Puberzoon heeft het moeilijk
Afgelopen vrijdag was mijn zoon van 15 er getuige van dat ik onwel werd. Ik viel flauw en er was geen ademhaling/hartslag waarneembaar. Hij was als enige thuis en heeft heel adequaat 112 gebeld en de buren gewaarschuwd die me heeft gereanimeerd waarna 112 het heeft overgenomen. Het is gelukkig met een sisser afgelopen maar zoon heeft er wel een trauma aan overgehouden natuurlijk. Vannacht bv schrok hij steeds wakker, riep me en was pas rustig als ik reageerde.
Ik merk dat hij natuurlijk nog gewoon de puber is die hij was, maar tegelijkertijd kijkt hij bv weer kindertekenfimpjes.
Mijn vraag: mocht je ervaring hebben met een trauma bij jouw puber van deze leeftijd kun je dan laten weten waar hij/zij mee geholpen was?
Jeetje
Geen ervaring mee, maar vind het ook zo sneu als niemand reageert.
Maar jeetje, wat een heftige ervaring. Voor hem maar ook voor jou. Concrete tips heb ik niet. Het is nog kort geleden dus ik zou even kijken hoe het gaat. Wil jij er over praten of juist niet (het blijft een 15 jarige tiener).
Enige wat hier in de buurt kwam qua ervaring was een zelfmoord van een klasgenoot. Daar hebben we vooral aangegeven dat het normaal is dat zoiets indruk maakt en dat we graag luisteren (net als de mentor). Was volgens puber niet nodig want het had geen impact gehad, maar hij kwam toch melden dat hij er 's nachts last van wakker had gelegen...mooie opening voor een gesprek.
Heftig!
Ik snap dat hij het er moeilijk mee heeft! En voor jou zal het ook een traumatische ervaring zijn denk ik zo.
Ik zou het even aankijken. Tegen hem blijven herhalen dat hij heel goed heeft gehandeld en dat het heel normaal is dat hij het er moeilijk mee heeft.
Wat de oorzaak was kan ook invloed hebben op hoe hij het verwerkt. Is er een kans op herhaling? Hoe groot is die kans? Hou jij er wat aan over? Hoef je niet hier te vertellen, maar maakt misschien wel verschil in de verwerking.
Wordt hij gehinderd in zijn functioneren (bijvoorbeeld doordat hij slecht slaapt) of wordt het na een week of wat niet minder, dan zou ik kijken naar hulp (via de huisarts). EMDR zou hem dan kunnen helpen.
Maar vooralsnog zou ik het even aankijken. Verwerken kost tijd. Dus geef het even tijd.
Geen ervaring
Maar ik wil je ook even zeggen dat ik het gelezen heb en jullie allebei sterkte te wensen. Wat een heftige gebeurtenis! Begrijp ik nou goed dat hij jouw leven heeft gered! Dat ís ook nogal wat, voor jullie allebei! Is het een idee om eens samen met jullie huisarts te praten, een soort debriefing? Ik zou dat een heel logische stap vinden. En dan daar ook samen te bekijken of en zo ja wat er nog nodig is om de ervaring verder te verwerken? Misschien nu niks. Dan kan in ieder geval de mogelijkheid op tafel worden gelegd om er later nog eens op terug te komen, als hij er dan behoefte aan zou hebben
Groet,
Jo Hanna
zo'n debriefing met de huisarts
Even een aanvulling: ik zie dat niet als iets wat je pas doet als je er problemen mee hebt maar gewoon, om eens een keer echt op een rijtje te zetten wat er medisch is gebeurd. En dan komt vanzelf aan de orde wat dat emotioneel betekent. Na het overlijden van mijn moeder heeft de huisarts dat ook met mijn vader en ons, kinderen, gedaan, op haar initiatief. Als vanzelfsprekendheid, niet omdat één van ons er grote emotionele problemen mee had. Ik vond dat heel 'fijn', omdat je dan ook dingen die door je hoofd spoken kunt uitspreken ("Wat als?") en daarin rust kunt vinden. Ik vond het helend.
Groet,
Jo Hanna
Tijd
Dit is een heel heftige ervaring geweest voor jouw zoon (en voor jou natuurlijk ook). Het is volkomen normaal dat hij er nu nog van slag door is. Deze reactie moet geleidelijk aan af gaan nemen. Als het over een paar weken nog net zo erg is zou ik zeker de huisarts bellen. Nu hoeft dat nog niet. Inderdaad benoemen naar hem dat het normaal is. Evt. zou je wel met bureau slachtofferhulp kunnen bellen. Zij hebben een hele duidelijke uitleg over wat een normale reactie is bij een traumatische ervaring.
Ik weet dat omdat mijn dochter ook een keer iets traumatisch heeft meegemaakt.
Verder denk ik dat het inderdaad goed is om met je zoon te bespreken wat de risico's zijn dat het nog een keer gebeurt. Ik neem aan dat dit is besproken met jou, door de artsen. Ik zou hierin eerlijk zijn en er zeker niet over liegen.
En wat heeft jouw zoon enorm goed gehandeld zeg! Ik vraag me ter plekke af of mijn 15-jarige zoon hetzelfde zou hebben gedaan of misschien wel volkomen in paniek was geraakt. Ik zou dit ook zeker naar hem benoemen, dat je enorm trots bent op hem. Maar dat doe je vast al wel.
Heel veel sterkte voor jullie!
