Rea College
Mijn zoon heeft klassiek autisme en sinds 2018 toen hij van de middelbare school af ging ging hij in augustus niet meer naar school toe, omdat het MBO mijn zoon vanwege zijn tekort aan sociale vaardigheden niet wilt hebben! Nu is er een speciale school genaamd het Rea College voor speciale leerlingen die ook bijvoorbeeld autisme hebben zoals mijn zoon, maar ook die wouden mijn zoon vanwege zijn tekort aan sociale vaardigheden niet aannemen! En twee jaar later tijdens een tweede bezoek aan het Rea College wilden ze mijn zoon weer niet aannemen! Mijn zoon zei tijdens het gesprek bij het Rea College niks, hij gaf geen emotie en hij gaapte zelfs! Ook zou mijn zoon niet in de groep passen. Nu geeft de begeleidster van mijn zoon mijn zoon allerlei opdrachten zoals een rondje fietsen/lopen en klusjes doen, zodat mijn zoon kan bewijzen dat hij zich aan de afspraken kan houden! Maar ik en mijn zoon hebben nog steeds weinig vertrouwen in het feit dat het Rea College ooit iets wordt of dat mijn zoon ooit zelfstandig kan gaan wonen, want elke woongroep wijst mijn zoon vanwege het feit dat hij niet in de groep zou gaan passen af! Wat moet ik nu?
Ongeveer hetzelfde meegemaakt
Mijn zoon (Asperger) redde het sociaal niet op het MBO. Hij kreeg toen een gesprek op het REA. Details weet ik niet meer, het is alweer een paar jaar geleden, maar het kwam er op neer dat de talenten van zoon op een gebied lagen waar REA niets mee kon.
Daar zat hij dan, bijna 18 jaar oud, afgewezen op zijn gebreken i.p.v. dat iemand zijn sterke kanten zag.
Inmiddels had ik hem ook ingeschreven voor begeleid wonen (mijn gezondheid was niet goed en ik was niet goed meer in staat hem de intensieve begeleiding te geven die hij nodig had; vader was buiten beeld). Niet in een groep, maar individueel. Rond die tijd kreeg hij een appartementje toegewezen.
Kind was inmiddels zwaar depressief geworden vanwege de afwijzing van MBO en REA, voelde zich niks waard en bij de GGZ kregen we een intake waarbij de psycholoog verkondigde dat autisten geen depressie konden krijgen?!?
Ik zal je een lang en ontmoedigend verhaal besparen, maar het kwam er op neer dat zoon vanaf zijn 18e bijstand krijgt, zonder sollicitatieplicht, want het ziet er niet naar uit dat hij ondanks zijn creativiteit en intelligentie ooit aan de voorwaarden van betaald werk kan voldoen.
Nieuwe GGZ-trajecten kwamen niet van de grond omdat de ene instelling opeens geen ruimte meer had voor "een gecompliceerde hulpvraag" (een depressieve autist), de andere instelling zag de ene na de andere zorgverlener vertrekken, kortom het bleef modderen. Zo zonde van de talenten die hij wél heeft!
Uiteindelijk kwamen we (zijn begeleiders en ik) in contact met een zorgboerderij die heel goed aanvoelt wat zoon nodig heeft. Zij begrijpen dat hij echt wel wil maar niet kan, in plaats van wel kan maar niet wil. Dat hij verbaal heel scherp uit de hoek kan komen en daarin wel begrenst, maar niet afgewezen moet worden. Dat hij door alles wat hij in zijn leven heeft meegemaakt plus zijn autisme dagen heeft dat hij écht amper op zijn benen kan staan. Dat hij mag zijn wie hij is. Door hem die ruimte te geven ontdekten zij dat er in die trage, slome en depressieve jongeman ook een harde werker zit, al valt hij regelmatig uit omdat de wereld allemaal even teveel is geworden.
