handschrift. Ze hebben al een tijdje fysiotherapie gehad voor de grove en fijne motoriek, dus het is nu beter. Maar zeker niet om over naar huis te schrijven 

Hier ook de situatie dat mijn jongste zoon veel moeite heeft met sociale contacten. Onze oudste heeft één beste vriend en ze lijken nu steeds meer met zn drieën op te trekken en iedereen vindt dat best. Ik ben heel benieuwd hoe de dynamiek verandert als zoon en diens beste vriend op de middelbare school zitten volgend schooljaar.

Hier drie avonden op rij oververhitte emoties. Mijn man is niet zo tactisch (kan een boodschap nogal bot overbrengen) en mijn zoon reageert daar nogal heftig op, en dan mag ik de brand weer blussen….dat kost mij bakken energie. Toch komt het altijd wel weer goed, maar ik zou graag willen dat mijn man even nadenkt voordat ie iets dropt. Of zijn ergernis met mij bespreekt en dat ik het dan overbreng. Aan de andere kant, zoon zal buitenshuis ook wel zulke dingen gaan meemaken, dat niet iedereen gevoelig is voor zijn gevoeligheden. Zoon komt nu wel steeds vaker met het excuus ASS…en ook nieuwe gevoeligheden die hij eerst niet had (of altijd heeft weggedrukt/niet gemerkt?)
Ik ben blij dat ik vandaag op mijn werk ben, kan ik uitrusten….

@Kaas.
Fijn dat er werk is om uit te rusten

Kan je met je man eens om tafel om te bespreken of het anders zou kunnen en hoe het voor jou ook anders (met minder energie kan)? En voor hem?
Bijvoorbeeld even afstemmen: welke zaken komen er aan wat kan leiden tot overprikkeling of heftige reacties? Wie gaat het brengen en hoe? En wie bemoeit zich er even NIET mee, omdat je nu te gaar/moe/zelf overprikkeld bent. 
Denk dat het wel belangrijk is om de rust te bewaren thuis en om op een lijn te zitten. En ja dat is niet altijd makkelijk. Want jullie als ouder hebben ook beperkte energie en af en toe (nu vul ik in hoor) ook geen zin om alles in te kleden en overal over na te denken. 
Maar uiteindelijk wil je denk ik wel thuis een rustige basis, juist omdat de buitenwereld niet voor alle gevoeligheden gevoelig is zoals je terecht zegt. 

ASS als excuus gebruiken doet onze zoon ook. 
Zo van: ja maar dat kan ik niet doen/leren, WANT ik heb ASS. 
We proberen dat wel direct de kop in te drukken (ASS betekent niet dat je niet KAN leren, maar dat je ANDERS leert). 

Kaassoufflee schreef op 08-07-2024 om 09:54:

Hier drie avonden op rij oververhitte emoties. Mijn man is niet zo tactisch (kan een boodschap nogal bot overbrengen) en mijn zoon reageert daar nogal heftig op, en dan mag ik de brand weer blussen….dat kost mij bakken energie. Toch komt het altijd wel weer goed, maar ik zou graag willen dat mijn man even nadenkt voordat ie iets dropt. Of zijn ergernis met mij bespreekt en dat ik het dan overbreng. Aan de andere kant, zoon zal buitenshuis ook wel zulke dingen gaan meemaken, dat niet iedereen gevoelig is voor zijn gevoeligheden. Zoon komt nu wel steeds vaker met het excuus ASS…en ook nieuwe gevoeligheden die hij eerst niet had (of altijd heeft weggedrukt/niet gemerkt?)
Ik ben blij dat ik vandaag op mijn werk ben, kan ik uitrusten….

Herkenbaar. Man hier heeft ook ietwat minder geduld en soms niet de zin om de handleiding van zoon er nog eens bij te pakken . En ik heb soms het idee dat hij het moeilijk vindt te accepteren dat zoon moeite zal blijven houden met veel dingen. En tegelijkertijd inderdaad zoon die zich soms ook wel heel makkelijk verschuilt achter zijn labeltjes, al zegt hij het niet met zoveel woorden, dat moet ik hem nageven. Dus vaak balanceren.

Het lijkt me toch wel zaak je man hierin meer op te voeden. Is psycho-educatie iets voor hem, of een gesprek met een behandelaar van zoon? Wij hebben destijds een paar gesprekken gehad met een systeemtherapeut, soms wij alleen, soms met zoon erbij, dat was voor ons ook helpend. Al gaf zij ook wel aan dat het heel ingewikkeld is om het verschil te zien tussen onvermogen en onwil. Blijft toch vaak proberen en achteraf zie je dan of je teveel hebt gevraagd...

