Respectloze puber 13,5

13,5

Hier ook .
Ik herken wel een paar dingen van mijn puber: grenzen verkennen, onafhankelijk willen zijn, dat nog niet helemaal kunnen, hij heeft jou ook wel heel erg nodig. Je schrijft dat er ook veel leuke momenten zijn tussen jullie. Die moet je vooral blijven houden! Ook samen leuke dingen moet je echt blijven doen. Vergeet op die momenten ook even hoe hij anders ook kan zijn.
Mijn dochter stort thuis al haar boosheid, chagrijn en frustratie uit op mij. Daar kan ik soms wanhopig van worden, vooral als ze dan een kwartier later weer bij me op schoot kruipt. De buitenwereld ziet dat niet en vindt haar geweldig Dit jaar, bij een eindpresentatie van werkstukken op het ROC kwamen haar docenten op me af: gôh mevrouw, als ik zie hoe uw dochter hier binnenkwam vorig jaar! Ze wordt nu echt een volwassen vrouw....! Dan denk ik: huh?
Thuis word ik er soms boos over, of ik loop demonstratief weg, of ik doe haar na zodat ze om zichzelf kan lachen. Het is een lastige periode, maar het gaat langzaamaan beter.
Je hebt ook leuk contact met je zoon. Hou dat zo! Blijf dingen met hem doen die hij leuk vindt en verdiep je daarin.

veel meer je kracht in

Bijvoorbeeld: 'als ik hem aanspreek dat dit onacceptabel is' vind ik veel te soft. Op zo'n moment zou ik een heeeele lange stilte laten vallen terwijl ik hem doordringend aan kijk. Om na een tijd te zeggen : "wat zeg jij nou?!"

Je kan zeggen 'ja maar hij onderbreekt me al tijdens die stilte' maar dat is een kwestie van je boosheid echt vasthouden en hem geen strobreed ruimte geven. Tijd om sterke grenzen te stellen anders wordt het een laatdunkend ventje tegenover jou en misschien latere vrouiwen in zijn leven

Antwoord op jouw vraag

'Ik zeg iets tegen hem wat hij niet graag hoort krijg ik altijd het antwoord "hou je bek!"
Als ik hem erop aanspreekt dat dit onacceptabel is, fluister hij nogmaals "hou je bek" en steekt zijn tong uit. 'maar hoe reageer je dan als je zoonlief zich zo tegenover jou opstelt?'

Ik reageer zo:
Álles in mijn lijf en gezicht maakt duidelijk dat ik dit onacceptabbel vind. Ik behoor niet tot de ouders die vinden dat kinderen dit gedrag vertonen omdat ze zich thuis veilig genoeg voelen om zich zo te gedragen.
Niet acceptabel dus wat mij betreft: ik maak me groot, mijn stem is heel rustig en helder, mijn gezicht strak, mijn ogen kijken dwingend (ja, dat kan ik echt goed).
En ik zeg dat ik dit gedrag onacceptabel vind.

Soms kan op dat moment (of op een later rustig moment) ook nog zeggen tegen het kind dat ik 'natuurlijk niet kan verhinderden dat je zoiets zegt', maar dat ik wel wil dat het kind duidelijk weet dat ik dit úitermate vervélend en onacceptabel vind. En dan loop ik weg.

Ik heb ook een goede band met mijn 4 kinderen, toch ook wel een soort van maatjes. Maar, er kan hier niemand een ander 'naar beneden halen', zonder dat wij als ouders daar meteen op ingrijpen. 'Zo gaan we hier niet met elkaar om!'.

We doen niets meer dan dit zeggen. Er krijgt niemand straf, geen consequenties. Maar we spreken ons wel heel helder uit.

Later zouden we er op terug kunnen komen: 'goh, wat gebeurde er gisteren nou waardoor je zo boos werd, wat had ik/jij anders kunnen doen?'

'Dan beweert hij dat hij dat nooit gezegd heeft en dat ik me aanstel.'
Ik denk dat ik dat zou negeren. Hij en jij weten dat hij het wel gezegd heeft.
Mogelijk zou ik hier later op terug komen, en zeggen dat ik me niet 'aanstel', maar dat zijn opmerkingen echt bij me binnenkomen en me pijn doen. Of iets in die richting.

Marie

"Onze relatie vind ik over het algemeen heel goed dwz goede maatjes maar soms heeft hij deze buien en dan is hij constant bezig om mij naar beneden te halen...
Dus ben bang dat de "maatjes relatie" misschien geleid heeft tot weinig respect tegenover mij?"

Tja, je puber is een opgroeiend mannetjesdier en opgroeiende mannetjesdieren willen nogal eens dominant zijn. Het enige dat je daartegen kan doen is nog dominanter zijn en je grenzen zorgvuldig bewaken. Maatjesrelaties met je kinderen zijn sowieso niet slim, je nbent verantwoordelijk voor ze dus je kunt niet hun maatje zijn.

