Stress zonder reden

Hij is 14.

Kan hij zelf niet uitleggen waardoor hij stress voelt? Is hij van nature misschien een beetje een zenuwpees? Mijn zoon is ook heel rustig aan de buitenkant, maar in zijn hoofd ervaart hij ook vaak stress. Ik zie dat precies aan hem en merk het aan kleine dingen. Naarmate hij ouder wordt kan hij zijn gevoelens beter herkennen en er over praten. Best nog lastig voor jouw 14 jarige puber.

het is echt

een bekend verschijnsel dat mensen die onder hun niveau werken, ondervraagd worden of hoe je het noemen wil, daardoor veel stress ervaren.
Ondanks dat hij misschien lijkt te laten zien dat er weinig prestatiedrang is, is dit er denk ik toch. ieder mens is diep in zijn hart op zoek naar uitdaging en ontwikkeling, zeker jongeren! heeft hij soms last van faalangst dat hij geen behoefte lijkt te hebben aan uitdagingen?
Deze passiviteit is niet goed voor een mens. Hij moet hoognodig geactiveerd worden. iedereen gaat zich onbevredigd voelen met zo'n leeg leven.
Dus...hoe dan ook ik zou toch een soort uitdaging voor hem zoeken. Misschien wil hij een instrument leren bespelen? Of kan hij met ondersteuning toch een niveau hoger gaan doen.

en toch

zit er die stress.....
Ik zou toch op zoek gaan naar iets van hulp.

onderpresteren

Ik denk als ik jouw post lees ook meteen aan onderpresteren en hoe fnuikend dat voor mensen kan zijn. Het is echt een bekend fenomeen!

Misschien goed om je daarop in te lezen. Kijken of je dingen herkent en of je die met je zoon kunt bespreken.

En dat hij zich niet wil inspannen, kan inderdaad ook met faalangst te maken hebben. En misschien als je hem uitlegt dat de stress die hij nu ervaart ook niet fijn is, en dat hij zich beter wel wat kan inspannen, omdat hij dat een veel tevredener gevoel over zichzelf krijgt dat met deze school onder zijn niveau, hij daar toch voor open staat?

Maar lees je er eerst zelf over in, voordat je het met hem en school bespreekt. En realiseer je dat ze niet op alle scholen hiermee bekend bent, dus misschien moet je het hen ook (met documentatie/onderbouwd) uitleggen, zodat zij mee willen gaan denken aan het oplossen van dit probleem van je zoon.

Echt sneu voor hem.

meedoen op school

En wat die docenten zeggen over niet actief meedoen op school. Waarom zou je zoon actief meedoen op school als hij zonder dat al goede cijfers haalt?

Docenten snappen soms echt weinig van onderpresteren en verveling bij leerlingen!

Snap ik

Ik snap dat het onderniveau zitten een rol speelt, dat geeft een intzettend leeg en waardeloos gevoel. Maar hij laat op geen enkele manier merken dat hij dit erg vindt. Wij ouders wilden hem graag een niveau higer hebben, maar hij heeft zelf geen zin om meer te doen. Met een betere werkhouding, had hij waarschijnlijk nu wel op het goede niveau gezeten. Met voetbal toont hij wel altijd inzet en doet hij altijd zijn best, hij is daar op geen enkel moment bang om te falen, want hij heeft daar zoveel zelfvertrouwen in. Dus daarom betwijfel ik ook of van faalangst te spreken is. Ik heb namelijk een andere zoon, die is 19 nu en die had wel faalangst, dat merkte je bij alles. Alles wat nieuw is was hij bang voor en elke toets was hij in paniek.

Stress is wanneer er te veel van he gevraagd wordt dan je draagkracht aan kan, dus dan is het in zijn geval geen stress toch? Ik geloof zeker dat het iets is, maar stress is dan niet het goede woord. Ik ga binnenkort naar de huisarts met hem, want er gaat iets niet goed. Onze zoon heeft nu door medische redenen meer aandacht van ons nodig dan normaal. Mijn man denkt er daarom aan dt het misschien een roep van aandacht is?

stress en onderpresteren

Annijs, google even op stress en onderpresteren en dan vind je meteen een paar linkjes die er wat van zeggen.

Ik zeg niet dat het bij jullie zoon daardoor komt, maar het zou wel zo kunnen zijn. Dus lees erover in, zodat je kunt bekijken of dat aan de orde is.

Het feit dat je zoon zegt niet een hoger niveau te willen doen, betekent niet dat hij lekker in zijn vel zit op dit niveau.

En het is zelfs niet zo dat hij per se een hoger niveau moet doen. Misschien kan hij op dit niveau op bepaalde manieren wat meer uitdaging krijgen zodat hij een beter gevoel krijgt over zichzelf en minder last van verveling of stress.

