Stiefgezin stiefvader klikt niet met zoon

'Doe ik mijn zoon niet vreselijk te kort door bij hem te blijven?'

Ja.

'Het moet toch een rotgevoel geven om in 1 huis te wonen met iemand die je totaal niet leuk vind?'

Ja. Zijn biologische vader is buiten beeld. De stiefvader die hij als vader zag, is weg. En prompt komt zijn moeder met het volgende vriendje aanzetten. Gaat zelfs samenwonen met hem terwijl er geen klik is met de zoon.
Wat moet je zoon het gevoel hebben dat hij er niet toe doet.

Voor wie zeg je dat

'Het moet toch een rotgevoel geven om in 1 huis te wonen met iemand die je totaal niet leuk vind?' Denk je dat voor je vriend? Vraag het hem dan. Ja, naar als er met enige regelmaat mannen/vaderfiguren het leven van zo'n jonge jongen binnenwandelen die dan ook weer de deur achter zich dichttrekken. Ga jij de relaties (3 in 13 jaar) aan, omdat je denkt dat je zoon een vaderfiguur nodig heeft, of zijn het liefdes, of ben je zelf bang om alleen te blijven?

Tsjor

Uitvoegen

Een hoogleraar beschreef deze leeftijdsfase met "van 12 tot 18 jaar zijn ze aan het uitvoegen".
Je zoon is 13 en begint steeds meer zijn eigen gang te gaan. Hij gaat het idee krijgen dat hij het allemaal zelf wel kan (wat nog niet zo is) en heeft minder behoefte aan ouders dan aan vrienden.
Ook als hij geweldig zou klikken met je nieuwe vriend dan zou hij waarschijnlijk evengoed meer zijn eigen gang gaan.
Maar feit blijft dat je hem steeds opzadelt met keuzes die jij voor jezelf en voor hem maakt, zonder dat hij daar een stem in heeft. Wel begrijpelijk dat hij zijn eigen plan trekt.
Het zou natuurlijk mooi zijn als je vriend zich ook een beetje aan je zoon aan zou passen maar hij klinkt niet als het type daarvoor. Maar wie weet, je kunt het gesprek eens aangaan.
Uiteindelijk wonen jullie daar met zijn drieën, dat betekent dat iedereen rekening met elkaar moet houden, niet alleen je zoon met jullie.
Ik weet ook dat er veel (stief)ouders zijn die dat anders zien.
Vandaar dat in mijn zoons vriendenkring een paar jongens naarstig op zoek naar onderdak zijn. Niet mijn ideaal.

Ben zeker niet bang alleen te zijn, ik kan goed alleen zijn.
We waren enige tijd samen en onder behandeling van een kinderpsychiater en zij vertelde me dat ik van mijn kind geen partner moest maken. Dat ik voor een nieuwe liefde moest gaan als ik die tegenkwam. Mijn huidige vriend heeft ook gesprekken gehad met haar hoe hij het het beste aan kon pakken met mijn zoon. Zij zei dat mijn zoon geen enkele man in mijn leven leuk zou vinden, hij moest immers zijn moeder weer delen.
En het zijn geen 3 partners in zijn leven, maar 2. Ik was niet samen met zijn biologische vader toen hij geboren werd.

En nee, ik ga geen relaties aan omdat ik vind dat mijn zoon een vaderfiguur nodig heeft. Ik ga deze aan, omdat ik zelf gelukkig samen oud wil worden.
Ik ben van mening dat het goed zou zijn als hij weer contact zou hebben net zijn biologische vader, ik weet dat hij daar voor open staat, alleen mijn zoon wil niet.

Maar

Maar een relatie hebben betekend toch niet dat je na een jaar al samen hoeft te wonen?
Latten is ook een goede optie.

Waarom niet eerst echt zien hoe het gaat tussen je partner en je zoon, neem er een paar jaar de tijd voor. Als die partner van je houd dan blijft hij heus wel.

Tegenstrijdige therapieën

Dus het advies van de kinderpsychiater was dat je voor een nieuwe partner moest gaan (om je zoon te ontzien); En je partner kreeg te horen dat het kind geen enkele man zal dulden in zijn leven.
Hoe ga je dat aan elkaar breien?

