stiefdochter liegt bij arts om doorverwezen te worden

Raar verhaal

Ze is 16 dus jullie als ouders hebben geen recht meer om haar medische gegevens in te kijken. Ook mag zij naar de psycholoog zonder jullie toestemming.

Ik kan me voorstellen dat ze problemen met jou heeft, zeker als jij op haar kamer loopt te snuffelen en zoiets persoonlijks als een doorverwijzing naar een psycholoog gaat lezen. Ik zou me hier voorlopig buiten houden. Wees blij dat ze hulp zoekt.

Vraag

Begrijp ik goed dat jullie de doorverwijzing van de huisarts op haar kamer hebben gevonden en vervolgens hebben gelzen, terwijl deze niet voor jullie ogen bestemd was?

Verziekte verhoudingen en je dochter wil overleven

Als ik je verhaal zo lees, dan denk ik een meisje van 16 voor me te zien, die op jonge leeftijd haar moeder heeft verloren, slecht kon communiceren met haar vader en dan ook nog ongevraagd een stiefmoeder erbij kreeg. En die stiefmoeder brengt twee kinderen mee, met wie de communicatiekanalen met de moeder in elk geval wel goed lopen. Er waren op dat moment geen communicatielijnen rondom het meisje die goed liepen. Ze was op zichzelf aangewezen en heeft geleerd om te overleven, dat wil zegen ze heeft middelen ontwikkeld om te zorgen dat ze toch krijgt wat zij nodig heeft.
Op de eerste plaats: ze liegt niet altijd. Over het vriendje was ze bijvoorbeeld eerlijk, maar haar wens hebben jullie afgekapt. Heb je haar toen een alternatief geboden? Mocht het vriendje op een ander moment komen? Heb je kennis gemaakt met het vriendje? Heb je positief met haar daarover gesproken?
Dan rond de pil, ze was niet eerlijk over haar eerste seksuele ervaringen, maar ik denk dat ze ook wel wist hoe jullie zouden reageren (negatief). Dus dat was zelfbehoud. Als jij dat als 'voorliegen' bestempelt, dat eis je wel heel veel van haar. Ben jij eerlijk tegenover haar over jouw seksleven? En mocht ze nu wel of niet de pil? Ik heb indertijd mijn (veel te jonge) dochter samen met het vriendje naar de huisarts laten gaan en die huisarts heeft toen in stevige termen uitgelegd wat de pil eigenlijk deed. Daarna heb ik dochter en vriendje zelf laten kiezen, samen. Onder het motto: jullie zijn met volwassen dingen bezig, dus dan moet je ook volwassen beslissingen nemen. Zij kozen ervoor om het neit te doen. Gelukkig. Maar als het anders was geweest had ik dat ook moeten accepteren. Dochter heeft jaren later buiten mij om zelf aan de huisarts de pil gevraagd. Niet leuk voor mij, maar ik ben in dat verhaal ook niet meer zo relevant: het is haar lichaam en aar leven. Ik ben haar moeder die haar moet steunen om volwassen te worden.
Dan over de reden van haar om psychologische hulp te vragen. Zou het haar helpen als ze eerlijk zou zeggen, dat ze moeite heeft met haar vader en stiefmoeder? Krijgt ze dan wel toestemming voor hulp? Hoe moet ze ooit toestemming krijgen voor die hulp, als de mensen waar zij het meeste last van heeft (in haar gedachten, maakt niet uit of het waar is of niet) haar die toestemming moeten geven.

Je schrijft: 'Wij vonden haar verwijzing van de huisarts en daar een kein stukje over haar moeder en de rest over haar vader alsmede dat ze ook heel veel problemen heeft met haar stiefmoeder. Nu weet ik dat daar niets van waar is, maar ik voel mij beschaamd en gekwets en ik wil haar daarover spreken'. Op de eerste plaats: hoe is het mogelijk dat jullie dat gelezen hebben? Heeft ze dan helemaal geen recht op privacy? Op de tweede plaats: hoe kan het dat je zegt dat je niet weet dat er problemen zijn, terwijl je juist uitgebreid allerlei problemen beschrijft? je beschrijft het alleen als eigenschappen van het kind en niet als jullie gemeenschappelijke communicatieprobleem. Dan over je schaamte en gekwetstheid: hoe relevant is dat? Gaat het daarom? Gaat het om jou? En als je haar daarover wil spreken, waar gaat het gesprek dan over? Over jouw gekwetstheid? Over wat zij wel of niet mag denken en voelen? Of gaat het erover, dat je haar blijkbaar niet goed begrijpt, niet goed hebt gezien waar zij mee bezig is, hoe zij dingen ervaart en wat voor haar belangrijk is.

