Respectloze puber 13,5
Dag allemaal,
Ik kom weer eens jullie om raad te vragen want jullie zitten altijd vol van goede tips!
Het ligt duidelijk aan mij want dit gedrag vertoont hij met name tegenover mij.
Ik heb van alles geprobeerd niks werkt.
Een voorbeeld. Ik zeg iets tegen hem wat hij niet graag hoort krijg ik altijd het antwoord "hou je bek!"
Als ik hem erop aanspreekt dat dit onacceptabel is, fluister hij nogmaals "hou je bek" en steekt zijn tong uit. Dan beweert hij dat hij dat nooit gezegd heeft en dat ik me aanstel.
Hij doet niet altijd zo lelijk tegen mij maar zoals ik schrijf als hem iets niet zint etc.
Ook verafschuwt hij altijd mijn vrijwilligerswerk.want "iedereen werkt voor geld alleen zijn mama alleen voor plezier van anderen" soortgelijke opmerkingen.
Onze relatie vind ik over het algemeen heel goed dwz goede maatjes maar soms heeft hij deze buien en dan is hij constant bezig om mij naar beneden te halen...
Dus ben bang dat de "maatjes relatie" misschien geleid heeft tot weinig respect tegenover mij?
Ik hoor vaak dit gaat te ver, maar hoe reageer je dan als je zoonlief zich zo tegenover jou opstelt? Want als ik nog strenger probeer te reageren lacht hij me uit en loopt weg. Ik zeg dat dit gedrag onacceptabel is en dat ik dat niet meer wil zien maar dat heeft geen impact juist averechts.
Wat ik ook daarbij moet zeggen dat ik me soms te veel met hem bemoei, bv of zijn huiswerk al klaar is, of zijn verloren spullen al gevonden zijn ed.
Hoe kan ik meer respect afdwingen bij hem?
Bedankt alvast!
hier
Dochter is inmiddels het huis uit, maar als zij iets grofs zei, zei ik ijzig: "Hoor je zelf wat je zegt?" Of: "Kom nog een keer binnen, maar dan zonder die houding."
Een kennis van mij, alleenstaande moeder, heeft een zoon die inmiddels jongvolwassen is en de boel compleet terroriseert. Ze is echt bang voor hem en hoopt dat hij snel het huis uit gaat, maar hij vindt het prima zo. Zijn was wordt gedaan en zijn eten gekookt en hij woont lekker gratis. Verder komt en gaat hij zoals het hem uitkomt. Gaat zij 'zeiken' dan krijgt ze een enorm grote bek. Zo ver wil je het echt niet laten komen.
Dymo,
Maar dat is ook geen sarcasme.
Dat is duidelijk aangeven hoe zijn gedrag bij je overkomt en aangeven dat dit op een fatsoenlijke manier over gedaan kan worden.
Dan leg je de verantwoording bij hem, zonder hem ‘belachelijk’ te maken.
Flanagan
Het was ook meer een bijdrage aan de conversatie dan een reactie op de discussie over sarcasme 
sinds dit draadje hier is verschenen
Sinds ik dit draadje heb gelezen gaat het hier weer goed. Na de laatste escalatie met grove taal en schelden heb ik het (weer) over een andere boeg gegooid.
Kennelijk heb ik het nodig dat mijn eigen houding tegen een puber af en toe aangescherpt wordt.
Mijn man heeft me uitgelegd hoe hij het aanpakt, dat wist ik natuurlijk wel maar het is goed om het er af en toe over te hebben.
En sinds dat gesprek en deze draad gaat het geweldig goed. Ik probeer vreselijk kalm te blijven en vooral niet mijn stem te gaan verheffen. Ik herhaal dat ik het niet prettig vindt wat puber zegt/doet. Ik vraag puber wat hij nu eigenlijk wil op dat ogenblik (dat vergeet hij zelf wel eens, want zijn doel gaat ten onder in zijn gescheld). Als hij zijn grove taal ontkent (want dat doet hij vaak), dan zeg ik: "okee, dus jij hebt dat niet gezegd. Maar stel dat iemand dat wel zegt, wat vind je daar dan van?". Zo halen we het uit de welles/nietesdiscussie.
Nu mijn man nog. Want ook al pakte hij het allemaal iets beter aan dan ik (zonder boos te worden), nu moet ik hem nog laten ervaren dat hij discussies met puber te beladen maakt door ze te mengen met verwijten. Ik heb overduidelijk gemerkt dat je dan bij puber op het verkeerde knopje drukt.
ik hou ook van jou
Als puber hier eens ongenuanceerd uit de hoek komt, is mijn standaard reactie: "ik houd ook heel veel van jou". Met een grote glimlach. En het aanbod om even lekker te knuffelen.
Soms daarna een gesprekje. Over dat sommige mensen zich beter willen voelen door een ander naar beneden duwen. Maar dat je beter van je eigen kracht kan uitgaan. Dat soort dingen.
Wat we ook wel eens deden (toen ze kleiner waren), was beamen dat ze het ook wel heel erg slecht hadden getroffen met ons. "Kind, je hebt het ook wel heel zwaar he, met ons als ouders. Wacht, ik zal het nummer van de Kindertelefoon even voor je opzoeken. Die kun je gratis bellen, hartstikke handig!" Ik bood ook wel eens aan om te helpen hun koffer in te pakken, dan konden ze op zoek naar een andere moeder.
Pubers
Ik vind het toch ook wel kenmerkend van pubers. Het ene moment schelden ze je uit en het andere moment ben je weer een geweldige moeder als je eens iets leuks voor ze mee neemt of ze eens wegbrengt ergens naar toe. Dat schelden laat ik inmiddels maar over me heen komen. Dochter hier weet best dat ik het niet wil hebben en zegt meestal achteraf ook wel sorry. Van de week liep ze te schelden (overigens niet tegen mij, maar meer tegen zichzelf) met de K-ziekte. Daar moet ze dan van mij direct mee stoppen want dat wil ik echt niet hebben.
Waar ik me altijd meer aan irriteer is altijd maar die troep die pubers achterlaten. En dan als je ze ermee confronteert alleen maar sorry zeggen. Wat heb ik daar nou weer aan?
Op andere momenten weer even stevig
De band aanhalen helpt hier. Ieta lekkers uit school weer eens even voorlezen s avonds.. Gaat de rest ook veel beter.