Tsjor

Slechte kinderpsychiater

'Zij zei dat mijn zoon geen enkele man in mijn leven leuk zou vinden, hij moest immers zijn moeder weer delen.'

Maar je vorige vriend zag hij toch als zijn vader? Dus dat speelde helemaal niet.

In ieder geval blijkt nu na 3 jaar dat dit voor je zoon niet werkt. Waarschijnlijk werkte het al niet toen je besloot om samen te gaan wonen. Is apart wonen bespreekbaar voor je vriend? In ieder geval om de tijd te overbruggen tot je zoon volwassen is? Dan kun je genieten van de tijd met je vriend én aandacht geven aan je zoon.

Wij

Hebben inmiddels samen een baby van 9 maanden. Apart wonen zou natuurlijk kunnen, maar maakt het wel lastiger.

Het

Lijkt mij een heel goed idee om weer te gaan latten trouwens!
Het is de moeite waard om met hem te bespreken

Stiefvader en zoon

Kunnen stiefvader een zoon niet eens samen gaan praten met iemand erbij? Die psychiater bijvoorbeeld, of een andere therapeut die hier ervaren in is? Misschien dat ze elkaar dan wat beter leren begrijpen. (dat stiefvader misschien wat minder kort door de bocht moet zijn bijv.) Of misschien is er iets te bedenken wat ze met enige regelmaat samen gaan doen, om een betere band te krijgen. Iets wat zoon leuk vindt en dat stiefvader zich daar ook voor gaat interesseren bijvoorbeeld.
Of een andere optie is dat jij wat meer tijd met zoon alleen kunt doorbrengen? Dus niet meteen latten, maar stiefvader is zo nu en dan even op pad (sporten buiten de deur) zodat hij even wat bij kan tanken met jou.
Los van dat het minder klikt, komt zoon nu ook in de puberteit, dus misschien had hij inmiddels ook wel wat meer last gehad met eerste stiefvader?

biologische vader

Ik zou toch maar inzetten op contact met de biologische vader ook al heeft je zoon daar geen behoefte aan. Misschien dat het een goed contact kan worden voor zoon en vader plus dat het een escape kan zijn van jouw gezin. Als puber van 13 lijkt mij samenleven met een niet zo'n leuke stiefvader en een baby van 9 maanden niet echt prettig.
Latten zou ik niet doen, je zit nu in een situatie waarbij je vriend zich met de baby kan bezighouden en jij je meer op zoon kunt richten. Als je gaat latten draait het er ook waarschijnlijk op uit dat je zoon veel alleen zal zijn en daar is hij de komende jaren te jong voor.

We

Hebben een doorverwijzing van de huisarts voor gesprekken met een deskundige over de opvoeding van mijn zoon.
En wie weet komt het dan een keer aan de orde dat zij samen praten.

Systeemtherapie

Ik zou systeemtherapie aanraden met zijn 3en.

Op je vraag of je er goed aan doet om bij die man te blijven, had je over na moeten denken voor je samen aan een baby begon en ging samenwonen.

Wie weet denkt zoon er overigens anders over en spelen er andere dingen, dan dat hij je vriend niet leuk vindt.

Mam van 2

'Hebben inmiddels samen een baby van 9 maanden. Apart wonen zou natuurlijk kunnen, maar maakt het wel lastiger.'

Dat snap ik niet. In je openingspost overweeg je om helemaal bij je man weg te gaan ('Ik worstel steeds vaker met de vraag: doe ik er wel goed aan bij die man te blijven?'), maar latten kan niet?

Herkenbaar

Ik heb zo te lezen voor een groot deel hetzelfde meegemaakt als kind.
Ook vader niet meer in beeld, hoogbegaafd en stiefvader met wie ik niet erg op kon schieten.

De relatie beëindigen om deze reden lijkt me niet de juiste oplossing in ieder geval.
Er moet een manier te vinden zijn om samen te kunnen leven (op een betere manier dan nu).
Ik zou jouw partner wel proberen te helpen met de manier waarop hij kort door de bocht antwoorden geeft,
Dat is iets wat echt wel aan te passen is.