Wat moet je nu doen? Begin eerst met je eigen houding te veranderen in een houding van respect: het meisje heeft in haar eentje tijdens haar jonge jaren in feite emotioneel gezien voor zichzelf moeten zorgen. En dat is zwaar. Ze heeft veel moeten accepteren in het leven en zeker niet de gemakkelijkste dingen.
Haar vader zal meer aandacht aan haar moeten geven. Misschien kunnen ze samen eens dagje eruit gaan, of een week op vakantie. Het zou hen beiden goed doen om met elkaar de communicatielijnen over hun gemeenschappelijke verleden op te pakken.
zi de positieve dingen die ze doet, dat wil zeggen bezie haar worsteling om als volwassene te gaan leven op een positieve manier. Dat wil niet zeggen dat jij alles goed moet vinden, maar jouw mening wordt steeds minder belangrijk en het wordt steeds belangrijker dat zij haar eigen menin gaat vormen. Als het kan op basis van positieve ondersteuning en met het gevoel dat ze fouten mag maken en dat dat niet erg is.
Tegen het meisje zeggen: meid, ik snap dat het allemaal heel erg moeilijk voor je is. Je hoeft dit niet alleen te doen. Als je zelf wil gaan praten met een psycholoog, dan is dat prima. Maar misschien is het beter als wij samen in therapie gaan na enige tijd. Ga ondertussen met de huisarts bespreken of het niet beter is dat jullie ook in therapie gaan of dat er na enige tijd gezinstherapie komt. Laat die gezinstherapie niet in plaats van de psycholoog voor het meisje komen, want het meisje heeft echt heel hard een plek nodig waar zij, en zij alleen háár verhaal kan vertellen. Of dat verhaal nu waar is of niet.

Helaas zijn de resultaten van psychologische begeleiding zeer wisselend en soms ronduit negatief. Dus probeer met het meisje te praten voer wat zij wil bereiken met de begeleiding en als je denkt dat het mis gaat, bespreek dat dan met haar (is dit nog wat je wil bereiken?). Soms moet je zelf een andere therapeut zoeken. Niet omdat die ene therapeut niet doet wat jullie willen, maar omdat zij daarmee niet bereikt wat zij zou willen.

Tsjor

Haar waarheid vs jouw waarheid

Kinderen kunnen rare bokkesprongen uithalen als ze met zichzelf, de omstandigheden en het leven in de knoei zitten.

Wat ik eruit proef is dat je stiefdochter haar verdriet en ontevredenheid over de gang van zaken volledig projecteerd op jou en de situatie die ontstaan is, en ze zal ws heel erg overtuigd zijn van haar gelijk, wat ook zo is in haar ogen.

Ik zou niet in de verdediging schieten door met de huisarts te gaan praten, daar versterk je haar gelijk mee.
Wellicht krijg je nog een uitnodiging van de huisarts of de psycholoog om de gezinssituatie te bespreken.

Een goed gesprek met je man lijkt me wel heel erg hard nodig, om samen op één lijn te gaan zitten w.b. de opvoeding en omgangsvormen onderling.

Mijn vermoeden is dat je niet rondsnuffelt op haar kamer, maar gewoon haar was er neerlegd, bed recht trekt en gordijnen opent, correct me if I'm wrong.

Heb trouwens niet teveel vertrouwen in een psycholoog, dat kan je nog wel eens opbreken.

btw

Heb het stuk van Tsjor gelezen en ben het in grote lijnen met haar eens.
Je stiefdochter moet een manier aangeboden krijgen waar ze haar beleving en verdriet mag uiten en de mogelijkheid krijgen om het een plaatsje te geven.