Misschien moet je zo'n hondenopvoedcursus gaan volgen

Apenrots

Wat Ad zegt klopt helemaal. Op die leeftijd zijn jongens één grote testosteronbom. Dat hoort er echt bij. Ik ben de enige vrouw thuis, met twee pubers, maar ik maak toch altijd wel heel duidelijk dat ik het alfavrouwtje ben Ik vind het ook wel echt aandoenlijk hoor, die spierbonken die het ene moment bovenop de apenrots denken te zitten en het andere moment mamma een dikke knuffel geven.

Mwoa

Maatjes of niet, dat is maar een opvoedstijl en maakt volgens mij niks uit.

Ik ben wel graag een maatje. Maar wel pas op de 2e plaats, eerst de ouder. En momenten genoeg waarop ik me echt geen maatje voel. No problem, dan maar alleen ouder.

Ook weet ik niet of het een jongensding is.
Mijn zoon viel hartstikke mee, dochter maakt er geregeld een potje van.
Ze is nu net 15 en ik heb het gevoel dat eea nu begint af te zwakken, minder brutale buien, wat socialer. (maarja, morgen begint het misschien pas goed wie weet)

kweenie hoor

Of het nou met mannelijke hormonen te maken heeft, volgens mij zijn pubermeisjes minstens zo weinig respectvol tegen vader en moeder.

Erger

Ik was echt erger dan mijn jongens van 12 en 15. Vooral tegen mijn moeder trouwens. Ik praatte haar op een zeurtoontje na, bijvoorbeeld. Rollende ogen, al dat.
Mijn kinderem zijn echt liever voor mij. Maar ook eerlijker. Ze zeggen meer openlijk wat ze wel en niet fijn vinden. Dat durfde ik nooit zo.

Jongenspubers.

Jongenspubers die op hun 13e jaar "hou je bek" tegen hun moeder zeggen en dit zelfs herhalen zijn aan het uitproberen of ze kunnen overheersen. Ook lichamelijk gezien worden ze groter en sterker dan hun moeder.
Wat Ad zegt herken ik zeker als een duidelijk verschil met meisjes.
Brutaal is toch anders dan dreigend en dominant.

Je zult als moeder je grenzen heel duidelijk moeten maken, je zoon moet weten dat ondanks dat hij groter en sterker wordt, jij met respect en liefde moet worden behandeld. Het is fijn als er een vader in huis is om hem dit duidelijk te maken als je dat zelf moeilijk vindt. Je bent geen maatjes, zeker niet in deze fase, die grote mond heeft hij alleen tegen jou, hij is je grenzen over.

Als je dit gedrag nu accepteert heb je rond zijn 16e een groot probleem in huis.
Het neerbuigende over werk enz. zou ik nog redelijk kunnen negeren maar niemand zegt "hou je bek" tegen mij, ook zeker mijn zoon niet.

Grenzen idd

Het is nog niet te laat maar eigenlijk had je die grens al eerder duidelijk aan moeten geven, maar beter laat dan nooit. Ik hoor natuurlijk niet op welke toon jij je zoon aanspreekt, maar ik heb een vriendin die nogal soft haar grenzen aangeeft. En dat werkt dus niet.
Ik kan schrijvend wat lastiger uitleggen hoe het gaat maar je hoort de hapering/twijfel al in haar stem als ze zegt "om 22.00 uur binnen zijn".Haar zoon liep toen de deur uit met 'doei, doe ik niet' en vriendin bleef zitten in de woonkamer (die zat vol visite, we waren bij andere vrienden op een verjaardag)
Oei, dat had ik dus niet gepikt en was meteen achter hem aangegaan (ze liepen rustig weg, ik zou niet de hele buurt zijn doorgerend hoor) met een HELE duidelijke instructie dat dit zwaar óver de grens was geweest en dat hij nu twee keuzes had, of sorry zeggen en wel degelijk om 22.00 hier ZIJN of NU meteen naar huis. Klaar-einde verhaal. En de toon van je stem zegt hier alles eigenlijk.
En aangezien ik die toon al wel een tijdje te pakken heb weten mijn kinderen echt wel wanneer het menens is. Hoe oud ze ook zijn, ze willen écht niet dat mama boos is.
Tevens denk ik deels dat ik ook gewoon makkelijke kinderen heb, ik ben duidelijk, er kan veel bij ons thuis, maar een grens is een grens en dat weten ze precies.

bedankt

allemaal voor het meedenken en voor jullie zeer gewaardeerde mening!