Hier soortgelijk

Zoon van destijds 14 voerde niets uit op school. Zit op goede niveau met redelijke cijfers en geen inzet. Verstoort de les met clowngedrag / ongeïnteresseerd. Buiten school enkel gamen en sporten. Snel stress, opgejaagd gevoel, bij vlagen wat somber.Mssn faalangst maar daar wilde hij niet aan. Wij zagen t ook wel als puberteit. Herkende t van de andere kinderen op die leeftijd. Maar het zat hem meer in de weg. Hij leek wat af te stompen. School had het over onderpresteren ( en daar zat vast wat in) dus hij kreeg aangepast rooster / uitdaging. Vond hij leuker maar verder veranderde er weinig.

Per toeval kreeg hij een baantje voor 3 uurtjes per week.
En daarmee veranderde hij volkomen. Hij bleek het goed te doen. Werd de hemel in geprezen, werd soms gebeld als er hulp nodig was / bij ziekte. Ging zich inlezen over het vak, tv programma s volgen en slurpte info van z n collega s. Ongemerkt voor hem groeide z n zelfvertrouwen, kreeg hij andere invulling in z n vrije tijd. Deed school er nog steeds een beetje bij maar gemotiveerd omdat hem duidelijk werd wat hij bereiken wil. Hij is nu 16 en dat onbestemde gevoel is weg. Hij heeft een druk bestaan , haalt z n uitdaging nu uit werk en sport. Nog steeds niet uit school terwijl er daar gedacht wordt dat hij beter kan. Wij laten het hierbij. Zien dat hij goed in z n vel zit en dat uitdaging door school hem niet helpt ( wel geprobeerd). Misschien gaat hij zelfs een niveau afstromen omdat hij zo n hekel heeft aan school en theorie leren. Dan kan hij eerder examen doen. Lijkt ons goed voor hem - hij komt er wel. We krijgen er vanuit school en onze omgeving wel kritiek op - moeten hem stimuleren tot het hoogste geloof ik. Voor ons telt wat hem gelukkig maakt. En dat lijkt een andere route te zijn.

Met ons verhaal wil ik laten zien hoe het gaan kan. Niet dat dit DE oplossing is. Maar ik herken wel het en ander.

Het is een zoektocht, succes ermee!!

iets doen!

Constant flimpjes kijken geeft net zoveel voldoening als constant snoepen. Misschien een gekke vergelijking, maar als verstrooiing de enige tijdspassering is geworden, ga je je leeg voelen, je zwalkt maar wat, er komt niks uit je handen, wat is de zin van dit alles. Een mens heeft uitdaging nodig, iets doen wat moeite kost, waarna je voldoening voelt over wat je bereikt. Dat vind je niet in urenlang scrollen. Ik zie wel wat in het verhaal van Lizard. Succes!

Wat helpt er?

Maar wat helpt dan? Hij wilt geen therapie of behandeling krijgen. Hij heeft aggressieve uitbarstingen bij kleine irritatie’s of opmerkingen over school, hij kan geen baantje nemen op zn 14e, hij wilt niet meer op school doen en school biedt hierin ook niets en hij is niet van die mobiel af te slaan... Hij heeft duidelijke problemen, maar zo kunnen wij hem niet helpen. Hobby’s naast voetballen zijn er niet echt. Als je iets leuks om te doen voorsteld, heeft hij daar ook geen zin in want hij zit liever op de bank youtube te kijken. Als je niet gelukkig bent, dan kan je toch zelf moeite doen om het beter te maken? Ik moet toegeven dat wij als ik ouders soms ontzettende softies zijn en hij heel onzelfstandig is, bijv. mijn man smeert ‘s ochtend altijd zn eten voor op school en stopt zijn boeken in zijn tas. Zou dit er ook mee te maken kunnen hebben?

Annijs

Je zegt: "Ik snap dat het onderniveau zitten een rol speelt, dat geeft een intzettend [sic] leeg en waardeloos gevoel. Maar hij laat op geen enkele manier merken dat hij dit erg vindt."

Dat doet hij dus wel. Hij zegt het zelfs: hij is gestresst. Hij heeft agressieve uitbarstingen.

Het kan zijn dat hij inderdaad gestresst is. Het kan zijn dat het zijn omschrijving is voor iets anders dat met hem aan de hand is. Het is aan jullie als ouders om het voortouw te nemen en dit te gaan uitzoeken.

Daarnaast, hij is 14. Hij is niet de baas, dat zijn jullie als ouders. Limieten aan schermtijd ofzo. Wat je maar nodig ijkt, dat bepaal jij en daar heeft hij het dan maar mee te doen, als 'helemaal niets' helpt.
Zelf z'n lunch maken en boeken inpakken lijkt me ook echt niet teveel gevraagd. Maar aan de andere kant verwacht je van een 14-jarige dat hij zich zelf gelukkig maakt, iets wat menig volwassene niet eens aankan.

Denk na over wat jullie als ouders willen doen en maak een plan. Betrek zoon erbij, want die wordt al nergens serieus genomen.

Waarom zit hij een niveau te laag?