Nee, het is niet wat je als moeder voor ogen hebt, een op zich best intelligente man die talenten heeft, maar helaas ook beperkingen die hem flink ondersneeuwen. Een zoon die waarschijnlijk nooit uit een uitkering zal komen (hij wordt te goed voor de wajong geacht). Een kind dat boos heeft geroepen: "Waarom heb je destijds geen abortus gepleegd!" toen hij zich realiseerde dat zijn wensen (een gezin, leuk werk, reizen maken) wel érg ver weg zijn voor hem.
Maar hij begint nu op de boerderij zijn plek te vinden, dankzij een begeleider daar die hem met veel geduld en acceptatie uit zijn schulp begint te halen - bijna twee jaar sinds hij daar zit.
Samengevat:
* begeleid wonen, maar niet in groepsvorm, zoeken. Ik heb hierbij totaal geen hulp gehad, ook niet van o.a. de gemeente (die hulp had toegezegd), ik moest het wiel zelf uitvinden. Heb elke organisatie in de regio gemaild en gebeld. Slechts enkelen reageerden, er kwamen enkele intakes waarvan ik van sommige nog steeds het resultaat moet horen, maar het lukte uiteindelijk!
* een goede begeleider is goud waard! Misschien weet die ook alternatieven voor wonen in een groep?
* stel je toekomstbeeld en je verwachtingen bij. Zorgboerderij en een uitkering of laag inkomen is niet wat je voor ogen had toen hij geboren werd, maar soms kan het wel beter zijn omdat meer er gewoon niet in zit.
* blijf benadrukken dat je van hem houdt en benoem zijn sterke punten (maar dan nog is mijn kind in een diepe depressie gezakt...)
Sterkte met alles!
Wat heftig
Om zo overal afgewezen te worden zeg. Ik zit in het zelfde schuitje, alleen ik ben dan niet autistisch, maar kan vanwege mijn beperking op een reguliere Hbo school niet mee komen, terwijl ik wel de capaciteiten er voor heb.
Ik kan me heel goed indenken dat het een deuk in je eigenbeeld geeft, want ook ik ben ooit eens van een VMBO school afgestuurd omdat ze zich niet aan mijn situatie wilden aanpassen, dus kon ik maar beter vertrekken. Dat doet zeer als je op die manier afgewezen wordt.
Na veel mislukte studies en pogingen tóch een opleiding te doen, ben ik nu ook gestrand en heb ik me ook tot het REA college gewend. Ik zit wel in de Wajong. Ik heb binnenkort een gesprek met het UWV, en krijg dan te horen of zij er wat in zien, want omdat ik in de Wajong zit, moeten zij het er mee eens zijn omdat zij dit ook zullen gaan betalen. Ik heb zelf het REA college gebeld en ik werd wel vriendelijk geholpen en een vriend van mij heeft ook Asperger en heeft 2 jaar geleden zijn traject aldaar afgerond en heeft nu een baan, zij het in iets aangepastere vorm. Dus hij is wel door het REA college geholpen, en ik hoop ik straks ook.
Ik hoop oprecht dat jullie kinderen ook hun plek in de maatschappij vinden, want ik weet heel goed hoe het voelt om afgewezen te worden, op iets waar je zelf niets aan kunt doen en dat men dan voorbij gaat aan het geen je wél zou kunnen, maar daar simpelweg de moeite niet voor willen nemen. Het heeft me jaren gekost om te accepteren dat ik mag zijn zoals ik ben en dat het niet erg is dat ik niet overal in de maatschappij even goed mee kan komen. En dat mijn leven net zo waardevol is als van iemand die wél zelf zijn geld verdiend. Want zoals al terecht is opgemerkt, het is geen kwestie van niet willen, maar niet kunnen. En veel mensen zien alleen maar die 'gratis uitkering' maar vergeten even dat je veel moet laten of niet kunt, omdat je gezondheid niet mee werkt. Ik denk dat er maar weinigen zullen zijn die met zo iemand zouden willen ruilen, en dan in alles, dus niet alleen die uitkering, maar ook de beperking.