Met de huisarts gaan praten over gezinstherapie lijkt mij ook zeer zinvol. Maar je zou er erg verstandig aan doen om jou perceptie hierin achterwegen te laten. Anders verzand je in een "wellis-nietus"gebeuren.

Wat Tjor ook schrijft, het gaat hier niet om jou, maar om de verwerking en acceptatie van de situatie van je stiefdochter.

En ik hoop dat ik het bij het rechte eind heb, dat je haar privacy respecteert in haar eigen kamer.

Wellicht ook tijd voor wat zelfreflectie overp welke manier ga ik liefdevol met haar om, hoe reageer ik op haar problemen, wat had ik anders kunnen doen en op welke manier kan ik tot steun en hulp zijn.

met tsjor eens

Ik kan me helemaal vinden in tsjor.
Een paar dingen wil ik je nog meegeven. Het klinkt alsof je (stief)dochter geen recht heeft op haar eigen privacy. Ik snap bijvoorbeeld best dat ze niet verteld heeft dat ze al met haar vriendje naar bed was geweest, zonder het jouw te melden. Zo gaat het vaak. Hier ook. Heel verstandig van haar dat ze aan de pil wilde. Hoeft ze helemaal niet met jouw te overleggen. MAG WEL, maar hoeft niet. Vertelde jij dat vroeger allemaal aan je moeder? Ik niet.
Verder snap ik niet waarom ze toestemming nodig heeft van haar vader voor psychologische hulp.
Ze mag zelfstandig zonder dat jullie het weten naar de huisarts gaan en zonder dat jullie het weten naar een psycholoog oid. Hoef jij helemaal niet te weten. Ze hoeft helemaal niet aan jullie te vertellen dat ze naar de huisarts gaat, voor die pil of psycholoog. En wat ze daar vertelt is ook HAAR verhaal, HAAR privacy.
En ik vind het echt heel jammer dat je niet hebt kunnen weerstaan de verwijsbrief te lezen. Hiermee heb je denk ik heel veel vertrouwen geschonden.
Ze is 16. Geen klein kind. Gun haar de privacy die ze verdient. En laat haar haar eigen leven leven met de "fouten" die daar soms bij horen.
Stap zelf uit je slachtofferrol.

en even kort

Een huisarts is niet 'gek' en weet best wel iets van pubers. M.a.w. haar verhaal is echt niet voor hem 100% precies zoals het werkelijk is. Als huisarts redenen heeft om verder te praten met haar of met jullie, zal hij dat doen. En verder heeft een kind van 16 recht op privacy bij de huisarts.
Bibi

Pil

Hoe zat dat nu met de pil? Mocht ze van jullie niet aan de pil en waarom dan? Vind je dat je daar met 16 nog inbreng in hebt dan?

Het gaat niet om jou

Je stiefdochter kan zonder jullie toestemming hulp van een psycholoog krijgen. Wat de reden voor haar hulpvraag is, daar hebben jullie helemaal niks mee te maken. Of jullie vinden dat de reden van haar hulpvraag terecht is doet ook niet ter zake. Jullie denken nu misschien dat de huisarts en straks de psycholoog een bepaald beeld over jullie hebben wat jij niet terecht vindt maar ook daar heb je niks over te zeggen. Als het goed is gaan de huisarts en de psycholoog daar ook niet met jullie over in discussie. Jullie (stief)dochter heeft namelijk recht op privacy en op behandeling, of jullie er nou achter staan of niet. Het gaat namelijk niet om jullie maar om haar. (En psychologen nemen niet alles wat een patiënt vertelt voor waar aan, die zijn getraind om alles in perspectief te plaatsen, maar dat terzijde).