Hulp
Ik ben BHV'er en ik weet hoe belangrijk het is dat niet alleen slachtoffers maar ook betrokken omstanders (en in dit geval zeker je zoon, maar ook de buurman) verwerken wat er gebeurd is. Bij de ambulance vindt niemand het raar als jij samen met zoon en buurman wil napraten over hoe het gegaan is vanuit alle perspectieven. Je kunt uitleggen dat het voor de verwerking belangrijk is. Bespreek dan meteen met je zoon erbij eventuele gevolgen voor de toekomst.
Ik heb zoiets eens gedaan met mijn dochter bij de politie. Ze was betrokken bij een ongeluk waar ze behoorlijk van geschrokken is. De agent die het had zien gebeuren en die de hulpdiensten had gebeld hebben wij later gesproken en dat is echt helend.
Doe het anders via de huisarts als je rechtstreeks bellen met de ambulance niet wil.
Hulp
Mijn zoon was op die leeftijd erg geschrokken van een inbraak in ons huis. Hij lag 's nachts wakker en als hij sliep, schrok hij bij het minste weer wakker. Dat was geen doen. Na een paar maanden heeft hij traumatherapie gekregen. Hij heeft brainspotting (nieuwe, efficiëntere vorm van EMDR) gedaan. Daarbij worden de herinneringen losgekoppeld van de heftige gevoelens. Na één sessie was hij al van zijn klachten verlost. Hij kan er dus nu aan terugdenken zonder hevige angst en paniek te ervaren. Soms zijn er wel meer sessies nodig.
Niet helemaal dezelfde situatie
Maar wel een beetje.
Mijn man kreeg afgelopen januari een hartinfarct. De kinderen waren er in eerste instantie niet bij (ze waren op hun kamer) maar heb ik wel direct geroepen nadat ik 112 had gebeld. Ze hebben me geholpen (de oudste) met het opsluiten van onze huisdieren (opdracht van de 112 telefonist) en de jongste is bij papa op de grond gaan zitten totdat de ambulance kwam.
Dit heeft op beide kinderen een enorme impact gehad. Oudste kon een paar weken niet goed functioneren (liep stage bij mij in het bedrijf). Ook jongste heeft er veel last van gehad.
En ook op mij had het (en heeft het soms nog) een behoorlijke impact. Je wordt geconfronteerd met het feit dat je hele leven ineens op zijn kop staat.
Bij ons in het ziekenhuis werd er dan ook een traject gestart waarbij ook maatschappelijk werk werd betrokken.
Ik zou dat gewoon navragen bij de huisarts.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Dank
Jullie wel voor alle reacties. Ik ga met mijn huisarts kijken wat we nu moeten doen (als de nachten niet beter worden) en wat er op termijn misschien nodig is.
Thnx!
terugkomdag
Toen mijn jongste dochter op de IC terecht kwam werd er een terugkomdag gehouden voor kinderen die er gelegen hadden en hun ouders, gewoon om de boel te verwerken. Je had een gesprek met de eerst-verantwoordelijke verpleegster en indien nodig met de kinderintensivist.
Het heeft ons meer geholpen dan onze dochter, zij heeft nog hele goede herinneringen aan haar tijd daar en vond het daar een stuk leuker dan op de verpleegafdeling waar ze daarna terecht kwam (al moet ik erbij zeggen dat de IC het beleid had om kinderen met trek direct eten voor te zetten om ondervoeding te voorkomen, en mijn dochter is een smulpaap).
Juist niet langer wachten!
Heel jammer dat Nederland dit soort hulp niet heeft (er wordt aan gewerkt maar het is een taaie bedoening), maar in Duitsland en andere landen is er een dienst die in dit soort situaties ondersteuning biedt aan de omstanders/familie en bv. ook aan de hulpdiensten indien nodig (bv. bij ernstige ongevallen).
Er zijn speciale getrainde leden van de hulpdiensten (dus agenten, brandweerlieden enz.) die in dergelijke gevallen opgeroepen worden.
Juist door er meteen over te kunnen praten (deze mensen hebben daarvoor speciale technieken geleerd) kan voorkomen worden dat het een probleem of een trauma wordt. Je moet dus juist niet hiermee wachten, maar het meteen aanpakken.
Het zou inderdaad voor je zoon heel heilzaam en helend zijn als hij bv. met de ambulancemedewerkers zou kunnen praten die erbij waren. Je moet in dit soort gevallen (hij is een kind, het gaat om zijn moeder, hij wist op dat moment niet of je het zou overleven) juist niet afwachten om te kijken of het vanzelf over gaat. Het gaat erom dat juist nu het nog vers is, de situatie voor hem behapbaar en inzichtelijk wordt gemaakt, of liever, de beleving, dat hij die op zijn manier nogmaals kan beleven en normaliseren. Dat is wat anders dan het verhaal achteraf vertellen.
Voorbeeld van mijzelf: enkele jaren geleden kreeg onze jongste een grote epileptische aanval. Het was volkomen nieuw en onverwachts, ik wist niet wat het was, en dacht dat hij stikte. Ik heb echt meegemaakt dat mijn zoon in mijn armen stierf.
Achteraf was het dus een epileptische aanval. Uiteindelijk kwam de ambulance en is hij naar het ziekenhuis gebracht, en ik ging met hem mee. Je zou denken, opluchting want het was 'maar' epilepsie. En zo heb ik het ook afgedaan. Maar je lijf maakt mee dat je iemand verliest. Dat zit heel diep. En wegrationaliseren gaat echt niet zo makkelijk.
ja EMDR
Niet te lang mee wachten ook. sterkte voor jou en je zoon
