Puberzoon is draak
Mijn zoon is nu 12 en gedraagt zich de laatste tijd echt verschrikkelijk.
Pestgedrag naar ons toe, bijna treiteren, kleine geven dingetjes, rondingen zeggen, scheldwoorden, gemene dingen zeggen.
We hebben geprobeerd lief te reageren, met straf, heel erg boos geworden.
Lijkt wel of hij geniet van ons te treiteren.
Dreigt met dat hij weleens zou gaan vertellen dat zijn vader tegen hem schreeuwt en wil gaan zeggen dat hij hem slaat. Vastpakken en naar zijn kamer sturen is het enige dat gebeurd.
Ik herken niet meer het lieve behulpzame kind in hem. Hij doet me echt pijn door zijn getreiter.
Waarom en wat voor hulp zouden we kunnen inwinnen?
Tevens gamen is een strijd. En na het gamen is hij agressief, bozig, en gehaast.
Puberteit
Het begin van de puberteit, een tijd waarin je nog grenzen kunt stellen. Als eerste maar eens dat gamen afschaffen. Niet onderhandelen, gamen beperken tot een maximale tijd en niet strijden als hij uit moet. Is er voortdurende strijd, gameapparaat weg.
Toen onze kinderen kleiner waren begon een van ons ook die kant op te gaan op zijn veertiende. Hij leek er echt verslaafd aan te raken.
We hebben het apparaat weggedaan en geïnvesteerd in tijd doorbrengen met elkaar. Na het eten anderhalf uur dansen, praten, spelletjes doen, taart bakken, verzin het maar. Echt als gezin met z’n allen. Daarna huiswerk en naar bed.
Ze zijn nu volwassen en toevallig zei laatst iemand dat hij het zo’n fijne omslag in het gezinsleven vond.
De jongen die wilde gamen studeert nu enin zijn studentenhuis is zo’n gameapparaat, maar hij kan het nu doseren. Een kind van 12 heeft die begrenzing zelf niet en moet die van zijn ouders krijgen. Maar ik vind wel dat je hem dan iets moet teruggeven: jouw tijd en aandacht.
Om nou meteen hulp in te winnen lijkt me overdreven. Blijkbaar speelt hij aggressieve spellen en denkt hij zijn ouders ook zo te kunnen behandelen.
Vastpakken?
'Vastpakken en naar zijn kamer sturen is het enige dat gebeurd.'
Vastpakken? Serieus? Geen wonder dat die jongen zijn frustraties uitschreeuwt. Hoe zou jij het vinden om zo behandeld te worden? Vanaf het moment dat een kind zelfstandig kan lopen, is ongevraagd vastpakken en optillen echt zo respectloos.
Ga eerst zijn (lichamelijke) grenzen maar een respecteren.
Sydney o.t.
"Vanaf het moment dat een kind zelfstandig kan lopen, is ongevraagd vastpakken en optillen echt zo respectloos."
Serieus? Dus jij hebt nooit je dreumes/kleuter even bij kop en kont vastgepakt en meegenomen? Bij een puber kan ik me inderdaad wel voorstellen dat het denigrerend kan voelen om vastgepakt te worden maar 'vanaf het moment dat ze kunnen lopen' vind ik wel overdreven hoor.
Uitzoeken
Eerst zou ik eens rustig het gesprek aangaan met deze zoon. Is er iets gebeurt op school of met zijn vrienden? Heeft hij iets meegemaakt dat hij geen plaats kan geven. Heeft hij slechte voorbeelden in zijn kring? Slecht gedrag ontstaat niet zomaar. Zomaar straffen kan het probleem verergeren. Kalmte en geduld kan helpen.
Doe je best om neutraal te reageren. Belt hij Veilig Thuis? Hij loopt het risico zijn thuis te verliezen en zware gesprekken te moeten voeren met hulpverleners die niet van de liefde zijn. Waarom zegt hij dat?
Hoe gaat het op school. Heeft hij andere hobbies dan gamen? Wat vind hij er zelf van hoe het nu toegaat in zijn leven?
Gamen
Kinderen kunnen online met van alles geconfronteerd worden. Wordt niet boos maar informeer jezelf waar hij mee bezig is en of er narigheid is op het web waar hij last van heeft. Biedt je hulp aan. Geen aan dat hij niet de enige is die wel eens uit het lood raakt van zaken in iemands leven.