Ze kan en mag trouwens ook aan de pil, ze hoeft alleen maar naar de huisarts voor een receptje, de pil wordt uit de zorgverzekering betaald. Aangezien ze seksueel actief is lijkt me dat ook wel verstandig.

skik

de relatie

Het lijkt mij handiger om te gaan investeren in de relatie met je stiefdochter. Bovendien lijkt het me met een kind van 16 handiger om vaker 'ja' dan 'nee' te zeggen. En het lijkt me ook handiger om meer te luisteren dan nog je eigen mening te geven. Als het goed is weten kinderen op die leeftijd inmiddels precies hoe je erover denkt. En zijn ze juist bezig om hun eigen leven vorm te geven. Daar hebben ze ook ruimte bij nodig en met name de ruimte om af te wijken van jou mening. Ik denk dat altijd spannend blijft. Je hebt als ouder je eigen grenzen, verwachtingen en opvattingen. Als je kinderen daarvan afwijken kun je daar niet altijd in mee gaan omdat dat toch een soort verraad aan jezelf voelt. Handig is dan om wat afstand te nemen, maar ook je eigen rol in het geheel te zien.
Jij wil niet dat ze al sexueel contact heeft, zij wil dat wel. Als ze het dan toch doet kun je niet verwachten dat ze dat van harte met jou deelt. Zo gaat dat niet. Dan kun je stiefdochter wel van 'liegen' beschuldigen maar voor haar is het zelfbescherming omdat ze bezig is met haar eigen zaken en jij dreigt daar een stokje voor te steken. In het echte leven zoek je ook niet het conflict op maar ga je zaken uit de weg of verzint een smoesje om bestwil of leidt af.
Dat is soms moeilijk in een gezin juist omdat je elkaar zo goed kent.
Dat betekent veel vergeven en elkaar proberen te begrijpen. En als je het belangrijk genoeg vind ga je het conflict aan, maar dan heeft dat wel consequenties.
Ik zie hier ook wel een paar gemiste kansen. Waarom mag een vriendje niet bij een kerstdiner zijn? Pubers leven graag met vrienden en vriendinnen en die zie ik hier graag over de vloer zodat ik weet wat er in het leven van mijn puber omgaat en ik daar met hem en haar over kan praten en hun zorgen en plezier kan delen.
De pil voor een 16jarige lijkt mee een verstandige beslissing. Het is een leeftijd waarop ze zich veel kunnen voornemen en inprenten maar door hormonen gedreven ook nogal impulsief kunnen zijn. Niet alleen de pil, ook condooms zou ik prominent op de agenda zetten. Respect is niet alleen respect voor je eigen sexuele ontwikkeling en je partnerkeuze maar is ook respect voor je eigen gezondheid en aan zien komen dat er ook weleens iets minder gepland gaat dan bedoeld.
Het gesprek begint met wie je zelf bent en je eigen beperkingen en primair uit begeleiden en niet uit dwingen reageren.
Ook kun je weleens eerst nee zeggen en daar op terugkomen. Als ouder mag je toegeven dat je moet wennen dat je kinderen groter worden.
Ten allen tijde zou ik, wat je standpunten ook zijn, het gesprek blijven zoeken en elkaar respecteren.

Zelfvertrouwen

Ik snap wel dat je het heel vervelend vind dat er bij anderen zo'n vervelend beeld van jou kan ontstaan. Dat herken ik wel. Ik probeer dat concept ook weleens uit te leggen aan mijn kinderen met autisme. De buitenkant kan belangrijk zijn, het kan consequenties hebben, toch al moeilijk uit te leggen aan pubers. Maar dat wil niet zeggen dat dat ten koste van jou eigen zelfvertrouwen gaat. Zo werkt dat nou eenmaal. Je houdt zelf gewoon je rug recht en je vergeeft een kind.
Ik val er niet van om als er iemand kritiek op mij heeft. Daar ben ik nou te oud voor. Als ik mijzelf maar recht in de ogen kan kijken.
En soms hebben ze nog gelijk ook, maar ik beoordeel dat zelf.
Kinderen kunnen op die leeftijd nogal zwart wit denken en hebben helemaal niet door wat jij allemaal in je huishouden en je gezin steekt en wat daar de logica en het nut van is.
Best een leuke leeftijd, vind ik zelf, want het dwingt jezelf ook goed na te denken over jou eigen waarden en normen en waarom je het nou eigenlijk doet.
Mijn kinderen vinden mij meestal prettig om mee om te gaan, maar als ze mij een heks vinden hebben we vast verschil van mening en is er iets dat zij willen en ik niet. Dat is nou eenmaal de consequentie.
Ik doe hier toch mijn best om met wat minder oordelen en meer geduld en oplossingsgericht met elkaar om te gaan. En zelf het goede voorbeeld geven helpt ook.