ik begrijp dat elk kind anders is en het blijft zoeken

gezien de reacties kom ik dus eerder als een zacht iemand over, maar zelf vind ik mezelf juist misschien te streng
hoewel gedrag van mijn zoon duidt wel anders, klopt

dat mannetjes gedrag dat zou het zeker zijn en kijken hoe ver hij kan gaan, juist

met maatjesrelatie bedoelde ik dat hij oha vrij open tegenover mij is, we hadden altijd al hele dichte band en we hebben het geregeld heel gezellig samen
moeilijk om uit te leggen
het verzet komt inderdaad wanneer ik met grenzen stellen bezig ben
duidelijk dat dit geen acceptabel gedrag is

nogmaals dank!

nog...grenzen stellen

daar ben ik eigenlijk permanent mee bezig

hangt toch ook erg van het character van het kind, volgens mij

Misschien eens samen praten over grenzen

En dan bedoel ik niet zijn brutale gedrag, maar wat zijn vrijheden zijn.
Hij heeft de leeftijd om steeds meer vrijheden te krijgen. Maar bij die vrijheden horen ook verantwoordelijkheden.
Hetzelfde geldt voor jou. Meer loslaten maar ook verantwoordelijk gedrag terug krijgen.

kennelijk

Kennelijk heb ik dan niet op tijd ingegrepen, want de mijne is 16 en wat die allemaal voor een taal over ons uitstort!
Of mijn pogingen sloegen nooit aan, dat kan ook.
Maar goed, de mijne is dan ook een IADH-puber.Regelmatig scheldpartijen om niks, ik moet inderdaad mijn b*k houden of ik ben een t#r*ngw&f. Ik accepteer dat echt niet, meestal is het daarna een paar dagen beter,maar vervolgens begint het weer. Zodra hij beneden komt begint het gedoe meestal al.

herkenbaar wel met de dochter

Ik ben tegelijk een pup aan het opvoeden en ik doe dat dominatiedingetje dus ook bij allebei. Maar realiseerde me vandaag dat ik bij de puber wel wat meer mag belonen wat wel goed gaat in plaats van aan te slaan op wat ze niet goed doet.

mijk

Haantje

Hier merkte ik dat puberzoon haantjesgedrag vertoonde in de weken dat mijn man voor werk in het buitenland was. Het was een soort van beschermend , maar tegelijk bepalend en dus hinderlijk gedrag. Als mijn man weer thuis was, nam het af omdat het verantwoordelijkheidsgevoel dan niet leefde.

De vraag aan Marie dan ook of er een mr Marie aanwezig is. Het woordgebruik is buiten de grenzen van normale omgang met elkaar. Maar het is mogelijk dat je zoon ook ergens zoekende is naar zijn plek als ‘man’ binnen het gezin.
Alleen is hij daar nog te jong voor en pakt het beroerd uit.

Het is wel heel wat anders dan een testosteronenbom; dan is er sprake van dominantie.
Ik doel op de behoefte van een zoon om zich als beschermheer van de andere gezinsleden op te stellen. Alleen hapert die uitvoering wel eens omdat een jonge puber ook niet precies weet hoe..

Zijn kritiek op je vrijwilligerswerk is niet verbazingwekkend; als je wel geld verdiende, droeg je namelijk bij aan de verantwoordelijkheid binnen het gezin. Ik zeg niet dat je dat niet doet. maar in de ogen van een 13-jarige, die meer bewust wordt van het feit dat levensonderhoud geld kost, kan dit bijdragen aan de onrust die gepaard gaat bij het gevoelens van verantwoordelijkheid , welke hij mogelijk naar zich toetrekt.

Ik weet nog dat mijn zoon eerder van zich liet horen over geldzaken en hoe duur alles was, in de weken dat mijn man niet thuis was. Vb Dan maakte hij opmerkingen over dat er alweer een pak koek op was of dat het stom was dat de lekke band door de fietsenmaker werd geplakt, terwijl hij dat ook kon.

Ik zie in dergelijk gedrag niet zo zeer een grensaftastend gedrag, meer een zoekend gedrag naar het omgaan met verantwoordelijkheid.
Puberaal gedrag wordt vaak neergezet als iets negatiefs; kinderen die hun ouders uitproberen. Puberaal gedrag is ook een fase waarin ze met veel veranderingen bezig zijn; wensen, toekomstdromen, tegenslagen etc.

Geef ze de tijd, en voorkom dat je elke discussie wit winnen of het laatste woord wilt hebben. Daar zijn ze zo allergische voor.

Ach, dubbel

Precies dezelfde teksten en vergelijkbare gebruikt dochter ook wel. Volgens mij is het heel gebruikelijk onder pubers.
Maar ik wil het niet horen, natuurlijk. Maar in goede buien geeft dochter ook wel aan het gewoon leuk te vinden zo te spreken. En eigenlijk snap ik dat ook wel weer, vond ik ook wel toen ik puber was.
(dus niet om het goed te spreken, maar wil maar zeggen dat er niet perse heel slechte bedoelingen achter hoeven te zitten)

herkenbaar

Hier ook zoon van 13 die regelmatig brutaal uit de hoek komt. Het zijn vooral zijn jongere zus en vader (die aan een ernstige ziekte lijdt) die het moeten ontgelden. De spanningen lopen hier vaak hoog op. Heel vermoeiend....

