Te betrokken?
Herkent iemand dit? Ik moet het gewoon even kwijt. Ik heb het gevoel dat ik altijd (veel) te verbonden ben geweest met mijn lieve en enige dochter. Haar pijn is mijn pijn, haar geluk is mijn geluk. Nu ze al bijna 17 wordt, merk ik dat het soms misschienTE is. Ze maakt een moeilijke tijd door en ik huil (van binnen) met haar mee. Het doet me echt pijn en ik voel me er echt ellendig door. Ik probeer het niet aan haar te laten merken dat ik me net zo ellendig voel door haar ellende en eenzaamheid, maar het lukt me niet altijd het voor haar te verbergen. Ik moet haar helpen, maar kan zo moeilijk de afstand nemen die daarvoor nodig is. Het omgekeerde geldt dus ook: gaat het lekker met haar, dan voel ik me even zo gelukkig. Kortom: haar (vaak wisselende) stemmingen hebben enorme invloed op die van mij.
Logisch
Ik vind dat niet gek hoor, dat je zo'n sterke band hebt met je dochter aangezien jullie samen zijn. Ook mooi juist. Nu die sterke band je ook negatief beïnvloedt is het wel verstandig dat je goed voor jezelf zorgt, probeer leuke dingen voor jezelf te doen (hobby, iets met vriendinnen) zodat je onafhankelijker van je dochter's geluk bent. Ik heb zelf een zwaar depressief kind die momenteel met crisisbehandeling bezig is. Daar ben ik vanzelfsprekend verdrietig van, maar ik trek het me denk ik in gezonde mate aan, ben verder wel happy en tevreden, doe genoeg leuke dingen waar ik blij van wordt. Dat heeft me ook de kracht er voor mijn kind te zijn.
skik
ook
Ik heb hier ook last van bij mijn dochter. Je bent erg met zijn tweeën. Ik praat daar wel eens over met haar want het is ook omgekeerd: zij voelt ook precies wat ik voel. Het scheelt als je dat uitspreekt en weet van elkaar.
Naarmate ze ouder wordt neemt het wel af vind ik. Ze is nu 19.
Ik praat regelmatig met de (ggz-) praktijkondersteuner bij de huisarts. Dat helpt mij relativeren.
Skik en alleenmoeder: ik heb ook een man, haar vader
Ik ben geen alleenstaande moeder hoor, heb ook een partner. Hij is ook best betrokken bij dochter, maar op een andere manier. Kan beter afstand nemen, beter relativeren en heeft inderdaad ook wat meer afstand. Even met een vriendin iets leuks doen helpt wel, maar voor mijn gevoel moet ik ook gewoon veel bij dochter in de buurt zijn, ter ondersteuning. Kom daardoor minder aan mezelf toe. Skik, wat heftig. Heel veel sterkte voor jou en ik heb bewondering voor hoe je er tegenover staat. Ik moet daar voor mezelf echt aan gaan werken denk ik.
Ik zou ermee oppassen
Je ziet het vaak met enig kinderen dat ze enorm gefocust zijn op een van de ouders (meestal de moeder) en die ouder enorm gefocust is op het kind. Google eens op symbiotische relatie + ouder kind.
Het is erg ongezond voor de ontwikkeling van je kind.
Lanza
I heb eens gegoogled. Ik snap wat je bedoelt, maar denk dat jouw gedachte aan een symbiotische relatie misschien een beetje overdreven is. Ja, mijn dochter is enig kind, ja we hebben een sterke band (maar ik denk niet meer dan dat ik met evt. andere kinderen zou hebben hoor), ja ik ben vaak vrij bezorgd, maar dat maakt niet dat ik haar verhinder om dingen te doen. Wel stellen we grenzen, zoals veel ouders. Maar ze krijgt heus gelegenheid haar eigen ding te doen en uit te vinden hoe alles werkt, want het hoort erbij om je los te kunnen maken van je ouders. Ze is vrij zelfstandig (stelt zich niet afhankelijk van me op) en behoorlijk eigenzinnig en mag dat zijn. Alleen kan ik haar verdriet en haar blijheid vaak zo intens meevoelen en vind ik het moeilijk om dat voor haar te verbergen. Ik denk niet dat wij daarmee voldoen aan de typische kenmerken van een symbiotische relatie.
Lanza
Ik denk niet dat jij dit probleem ooit gaat krijgen met jouw kinderen.
Claire zit er zelf mee in haar maag, vandaar dat ze dit onderwerp hier aansnijdt. Ik vind jouw reactie bot en niet helpend.
Een hechte relatie
Het feit dat je jezelf er vragen bij stelt laat al zien dat er niets zorgelijks aan de hand is.
Mensen zullen wel vaker alles wat moeizaam gaat toeschrijven aan het feit dat je dochter enig kind is. Dat is wat mensen doen. Ze zoeken wat afwijkt van de norm en verklaren daarmee eventuele problemen.