Verder zou ik ook proberen met je zoon het er toch over te hebben wat hij zou willen van jouw partner en de kans is groot dat er meer dingen spelen die hij jou niet vertelt.
Helaas weet ik ook niet hoe je het voor elkaar gaat krijgen daar achter te komen

Nog iets om over na te denken

Bedankt Mikesr voor je bericht.
Je herkent jezelf dus in het verhaal van mijn zoon. Ik vind daarom je antwoord erg fijn.

Ik wil sowieso werken aan de relatie met zijn drieën, omdat mijn vriend het erg graag goed wil doen bij hem. De wil is er. Het is fijn dat we er hulp bij krijgen. Ik heb een pgb aanvraag ingediend om begeleiding van een HB coach te krijgen thuis. Grote kans dat dit gaat lukken. Het is lastig om echt in contact te komen met mijn zoon, ook voor mij, het is geen prater.

Nu het volgende :
Mijn zoon heeft het wel eens over zijn biologische vader, hij kent hem wel, al is het inmiddels 7 jaar geleden dat hij hem gezien heeft. Ik denk zelf dat het goed zou zijn als hij weer in zijn leven zou zijn, in mijn ogen is het absoluut geen held, maar het is wel zijn pa. Ze hebben een hoop raakvlakken en ik denk dat er wel een klik is tussen hen. Zijn vader is net een volwassen puber, hij heeft sowieso niet echt verantwoordelijkheidsgevoel. Ik wil mijn zoon absoluut niet dwingen oid en als hij hem niet wil zien is dat zijn keus en respecteer ik dat. Maar, ik denk dat hij een zetje nodig heeft, omdat hij hem niet durft te ontmoeten. Er is 1 ding waar ik me zorgen om maak en dat is dat zijn vader dagelijks blowt en er ook niet vies van is om af en toe drugs te gebruiken. Mijn zoon vind dit allemaal erg interessant, Te interessant als je het mij vraagt. Ik ben bang voor de invloed die zijn vader op hem zou hebben mochten ze elkaar weer zien. (ik weet dat zijn vader hem graag wil zien, ik heb hem gesproken, ik heb hierin initiatief genomen, mijn zoon weet dit niet )
Het kan ook zo blijven als het nu is natuurlijk, dat hij zijn vader ontmoet als hij ouder is, 21 ofzo, als hij niet meer zo'n kwetsbare puber is.
Zijn er mensen die hierover mee willen denken?

praten

Kan het niet zo zijn dat je zoon gewoon aan het puberen is. Daarnaast is er ook nog eens een baby in zijn leven gekomen, misschien dat dat ook veel met hem doet. Waarom bespreek je niet met je zoon hoe het écht zit. Hij is er oud genoeg voor.

Ik zou met de biologische vader afspraken maken over het blowen. Nooit waar zoon bij is bv, ook niet vertellen dat hij het doet. Zou hij zich daar aan houden?

Nou

Ik zou inderdaad met zoon spreken hoe het echt zit. Maar ook hoe het echt zit met blowen. Dat je hem zo graag zijn vader gunt maar dat je je zorgen maakt omdat je je zoon gunt dat hij zonder die middelen door het leven gaat en dat een afhankelijkheid niet leuk is en moeilijker af te leren. Je kunt er beter niet aan beginnen, maar ja, hij is wel op een leeftijd dat hij er nieuwsgierig naar kan zijn. En zijn vader blowt.
Daarnaast kun je vader vragen om dat beslist niet te doen als hij met zoon is.

Laat het een beetje gaan

Je maakt je wel erg druk over je zoon.
Hij heeft nog wel meer in zijn leven te ontdekken nu hij dertien is en daar heeft hij ruimte voor nodig, niet een moeder die het leven wel even gewassen en gestreken voor hem klaar zal leggen in de kast.
Laat het bij hem, en hoor hem aan als hij vragen heeft en kijk of je hem kan helpen als hij daarom vraagt. Maar ga niet alles voor hem bedenken en regelen en verzorgen.