Sarcasme

Hier werkt dat wel in geval van vervelende opmerkingen e.d. Maar je kind moet dat wel goed opvatten natuurlijk.

Ik zeg bijvoorbeeld:

Applaus! Je hebt de meest lullige opmerking gemaakt die ik in tijden gehoord heb.

Zo. Jij kan trots op jezelf zijn, want je hebt toch maar even mooi je moeder uitgescholden.

Wat dacht je? Ik een rothumeur, dan iedereen maar een rothumeur?

Zal ik ook gaan schelden? Of zal ik maar gewoon volwassen blijven doen?

Bij mijn zoon verandert na zo'n opmerking snel zijn houding en kunnen we normaal in gesprek. Hij snapt dan wel dat hij te ver ging.

Aanhalingstekens

Zouden hierboven geen overbodige luxe zijn geweest.

Als een kind je goed kent

zal vrij snel duidelijk zijn als je grens echt bereikt is. Ik heb één keer een situatie gehad waarin ik min of meer naar adem moest happen vanwege de grove opmerking. En toen heb ik ijzig kalm, zeer nadrukkelijk gezegd dat ik dat soort taal niet tolereer. "Zo praat je niet tegen mij en ons! Heb je dat begrepen?" Eens maar nooit weer. Het woord 'tolereer' was denk ik waarschuwing genoeg. Ik weet niet zeker wat ik gedaan zou hebben als ze ermee door was gegaan, maar ik dénk dat ijzig aanstaren en zwijgen dan eigenlijk genoeg zou moeten zijn.

Marieman

Iemand vraagt hierboven of er een vader van de jongen aanwezig is. Daar heb ik ook aan zitten denken. Maar aan de andere kant: moet de autoriteit van een vader aangeroepen om respect voor de moeder af te dwingen? Geef je dan niet juist de boodschap mee dat je het niet alleen af kan?
Ik zelf vind het meer dan belangrijk dat jongens (en meisjes) in de eerste plaats respect horen te hebben voor hun moeder. Ze heeft je wel het leven gegeven. Er is niemand die ooit nog zoveel voor je zal doen als je moeder gedaan heeft. Niet gaan dissen dus.

Marian

Ik schiet een beetje in de lach om wat je zegt. Ik vind het best beledigend naar de vader toe eigenlijk. Moeder heeft je inderdaad 9 maanden in haar buik gedragen, maar zonder vader was je er niet geweest. Vaders doen ook veel voor hun kinderen, tenminste als alles normaal gaat. Beiden horen gewoon fatsoenlijk behandeld te worden, met het respect wat beiden verdienen.

EMmawee

Dank, die zinnen ga ik uit mijn hoofd leren.

Marian,

Ik heb die vraag niet gesteld om de autoriteit van moeder ter sprake te brengen maar om na te gaan waarom haar zoon zo grof en dominant gedrag vertoont.

Sarcasme

Sarcasme kan ook leiden tot een tegengeluid vol sarcasme van kind naar ouder, want een kind voelt goed aan dat de ouder met sarcasme een negatief geluid laat horen. En kind weet ook hoe dat bij ouder binnen komt.
Sarcasme is niet zo onschuldig.

Een goed voorbeeld, vrij van sarcasme, voorkomt dat de ouder, naast de grote mond ook kan iets moet doen aan de sarcasme bij de puber.

kaaskopje

Tuurlijk verdienen beide ouders respect. Maar het kan zo zijn dat de vader het wel krijgt en de moeder niet. Daar heb ik het over.

Flanagan

"Ik heb die vraag niet gesteld om de autoriteit van moeder ter sprake te brengen maar om na te gaan waarom haar zoon zo grof en dominant gedrag vertoont." nee okay, snap ik, ik gaf meer antwoord op mijzelf: ik dacht 'kan vader dan niet ingrijpen?' Toen bedacht ik me later dat dat juist contraproductief kan zijn

Flanagan

Sarcasme kan ook leiden tot een tegengeluid vol sarcasme van kind naar ouder, want een kind voelt goed aan dat de ouder met sarcasme een negatief geluid laat horen. En kind weet ook hoe dat bij ouder binnen komt.
Sarcasme is niet zo onschuldig.

Dag klopt. Daarom schrijf ik ook dat je kind het wel goed moet oppakken. Het werkt bij ons gewoon goed, omdat het de weg vrijmaakt voor een gewoon gesprek. Maar het zou niet best zijn als sarcasme de basistoon zou worden.