Ik ben met je eens dat in de buitenwereld niet iedereen rekening kan en zal houden met zijn gevoeligheden, maar thuis zou dat toch wel moeten kunnen? Dan kan zoon thuis bijkomen van al dat op zijn tenen lopen buiten de deur. Zo zie ik het tenminste hoor. 

De psycho-educatie richtte zich op mij en mijn zoon. Mijn man heeft uit zijn vorige huwelijk al een volwassen zoon met autisme en mijn man moet nog leren (van mij en mijn zoon) dat niet iedereen met autisme hetzelfde is. En zijn energie gaat ook al veel naar zijn eigen zoon (die woont zelfstandig maar doet nog steeds een groot beroep op zijn ouders)

We hebben het er altijd over als het heeft geknald, en dan beginnen we met goede moed weer aan de goede voornemens: ik bespreek op een goed moment de aankomende taken/afspraken met zoon. En man moet tijdig zijn ergernissen en observaties bij mij neerleggen, en dan kan ik er met zoon wat aan doen. Mijn man doet heel veel voor de kinderen, er is zo veel positiefs in de onderlinge band dat het wel tegen een stootje kan, zo af en toe. En als mijn man en/of mijn zoon uitgerust en ontspannen zijn, dan kunnen ze ook de vervelende dingen wel bij elkaar kwijt, op een goede manier.
De ingrediënten voor ruzie zijn uiteindelijk toch altijd: vermoeidheid en stress/druk bij alle betrokken partijen. Het is dus belangrijk om geen moeilijke dingen ter sprake te brengen als die factoren spelen.

Nu de spanning van school is weggevallen, is het humeur van zoon een stuk beter. Hij had een stresspiek daarin met een vergeten grote opdracht die toch echt nog moest. Hij gaat over naar de volgende klas, gelukkig (en mijn andere zoon ook)

Zonnig77 schreef op 11-07-2024 om 11:22:

…..

Hier gaat het verder best oké. Merk wel dat ik zelf een nogal kort lontje heb. Kan momenteel weinig van mijn zoons hebben en dat bevordert niet de sfeer, zullen we maar zeggen. Zij hebben ook al lang en breed vakantie en bevinden zich al totaal in lamlendigland. Ik ben druk met de laatste dingen op werk. Juist als ik zelf niet lekker in mijn vel zit, erger ik me dood aan het niksen van mijn pubers, continu op een scherm.

Kortom, het is nodig dat ik zelf mijn zen weer even zoek en mijn 'raampje vergroot'. Hoe doen jullie dat?

Hahaha ja ook hier werkt het zo. Heel gek, maar na de stresspiek van afgelopen weekend raak ik deze keer zelf ineens ook in vakantiestemming omdat kids geen school meer hebben (nog niet officieel vakantie maar de boeken zijn ingeleverd en er volgt alleen nog een rapport en schoolreis volgende week) Vakantiestemming bij mij betekent: wij buiten eten met bord op schoot, kinderen die binnen willen eten aan tafel en dat we dus niet samen eten (en dat scheelt stress omdat we het geklier en getreuzel niet meemaken) Ook heeft de jongste een legpuzzel van 1000 stukjes tevoorschijn getoverd en daar zijn ze tijdens mijn werk mee begonnen, en daar kon ik gezellig invoegen en meedoen. Op dag 2 (gisteren) was ie al af! Het haalt iedereen uit het schermpje en is reuzegezellig, veel lol gehad. Voor de rest nog wel veel scherm, maar dit was al leuk meegenomen.

En zen voor mezelf? Ik boek af en toe een retraite of workshop van een paar dagen op een fijne locatie, al dan niet in een schoolvakantie. Dan ben ik dus fysiek ook niet thuis en kom ik weer tot mezelf. Even helemaal niks. Man regelt thuis alles op zijn manier en dat overleeft iedereen tot nu toe prima 🙂 En mijn man gaat ook af en toe een paar dagen alleen weg. Ook goed voor hem. En we doen ook nog genoeg vrije tijdsdingen samen hoor! 
En door het jaar heen kom ik tot rust van boeken lezen en creatieve dingen zoals zentangle of handwerken of kleurplaten voor volwassenen inkleuren, daar zijn best veel kleurboeken van. En ik maak met goed weer graag een fietstochtje.

Mijn dochter roept juist nooit 'maar ik heb autisme'. Want dat wil ze niet. En als een ander het benoemt, dan kan ze daar zomaar heel boos en verdrietig om worden. Zelfs als het liefdevol en begripvol benoemd wordt. 