Wat

Een onaardig bericht Wendelmoed.
Mijn zoon is van tijd tot tijd depressief, sluit zich op in zijn kamer, trekt zich terug, praat niet.
Hij stelt geen vragen of vraagt nooit hulp. Dat is juist het probleem. Ik weet niet wat er in zijn hoofd omgaat, ik kan alleen naar hem kijken en opmerken wat ik zie.
Ik doe alles wat in mijn mogelijkheden ligt om die jongen te helpen.
Ik laat hem zoveel mogelijk met rust, maar probeer toch een balans te vinden om hem aan te zetten om af en toe mee de deur uit te gaan of om de deur tot praten open te houden om aan te kloppen en vragen waar hij mee bezig is.
Dat mijn vriend zo kort door de bocht kan zijn zorgt ervoor dat hij zich alleen maar meer terugtrekt.
Vandaar dat ik hulp ingeschakeld heb. Ik heb goede hoop dat het dan beter zal gaan.

AnneJ
Ik heb zulke gesprekjes ook wel met mijn zoon gehad over blowen e.d. Hij weet precies hoe het zit, hoe verslavend sommige drug en ook alcohol kan zijn.
Hetzelfde geldt voor het gamen dat hij het liefst elke minuut van de dag doet. Ik heb hem uitgelegd dat er een balans moet zijn, tussen veel alleen op je kamer gamen (isolement) en de deur uit gaan om leuke dingen te doen met mensen die hij mag (ontspanning)
Hij snapt dat heus wel allemaal, maar het omzetten in het ook echt doen is een tweede.

Hij mag van mij elke sport beoefenen die hij wil of iets anders doen, tekenles, desnoods schaken of weet ik veel wat. Ik laat hem vrij om te doen wat hij wil, maar hij wil alleen maar op zijn kamer gamen. Het liefst alleen.

Zijn cijfers zijn extreem laag, hij kan zich nauwelijks zetten tot huiswerk. Dat betekent dat hij volgend jaar van school af moet als hij het niet ophaalt. Hij wil zelf graag op de Havo blijven. Dus ja, ook daarin probeer ik hem, samen met school, te stimuleren.

Dus ja, ik maak me zeker wel druk om hem.

Dit alles bracht me even aan het twijfelen, of de band die hij nauwelijks heeft met mijn vriend het niet erger maakt allemaal, toen ik het topic startte.

Twijfel

Van alles kan blijkbaar je zoon een somber gevoel geven. Pubers kunnen natuurlijk vaak neerslachtig worden van alles wat er in henzelf omgaat of om hen heen gebeurt. Hopelijk is het tijdelijk.

"Hebben een doorverwijzing van de huisarts voor gesprekken met een deskundige over de opvoeding van mijn zoon."

Ik weet niet wie er nu gesprekken gaat voeren met wie maar goed dat je er in elk geval reflectie bij zoekt. Voor jezelf of voor je zoon.

Andere hobbies?

Is het mogelijk om samen met je zoon een andere hobby uit te zoeken? Wat doen kinderen die hoogbegaafd zijn en waar vind je die zodat het ook wat meer aansluit?
Een schaakclub? Of juist iets meer fysieks als paardrijden?
Ik bedenk me net dat mijn zoon ook veel gehad heeft aan haptotherapie.

https://www.stichtingdester.nl/
Misschien is dit kamp ook wat voor je zoon. Ik had mijn zoon er graag heen gehad maar die had op dat moment al teveel problemen.

Wanneer is je zoon getest? En is hij “alleen” hoogbegaafd (wat op zich al problemen genoeg kan opleveren) of is er meer aan de hand? Ik herken namelijk erg veel van je verhaal in mijn eigen zoon en die bleek kort geleden toch een vorm van autisme te hebben. Hij was toen 14. Vandaar het isoleren, het geen huiswerk maken, het gamen etc: hij was volledig het overzicht kwijt.
Het kan best dat ik hierdoor overal autisme zie en dat daar geen sprake van is. Maar het viel me op.