Kinderbeschermers zijn net onkruid
Ik zou zoon inderdaad maar eens voorhouden dat hij met vuur speelt als hij dreigt te melden dat hij mishandeld wordt. Dan komt er een melding bij Veilig Thuis, hebben jullie allemaal de hulpverleners op je dak en als jullie er al in slagen ze ervan te doordringen dat zoon lariekoek verkoopt, dan ben je nog niet van ze af want dan blijven ze zich ongetwijfeld zorgen maken over het feit dat zoon kennelijk zo slecht in zijn vel zat dat hij het nodig vond om die lariekoek te verkopen. Die bemoeizorg is net zevenblad: je hebt het zo, maar om je er uiteindelijk weer van te ontdoen kost een hoop tijd en energie. En reken maar dat zoonlief zelf daarbij ook overlast zal ondervinden.
Iets wat ik me ondertussen afvraag: je hebt het over nare opmerkingen. Kan het zijn dat je misschien wat makkelijk op de kast te krijgen bent? Want dat is dan natuurlijk ook makkelijk scoren. Je hoeft natuurlijk niet alles te pikken, maar als je dingen van je kan laten afglijden onder het motto 'je kletst maar een end weg, ik ben niet onder de indruk" dan helpt dat misschien ook.
En inderdaad het gamen beperken. Hij wordt er duidelijk geen leuker jongetje van.
Sterkte ermee,
Temet
Ach
Je kind is 12, start pubertijd, hij is geen draak, maar gedraagt zich wel nog drakerig, hij moet het nog leren.
Juist een heel mooie start, start ook met opkomen voor zichzelf.
Neem hem serieus.
Hij heeft moeite met het vastpakken, het 'schreeuwen' en het naar de kamer sturen.
Het kwetst hem en hij weet nog niet hoe dit goed te uiten.
Geef het goede voorbeeld!
Ga eens goed met hem praten, luister naar hem, vraag hem wat hij wil! Zoek andere manieren om met elkaar om te gaan, schrap 'schreeuwen', vastpakken, wegsturen. Ipv wegsturen kun je zelf ook weglopen, even effectief en je hebt er geen machtstrijd voor nodig.
Aan het begin van de puberteit
Heb ik me laten vertellen, wordt het niveau aan testosteron in een jongenslichaam zo'n 200 keer hoger. Je zou van minder een beetje raar gaan doen.
Overigens geldt dat ook wel voor puberende meisjes, mijn toen 13-jarige dochter zei een keer "ik bedoel het dan niet zo maar dan heb ik het al gezegd voor ik het weet". Ze willen niet perse vervelend zijn maar het gebeurt gewoon. Een stem in hun hoofd zegt "dwars zijn". Waar kennen we dat toch van, misschien van jongere leeftijden?
Contact blijven houden en de tijdelijke inwoning in zijn hersenen maar niet teveel aandacht geven, als hij 18 is dan is die hopelijk wel weer vertrokken...
(overigens zei mijn jongste zoon een keer "mama, ik moet wel de kans krijgen om te puberen hoor, want hoe word ik anders volwassen? Dus dan moet je niet gelijk heel streng doen" en dat heb ik toen maar beloofd).
Met dat naar zijn kamer verplaatsen zou ik maar snel ophouden.
Met een jaar of 14 kan een jongen meestal wel zijn moeder tegen haar zin de kamer door dragen (en ik ben niet bepaald licht en mijn jongens niet bepaald fors) en dan moet je je gezag toch écht uit iets anders dan je fysiek gaan halen... dus begin daar nu maar vast mee.
rotopmerkingen
Hier was mijn standaardreactie op rotopmerkingen: ik heb je geloof ik niet goed verstaan, ik dacht dat je iets onaardigs zei. Wil je zeggen wat je wél bedoelt?
Meestal bond dochter dan snel in. Deed ze dat niet en herhaalde ze de rotopmerking, dan zei ik: o, toch goed verstaan. Je snapt zeker wel dat ik hier niet op in ga?
Ging het dan nog door, dan zei ik: realiseer je je dat je me vanmorgen hebt gevraagd of ik je naar een feest wil brengen/vanavond wil ophalen bij Pietje/je die leuke jurk mag kopen/enz.? Ik neig nu toch naar nee, ik ben namelijk geen sloof die je zo beroerd kunt behandelen.
Een heel enkele keer schoot ik vreselijk uit mijn slof. Dat maakte dan zoveel indruk dat het weer een paar weken rustig was. Mijn moeder schoot toen ik puber was om de haverklap uit haar slof. Na een tijdje maakte het geen indruk meer op mij. Dat moet je echt doseren. En als je echt heel kwaad bent kun je beter even weglopen. Dan flap er misschien dingen uit die de relatie met je kind schaden en dat wil je niet. Ik heb mijn dochter 1x heel venijnig uitgemaakt voor arrogante kutpuber. Dat weten we allebei nog steeds. Verder zijn we redelijk ongeschonden door haar puberteit gerold, doordat ik wist wanneer ik even weg moest lopen en zij wanneer ze beter haar mond kon houden.