Wij hebben nog regelmatig even een aanvaring waarin dan pijnlijk duidelijk wordt dat ze autistisch reageert op dingen. Maar dat ligt meestal niet alleen aan dochter. Man en ik kunnen beide af en toe onhandig of niet begripvol genoeg reageren. Die wisselwerking blijft kwetsbaar. We kunnen er wel altijd over praten, zowel met dochter als met elkaar. Dat is fijn. 

MamaE schreef op 11-07-2024 om 16:30:

Mijn dochter roept juist nooit 'maar ik heb autisme'. Want dat wil ze niet. En als een ander het benoemt, dan kan ze daar zomaar heel boos en verdrietig om worden. Zelfs als het liefdevol en begripvol benoemd wordt.

Wij hebben nog regelmatig even een aanvaring waarin dan pijnlijk duidelijk wordt dat ze autistisch reageert op dingen. Maar dat ligt meestal niet alleen aan dochter. Man en ik kunnen beide af en toe onhandig of niet begripvol genoeg reageren. Die wisselwerking blijft kwetsbaar. We kunnen er wel altijd over praten, zowel met dochter als met elkaar. Dat is fijn.

Hoe oud is jouw dochter ook al weer? Ben het even kwijt. Het is fijn om erover te kunnen praten als het weer voorbij is.

Vandaag had ik een gezellige middag met mijn autistische zoon. Na de therapie even de stad (niet onze eigen) in geweest en leuke dingen gekocht bij een speciaalzaak van iets. Daarna nog ijsje gehad en weer terug naar huis. Er kwam spontaan een van de volwassen kinderen van mijn man binnenwaaien en mee eten. Toen mijn zoon de vaatwasser inruimde, ging het ineens mis: we hebben nieuw serviesgoed dat hij ten eerste al niet handig in het gebruik vindt en nu ook nog eens zijn manier van vaatwasser inruimen verstoort…! Ik bleef rustig en zei dat het wel goed kwam, dat hij niet verplicht is om dat servies te gebruiken en dat het niet erg is als het niet in de vaatwasser past, we kunnen het ook handmatig afwassen of gelijk afspoelen na gebruik. Maar dat maakte hem alleen maar bozer. En dat deed ik volgens hem zelf. Door niet begripvol te reageren. Ik zei dat ik hem juist wilde geruststellen in zijn stress, maar nee dat deed ik verkeerd. Tja, en toen bleef ie maar doorgaan. Ik reageerde maar niet meer, maar ook dat was niet goed. Dus toen hij een reactie eiste, zei ik dat ik niet begreep hoe zo’n leuke dag ineens zo kan omslaan. Toen zei hij: je kunt een leuke dag hebben en dat er dan toch een bom afgaat, wat voor reden heeft het plaatsen van die bom? Tja, dan houdt het voor mij ook op. Ik zei dat ik alleen maar probeerde om weer in de rust te komen, maar hij moest echt even naar boven en zijn geluiden maken om iets kwijt te raken. Daarna kwam hij terug en zou hij weer verder debatteren, maar toch was het milder geworden en vond hij afleiding, samen met mij en broertje, in de spulletjes die we vanmiddag in de stad hadden gekocht. En toen was de bui weer over. Nummer 4 in 7 dagen tijd. En altijd rond de avondmaaltijd. 

Kaassoufflee, ik vind dat best logisch. Aan het eind van een dag vol indrukken en prikkels moet je ook nog eens sociaal doen en samen eten. En daarna wordt er nog verwacht dat je de tafel afruimt. Kan net teveel zijn. Je zou kunnen proberen om je zoon, zeker na een drukke dag, alleen op zijn kamer te laten eten. Dan kan hij rustig ontprikkelen, heeft geen last van de eetgeluiden van de anderen en hoeft niet te praten.
Er was hier vroeger een forummer met 2 autistische kinderen en die aten altijd apart. Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan… Ik zou het eens proberen!

Dat is misschien nog wel een heel goed idee Jonagold! Want we hebben deze week 2x apart van de kinderen gegeten ivm mooi weer (wij buiten, zij binnen) en toen geen ruzie oid gehad. En dit vandaag was wel heel sociaal, zo spontaan na therapie en winkelen ook nog een gast aan tafel. Al vond hij dat wel gezellig, hij had ook wijze opmerkingen over een dilemma van de gast dat we bespraken.
Ik ga eens kijken of hij anders liever na ons eet, of apart. Daar draait het overigens al vaak op uit omdat hij nagenoeg niet eet als wij aan tafel de dag doornemen. Praten en eten is te moeilijk. En dan gaan wij van tafel af, en hij eet dan pas enigszins door.