Vader, niet stiefmoeder

Beste stiefmoeder, je krijgt hier heel wat tips, ik hoop dat je er iets mee kunt. Maar ik vind één aspect nog onderbelicht en dat is de relatie tussen het meisje en haar vader. zonder overigens enig verwijt, ikd enk dat het heel belangrijk is dat vader en dochter even aandacht besteden aan elkaar, en dat zal dan vooral van vader uit moeten gaan.
In het begin schreef ik dat het meisje na de dood van haar moeder zonder communicatiekanalen achter bleef. Vader communiceert niet zo gemakkelijk (denk ik maar even), was bovendien wellicht in rouw en daarna verliefd op een andere vrouw. Mijn eigen ervaring met rouw bij kinderen is, dat rouw in de loop van de tijd nogal verandert: een kind van 8 gaat er anders mee om dan een meisje van 13 of 16 of 21 of 40. Het meisje heeft alleen met vader dezelfde geschiedenis, zij het vanuit een ander perspectief. Dus ik denk dat zij wat dat betreft haar eigen vragen en emoties eigenlijk alleen met vader kan delen, waarbij aangetekend moet worden dat dat delen niet persé in uitgesproken woorden hoeft te gebeuren. Het zou goed zijn als vader en dochter eens samen op pad zouden gaan. Een dagje uitwaaien, shoppen of een korte weekendvakantie, zoiets. Je stiefdochter heeft echt aandacht van haar vader nodig. Dan kan ze ook haar gram spuien over zijn nieuwe liefde. Haar vader is de eerstverantwoordelijke voor haar en de meest belangrijke, wat dat betreft kom jij echt op de derde plaats. Ze heeft haar vader nu echt nodig.

Ik hoop zo, dat jullie erin slagen om zoiets voor je stiefdochter te bedenken.

Tsjor

scoren?

Je stiefdochter is niet de enige die het verlies van een ouder, haar moeder, heeft meegemaakt. Dat is ook gewoon heel erg verdrietig en heeft veel gevolgen.
Voor jezelf en voor je stiefdochter kan het handig zijn om daar wat over te lezen.
http://www.zonderouders.nl/verwijzingen.html
Ik vond zelf het boek van Hope Edelman 'zonder moeder' erg mooi.
Een klein stukje:
"Mijn vader was erg kwaad, erg...... hoe noem je het tegenovergestelde van zoogzaam- onverschillig? Ik was altijd heel bang voor mijn vader. Hij wist altijd iets gemeens te zeggen om me aan het huilen te maken. Mijn stiefmoeder was gewoon vreselijk. We hebben nooit met elkaar op kunnen schieten. Onlangs ben ik begonnen in te zien dat het aan geestelijke mishandeling grensde dat ze me als zevenjarige niet om mijn moeder hebben laten rouwen. Als mijn vader emotioneel niet voor mij kon zorgen had hij een ander moeten zoeken die dat wel kon."

In elk geval heeft mij dat geholpen om een schoonzusje te begrijpen die haar moeder jong verloren had.
Ik kwam ook haar vader en stiefmoeder tegen op verjaardagen. Dan zie je dat het ook maar gewone mensen zijn die echt wel hun best deden. Maar in het hoofd van mijn schoonzusje was het hele verhaal helemaal uit zijn verband gegroeit omdat er voor haar geen begrip was geweest op de tijd dat ze dat hard nodig had.

Jeanet

Ik denk dat er veel wijze woorden gezegd zijn, hierboven. Maar ik denk ook dat het voor jou best even flink slikken is om het te lezen - misschien had je dit totaal niet verwacht. Kun je er iets mee?