Ik denk dat jullie gewoon een hechte relatie hebben. Wat ik zelf merk naarmate mijn kinderen ouder worden, dat is dat ik me allerlei eigen gevoelens en situaties nog zo goed kan herinneren. Het haalt eigen herinneringen omhoog, die soms nog lichamelijk voelbaar zijn. Liefdesverdriet, onzekerheid, zorgen over vrienden, verliefdheid, spijt, enz. Misschien speelt dat ook nog bij jou?
Sterkte voor iedereen van wie de kinderen een moeilijke tijd doormaken. Het hoort bij het leven en dus het ouderschap, maar leuk is anders.
verbondenheid
Herkenning hoor. Niet vanwege een enig kind (we hebben er vier) maar wel ontstaan in een bepaalde fase van het leven. Het is lastig. Je eigen emoties deinen mee op de golven van haar woeste zee. Stap uit dat bootje, hoe moeizaam dat ook gaat. Ze is nu bijna 17, mijn meedeinkind al heel wat ouder - het gaat niet vanzelf over, bij mij niet tenminste.
Het is belangrijk veel andere dingen te gaan doen en je niet te zeer te mengen in haar leven - al is dat met smartphones en trackers en wat-al-niet voor de hand liggender dan ooit. Ik herken wat Emmawee zegt - eigen herinneringen die omhoog komen. Dat merkte ik ook. Schrijven hielp mij, reflecteren.
Sterkte TS! Moederschap kan je zo ondersteboven gooien soms...
O, wat lief die reacties
Lieve dames van dit forum, ik vind het zo fijn om een beetje begrip en herkenning te ontvangen. Lanza bracht me echt even van mijn stuk. Inderdaad herken ik ook wel soms mijn eigen verdriet van vroeger, maar voor mijn gevoel was die voor mij toen minder heftig dan nu voor mijn dochter (en ook voor mij dus). Schrijven erover is inderdaad goed, vandaar dat ik me ook even tot dit forum wendde. En Emmawee, het is ook wat je zegt: mensen schrijven bepaalde problemen altijd maar weer toe aan de niet doorsnee situatie hier met 1 kind. Dat doet me pijn, want had ook best graag een groter gezin gehad, maar het heeft niet zo mogen zijn en het is ook goed zo. We hebben met zijn drietjes een goede band in ons mini gezin, alleen laat ik me soms gewoon te veel raken (mede door eigen ervaringen, waardoor ik vaak weet hoe iets kan voelen) door de emoties van dochter. Andere dingen doen wil ik graag, want het beklemt me soms ook, maar als dochter me zo nodig heeft, ben ik heel bang dat het slechter met haar zal gaan als ik er niet voor haar ben. Van dat idee moet ik denk ik toch een beetje af.
hier eenzelfde probleem. Dochter (17) is na vwo gaan studeren en op kamers 2 uur rijden bij ons vandaan. Ze heeft het erg zwaar, nu ze al het vertrouwde mist en de studie erg zwaar is en tegen valt. ze appt en skypt regelmatig en wil graag vooral steun bij de negatieve dingen.
Ondertussen valt het mij zo zwaar om mijn kind zo ongelukkig te zien. Ik slaap slecht, maak me zorgen, pieker. Ik werk 4 dagen/week en heb nog een kind thuis dus genoeg te doen... ik zou het zo graag wat meer los kunnen laten, het van mij af willen laten glijden. Maar ik wil ook dat mijn kind wel bij mij terecht kan met haar verhaal, met haar problemen. het voelt zo dubbel. kortom, herkenbaar.
Claire,
Juist omdat je het (enigszins) herkent, kan je gevoel ook gevoed worden door hooggevoeligheid. Dat is een karaktereigenschappen en heeft niet te maken met symbiose. Google eens op hsp.
Soms snap je je dochter beter als je het patroon ook bij jezelf ziet.
Hsp is niet een schreeuw om aandacht maar een andere manier van tegen iets aankijken. Vaak een manier die weinig begrip ontvangt, ook dat nog.
Losweken
Herkenbaar hoor Claire, maar dan ook vooral van de andere kant: mijn moeder was altijd enorm bij mij betrokken, voelde met me mee, begreep me, was verdrietig om mijn verdriet, enz. Echt een fijne band.
Ik moet bekennen dat ik het op een gegeven moment benauwend vond worden: juist omdat ik wist dat zij zo'n verdriet om mijn verdriet kon hebben, kon ik mijn emoties niet meer vrijuit met haar delen. Begrijp je wat ik bedoel? Ik vond het te erg om te zien dat ik haar zo verdrietig maakte. Maar anderzijds ook een beetje eng dat haar "geluk" afhankelijk was van hoe gelukkig ik mij voelde.
Op volwassen leeftijd heb ik daarom bewust wat afstand van haar gecreëerd. Zij kon nog steeds met haar verhalen bij mij terecht. Maar ik ben zelf veel voorzichtiger geworden iets aan haar te vertellen.
Bij jullie kan het beslist anders uitpakken hoor. Maar dit is in elk geval hoe het in mijn situatie gegaan is. De band is goed gebleven, maar ik heb dus bewust wat afstand ingebracht.
